Papers by Marianna Sideri
16ο Διατμηματικό Μουσικολογικό Συνέδριο "Επετειακές μουσικές αντανακλάσεις, αναλυτικές θεωρήσεις ... more 16ο Διατμηματικό Μουσικολογικό Συνέδριο "Επετειακές μουσικές αντανακλάσεις, αναλυτικές θεωρήσεις και κριτικοί αναστοχασμοί", 2024
Ο Giacomo Puccini υπήρξε ο δημοφιλέστερος συνθέτης ιταλικής όπερας μετά τον Giuseppe Verdi. Οι όπερές του "Manon Lescaut", "La Bohème", "Tosca", "Madama Butterfly", "La Fanciulla del West", "Il Tritico" και "Turandot" ανήκουν στο τακτικό ρεπερτόριο των μεγαλύτερων λυρικών θεάτρων για περισσότερα από 100 χρόνια. Μεταξύ των αριστουργημάτων της ώριμης περιόδου του Puccini συναντάται μία λιγότερο γνωστή δουλειά, το έργο "La Rondine" (Το χελιδόνι) που ξεχωρίζει ως προς την υπόθεση, τη λυρική ομορφιά και τη μοναδικότητα του είδους του. Σε αντίθεση με όλα τα αριστουργήματα του συνθέτη που έχουν τις ρίζες τους στην παράδοση της Ιταλικής όπερας, το έργο "La Rondine" ακροβατεί ανάμεσα στην ιταλική όπερα και τη βιεννέζικη οπερέτα, συστήνοντας ένα είδος υβριδικό που διερευνά τα όρια συγγενικών γενών του μουσικού θεάτρου. Αυτή η ειδολογική αμφισημία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια την αποδοχή του έργου από κοινό και κριτικούς, κατέστησε προβληματική την κατανόηση και ερμηνεία του, στερώντας του μία σταθερή θέση στο διεθνές ρεπερτόριο. Στην παρούσα ανακοίνωση, η ειδική περίπτωση της "La Rondine" εξετάζεται ως προς το ιστορικό υπόβαθρο, το μουσικό σχεδιασμό και το θεματικό περιεχόμενο.
The sacrifice of a living human being, other than a male, on the foundations of an edifice under ... more The sacrifice of a living human being, other than a male, on the foundations of an edifice under construction is a well-known ancient legend preserved in time and many regions of Central and South-Eastern Europe. This ancient legend is mainly preserved through the form of folksongs and narratives, although many interesting and fascinating interpretations written for the theatre and, particularly, the musical theatre can be traced in the abovementioned forms.
The number of interpretations of the above well-known folktale is truly remarkable as more than seven hundred versions are found throughout the Balkans. Significant plot similarities raise the question of symbolic meanings that apply across Balkan cultures and could explain the appeal of the story through time and space. In Romania the fascinating narrative of the building of the monastery of Curtea d'Argęs often called Master Manole is a pivotal point of reference; In Hungary there is the story of the construction of the fortress of Devas usually called Clement Mason; In Albania, Montenegro and Serbia the legend is usually entitled as The building of Skadar and in Greece it is called The bridge of Arta which became an opera entitled as The Master Builder (Protomastoras, 1916) by the composer Manolis Kalomoiris
based on Nikos Kazantzakis two act tragedy.
15ο Δια-Τμηματικό Συνέδριο Μουσικολογίας "Από την επικαιρότητα στην διαχρονικότητα: Μαρία Κάλλας, 100 χρόνια από την γέννηση της", 2023
Συχνά με τον όρο bel canto προσδιορίζεται το όμορφο και δεξιοτεχνικό τραγούδι που βρίθει φωνητικώ... more Συχνά με τον όρο bel canto προσδιορίζεται το όμορφο και δεξιοτεχνικό τραγούδι που βρίθει φωνητικών στολισμών και απαιτητικών μελωδικών περασμάτων. Κατά πόσον όμως η παραπάνω απόδοση του όρου είναι ακριβής; Πότε εμφανίζεται ο όρος bel canto και σε ποιο ρεπερτόριο απαντά; Ποιοι είναι οι πυλώνες του και ποιοι κανόνες το διέπουν; Με αφορμή τον ισχυρισμό που θέλει την Μαρία Κάλλας να αναδεικνύει κατά τον 20ο αιώνα ένα ξεχασμένο ρεπερτόριο και να ανασταίνει μία τεχνική τραγουδιού που για χρόνια είχε τεθεί στο περιθώριο, η παρούσα ανακοίνωση επιχειρεί να αποσαφηνίσει τον ταλαιπωρημένο ιταλικό όρο του bel canto. Η αποκατάσταση του όρου γίνεται μέσα από μία ιστορική αναδρομή της φωνητικής τέχνης που ταυτίζεται με την παλιά ιταλική σχολή τραγουδιού του 17ου και 18ου αιώνα και κλιμακώνεται με την παρουσία των castrati τραγουδιστών. Ειδική αναφορά γίνεται στις τεχνικές τραγουδιού, τον έλεγχο της αναπνοής, τους κανόνες φωνητικής υγιεινής και την στάση του σώματος σύμφωνα με μαρτυρίες και κείμενα αναφοράς δασκάλων τραγουδιού της εποχής. Τέλος, υπογραμμίζεται η σημαντική διάσταση της υποκριτικής τέχνης που συμπληρώνει την τεχνική του δεξιοτεχνικού τραγουδιού και της εκφραστικής δυναμικής του εν λόγω ρεπερτορίου.
