Conference Presentations by Maria Hamali
Μετά την παρατεταμένη παρουσία της «Μακρονήσου» επί σκηνής, ο πολύγραφος Μιχάλης Παπαδόπουλος επα... more Μετά την παρατεταμένη παρουσία της «Μακρονήσου» επί σκηνής, ο πολύγραφος Μιχάλης Παπαδόπουλος επανέρχεται στο θεατρικό τοπίο με ένα νέο έργο. Παρακολουθώντας κανείς την πορεία του συγγραφέα παρατηρεί ότι δεν δείχνει να ακολουθεί συγκεκριμένες συνταγές επιτυχίας ή ένα προκαθορισμένο και επαναλαμβανόμενο συγγραφικό στυλ. Η θεματολογία του πολυποίκιλη, κινείται σε ζητήματα κοινωνικά, πολιτικά και καλλιτεχνικά, ενώ η τεχνοτροπία και η γλώσσα του δείχνουν να δοκιμάζονται και να εξελίσσονται μέσα από διαφορετικά είδη και φόρμες. Με το νέο του έργο με τίτλο «Cut», επιστρέφει στο κοινωνικό θέατρο, επιθυμώντας να διερευνήσει τις σχέσεις και τις ισορροπίες που αναπτύσσονται σε μια οικογένεια. Διενεργώντας μία «τομή» στη σχέση ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο, ο συγγραφέας φιλοδοξεί να αγγίξει πολλά άλλα θέματα: τον έρωτα που γίνεται συνήθεια μέσα στον γάμο, το αποπνικτικό κλίμα που μπορεί να δημιουργήσει ο γάμος σε μια σχέση, την αποκλειστική αφοσίωση δύο ανθρώπων η οποία διασπάται με τον ερχομό των παιδιών, την ερωτική επαφή που συχνά καταλήγει να είναι διεκπεραιωτική, την κοινωνική πίεση και τη σταδιακή αλλαγή δύο ανθρώπων μέσα στον γάμο, τη σχέση της μητέρας και του πατέρα με τα παιδιά, την ελευθερία μέσα στην οικογένεια, την απόφαση εγκατάλειψης της οικογένειας και την αναζήτηση της σχέσης με τον εαυτό μας. Αυτά τα διαχρονικά και επίκαιρα αλλά, ταυτόχρονα, κοινότυπα θέματα, τοποθετούνται από τον συγγραφέα σε μια πρωτότυπη συνθήκη: μέσα σε μια αίθουσα νεκροτομείου, όπου ο γιος ετοιμάζεται να διενεργήσει νεκροτομή στο σώμα του νεκρού πατέρα. Η κυριολεκτική διαδικασία της νεκροτομής συνοδεύεται και από μια συμβολική διαδικασία ψυχικής ανατομίας την οποία ο γιος διενεργεί στον εαυτό του, μέσα από έναν φανταστικό διάλογο με το «φάντασμα» του νεκρού πατέρα του. Σε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης με εντάσεις, συγκρούσεις, συγκινήσεις, παραδοχές και αποδοχές, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος φέρνει αντιμέτωπους, γύρω από το τεμαχισμένο σώμα του πατέρα, δύο διαφορετικούς κόσμους και δύο ολόκληρες γενιές, ενώ προσπαθεί να ανιχνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτή την κατακερματισμένη σχέση. Με την πρωτότυπη αυτή ιδέα, με καλά δομημένους διαλόγους, ρυθμό, εναλλαγές έντασης, συγκίνησης, κυνισμού, χιούμορ, αλλά και με έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, αυτόν του πατέρα, το «Cut» αποτελεί ίσως την πιο στιβαρή, δραματουργικά, δουλειά του Μιχάλη Παπαδόπουλου. Υπάρχουν, ωστόσο, και αρκετά στοιχεία τα οποία αποδυναμώνουν αυτή την δραματουργική εργασία. Η πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα του πατέρα δείχνει να συγκεντρώνει υπερβολικά πολλά, ίσως και αντιφατικά, χαρακτηριστικά: ο πάλαι ποτέ επαναστάτης που έγινε bon viveur, ο λάτρης των γυναικών που