“آه، ای موسیقی که غرقاب‌های روح را می‌گشائی! تعادل مألوف اندیشه را تو برمی‌افکنی. در زندگی عادی، جان‌های عادی همچون اتاق‌های دربسته‌اند. نیروهای بی‌کار مانده، فضایل و رذایلی که به کار بستنشان مایه‌ی دردسر ماست، به دست عقل سلیم بزدل، که تنها چند گنجه از آن را که با نظمی بورژوائی چیده شده‌است نشان می‌دهد. ولی موسیقی ترکه‌ی جادوئی به دست دارد که قفل‌ها را می‌گشاید. درها باز می‌شود. دیوهای نهان‌خانه‌ی قلب پدیدار می‌گردند. و روح خود را برهنه می‌بیند.”