Πρακτικά 12ου Διατμηματικού Συνεδρίου Μουσικολογίας υπό την αιγίδα της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας , 2022
Μία σύντομη αναδρομή σε μία από τα πιο συναρπαστικές ιστορίες της ιταλικής μουσικής: Την περιπέτε... more Μία σύντομη αναδρομή σε μία από τα πιο συναρπαστικές ιστορίες της ιταλικής μουσικής: Την περιπέτεια εκατοντάδων νεαρών αγοριών που υπέστησαν μερικό ακρωτηριασμό προκειμένου να διατηρήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας φωνής που νομοτελειακά βρίσκεται έξω από τη φύση τους. Οι αμφισημίες που συνοδεύουν την ιστορία της ζωής των castrati τραγουδιστών δεν περιορίζονται απλώς στον προσδιορισμό του φύλου και των ποιοτικών χαρακτηριστικών της φωνής τους, αλλά επεκτείνονται σε θέματα καταγωγής, εκπαίδευσης, επαγγελματικής δράσης και κοινωνικών σχέσεων δυσχεραίνοντας την εκτίμηση της πραγματικής διάστασης του φαινομένου τους. Η παρούσα μελέτη βασισμένη σε ιστορικές πηγές και τη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία συγκεντρώνει την υπάρχουσα γνώση και συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου των ευνουχισμένων τραγουδιστών και της εποχής τους.
The Opera Journal, LIV: 2, pp. 25-61, 2021
Self-referential operas began to proliferate in Italy during the 18th and 19th centuries alongsid... more Self-referential operas began to proliferate in Italy during the 18th and 19th centuries alongside the literate discussion about the dialectical relationship between music and poetry in opera. The self-referential operas under consideration formed the fundamental research field of my doctoral thesis, The Artist as Theatrical Character in Italian Comic Operas of the 18th and 19th Centuries. My research noted the appearance of a significant number of self-referential operas in the history of opera which have important thematic affinities to Benedetto Marcello’s famously sarcastic satire, Il teatro alla moda (Venice, 1720). Most significantly, I compiled the first known catalogue of self-referential operas. This catalogue, which includes 340 titles, provides a full picture of the genre by recording the production period, the popular locations of performances, and the multiple revisions and reproductions of these works. The catalogue also aims to show the impact of self-referential operas in the context of the opera in opera genre.
Πολυφωνία, τεύχος 35, σ 73-98, 2020
A brief historical review of one of the most fascinating and extraordinary stories of Italian mus... more A brief historical review of one of the most fascinating and extraordinary stories of Italian music: the adventure of hundreds of young boys who underwent partial mutilation in order to maintain the quality characteristics of a voice that is out of their nature. The ambiguities that accompany the life stories of castrati singers are not limited to identifying the gender and quality of their voice but extend to issues of origin, education, professionalism and social relationships, making it difficult to assess the true dimension of their phenomenon. The present study, based on historical sources and modern scientific literature, gathers the existing knowledge and contributes to a better understanding of the world of castrati and their time.
Μία σύντομη αναδρομή σε μία από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες της ιταλικής μουσικής: την περιπέτεια εκατοντάδων νεαρών αγοριών που υπέστησαν μερικό ακρωτηριασμό προκειμένου να διατηρήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας φωνής που νομοτελειακά βρίσκεται έξω από τη φύση τους. Οι αμφισημίες που συνοδεύουν την ιστορία της ζωής των castrati τραγουδιστών δεν περιορίζονται απλώς στον προσδιορισμό του φύλου και των ποιοτικών χαρακτηριστικών της φωνής τους, αλλά επεκτείνονται σε θέματα καταγωγής, εκπαίδευσης, επαγγελματικής δράσης και κοινωνικών σχέσεων, δυσχεραίνοντας την εκτίμηση της πραγματικής διάστασης του φαινομένου τους. Η παρούσα μελέτη, βασισμένη σε ιστορικές πηγές και στη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία, συγκεντρώνει την υπάρχουσα γνώση και συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου των ευνουχισμένων τραγουδιστών και της εποχής τους.
11ο Διατμηματικό Μουσικολογικό Συνέδριο: «Νεωτερισμός και Παράδοση» (με αφορμή τα 70 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σκαλκώτα) (Πρακτικά διατμηματικού συνεδρίου υπό την αιγίδα της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας, Αθήνα, 21-23 Νοεμβρίου 2019), Ελληνική Μουσικολογική Εταιρεία, Θεσσαλονίκη 2020
Η παρούσα μελέτη εξετάζει τα νεωτεριστικά στοιχεία των λιμπρέτων του Goldoni που οδήγησαν στην κα... more Η παρούσα μελέτη εξετάζει τα νεωτεριστικά στοιχεία των λιμπρέτων του Goldoni που οδήγησαν στην καθιέρωση του dramma giocoso (παιγνιώδες δράμα) και τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά των θεατρικών έργων του Gozzi που ενέπνευσαν προοδευτικούς δραματουργούς στη δημιουργία παραμυθένιων λυρικών έργων.
Πρακτικά του 10ου διατμηματικού συνεδρίου Η μουσική κληρονομιά στη δυτική έντεχνη μουσική υπό την αιγίδα της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας, Κέρκυρα, 26-28 Οκτωβρίου 2018, Ελληνική Μουσικολογική Εταιρεία, Θεσσαλονίκη 2019, σ. 215-225 [ISBN 978-618-82210-3-1], 2018
Με αφορμή την παρατήρηση ότι η σκηνική αναπάρασταση του εξωτικού στοιχείου στην όπερα του 18ου αι... more Με αφορμή την παρατήρηση ότι η σκηνική αναπάρασταση του εξωτικού στοιχείου στην όπερα του 18ου αιώνα θέτει ως βασική προϋπόθεση την “αρχή της ομοιότητας”, η παρούσα ανακοίνωση συνοψίζει τα πορίσματα προηγούμενων ερευνών και διευρευνά μέσα από την παρουσίαση δημοφιλών οπερατικών έργων τουρκικής θεματολογίας τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται το εξωτικό στοιχείο στην όπερα του 18ου αιώνα.