ενίοτε μεταμορφώνεται σε μισογύνη, το ελεύθερο καλλιτεχνικό πνεύμα που δεν αντέχει την καταπίεση του γάμου αλλά γίνεται εξαιρετικά συντηρητικός στην αντιμετώπιση του ομοφυλόφιλου γιου του. Παρά τις αντιφάσεις, ο εύστροφος και πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί τις αποφάσεις του, πατέρας, όσο κι αν προκαλεί τη δυσφορία του θεατή με την κυνικότητα, την απάθεια και τον συντηρητισμό του, είναι ένας πολύπλευρος, τρισδιάστατος, ολοκληρωμένος θεατρικός χαρακτήρας. Αυτή η πολυπρισματικότητα και το βάθος δείχνουν να αποδυναμώνονται στην περίπτωση του γιου (που κάπως αυθαίρετα διενεργεί νεκροτομή στον ίδιο του τον πατέρα), του οποίου η προσωπικότητα εξαντλείται μονομερώς στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και των παρωχημένων ψυχολογικών συμπλεγμάτων που κουβαλά λόγω της πατρικής απόρριψης. Στην επιφάνεια παραμένει και ο χαρακτήρας της κόρης (που και πάλι αυθαίρετα φαίνεται να γνωρίζει υπερβολικά πολλά για τη διαδικασία της νεκροτομής), ο οποίος
Ένα φεστιβάλ για τη Λευκωσία Πολίτης, 24/11/19 Σήμερα ολοκληρώνεται αισίως το 1 ο Διεθνές Φεστιβά... more Ένα φεστιβάλ για τη Λευκωσία Πολίτης, 24/11/19 Σήμερα ολοκληρώνεται αισίως το 1 ο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, αφιερώνοντας τις τελευταίες τρεις μέρες σε ένα εορταστικό μουσικό και γαστρονομικό κλείσιμο των δράσεών του. Από την πρώτη κιόλας χρονιά λειτουργίας του, ο νέος θεσμός μπήκε δυναμικά και με διάθεση να ανανεώσει το πολιτιστικό τοπίο της πρωτεύουσας. Προσφέροντας 24 παραγωγές μουσικής, θεάτρου και χορού μέσα σε 40 ημέρες, το 1 ο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, μέσα από τις επιλογές της Επιτροπής του και του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Γιώργου Παπαγεωργίου, δημιούργησε ένα πολιτιστικό μωσαϊκό με ετερόκλητη ποικιλία (με αδικημένο ίσως το παιδικό και, κυρίως, το εφηβικό θέατρο), δίνοντας βήμα τόσο στις εγχώριες δυνάμεις-και μάλιστα σε νέους καλλιτέχνες-, όσο και σε ελληνικές (περισσότερο) και διεθνείς (λιγότερο) παραγωγές. Άρρηκτα δεμένο με το νέο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, το Φεστιβάλ της πόλης έδωσε στους κατοίκους της πρωτεύουσας-και όχι μόνο-τη δυνατότητα να επανασυνδεθούν εκ νέου με το ιστορικό κτήριο των παιδικών ή νεανικών τους χρόνων, και μάλιστα εκ του σύνεγγυς, όχι μόνο μέσα από την μουσική παράσταση «Παντού» του Ανδρέα Παπαπέτρου όπου το κοινό είχε τη δυνατότητα να περιηγηθεί και να ανακαλύψει τους χώρους, προσβάσιμους και απαγορευμένους, όλου του κτηρίου, αλλά και μέσα από την πολύ λειτουργική λύση των διοργανωτών να τοποθετήσουν, για πολλές παραγωγές, τους θεατές επί σκηνής, ακυρώνοντας τη λειτουργία της «επίσημης» και αχανούς πλατείας και περιορίζοντας, έτσι, τόσο την αριθμητική ποσότητα του κοινού, όσο και την απόσταση που το χωρίζει με το δρώμενο και τους συντελεστές του. Με το όνομα του Σταμάτη Σπανουδάκη να κηρύσσει την έναρξη στις 13/10, το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ακολούθησε μια συμπυκνωμένη δραστηριότητα η οποία ανταποκρίθηκε, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, στις απαιτήσεις ενός ολοένα διογκούμενου και πιο απαιτητικού κοινού, που έχει πια την πολυτέλεια να επιλέγει μέσα από ένα ευρύ φάσμα προσφοράς πολιτιστικού «προϊόντος», ιδιαίτερα σε ότι αφορά το θέατρο και τη μουσική. Χωρίς να έχω, βεβαίως, παρακολουθήσει όλες τις παραγωγές του Φεστιβάλ, τολμώ να ξεχωρίσω, ανάμεσα σε άλλες αξιόλογες προσπάθειες, αυτές που κατά τη γνώμη μου δικαίωσαν και ξεπέρασαν τις προσδοκίες του κοινού, θεμελιώνοντας, έτσι, το κύρος του Φεστιβάλ, από την πρώτη του κιόλας χρονιά. Από τις ελληνικές παραγωγές ξεχώρισε η «Καθαρή Πόλη» του Ανέστη Αζά και του Πρόδρομου Τσινικόρη, μια χιουμοριστική και συνάμα συγκινητική προσέγγιση των θεμάτων της μετανάστευσης, του ρατσισμού και της αντιμετώπισης των ξένων στην Αθήνα. Ένα έργο που γράφτηκε μετά από έρευνες και συνεντεύξεις στις μεταναστευτικές περιοχές της πόλης, οι οποίες κατέληξαν στις ιστορίες πέντε γυναικών, «των καθαριστριών της Αθήνας που καθαρίζουν την πόλη και ξεβρωμίζουνε τον τόπο», οι οποίες ανεβαίνουν επί σκηνής και μας δίνουν ένα πορτραίτο της πόλης μέσα από τα μάτια τα δικά τους, μέσα από τα μάτια των «ξένων». Η «Καθαρή Πόλη», κινούμενη ανάμεσα στο θέατρο ντοκουμέντο και το επινοημένο θέατρο, θέτει ως αφετηρία τις ενδιαφέρουσες ιστορίες γυναικών που στη χώρα τους έχαιραν κοινωνικού και επαγγελματικού status (καθηγήτρια πανεπιστήμιου, αρχιτέκτονας κ.λπ)-αναγκάζοντάς μας έτσι να αμφισβητήσουμε τα συνήθη στερεότυπά μας που τοποθετούν τους ανθρώπους αυτούς με ευκολία στην κατηγορία του «αμόρφωτου»-κατορθώνοντας, ωστόσο, να ξεφύγει από το ειδικό και το συγκεκριμένο, να αναχθεί σε μια ιστορία που αγγίζει θέματα οικουμενικά και να οδηγήσει το
Ανακοίνωση στο πλαίσιο ημερίδας της ΕΘΑΛ με θέμα «Επανερμηνεύοντας τον Tennessee Williams" και με... more Ανακοίνωση στο πλαίσιο ημερίδας της ΕΘΑΛ με θέμα «Επανερμηνεύοντας τον Tennessee Williams" και με αφορμή την παράσταση "Η νύχτα της ιγκουάνα" σε σκηνοθεσία Ανθούλλη Δημοσθένους
Πρακτικά Ημερίδας Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου "Κυπριακή Λογοτεχνία και Κριτική μετά το 1960", Λευκωσ... more Πρακτικά Ημερίδας Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου "Κυπριακή Λογοτεχνία και Κριτική μετά το 1960", Λευκωσία, 9 Δεκεμβρίου 2017
ΣΤ΄ Πανελλήνιο Θεατρολογικό Συνέδριο "Θέατρο και Ετερότητα: Θεωρία, Δραματουργία και Θεατρική Πρα... more ΣΤ΄ Πανελλήνιο Θεατρολογικό Συνέδριο "Θέατρο και Ετερότητα: Θεωρία, Δραματουργία και Θεατρική Πρακτική", Ναύπλιο 17-19 Μαΐου 2017, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Σχολή Καλών Τεχνών, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Υπό έκδοση, 2015
Το θέατρο στη νεότερη και σύγχρονη Κύπρο, Πρακτικά Θεατρολογικού Συνεδρίου
Θέατρο και Δημοκρατία, Πρακτικά Ε´ Πανελλήνιου Θεατρολογικού Συνεδρίου, τ. Β, επιμέλεια Αλεξία Αλ... more Θέατρο και Δημοκρατία, Πρακτικά Ε´ Πανελλήνιου Θεατρολογικού Συνεδρίου, τ. Β, επιμέλεια Αλεξία Αλτουβά, Καίτη Διαμαντάκου, σσ. 721-732