Ο Βέρντι εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Σαίξπηρ, γεγονός που μαρτυρείται από την φιλόδοξη επιθυμία του ν... more Ο Βέρντι εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Σαίξπηρ, γεγονός που μαρτυρείται από την φιλόδοξη επιθυμία του να δημιουργήσει οπερετικές εκδοχές, εάν ήταν εφικτό, όλων των μεγάλων τραγωδιών του Άγγλου δραματουργού. Το 1850 έγραψε: “Σκοπεύω να γράψω μουσική για την Καταιγίδα, μάλιστα σκοπεύω να γράψω μουσική για όλα τα μεγάλα έργα αυτού του σπουδαίου τραγωδού”. Δυστυχώς, το παραπάνω εγχείρημα δεν πραγματώθηκε ποτέ. Ο Βέρντι κατάφερε να παραστήσει μόνο τρεις από τις έξι σχεδιασμένες σαιξπηρικές του όπερες: Μάκβεθ, Οθέλλος και Φάλσταφ, αφήνοντας κλειδωμένα στο συρτάρι του τρία άκαρπα προσχέδια οπερών (Καταιγίδα, Άμλετ και Βασιλιάς Ληρ). Μολονότι και οι τρεις σαιξπηρικές όπερες του Βέρντι είναι ενδιαφέρουσες, η περίπτωση της όπερας Φάλσταφ εκπλήσσει, κυρίως εξαιτίας της τόλμης του Βέρντι να ολοκληρώσει την μακρόχρονη οπερατική του πορεία με ένα έργο κωμικού περιεχομένου. Το ενδιαφέρον για τον Φάλσταφ αυξάνεται, τη στιγμή που ο αυστηρός Βέρντι αποκαλύπτει ότι διασκεδάζει όχι απλώς συνθέτοντας, αλλά στην σκέψη της έκπληξης που θα προκαλέσει στο θεατρικό κοινό η ενασχόλησή του με την κωμωδία. Η παρούσα ανακοίνωση, επικεντρώνεται στις δραματουργικές επιλογές των δύο συνεργατών, Βέρντι και Μπόιτο, στο πλαίσιο της δημιουργίας του Φάλσταφ, προκειμένου ο επικουρικός, πλην όμως πληθωρικός χαρακτήρας του Σαίξπηρ να μεταμορφωθεί στον αρχέτυπο χαρακτήρα της μοναδικής πετυχημένης κωμικής όπερας του Βέρντι.
Polyphonia, Issue 21 (Fall 2012), pp. 115-169
Faust’s legend became a favorite subject of the musical theatre development during the 19th centu... more Faust’s legend became a favorite subject of the musical theatre development during the 19th century, mainly because of the extraordinary personality of a purely romantic hero, winning a prestigious place to the podium of the favorite opera heroes, next to the mythical Orpheus and the legendary Don Juan. In the hands of skilled composers, Faust’s ardent desire to walk on new paths of knowledge and live new experiences became a stimulus for musical experimentations, which in many cases led to the renewal and reform of the opera. This study attempts a historical survey of Faust’s legend in opera, through works that cover almost the whole field of the musical theater.
Κατά τον 19ο αιώνα ο θρύλος του Φάουστ εξελίχθηκε σε αγαπημένο θέμα της όπερας, εξαιτίας κυρίως της πολυσχιδούς προσωπικότητας του αμιγώς ρομαντικού ήρωα, κερδίζοντας μια περίοπτη θέση στο βάθρο των αγαπημένων ηρώων, δίπλα στον μυθικό Ορφέα και τον θρυλικό Δον Ζουάν. Στα χέρια επιδέξιων συνθετών, η διακαής επιθυμία και η επίμονη αναζήτηση του ήρωα να βαδίσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και να βιώσει νέες εμπειρίες αποτέλεσαν το εφαλτήριο μουσικών πειραματισμών, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις οδήγησαν στην ανανέωση και την μεταρρύθμιση της όπερας. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή σε μουσικοθεατρικά έργα εμπνευσμένα από την θρυλική ιστορία του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, καλύπτοντας πολύπλευρα τον χώρο του μουσικού θεάτρου.
Musicologia "Music and Language", issue 22 (December 2015)
Some of the most important aesthetic issues in opera are the dialectical relationship and the mai... more Some of the most important aesthetic issues in opera are the dialectical relationship and the maintenance of the fine balance between the two most expressive arts of musical theatre, music and poetry.
Contrary to spoken drama where poetry is undoubtedly superior to music, in opera the balance between the two expressive arts is disturbed, with music and poetry fighting for the role of the main organizer, affecting the artistic result in a negative way.
In order for the opera to survive through time, it was needed to reform itself drastically by restoring the balance between the two arts involved, smoothing the internal stylistic gap which threatened seriously its existence.
As of the 18th century, along with serious and rational texts which devote their range of topics completely or fragmentarily in defining the expressive functions of music and poetry in opera, a number of self-referential texts and music plays approaches the same aesthetic issue in a less formal and serious way, in the form of light comedy and satire.
The present case of study examines these positions, as developed by the actual playwrights and composers of opera itself in a form of a theatrical conversation, producing dramas defined as opera in opera, that concerns the people involved in opera’s production and performance.
Ο Giovanni Battista Pergolesi πέθανε στο Pozzuoli το 1736, σε ηλικία μόλις 26 ετών, όχι ιδιαίτερα... more Ο Giovanni Battista Pergolesi πέθανε στο Pozzuoli το 1736, σε ηλικία μόλις 26 ετών, όχι ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αναλογιζόμενος την αποδοχή του λυρικού του έργου από το θεατρικό κοινό, καθώς μία από τις καλύτερες του όπερες, η όπερα L’ Olimpiade, αποδοκιμάστηκε έντονα στη Ρώμη την περασμένη χρονιά (teatro Tordinona, 1735). Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι ένα πορτοκάλι, το οποίο πέταξε προς τη σκηνή ένας θεατής, βρήκε τον Pergolesi στο κεφάλι, ενόσω εκείνος ήταν καθισμένος στο τσέμπαλο, όπως συνηθιζόταν κατά την πρεμιέρα της παράστασης. Αργότερα, ο Pergolesi εκμυστηρεύτηκε στο συνθέτη Egidio Duni ότι στο παρελθόν είχε παρόμοιες δυσάρεστες εμπειρίες και ότι, πέρα από κάποια “ασήμαντα παιχνιδίσματα” (bagatelles), όλες τα υπόλοιπα έργα του αντιμετωπίστηκαν από το θεατρικό κοινό με σχετική αδιαφορία. Ο Pergolesi αδυνατούσε να εξηγήσει το παραπάνω φαινόμενο, τη στιγμή που θεωρούσε τα σοβαρά του έργα σαφώς ανώτερα από τα αντίστοιχα κωμικά του.
Ο Ναπολιτάνος συνθέτης δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι τα “ασήμαντα παιχνιδίσματα”, όπως αποκαλούσε τα κωμικά του intermezzi La serva padrona και Livietta e Tracollo, θα εντάσσονταν στο ρεπερτόριο των περιπλανώμενων τραγουδιστών, θα ξεπερνούσαν τα σύνορα της Νάπολης και θα ανέβαιναν συστηματικά για τα επόμενα 30 χρόνια στις σημαντικότερες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, χαρίζοντας του μία παγκόσμια μεταθανάτια φήμη χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της μουσικής. Η παρούσα ανακοίνωση παρουσιάζει τα παραπάνω δύο κωμικά intermezzi, ιστορικά και μουσικά, δίνοντας έμφαση στις ιδιαιτερότητές τους, και αιτιολογεί το μέγεθος της δημοτικότητας του στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα.
Purcell, Händel, Haydn, Mendelssohn Four Anniversaries, Thessaloniki, University Studio Press, 2011, pp. 47-66
Οι 13 ιταλικές όπερες του Joseph Haydn (1762-91) συγκροτούν ένα μικρόκοσμο των παραδόσεων και τεχ... more Οι 13 ιταλικές όπερες του Joseph Haydn (1762-91) συγκροτούν ένα μικρόκοσμο των παραδόσεων και τεχνικών σύνθεσης της Ιταλικής όπερας του 18ου αιώνα. Μία προσεκτική μελέτη των 13 συγκεκριμένων οπερών αποκαλύπτει τη σταδιακή εξέλιξη και ωρίμανση του μουσικού ύφους και της προσέγγισης της μουσικοδραματικής πλοκής του Haydn· μία αλλαγή, η οποία βασίζεται αφενός στις πρακτικές ικανότητες του λυρικού θιάσου στην υπηρεσία των Εστερχάζυ και αφετέρου στην αυξανόμενη εμπειρία του ίδιου του Haydn ως συνθέτη όπερας και δραματουργού.
Στα μουσικοθεατρικά έργα του ο Haydn αποκαλύπτεται πιστός ακόλουθος της παράδοσης της Ιταλικής όπερας του 18ου αιώνα. Οι πρώιμες όπερες υπογραμμίζουν την ικανότητά του να συνθέτει τόσο στο ύφος της σοβαρής όπερας όσο και στο ύφος της κωμικής, δημιουργώντας το απαραίτητο υπόβαθρο και την απαραίτητη εμπειρία (προϋπηρεσία), προκειμένου αργότερα να χρησιμοποιήσει την πολύτιμη γνώση του στα drammi giocosi. Η συνθετική διαφοροποίηση και ωρίμανση του συνθέτη στα ύστερα drammi giocosi υπογραμμίζει την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη μουσική, προκειμένου να σκιαγραφήσει τόσο την προσωπικότητα των δραματικών χαρακτήρων του όσο και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εκάστοτε δραματικής κατάστασης.
Dissertation by Marianna Sideri
Διδακτορική Διατριβή, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, May 2008
Self-referential operas began to proliferate in Italy during the 18th and 19th centuries alongsid... more Self-referential operas began to proliferate in Italy during the 18th and 19th centuries alongside the literate discussion for a dialectical relationship between music and poetry in opera. These operas had musical-theatrical themes, mostly comical and farcical, while their dramatic action took place in the backstage of an opera theater. The dramatic characters were lifted directly from the opera world in order to act out their own profession on stage and thus reveal to the audience the secrets and inner codes of their trade. Therefore, self-referential operas dealt with all possible characters who participated in every stage of the creation, production and performance of an opera, such as singers, poets, composers, music teachers, conductors and impresarios, and explored their social and professional relationships. These self-referential operas belong to the "opera in opera" genre, as in many cases they incorporate scenes of rehearsal or (re)production of an opera.
My research offers important information about the proper musical interpretation and stage performance of an opera singer, the process of creating a successful libretto and the composition of music that fits the singer’s voice rather than the requirements of a coherent drama. My research also reveals information about the rehearsal period before the first performance of an opera, the process behind singing contracts, and the benefits and salaries of people involved in an opera production. Of special interest are the amusing outbursts of anger or desperation of characters such as the impresario, the poet, and the composer caused by the rude attitude and extravagant demands of singers, as dictated by the unwritten laws and hierarchical order of the opera world Finally, my research takes note of singers’ poor musical education and their lack of interest in the correct interpretation of the libretto, which is sacrificed on the altar of musical embellishments and extravagant performances. All the above information endows self-referential operas with an important historical value that cannot be ignored.