Παγκόσμιο Θέατρο: Πράξη -Δραματουργία -Θεωρία, Πρακτικά επιστημονικής συνάντησης αφιερωμένης στα ... more Παγκόσμιο Θέατρο: Πράξη -Δραματουργία -Θεωρία, Πρακτικά επιστημονικής συνάντησης αφιερωμένης στα 300 χρόνια από τη γέννηση του Denis Diderot (ΕΚΠΑ), επιμέλεια Αλεξία Αλτουβά -Μαρία Σεχοπούλου, σσ. 357-370
International Theatre Conference of The School of English of Aristotle University, Thessaloniki, ... more International Theatre Conference of The School of English of Aristotle University, Thessaloniki, Greece, in co-operation with the Hellenic Association for American Studies (HELAAS): "The Viewing of Politics and the Politics of Viewing: Theatre Challenges in the Age of Globalized Communities"
Κείμενο στο πρόγραμμα της παράστασης "Γυάλινος Κόσμος" του Tennessee Williams
Θέατρο Οδού Κεφαλλη... more Κείμενο στο πρόγραμμα της παράστασης "Γυάλινος Κόσμος" του Tennessee Williams
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς
Επιστημονικό Θεατρολογικό Συνέδριο για τα 20 χρόνια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημ... more Επιστημονικό Θεατρολογικό Συνέδριο για τα 20 χρόνια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών: "Από τη χώρα των κειμένων, στο βασίλειο της σκηνής".
Papers by Maria Hamali
Εμπνευσμένο από ένα πραγματικό συμβάν που συνέβη το 1928 σε μια ανδαλουσιανή πόλη, το θεατρικό έρ... more Εμπνευσμένο από ένα πραγματικό συμβάν που συνέβη το 1928 σε μια ανδαλουσιανή πόλη, το θεατρικό έργο «Ματωμένος Γάμος» ("Bodas de Sangre") αποτελεί μέρος της τριλογίας («Γέρμα», «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα») του αδικοχαμένου Λόρκα που φέρνουν στο προσκήνιο σημαντικά ζητήματα της ισπανικής κοινωνίας και κυρίως της υπαίθρου, με κυριότερα αυτά της πατριαρχικής οικογένειας, της κοινωνικής καταπίεσης και της υποταγής των γυναικών. Τα τρία έργα αποτελούν μια καίρια καταγραφή της ανδαλουσιανής ηθογραφίας (όλα με τραγικό, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, τέλος), με τον «Ματωμένο Γάμο» να ξεχωρίζει για τον μοναδικό τρόπο που συνυφαίνει την ποίηση με τον ρεαλισμό. Το 1945 το έργο εμφανίζεται στην ελληνική γλώσσα σε δύο ιστορικές μεταφράσεις που θα καθορίσουν την μετέπειτα πορεία και σκηνική πρόσληψή του στην Ελλάδα: του Γιώργου Σεβαστίκογλου («Ματωμένα Στέφανα») και-την επικρατέστερη-του Νίκου Γκάτσου («Ματωμένος Γάμος»). Με τη μετάφραση του Γκάτσου θα γνωρίσει και την πρώτη του σκηνική παρουσίαση στην ιστορική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (8 Απριλίου 1948) σε σκηνοθεσία, βεβαίως, Κάρολου Κουν, σκηνικά Γιάννη Τσαρούχη, μουσική Μάνου Χατζιδάκι και τους Βάσω Μεταξά, Έλλη Λαμπέτη, Βασίλη Διαμαντόπουλο και Λυκούργο Καλλέργη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το γεγονός ότι το έργο κινείται διαρκώς ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον λυρισμό, την ποίηση και το μεταφυσικό στοιχείο, καθιστά τη σκηνική του πραγμάτωση