Talks by Marianna Sideri
Mία εισαγωγή στις όπερες του Wolfgang Amadeus Mozart. Στο πλαίσιο των προγραμματισμένων συναντήσε... more Mία εισαγωγή στις όπερες του Wolfgang Amadeus Mozart. Στο πλαίσιο των προγραμματισμένων συναντήσεων, αντιπροσωπευτικά λυρικά έργα της οπερατικής ανθολογίας θα εξεταστούν ιστορικά, αλλά και ως συνδυασμός θεάματος- ακροάματος, με την αξιοποίηση οπτικοακουστικών παραδειγμάτων. Στόχος είναι να παρουσιαστούν τα συστατικά στοιχεία της μουσικοθεατρικής τέχνης του Mozart, ιχνηλατώντας την εξελικτική πορεία της συνθετικής του δημιουργίας. Έμφαση θα δοθεί στον τρόπο απόδοσης αρχέτυπων μουσικοθεατρικών χαρακτήρων στα εν λόγω έργα, αλλά και διαφόρων σκηνοθετικών-θεατρικών υποδείξεων του συνθέτη δραματουργού προς τους ερμηνευτές, όπως καθορίζονται στις εκάστοτε παρτιτούρες.
Ο γυναικείος χαρακτήρας στην όπερα πρωταγωνιστεί άλλοτε ως σύμβολο και ιδανικό και άλλοτε ως μία ... more Ο γυναικείος χαρακτήρας στην όπερα πρωταγωνιστεί άλλοτε ως σύμβολο και ιδανικό και άλλοτε ως μία τρομακτική και παράλογη φιγούρα που τιμωρείται ή οδηγείται στο θάνατο, επειδή ακριβώς τόλμησε να επιθυμήσει, να δράσει και να διεκδικήσει. Η όπερα είναι γεμάτη από ανυπότακτες και ενεργητικά συναισθηματικές γυναίκες, οι οποίες αντιδρούν στον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτοί οι τύποι γυναικών αντιστοιχούν σε τέσσερις περιπτώσεις ψυχοδραματικών προτύπων. Η παρούσα ανακοίνωση εξετάζει το ρόλο της γυναίκας στην όπερα, ιστορικά και μουσικά, δίνοντας έμφαση στις κοινωνικές προεκτάσεις της γυναικείας φιγούρας στη λυρική σκηνή αλλά και τη σημασιολογία της ποιότητας, της έκτασης και των χαρακτηριστικών της γυναικείας φωνής.
Opera Guide Series - Greek National Opera by Marianna Sideri
Εθνική Λυρική Σκηνή, 2024
Με αφορμή την παράσταση των δύο εμβληματικών έργων Cavalleria rusticana και I Pagliacci γίνεται α... more Με αφορμή την παράσταση των δύο εμβληματικών έργων Cavalleria rusticana και I Pagliacci γίνεται αναφορά στους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς του εκδοτικού οίκου Sonzogno και την σπουδαιότητα τους στην διαμόρφωση του ρεπερτορίου της ιταλικής σκηνής στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι διαγωνισμοί του Sonzogno υπήρξαν σημαντικοί καθώς διαμόρφωσαν συνθήκες να ανθίσουν και να αναδειχθούν νέες δυνάμεις στο χώρο της ιταλικής όπερας, επηρεάζοντας σημαντικά την εξέλιξη του μουσικού θεάτρου, ενώ πρόσφεραν κίνητρα δημιουργίας και ευκαιρίες αναγνώρισης σε μία ολόκληρη γενιά νέων συνθετών.
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο της διπλής παράστασης
"Καβαλλερία Ρουστικάνα" και "Παλιάτσοι" την περίοδο 2023/24
Werther - Massenet, Oct 2013
Με αφορμή το επιστολικό μυθιστόρημα Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε και την διασκευή αυτού... more Με αφορμή το επιστολικό μυθιστόρημα Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε και την διασκευή αυτού για τη σκηνή του μουσικού θεάτρου ως Βέρθερος σε μουσική του Ζυλ Μασνέ, γίνεται μία επιστημονική αναφορά στον διαφορετικό χειρισμό των έργων και των χαρακτήρων του Γερμανού συγγραφέα από τους Γερμανούς και τους Γάλλους δραματουργούς.
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2013/14 στο πλαίσιο της παράστασης της όπερας "Βέρθερος" του Ζυλ Μασνέ
ISBN 978-960-9432-26-9, 2012
Με αφορμή την όπερα Φάουστ του Σαρλ Γκουνό γίνεται μία ιστορική αναδρομή της παρουσίας του θρυλικ... more Με αφορμή την όπερα Φάουστ του Σαρλ Γκουνό γίνεται μία ιστορική αναδρομή της παρουσίας του θρυλικού ήρωα Φάουστ σε μουσικοθεατρικά έργα του 19ου αιώνα. Αναφορικά με την γαλλική προσέγγιση της θρυλικής ιστορίας ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη μετατόπιση του δραματικού βάρους από τον χαρακτήρα του Φάουστ στον χαρακτήρα της Μαργαρίτας, η οποία καταλήγει να αποτελεί τη βασική και μοναδική ηρωίδα, γύρω από την οποία εξελίσσεται η δραματική πλοκή.
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2011/12 με αφορμή την παράσταση της όπερας "Φάουστ" του Σαλρ Γκουνό
Uploads
Papers by Marianna Sideri
Ο Giacomo Puccini υπήρξε ο δημοφιλέστερος συνθέτης ιταλικής όπερας μετά τον Giuseppe Verdi. Οι όπερές του "Manon Lescaut", "La Bohème", "Tosca", "Madama Butterfly", "La Fanciulla del West", "Il Tritico" και "Turandot" ανήκουν στο τακτικό ρεπερτόριο των μεγαλύτερων λυρικών θεάτρων για περισσότερα από 100 χρόνια. Μεταξύ των αριστουργημάτων της ώριμης περιόδου του Puccini συναντάται μία λιγότερο γνωστή δουλειά, το έργο "La Rondine" (Το χελιδόνι) που ξεχωρίζει ως προς την υπόθεση, τη λυρική ομορφιά και τη μοναδικότητα του είδους του. Σε αντίθεση με όλα τα αριστουργήματα του συνθέτη που έχουν τις ρίζες τους στην παράδοση της Ιταλικής όπερας, το έργο "La Rondine" ακροβατεί ανάμεσα στην ιταλική όπερα και τη βιεννέζικη οπερέτα, συστήνοντας ένα είδος υβριδικό που διερευνά τα όρια συγγενικών γενών του μουσικού θεάτρου. Αυτή η ειδολογική αμφισημία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια την αποδοχή του έργου από κοινό και κριτικούς, κατέστησε προβληματική την κατανόηση και ερμηνεία του, στερώντας του μία σταθερή θέση στο διεθνές ρεπερτόριο. Στην παρούσα ανακοίνωση, η ειδική περίπτωση της "La Rondine" εξετάζεται ως προς το ιστορικό υπόβαθρο, το μουσικό σχεδιασμό και το θεματικό περιεχόμενο.
The number of interpretations of the above well-known folktale is truly remarkable as more than seven hundred versions are found throughout the Balkans. Significant plot similarities raise the question of symbolic meanings that apply across Balkan cultures and could explain the appeal of the story through time and space. In Romania the fascinating narrative of the building of the monastery of Curtea d'Argęs often called Master Manole is a pivotal point of reference; In Hungary there is the story of the construction of the fortress of Devas usually called Clement Mason; In Albania, Montenegro and Serbia the legend is usually entitled as The building of Skadar and in Greece it is called The bridge of Arta which became an opera entitled as The Master Builder (Protomastoras, 1916) by the composer Manolis Kalomoiris
based on Nikos Kazantzakis two act tragedy.
Μία σύντομη αναδρομή σε μία από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες της ιταλικής μουσικής: την περιπέτεια εκατοντάδων νεαρών αγοριών που υπέστησαν μερικό ακρωτηριασμό προκειμένου να διατηρήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας φωνής που νομοτελειακά βρίσκεται έξω από τη φύση τους. Οι αμφισημίες που συνοδεύουν την ιστορία της ζωής των castrati τραγουδιστών δεν περιορίζονται απλώς στον προσδιορισμό του φύλου και των ποιοτικών χαρακτηριστικών της φωνής τους, αλλά επεκτείνονται σε θέματα καταγωγής, εκπαίδευσης, επαγγελματικής δράσης και κοινωνικών σχέσεων, δυσχεραίνοντας την εκτίμηση της πραγματικής διάστασης του φαινομένου τους. Η παρούσα μελέτη, βασισμένη σε ιστορικές πηγές και στη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία, συγκεντρώνει την υπάρχουσα γνώση και συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου των ευνουχισμένων τραγουδιστών και της εποχής τους.
Κατά τον 19ο αιώνα ο θρύλος του Φάουστ εξελίχθηκε σε αγαπημένο θέμα της όπερας, εξαιτίας κυρίως της πολυσχιδούς προσωπικότητας του αμιγώς ρομαντικού ήρωα, κερδίζοντας μια περίοπτη θέση στο βάθρο των αγαπημένων ηρώων, δίπλα στον μυθικό Ορφέα και τον θρυλικό Δον Ζουάν. Στα χέρια επιδέξιων συνθετών, η διακαής επιθυμία και η επίμονη αναζήτηση του ήρωα να βαδίσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και να βιώσει νέες εμπειρίες αποτέλεσαν το εφαλτήριο μουσικών πειραματισμών, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις οδήγησαν στην ανανέωση και την μεταρρύθμιση της όπερας. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή σε μουσικοθεατρικά έργα εμπνευσμένα από την θρυλική ιστορία του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, καλύπτοντας πολύπλευρα τον χώρο του μουσικού θεάτρου.
Contrary to spoken drama where poetry is undoubtedly superior to music, in opera the balance between the two expressive arts is disturbed, with music and poetry fighting for the role of the main organizer, affecting the artistic result in a negative way.
In order for the opera to survive through time, it was needed to reform itself drastically by restoring the balance between the two arts involved, smoothing the internal stylistic gap which threatened seriously its existence.
As of the 18th century, along with serious and rational texts which devote their range of topics completely or fragmentarily in defining the expressive functions of music and poetry in opera, a number of self-referential texts and music plays approaches the same aesthetic issue in a less formal and serious way, in the form of light comedy and satire.
The present case of study examines these positions, as developed by the actual playwrights and composers of opera itself in a form of a theatrical conversation, producing dramas defined as opera in opera, that concerns the people involved in opera’s production and performance.
Ο Ναπολιτάνος συνθέτης δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι τα “ασήμαντα παιχνιδίσματα”, όπως αποκαλούσε τα κωμικά του intermezzi La serva padrona και Livietta e Tracollo, θα εντάσσονταν στο ρεπερτόριο των περιπλανώμενων τραγουδιστών, θα ξεπερνούσαν τα σύνορα της Νάπολης και θα ανέβαιναν συστηματικά για τα επόμενα 30 χρόνια στις σημαντικότερες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, χαρίζοντας του μία παγκόσμια μεταθανάτια φήμη χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της μουσικής. Η παρούσα ανακοίνωση παρουσιάζει τα παραπάνω δύο κωμικά intermezzi, ιστορικά και μουσικά, δίνοντας έμφαση στις ιδιαιτερότητές τους, και αιτιολογεί το μέγεθος της δημοτικότητας του στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα.
Στα μουσικοθεατρικά έργα του ο Haydn αποκαλύπτεται πιστός ακόλουθος της παράδοσης της Ιταλικής όπερας του 18ου αιώνα. Οι πρώιμες όπερες υπογραμμίζουν την ικανότητά του να συνθέτει τόσο στο ύφος της σοβαρής όπερας όσο και στο ύφος της κωμικής, δημιουργώντας το απαραίτητο υπόβαθρο και την απαραίτητη εμπειρία (προϋπηρεσία), προκειμένου αργότερα να χρησιμοποιήσει την πολύτιμη γνώση του στα drammi giocosi. Η συνθετική διαφοροποίηση και ωρίμανση του συνθέτη στα ύστερα drammi giocosi υπογραμμίζει την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη μουσική, προκειμένου να σκιαγραφήσει τόσο την προσωπικότητα των δραματικών χαρακτήρων του όσο και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εκάστοτε δραματικής κατάστασης.