ένα ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα. Από τη μια τα έντονα ρεαλιστικά, ηθογραφικά και λαογραφικά στοιχεία μέσα από την καταγραφή της δύσκολης ζωής της υπαίθρου, την εθιμική τελετουργία του θανάτου και του γάμου, τη θέση της γυναίκας και τις οικογενειακές βεντέτες, και, από την άλλη, το υπερφυσικό και λυρικό στοιχείο με τις επαναλαμβανόμενες εικόνες που γίνονται σύμβολα (άλογο, αίμα, μαχαίρι, γη, λουλούδια, φεγγάρι), τη σουρεαλιστική προσωποποίηση του Φεγγαριού και του Θανάτου, τη δύναμη της φύσης, του πάθους, του ενστίκτου και του έρωτα. Αυτός ο σκηνικός ποιητικός ρεαλισμός (του οποίου βασικός εισηγητής στην Ελλάδα υπήρξε ο Κάρολος Κουν) απαιτεί μια σκηνική λιτότητα και ισορροπία για να μην καταλήξει η παράσταση είτε σε ένα ηθογραφικό δράμα, είτε σε μια υπερφυσική τραγωδία ιδεών με υπερβάλλουσα ποιητικότητα. Η ανάγνωση/διασκευή του Ανδρέα Χριστοδουλίδη παραμένει κοντά στο πνεύμα του κειμένου και κατορθώνει να ισορροπήσει (αν όχι σε όλα, σίγουρα στα περισσότερα κομμάτια της παράστασης) ανάμεσα σε αυτή τη διπολικότητα του έργου και να συγκεράσει δημιουργικά τα ρεαλιστικά και ποιητικά του στοιχεία. Η σκηνική λιτότητα επιτυγχάνεται, αρχικά, μέσα από το αφαιρετικό και συνάμα συμβολικό σκηνικό του Σταύρου Αντωνόπουλου. Οι πολυεπίπεδες ξύλινες εξέδρες βοηθούν λειτουργικά στην κίνηση των ηθοποιών δημιουργώντας ταυτόχρονα τους πολλαπλούς χώρους στους οποίους εκτυλίσσεται η δράση, χωρίς ωστόσο να τους αποτυπώνει ρεαλιστικά. Σε αυτή τη μη ρεαλιστική αισθητική συμβάλλουν και τα έντονα συμβολικά στοιχεία που συμπληρώνουν το σκηνικό: το αφύσικα μεγάλο φεγγάρι που δεσπόζει απειλητικά και γίνεται το βασικό σύμβολο του έργου, τα ξερά κλαδιά που συμβολίζουν την άγονη γη, υπερίσχυση του κόκκινου χρώματος που παραπέμπει στο αίμα και προοιωνίζει το τραγικό τέλος της
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ (THEATRE REVIEW)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ (DIRECTOR): ROMEO CASTELLUCCI
ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ "ΚΥΠΡΙΑ"
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ (THEATRE REVIEW)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ "ΚΥΠΡΙΑ" 2019
Το ρομαντικό δράμα «Λορεντζάτσιο», γραμμένο το 1833 από τον μόλις 23 ετών Γάλλο Αλφρέ ντε Μυσσέ, ... more Το ρομαντικό δράμα «Λορεντζάτσιο», γραμμένο το 1833 από τον μόλις 23 ετών Γάλλο Αλφρέ ντε Μυσσέ, αν και τοποθετείται χωροχρονικά στη Φλωρεντία των Μεδίκων του 1537 και την κατάλυση της φλωρεντινής Δημοκρατίας, αποπνέει, στην ουσία, την απογοήτευση της ματαιωμένης Ιουλιανής Επανάστασης στο Παρίσι του 1830, μεταφέροντας, μέσα από τον ρομαντικό ήρωα και μοναχικό επαναστάτη Λορέντζο των Μεδίκων, τις απόψεις του συγγραφέα περί πολιτικής και κοινωνικής ηθικής. Αν και ο περίπλοκος και πολυσύνθετος ήρωας του Μυσσέ παραπέμπει, σύμφωνα με μελετητές, στον σαιξπηρικό Άμλετ, εντούτοις ο Λορέντζο δεν βρίσκει την τελική δικαίωση του θεατρικού προτύπου του. Η επανάστασή του καταλήγει σε μια μοναχική-εν