Dissertation by Marianna Sideri
My research offers important information about the proper musical interpretation and stage performance of an opera singer, the process of creating a successful libretto and the composition of music that fits the singer’s voice rather than the requirements of a coherent drama. My research also reveals information about the rehearsal period before the first performance of an opera, the process behind singing contracts, and the benefits and salaries of people involved in an opera production. Of special interest are the amusing outbursts of anger or desperation of characters such as the impresario, the poet, and the composer caused by the rude attitude and extravagant demands of singers, as dictated by the unwritten laws and hierarchical order of the opera world Finally, my research takes note of singers’ poor musical education and their lack of interest in the correct interpretation of the libretto, which is sacrificed on the altar of musical embellishments and extravagant performances. All the above information endows self-referential operas with an important historical value that cannot be ignored.
Talks by Marianna Sideri
Opera Guide Series - Greek National Opera by Marianna Sideri
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο της διπλής παράστασης
"Καβαλλερία Ρουστικάνα" και "Παλιάτσοι" την περίοδο 2023/24
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2013/14 στο πλαίσιο της παράστασης της όπερας "Βέρθερος" του Ζυλ Μασνέ
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2011/12 με αφορμή την παράσταση της όπερας "Φάουστ" του Σαλρ Γκουνό
Ο Giacomo Puccini υπήρξε ο δημοφιλέστερος συνθέτης ιταλικής όπερας μετά τον Giuseppe Verdi. Οι όπερές του "Manon Lescaut", "La Bohème", "Tosca", "Madama Butterfly", "La Fanciulla del West", "Il Tritico" και "Turandot" ανήκουν στο τακτικό ρεπερτόριο των μεγαλύτερων λυρικών θεάτρων για περισσότερα από 100 χρόνια. Μεταξύ των αριστουργημάτων της ώριμης περιόδου του Puccini συναντάται μία λιγότερο γνωστή δουλειά, το έργο "La Rondine" (Το χελιδόνι) που ξεχωρίζει ως προς την υπόθεση, τη λυρική ομορφιά και τη μοναδικότητα του είδους του. Σε αντίθεση με όλα τα αριστουργήματα του συνθέτη που έχουν τις ρίζες τους στην παράδοση της Ιταλικής όπερας, το έργο "La Rondine" ακροβατεί ανάμεσα στην ιταλική όπερα και τη βιεννέζικη οπερέτα, συστήνοντας ένα είδος υβριδικό που διερευνά τα όρια συγγενικών γενών του μουσικού θεάτρου. Αυτή η ειδολογική αμφισημία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια την αποδοχή του έργου από κοινό και κριτικούς, κατέστησε προβληματική την κατανόηση και ερμηνεία του, στερώντας του μία σταθερή θέση στο διεθνές ρεπερτόριο. Στην παρούσα ανακοίνωση, η ειδική περίπτωση της "La Rondine" εξετάζεται ως προς το ιστορικό υπόβαθρο, το μουσικό σχεδιασμό και το θεματικό περιεχόμενο.
The number of interpretations of the above well-known folktale is truly remarkable as more than seven hundred versions are found throughout the Balkans. Significant plot similarities raise the question of symbolic meanings that apply across Balkan cultures and could explain the appeal of the story through time and space. In Romania the fascinating narrative of the building of the monastery of Curtea d'Argęs often called Master Manole is a pivotal point of reference; In Hungary there is the story of the construction of the fortress of Devas usually called Clement Mason; In Albania, Montenegro and Serbia the legend is usually entitled as The building of Skadar and in Greece it is called The bridge of Arta which became an opera entitled as The Master Builder (Protomastoras, 1916) by the composer Manolis Kalomoiris
based on Nikos Kazantzakis two act tragedy.
Μία σύντομη αναδρομή σε μία από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες της ιταλικής μουσικής: την περιπέτεια εκατοντάδων νεαρών αγοριών που υπέστησαν μερικό ακρωτηριασμό προκειμένου να διατηρήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας φωνής που νομοτελειακά βρίσκεται έξω από τη φύση τους. Οι αμφισημίες που συνοδεύουν την ιστορία της ζωής των castrati τραγουδιστών δεν περιορίζονται απλώς στον προσδιορισμό του φύλου και των ποιοτικών χαρακτηριστικών της φωνής τους, αλλά επεκτείνονται σε θέματα καταγωγής, εκπαίδευσης, επαγγελματικής δράσης και κοινωνικών σχέσεων, δυσχεραίνοντας την εκτίμηση της πραγματικής διάστασης του φαινομένου τους. Η παρούσα μελέτη, βασισμένη σε ιστορικές πηγές και στη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία, συγκεντρώνει την υπάρχουσα γνώση και συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου των ευνουχισμένων τραγουδιστών και της εποχής τους.
Κατά τον 19ο αιώνα ο θρύλος του Φάουστ εξελίχθηκε σε αγαπημένο θέμα της όπερας, εξαιτίας κυρίως της πολυσχιδούς προσωπικότητας του αμιγώς ρομαντικού ήρωα, κερδίζοντας μια περίοπτη θέση στο βάθρο των αγαπημένων ηρώων, δίπλα στον μυθικό Ορφέα και τον θρυλικό Δον Ζουάν. Στα χέρια επιδέξιων συνθετών, η διακαής επιθυμία και η επίμονη αναζήτηση του ήρωα να βαδίσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και να βιώσει νέες εμπειρίες αποτέλεσαν το εφαλτήριο μουσικών πειραματισμών, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις οδήγησαν στην ανανέωση και την μεταρρύθμιση της όπερας. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή σε μουσικοθεατρικά έργα εμπνευσμένα από την θρυλική ιστορία του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, καλύπτοντας πολύπλευρα τον χώρο του μουσικού θεάτρου.
Contrary to spoken drama where poetry is undoubtedly superior to music, in opera the balance between the two expressive arts is disturbed, with music and poetry fighting for the role of the main organizer, affecting the artistic result in a negative way.
In order for the opera to survive through time, it was needed to reform itself drastically by restoring the balance between the two arts involved, smoothing the internal stylistic gap which threatened seriously its existence.
As of the 18th century, along with serious and rational texts which devote their range of topics completely or fragmentarily in defining the expressive functions of music and poetry in opera, a number of self-referential texts and music plays approaches the same aesthetic issue in a less formal and serious way, in the form of light comedy and satire.
The present case of study examines these positions, as developed by the actual playwrights and composers of opera itself in a form of a theatrical conversation, producing dramas defined as opera in opera, that concerns the people involved in opera’s production and performance.
Ο Ναπολιτάνος συνθέτης δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι τα “ασήμαντα παιχνιδίσματα”, όπως αποκαλούσε τα κωμικά του intermezzi La serva padrona και Livietta e Tracollo, θα εντάσσονταν στο ρεπερτόριο των περιπλανώμενων τραγουδιστών, θα ξεπερνούσαν τα σύνορα της Νάπολης και θα ανέβαιναν συστηματικά για τα επόμενα 30 χρόνια στις σημαντικότερες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, χαρίζοντας του μία παγκόσμια μεταθανάτια φήμη χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της μουσικής. Η παρούσα ανακοίνωση παρουσιάζει τα παραπάνω δύο κωμικά intermezzi, ιστορικά και μουσικά, δίνοντας έμφαση στις ιδιαιτερότητές τους, και αιτιολογεί το μέγεθος της δημοτικότητας του στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα.
Στα μουσικοθεατρικά έργα του ο Haydn αποκαλύπτεται πιστός ακόλουθος της παράδοσης της Ιταλικής όπερας του 18ου αιώνα. Οι πρώιμες όπερες υπογραμμίζουν την ικανότητά του να συνθέτει τόσο στο ύφος της σοβαρής όπερας όσο και στο ύφος της κωμικής, δημιουργώντας το απαραίτητο υπόβαθρο και την απαραίτητη εμπειρία (προϋπηρεσία), προκειμένου αργότερα να χρησιμοποιήσει την πολύτιμη γνώση του στα drammi giocosi. Η συνθετική διαφοροποίηση και ωρίμανση του συνθέτη στα ύστερα drammi giocosi υπογραμμίζει την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη μουσική, προκειμένου να σκιαγραφήσει τόσο την προσωπικότητα των δραματικών χαρακτήρων του όσο και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εκάστοτε δραματικής κατάστασης.
My research offers important information about the proper musical interpretation and stage performance of an opera singer, the process of creating a successful libretto and the composition of music that fits the singer’s voice rather than the requirements of a coherent drama. My research also reveals information about the rehearsal period before the first performance of an opera, the process behind singing contracts, and the benefits and salaries of people involved in an opera production. Of special interest are the amusing outbursts of anger or desperation of characters such as the impresario, the poet, and the composer caused by the rude attitude and extravagant demands of singers, as dictated by the unwritten laws and hierarchical order of the opera world Finally, my research takes note of singers’ poor musical education and their lack of interest in the correct interpretation of the libretto, which is sacrificed on the altar of musical embellishments and extravagant performances. All the above information endows self-referential operas with an important historical value that cannot be ignored.
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο της διπλής παράστασης
"Καβαλλερία Ρουστικάνα" και "Παλιάτσοι" την περίοδο 2023/24
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2013/14 στο πλαίσιο της παράστασης της όπερας "Βέρθερος" του Ζυλ Μασνέ
Ανάθεση της Εθνικής Λυρικής σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 2011/12 με αφορμή την παράσταση της όπερας "Φάουστ" του Σαλρ Γκουνό
"Αξιολόγηση Εκπαιδευτικού": Κείμενο σε αφηγηματική μορφή με αναστοχαστική διάθεση της επαγγελματικής ανάπτυξης και αξιολόγησης της Εκπαιδευτικού Σιδερή Μαριάνθη - Μαριάννας. Η έκθεση αυτοαξιολόγησης αποτελεί μία ανασκόπηση της συγγραφέας του έργου της για τη μουσική εκπαίδευση. Γίνεται αναφορά στις μουσικές της σπουδές, τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της (2022) και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τις προκλήσεις.
Σε αυτή τη μουσική φάρσα θα δείτε έναν ταλαιπωρημένο ποιητή, ο οποίος βρίσκεται σε αναζήτηση ενός θιάσου που θα πραγματώσει την πρωτοποριακή του ιδέα: να ανεβάσει ένα μουσικοθεατρικό έργο χωρίς τη βοήθεια συνθέτη! Πώς θα το καταφέρει αυτό; Σαν μία μουσική μέλισσα θα κλέψει από τα ομορφότερα λουλούδια (όπερες) τη γύρη τους (δημοφιλή τραγούδια) και θα δημιουργήσει ένα αριστούργημα! Άραγε θα τα καταφέρει; Μένει να το δούμε.
Το καλλιτεχνικό εγχείρημα της Μουσικής Μέλισσας έχει σημαντική παιδαγωγική και μουσικολογική αξία. Παιδαγωγική αξία γιατί δημιουργήθηκε από εκπαιδευτικούς για τους μαθητές οι οποίοι ερμηνεύουν το έργο. Μουσικολογική αξία διότι ζωντανεύει εκ νέου ένα ιστορικό είδος μουσικοθεατρικών έργων, εξοικειώνοντας κατά κάποιο τρόπο το θεατρικό κοινό με τον κόσμο του λυρικού θεάτρου και την όπερα.