μέρει εγωκεντρική ή και ναρκισσιστική-πράξη απελπισίας, χωρίς συνεχιστές ή ακόλουθους. Λάτρης της δημοκρατίας, των γραμμάτων και των τεχνών, ο ρομαντικός φιλόσοφος, έχοντας ως απώτερο στόχο την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μέσα από τη δολοφονία του τύραννου ξάδερφού του, Δούκα Αλέξανδρου, γίνεται ο προσωπικός του ακόλουθος, ο πληροφοριοδότης του, ο διαφθορέας νεαρών κοριτσιών για να ικανοποιήσει τις ακόρεστες ανάγκες του. Έτσι, μυείται σε μια ζωή φθοράς και ακολασίας όπου η σήψη γίνεται δεύτερη φύση του και ο Λορέντζο καταλήγει σε έναν βαθύ διχασμό που, εν τέλει, ματαιώνει κάθε προσπάθειά του για πραγματική επανάσταση. Με 30 και πλέον πρόσωπα και 38 διαφορετικούς σκηνικούς χώρους που απλώνονται σε 5 πράξεις με πολλαπλές σκηνές, δεν είναι τυχαίο που το δράμα αυτό σπανίως πια βρίσκει τον δρόμο του για τη σκηνή. Η σκηνική του πραγμάτωση αποτελεί πραγματική πρόκληση, όχι μόνο για τον σκηνοθέτη που επωμίζεται την ευθύνη του όλου εγχειρήματος, αλλά και για τον ηθοποιό που καλείται να υποδυθεί τον δισυπόστατο Λορέντζο. Υπό το βάρος της ευθύνης αλλά και των προσδοκιών μιας παγκύπριας «πρώτης», ο έμπειρος Γιάννης Ιορδανίδης συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια με τη δική του σκηνοθετική πρόταση σε αυτό το μείζων έργο, ενώ πέρα από τη σκηνοθεσία υπογράφει την απόδοση και τη δραματουργική επεξεργασία. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο σκηνοθέτης πάει πολύ πιο πέρα από την επεξεργασία, αφού οι περικοπές και οι αλλαγές που έγιναν στο πρωτότυπο περιόρισαν τη διάρκειά του, περίπου στο μισό. Πέραν τούτου, ο σκηνοθέτης δεν προσαρμόζει τον θίασο στο έργο, αλλά το έργο στον θίασο. Έχοντας στη διάθεσή του μια εξ ολοκλήρου ανδρική ομάδα, μοιράζει 21 ρόλους σε εννέα ηθοποιούς, αφαιρεί όλες τις σκηνές των γυναικών και, σχεδόν αυθαίρετα, μεταμορφώνει τη μητέρα του Λορέντζο (που η σχέση με τον γιο της και ο τελικός θάνατός της είναι μείζονος σημασίας), σε πατέρα. Με αυτές τις αλλαγές έχουμε πλέον να κάνουμε με μια καθαρή διασκευή του έργου, αφού ο σκηνοθέτης απομονώνει τον βασικό κορμό της υπόθεσης από σημαντικότατες σκηνές οι οποίες, όχι μόνο δημιουργούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά συμβάλλουν και στην κατανόηση της έκτασης της διαφθοράς τόσο του Δούκα, όσο και του Λορέντζο. Επιπλέον, αφαιρέθηκε εντελώς ο ρόλος της Μαρκησίας η οποία αποτελεί μια σημαντική απόδειξη της
Κείμενο δημοσιευμένο στο πρόγραμμα της παράστασης "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι"
Θέατρο Οδού Κεφαλλ... more Κείμενο δημοσιευμένο στο πρόγραμμα της παράστασης "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι"
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Critical Stages/ Scenes Critique, 2018
View online:
http://www.critical-stages.org/17/theatre-in-cyprus-in-search-of-a-new-identity/
Book Reviews by Maria Hamali
Το 1962, το Νόμπελ Ιατρικής απονέμεται σε τρεις άνδρες επιστήμονες-τους Τζέιμς Ουάτσον, Φράνσις Κ... more Το 1962, το Νόμπελ Ιατρικής απονέμεται σε τρεις άνδρες επιστήμονες-τους Τζέιμς Ουάτσον, Φράνσις Κρικ και Μόρις Ουίλκινς-για τη διατύπωση της θεωρίας η οποία συνέβαλε στην κατανόηση των μοριακών δομών του DNA. Τόσο η θεωρία τους, όσο και το βραβείο, τους χάρισαν για πάντα μια θέση στην ιστορία της ανθρω πότητας. Λίγοι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι από το τριπλό αυτό σχήμα απουσιάζει ο άνθρωπος του οπoίου η έρευνα οδήγησαν τους συγκεκριμένους επιστήμονες στην ιστορική αυτή ανακάλυψη. Η Αγγλίδα βιοφυσικός Ρόζαλιντ Φράνκλιν, κατά τη διετία 1951-1953 καταφθάνει στο Kings Collage για να μελετήσει, μαζί με τον Μόρις Ουίλκινς, τη δομή του DNA. Μέσα από τις κρυσταλλογραφίες της με ακτίνες Χ και συγκεκριμένα την πιο επιτυχημένη εξ αυτών, τη φωτογραφία 51, η Φράνκλιν ανακαλύπτει τη διπλή ελικοειδή μορφή του DNA και τη θέση των φωσφορικών ομάδων στο εξωτερικό της δομής. Η φωτογραφία της Φράνκλιν παρουσιάζεται από τον Ουίλκινς, χωρίς την έγκρισή της, στους Ουάτσον και Κρικ, οι οποίοι, σε μια κούρσα πρωτιάς, προλαβαίνουν να διατυπώσουν πρώτοι το ιστορικό θεώρημα, ενώ η Φράνκλιν πεθαίνει στα 37 της χρόνια από καρκίνο των ωοθηκών. Μέσα σε αυτό το ιστορικό συγκείμενο, η συγγραφέας Άννα Ζίγκλερ μας μεταφέρει πίσω στον χρόνο και πλάθει μέσα από ένα περίπλοκο, δομικά και αφηγηματικά, κείμενο, το χρονικό της ανακάλυψης, χωρίς, ωστόσο, να περιορίζεται μόνο σε αυτό, αφού μέσα από το κείμενό της αφήνει να διαφανούν τα στοιχεία του χαρακτήρα της Φράνκλιν (η εμμονή με την ακρίβεια, ο φόβος τους λάθους, η εσωστρέφεια, η μοναχικότητα , η δυσκολία επικοινωνίας και συνεργασίας με άλλους ανθρώπους) , τα οποία, σε συνάρτηση και με το ότι έπρεπε να επιβιώσει μέσα σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον, της στοίχισαν την πρωτιά, το Νόμπελ, ίσως και την παράταση της ζωής της. Το πρωτότυπο με το έργο της Ζίγκλερ είναι οι πολλαπλές οπτικές μέσα από τις οποίες αφήνει να γίνει η ανασύνθεση των γεγονότων, την οποία αναλαμβάνουν πότε συμφωνώντας εν χορώ και πότε διαφωνώντας και δίνοντας ο καθένας τη δική του εκδοχ ή, οι πέντε άνδρες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή της κατά τη συγκεκριμένη διετία: οι τρεις νομπελίστες , ο βοηθός της Ρέιμοντ Γκόσλιγκ και ο βιοφυσικός που κατάφερε να λυγίσει κάπως την εσωστρέφειά της, Ντόναλντ Κάσπαρ. Οι πέντε άνδρες, σε χρόνο παροντικό, απευθύνονται στο κοινό και λειτουργούν πότε ως αφηγητές και πότε ως κομμάτι της δράσης. Κινούμενοι διαρκώς γύρω από την Φράνκλιν, την περικυκλώνουν ενώ παίρνουν με τη σειρά τη σκυτάλη της αφήγησης δίνοντας, μέσα από την συχνά «θολή» μνήμη τους, την προσωπική τους εκδοχή, τόσο των γεγονότων, όσο και του χαρακτήρα της ηρωίδας. Η Φράνκλιν παραμένει στατική σε χώρο και παγιδευμένη στον χρόνο, χωρίς να έχει απευθείας επαφή με το κοινό. Παρακολουθώντας την Φράνκλιν εν δράσει, ο θεατής καλείται να σφραγίσει μέσα του τη δική του εκδοχή, με τα προσωπικά του ερωτηματικά και αμφιβολίες που εν τέλει εγείρει η εκδοχή της Ζίγκλερ.
Λιόλια Πολίτης, 12/1/20 Πολλές οι ιδιότητες που θα μπορούσε να προσδώσει κανείς στον Κωνσταντίνο ... more Λιόλια Πολίτης, 12/1/20 Πολλές οι ιδιότητες που θα μπορούσε να προσδώσει κανείς στον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο: συγγραφέας, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος, θεατρικός παραγωγός. Πολλά και τα επίθετα με τα οποία έχει χαρακτηριστεί: τολμηρός, γοητευτικός, αυτοκαταστροφικός, υπερόπτης, βίαιος, οξύθυμος, συγκρουσιακός, καταθλιπτικός. Γεγονός παραμένει ότι ο αινιγματικός αυτός δάσκαλος της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ στη Βιέννη, αλλά και ιδρυτής της πρώτης πειραματικής «Νέας Σκηνής» στην Ελλάδα με την οποία καθιέρωσε τον ρόλο του σκηνοθέτη και την έννοια του θεάτρου συνόλου, εξακολουθεί να γοητεύει τον σύγχρονο θεατή και αναγνώστη τόσο με την τολμηρότητα των θεμάτων του, όσο και με τη λυρικότητα του λόγου του. Παραγνωρισμένος από τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του, ο δύσμορφος, σωματικά, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος πεθαίνει πρόωρα, το 1911, σε ηλικία 44 ετών, γεγονός που πυροδοτεί την επανεξέταση και επανεκτίμηση του έργου του. Σε αυτό το πλαίσιο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, το 1915, το μυθιστόρημά του «Η κερένια κούκλα», διασκευασμένο από τον Παντελή Χορν. Γραμμένο το 1908 σε συνέχειες στην εφημερίδα Πατρίς και με αρκετές εκδοτικές περιπέτειες εξαιτίας της τολμηρής θεματολογίας (κυρίως λόγω της ανάγκης των ηρώων του για τη σαρκική ερωτική πράξη), αλλά και λόγω της χρήσης της δημοτικής γλώσσας, το συμβολιστικό αυτό μελόδραμα εισάγει στην ελληνική λογοτεχνία το ιψενικό τρίγωνο, το οποίο εδώ δεν αναπτύσσεται στην υψηλή αστική τάξη, αλλά στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα μιας ειδυλλιακά δοσμένης Αθήνας. Πρόκειται για την ερωτική ιστορία της ασθενούς Βεργινίας η οποία είναι παντρεμένη και ερωτευμένη με τον Νίκο, ο οποίος, ωστόσο, ερωτεύεται τη νέα και αισθαντική Λιόλια, όταν αυτή καταφθάνει στο σπίτι τους ως βοήθεια στην κατάκοιτη ξαδέρφη της. Η ιστορία των τριών ηρώων ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα σε αντιθετικά στοιχεία. Η δημοτική και συχνά λαϊκή γλώσσα των ηρώων εναλλάσσεται με τους ποιητικούς και λυρικούς μονολόγους του Χρηστομάνου, ενώ τα ρεαλιστικά και ηθογραφικά στοιχεία μέσα από τα οποία αποτυπώνεται η ασφυκτική παρέμβαση και ο συντηρητισμός του κοινωνικού περίγυρου, έρχεται σε αντίθεση με τον συμβολικό και εξπρεσιονιστικό τρόπο που αποδίδονται η φύση, ο έρωτας και η μοίρα, τα τρία κυρίαρχα στοιχεία του έργου. Η «Κερένια κούκλα» είναι το πρώτο ελληνικό λογοτεχνικό έργο που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο (1916), ενώ έγινε graphic novel και διασκευάστηκε για το θέατρο, την όπερα και την τηλεόραση. Διασκευάζοντας το εν λόγω μυθιστόρημα, η θεατρική ομάδα Memorandum Theatre Group συστήνει στο κυπριακό κοινό τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο. Η διασκευή του Αλέξανδρου Αχτάρ και του Παναγιώτη Μπρατάκου δίνει το στίγμα της ήδη από τον τίτλο τοποθετώντας στο
Uploads
Conference Presentations by Maria Hamali
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς
Papers by Maria Hamali
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Book Reviews by Maria Hamali
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος