| dbo:abstract
|
- El deambulatori o girola és un espai que envolta l'altar major de les esglésies i que aparegué amb l'objectiu de facilitar el trànsit dels fidels per l'interior dels temples sense destorbar les celebracions que s'hi celebraven simultàniament. El deambulatori és un element que esdevé característic de l'arquitectura romànica i que després es va fer extensiu a la gòtica. La seva utilitat va sorgir amb el pelegrinatge massiu als llocs de devoció popular, quan una multitud de fidels es presentava en una església i s'aprestava a venerar les seves relíquies. Aquest corredor proporcionava la necessària fluïdesa de circulació perquè tots arribessin a reverenciar les relíquies. El normal és que a la capçalera de la nau central se situï el presbiteri i a continuació la capella principal amb l'altar major i formant un absis de planta semicircular o poligonal. En aquest cas, la girola se sol formar per prolongació de les naus laterals que envolten l'absis pel seu exterior. A vegades, aquest absis i la girola no estan separats per un mur cec, sinó per una arcuació que ofereix major permeabilitat al conjunt. També és habitual que al voltant de la girola es disposin una sèrie d'absidioles radials, cada una de les quals acull una petita capella. (ca)
- Chórový ochoz (latinsky (de)ambulatorium od ambulo, „chodit“) je součást gotické katedrály, která se nachází mezi chórem a věncem kaplí. Výškou, šířkou, rozvrhem atp. zpravidla navazuje na boční lodě a stejně jako boční lodě od lodě hlavní i chórový ochoz od chóru odděluje řada sloupů či pilířů, tvořících arkádu. Někdy, například u pařížského kostela Saint Denis, je chórový ochoz dokonce dvojlodní. Od chóru může být ochoz oddělen tzv chórovým zábradlím. Chórový ochoz je typický pro gotické katedrály a další kostely katedrálního typu. Ochoz umožňuje podobně jako boční lodi věřícím a poutníkům procházení a návštěvu jednotlivých kaplí, a to i během doby, kdy se další věřící v hlavní lodi kostela účastní bohoslužby či jiného obřadu. (cs)
- الممشى المسقوف (باللاتينية: ambulatorium) و معناه الحرفي هو "المكان المخصص للمشي") هو عبارة عن ممر مسقوف حول الدير، أو الطريق المخصص للموكب الشعائري حول الطرف الشرقي من الكاتدرائية أو الكنيسة الكبيرة خلف المذبح العالي. ولقد ظهر أول ممشى مسقوف في فرنسا في القرن الحادي عشر، إلا أنه بحلول القرن الثالث عشر أُدخل إلى إنجلترا، ومن أجل ذلك وُسّعت عديد الكاتدرائيات الإنجليزية. غالبًا ما نجد نفس هذه السمة بشكل عام في العمارة الهندية والعمارة البوذية، خصوصاً في العصور القديمة. يُعد الطواف الشعائري أو بالهندي الباريكراما حول ستوبا أو الصور المعبودة أمراً هاماً في البوذية والهندوسية. وغالبًا ما يتم الطواف حول المبنى بأكمله عدة مرات. ودائماً ما سمحت قاعة شايتا البوذية بهذا المسار، ومن الأمثلة الهندوسية الشهيرة نجد معبد دورجا بمنطقة أيهول (القرن السابع أو الثامن). كما استخدام هذا المصطلح أيضًا في وصف سمة من سمات الحدائق الموجودة في أرضيات المنازل الريفية. والمثال النموذجي له هو المبين في الصورة المقابلة، الموجود في أراضي فناء هورتون بمنطقة جلوسيسترشاير بالمملكة المتحدة. (ar)
- Als Chorumgang oder (De-)Ambulatorium (von lateinisch ambulare „gehen“) wird der Bauteil eines traditionellen Kirchenbauwerks im christlichen Abendland bezeichnet, der in Weiterführung der Seitenschiffe über die Querschiffarme hinweg (sofern vorhanden) um den Chor herum angeordnet ist. Der Umgang erscheint als eine um die Chorapsis und die Chorjoche herumlaufende Galerie aus meist schlanken gestelzten Bögen (mit nach unten verlängerten Enden) auf Pfeilern. Chorumgänge waren vor allem beliebt bei Pilgerkirchen, so als Stationen auf dem Jakobsweg nach Santiago de Compostela. In den Kirchen des Mittelalters erzielte jeder Altar und jede Kapelle eigene Einnahmen durch Altarstiftungen und Messstipendien. Die Vermehrung der Kapellen ermöglichte es einer Kirche, mehr Stifter zu gewinnen und so ihre Einnahmen zu vergrößern. (de)
- The ambulatory (Latin: ambulatorium, ‘walking place’) is the covered passage around a cloister or the processional way around the east end of a cathedral or large church and behind the high altar. The first ambulatory was in France in the 11th century but by the 13th century ambulatories had been introduced in England and many English cathedrals were extended to provide an ambulatory. The same feature is often found in Indian architecture and Buddhist architecture generally, especially in older periods. Ritual circumambulation or parikrama around a stupa or cult image is important in Buddhism and Hinduism. Often the whole building was circumambulated, often many times. The Buddhist chaitya hall always allowed a path for this, and the Durga temple, Aihole (7th or 8th century) is a famous Hindu example. The term is also used to describe a garden feature in the grounds of a country house. A typical example is the one shown, which stands in the grounds of Horton Court in Gloucestershire, England. (en)
- Ĥorĉirkaŭirejo (aŭ ambulatorio laŭ la latina ambulare = iri) estas la konstruparto de tradicia preĝejo en okcidenta Eŭropo, kiu kontinue la flanknavojn trans la transversnavaj aloj (se ekzistas) ĉirkaŭas la ĥorejon. La ĉirkaŭirejo aperas kiel galerio ĉirkaŭanta la ĥorejajn apsidon kaj naverojn, el plejparte maldikkolonaj aŭ -pilastraj arkoj. Ĥorĉirkaŭirejo estis ĉefe popularaj en pilgrimpreĝejoj, ekzemple kiel stacioj ĉe la Jakoba Vojo al Santiago de Compostela Ĥorĉirkaŭirejoj havis kutime liturgiajn funkciojn, je kiuj klerikoj kaj messervantoj uzis ĝin kiel procesivojo. En historiaj pilgrimpreĝejoj ili servis krom tio al la procesioj de la en la mezepoko ofte multaj pilgrimoj, kiuj enpaŝis trans unu el la flankaj navoj, por post ĉirkaŭado de la ĥorejo elpaŝi trans la kontraŭa flanknavo. Dume ilia vojo kondukis ilin ofte preter multaj relikvoj ekspoziciitaj sur multaj altaroj en kapeloj, pro kies adoro ili estis venintaj. Ne laste ĉi tiuj kontribuis al la donacemo de la pilgrimoj. Ĥorĉirkaŭirejo preskaŭ ĉiam estas troveblaj en konstrua unueco kun radiusa vicigo (laŭlonge de la radiuso) de kapeloj, ankaŭ nomataj apsidokapeloj. La nombro de kapeloj estas diferenca kaj dependas de la grando de la ĥorejo. Ili ofte tenas inter si pli malpli larĝajn distancojn, en kiuj la ekstera ĉirkaŭa muro parte videblas kaj en kiuj pleofte estas rezervitaj unuopaj fenestroj. En aliaj kazoj ili senpere intertuŝas, ekzemple en la katedralo de Kolonjo. Ĥorĉirkaŭirejoj ricevis je ilia konstruado la tiam kutimajn volbojn. En la romanika epoko estis komence traire ĉirkaŭanta barelvolbo. Al la malfermaĵoj aliĝis laŭ radiusa aranĝo mallongaj transversaj, flankaj barelvolboj. Flankaj volboj kuniĝas kun la ĉefa volbo laŭlonge de parabolformaj linioj (ekzemplo: Notre-Dame de Châtel-Montagne). Ankaŭ alordigendaj en la romanikon estas ĉirkaŭiraj krucokrestaj volboj. La rektangulaj volbokampoj vidalvide de la ĥorvolberoj estas dividataj per diagonalaj krestoj en egallaterajn triangulojn. La kampoj vidalvide de la rondaĵo de la ĥorapsido havas plurangulajn konturojn. La volbokampojn separas paralelaj krestoj, ankaŭ bendarkoj, sed povas ankaŭ esti neseparitaj, ekzemple je la preĝejo Sankta Stefano de Nevers aŭ je la preĝejo Notre-Dame-du-Port de Clermont-Ferrand. La ĥorĉirkaŭirejojn treege reprezentajn en la gotika epoko tegmentas krucripovolboj, ekzemple je la katedralo de Kolonjo. (eo)
- Deanbulatorioa edo girola, fededunak ibil daitezkeen aldare nagusia inguratzen duen gune bat da. Deanbulatorioa, arkitektura erromanikoko elementu bereizgarri bat da, ondoren, gotikora hedatu zena. Bere erabilgarritasuna, herri debozioko tokietarako erromesaldi masiboaren ondorioz sortu zen, fededun multzo handi bat eliza batetara joan eta bertan gordetzen ziren erlikiak gurtzeko prestatzen zenean. Korridore honek, guztiek erlikiak gurtu ahal izateko eta kapera nagusian ospatzen egon zitekeen elizkizuna ez eteteko haina zirkulazio fluidotasuna ematen zuen. Ohikoena, erdiko nabearen buruan, presbiterioa kokatzea da, eta, ondoren, kapera nagusia, aldare nagusiarekin oinplano erdizirkular edo poligonaldun abside bat eratuz. Kasu horretan, deanbulatorioa, alboetako nabeen luzapen bidez eratzen da, absidea, honen kanpoaldetik inguratzen dutena. Batzuetan, abside hau eta deanbulatorioa, ez daude harresi itsu baten bidez bananduak, multzoari iragazkortasuna ematen dion arku multzo baten bidez baizik. Gainera, ohikoa da, baita ere, deanbulatorioaren inguruan, absidiolo erradial batzuk kokatzea, horietako bakoitzak, kapera txiki bat duelarik. (eu)
- La girola (también llamada deambulatorio) es un elemento característico de la arquitectura románica que luego se hizo extensivo a la gótica. Su utilidad surgió con el peregrinaje masivo a los lugares de devoción popular, cuando una multitud de fieles concurría en una iglesia y se aprestaba a venerar las reliquias que en ella se atesoraban. Este corredor proporcionaba la necesaria fluidez de circulación para que todos alcanzasen a reverenciar las sagradas reliquias y no interrumpir la ceremonia religiosa que se pudiera estar oficiando en la capilla mayor. Lo normal es que en la cabecera de la nave central se sitúe el presbiterio y a continuación la capilla principal conteniendo el altar mayor y formando un ábside de planta semicircular o poligonal. En tal caso, la girola se suele formar por prolongación de las naves laterales que envuelven el ábside por su exterior. En ocasiones, este ábside y la girola no están separados por un muro ciego, sino por una arquería que ofrece permeabilidad al conjunto. Es asimismo habitual que en torno a la girola se dispongan una serie de absidiolos radiales, cada uno de los cuales alberga una pequeña capilla. (es)
- Le déambulatoire (du radical latin deambulatio, « promenade » avec le suffixe -orium) est une galerie autour du rond-point qui double le chœur et l'abside d'une église. C’est un « collatéral tournant », dit encore « bas-côté pourtournant », « bas-côté de pourtour », « pourtour du chœur » et qui peut être entouré d'un nombre variable de chapelles absidiales. Il peut exister plusieurs déambulatoires (simple, double, triple) : comme les collatéraux qu’ils prolongent, on les nomme à partir de l’intérieur (premier déambulatoire, deuxième, etc.). Le déambulatoire favorisait les processions liturgiques et, dans les églises de pèlerinage, structurait le tracé de visite des pèlerins autour du chœur et de la crypte qui abritaient ou exposaient les corps saints et les reliques particulièrement insignes. Cet espace de circulation canalisait la ferveur religieuse tout en protégeant de la foule le bon déroulement des offices. Le chevet à déambulatoire desservant des chapelles absidiales (espaces privés, propriété de familles ou de confréries) autorisait la dévotion aux patrons des confréries et les messes privées en souvenir des défunts. (fr)
- Il deambulatorio (noto anche come ambulacro) è un corridoio posto intorno al coro e all'abside, caratteristico dell'architettura romanica francese e poi dell'architettura sacra gotica. Esso è un caso particolare di "collaterale circolare", che non presenta parti diritte, ma che ha lo stesso ruolo, strutturalmente parlando, di un collaterale. Il termine deriva dal latino deambulare, con il significato di "camminare".In origine, nell'antica Roma, con il termine ambulacrum s'intendeva il passaggio, in genere porticato, in cui si era soliti passeggiare, oppure lo spazio nel tempio greco fra la cella e il colonnato. Un deambulatorio fu realizzato, ai tempi di Costantino, nella Basilica del Santo Sepolcro attorno al luogo ritenuto la tomba di Cristo.Nello stesso periodo il deambulatorio fu utilizzato in alcune basiliche paleocristiane di Roma: le "basiliche a deambulatorio" o circiformi (per analogia con lo schema planimetrico del circo romano a terminazione semicircolare.In esse le navate laterali proseguivano formando un percorso semicircolare absidale. Ebbero una precisa connotazione funeraria: furono costruite in relazione alla sepoltura di martiri e fungevano anche da cimiteri coperti per i fedeli che desideravano farsi seppellire vicino al santo a cui la basilica era dedicata. In questo ristretto gruppo di edifici, del periodo costantiniano, si trovano la Basilica Apostolorum (oggi San Sebastiano), la Sant’Agnese sulla via Nomentana, la San Lorenzo al Verano e la chiesa dei Santi Marcellino e Pietro. Oggi rimangono poche testimonianze di tale assetto planimetrico. Il deambulatorio divenne un elemento tipico delle basiliche di pellegrinaggio sorte nei secoli XI e XII, lungo gli itinerari di pellegrinaggio verso il santuario di Santiago di Compostela, nella Francia meridionale e nella Spagna settentrionale.Il deambulatorio permetteva ai pellegrini di girare attorno all'altare maggiore, dove si trovavano le reliquie del santo, e di pregare nelle cappelle poste sul perimetro esterno dell'abside (cappelle radiali), senza disturbare le celebrazioni di culto che si svolgevano sull'altare principale. Tra gli esempi, si possono citare la basilica di Saint-Sernin a Tolosa e la stessa cattedrale di Santiago di Compostela.Il deambulatorio fu un elemento caratterizzante anche dell'architettura cluniacense e dell'architettura romanica della Normandia. Il deambulatorio che corre attorno al coro dell'abbazia di Saint-Denis, presso Parigi, è uno degli esempi più rappresentativi di questo elemento architettonico che caratterizzerà l'epoca delle grandi cattedrali gotiche francesi e che in alcuni casi sarà addirittura doppio (cioè composto da due navate) come nella cattedrale Notre-Dame de Coutances. In Italia gli esempi più antichi risalgono al periodo normanno nell'Italia meridionale come la cattedrale di Aversa, la cattedrale di Santa Maria Assunta e San Canio Vescovo, nel comune di Acerenza, nel complesso della Santissima Trinità a Venosa, e successivamente nell'abbazia di Sant'Antimo, nella basilica della Santissima Annunziata di Montecosaro. Nel periodo gotico vengono costruiti deambulatori nella basilica di San Lorenzo Maggiore a Napoli (unico esempio di deambulatorio in gotico francese in Italia), nella basilica di San Francesco e nella basilica di Santa Maria dei Servi a Bologna, nella basilica di Sant'Antonio di Padova, nella basilica di San Francesco di Piacenza, nella cattedrale di Barletta, nella cattedrale di Saluzzo, nella cattedrale di Milano, nella cattedrale di Bolzano, e infine in stile già rinascimentale, nella chiesa di San Zaccaria di Venezia. Viene chiamato deambulatorio anche lo spazio compreso tra colonnato interno e struttura muraria esterna negli edifici a pianta centrale. (it)
- 주보랑(周步廊, Ambulatory)은 교회(성당) 건축에서 측랑이 내진부로 연장되어 생긴, 내진과 후진을 감싸는 회랑이다. 주로 프랑스 북부 고딕양식 성당에서 발견된다. (ko)
- Ambit (także obręb, obejście, łac. ambitus – obieg, obwód) – przejście powstałe z przedłużenia naw bocznych i poprowadzenia ich wokół prezbiterium za ołtarzem głównym. (pl)
- Een kooromgang, koorommegang of deambulatorium in een kerkgebouw is een overdekte wandelgang rondom, en geopend naar, het koor. De kooromgang is te beschouwen als een verlengstuk van de zijbeuken en is meestal even breed. Bij een kruiskerk wordt de verbinding tussen de kooromgang en de zijbeuken onderbroken door het transept. Op de omgang kunnen straalkapellen en eventueel ook aansluiten. Het meest voorkomende type kooromgang is lager dan het koor. Vanwege de drieledige opzet wordt een koor met een dergelijke omgang ook wel basilicaal koor genoemd. In slechts weinige gevallen is de omgang even hoog als het koor. Een omgang komt vooral voor bij kathedralen en grotere kerken en diende oorspronkelijk om de doorgang van pelgrims bij de uitstalling van relieken te bespoedigen. De omgang werd ontwikkeld in de romaanse architectuur maar bereikte een hoogtepunt tijdens de gotiek. (nl)
- Deambulatório (do latim deambulatorĭu), também designado por charola, é a nave de uma igreja que rodeia o coro e o altar-mor. Num mosteiro é a passagem coberta que, fechada de um dos lados e aberta do outro através de colunas, circunda um pátio exterior. Este conjunto também pode ser designado por claustro. O termo remete também para a passagem presente no interior da igreja ou catedral cristã (especialmente em estilo gótico), que se situa na extremidade Este da mesma e que, acompanhando a curvatura da abside, circunda o coro. Esta passagem, semicircular ou poligonal, permite a procissão dos fiés em torno do altar-mor e dá acesso às capelas que radiam em torno da abside (capela radiante). Nos templos de planta central é a ala que circunda a área central. (pt)
- Деамбулаторий (от лат. deambulo из лат. de «за» и лат. ambulo «ходить», лат. ambio — обходить, ходить кругом чего-либо) или в ранней форме амбулаторий — обходная галерея вокруг алтарной части храма, образованная продолжением боковых нефов, смыкающихся за главным алтарём; типичный элемент романской и готической храмовой архитектуры. По этой галерее прихожане, не выходя из храма, попадали к небольшим апсид-капеллам, в отдельных случаях образующих в восточной части храма полукружие апсидиол, так называемый «венец капелл». В капеллах размещались малые алтари, прихожане и паломники могли обозревать находящиеся там реликвии и поклоняться им. Деамбулатории в архитектуре появились в X—XI веках и в эпоху готики утвердились как типичный элемент пространственного деления церковных зданий. В отличие от континентальной архитектуры того периода, в Англии восточный алтарный выступ церкви традиционно сохранял прямоугольную форму. Помимо доступа к капеллам, деамбулаторий позволял паломникам созерцать святыни, хранившиеся в алтарной части собора, и зачастую представлявшие главную цель паломничества. При этом алтарная часть отгораживалась от деамбулатория, как правило, не стеной, а фигурной сквозной решёткой. В новое время, отчасти ввиду снижения роли местного паломничества, деамбулатории начинают исчезать из храмовой архитектуры. Они сохраняются в церквях традиционной планировки, а также в наиболее значительных культовых постройках, рассчитанных на массовое посещение (например, в базилике Сакре-Кёр). (ru)
- Ambulatorium (av latinets ambulo, ”vandra”) eller koromgång är en gång som omger koret eller högkoret i en kyrkobyggnad. Utanför koromgången, som vanligen avskiljs från koret genom en rad pelare eller fortsättningen på mittskeppets arkader, finns ofta en kapellkrans med absider. Koromgången användes bland annat vid förevisningen av reliker under medeltiden. (sv)
- Деамбулато́рій (від лат. deambulo: лат. de «за» + лат. ambulo, ambio «простір») — круговий обхід довкола головної апсиди, що є продовженням бічних нефів. Деамбулаторій призначається для паломників (прочан), що минаючи їх, могли споглядати на храмові реліквії на капелах й вклонятися й хреститися ним. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- 주보랑(周步廊, Ambulatory)은 교회(성당) 건축에서 측랑이 내진부로 연장되어 생긴, 내진과 후진을 감싸는 회랑이다. 주로 프랑스 북부 고딕양식 성당에서 발견된다. (ko)
- Ambit (także obręb, obejście, łac. ambitus – obieg, obwód) – przejście powstałe z przedłużenia naw bocznych i poprowadzenia ich wokół prezbiterium za ołtarzem głównym. (pl)
- Ambulatorium (av latinets ambulo, ”vandra”) eller koromgång är en gång som omger koret eller högkoret i en kyrkobyggnad. Utanför koromgången, som vanligen avskiljs från koret genom en rad pelare eller fortsättningen på mittskeppets arkader, finns ofta en kapellkrans med absider. Koromgången användes bland annat vid förevisningen av reliker under medeltiden. (sv)
- Деамбулато́рій (від лат. deambulo: лат. de «за» + лат. ambulo, ambio «простір») — круговий обхід довкола головної апсиди, що є продовженням бічних нефів. Деамбулаторій призначається для паломників (прочан), що минаючи їх, могли споглядати на храмові реліквії на капелах й вклонятися й хреститися ним. (uk)
- الممشى المسقوف (باللاتينية: ambulatorium) و معناه الحرفي هو "المكان المخصص للمشي") هو عبارة عن ممر مسقوف حول الدير، أو الطريق المخصص للموكب الشعائري حول الطرف الشرقي من الكاتدرائية أو الكنيسة الكبيرة خلف المذبح العالي. ولقد ظهر أول ممشى مسقوف في فرنسا في القرن الحادي عشر، إلا أنه بحلول القرن الثالث عشر أُدخل إلى إنجلترا، ومن أجل ذلك وُسّعت عديد الكاتدرائيات الإنجليزية. كما استخدام هذا المصطلح أيضًا في وصف سمة من سمات الحدائق الموجودة في أرضيات المنازل الريفية. والمثال النموذجي له هو المبين في الصورة المقابلة، الموجود في أراضي فناء هورتون بمنطقة جلوسيسترشاير بالمملكة المتحدة. (ar)
- El deambulatori o girola és un espai que envolta l'altar major de les esglésies i que aparegué amb l'objectiu de facilitar el trànsit dels fidels per l'interior dels temples sense destorbar les celebracions que s'hi celebraven simultàniament. (ca)
- Chórový ochoz (latinsky (de)ambulatorium od ambulo, „chodit“) je součást gotické katedrály, která se nachází mezi chórem a věncem kaplí. Výškou, šířkou, rozvrhem atp. zpravidla navazuje na boční lodě a stejně jako boční lodě od lodě hlavní i chórový ochoz od chóru odděluje řada sloupů či pilířů, tvořících arkádu. Někdy, například u pařížského kostela Saint Denis, je chórový ochoz dokonce dvojlodní. Od chóru může být ochoz oddělen tzv chórovým zábradlím. (cs)
- Als Chorumgang oder (De-)Ambulatorium (von lateinisch ambulare „gehen“) wird der Bauteil eines traditionellen Kirchenbauwerks im christlichen Abendland bezeichnet, der in Weiterführung der Seitenschiffe über die Querschiffarme hinweg (sofern vorhanden) um den Chor herum angeordnet ist. Der Umgang erscheint als eine um die Chorapsis und die Chorjoche herumlaufende Galerie aus meist schlanken gestelzten Bögen (mit nach unten verlängerten Enden) auf Pfeilern. Chorumgänge waren vor allem beliebt bei Pilgerkirchen, so als Stationen auf dem Jakobsweg nach Santiago de Compostela. In den Kirchen des Mittelalters erzielte jeder Altar und jede Kapelle eigene Einnahmen durch Altarstiftungen und Messstipendien. Die Vermehrung der Kapellen ermöglichte es einer Kirche, mehr Stifter zu gewinnen und so ih (de)
- The ambulatory (Latin: ambulatorium, ‘walking place’) is the covered passage around a cloister or the processional way around the east end of a cathedral or large church and behind the high altar. The first ambulatory was in France in the 11th century but by the 13th century ambulatories had been introduced in England and many English cathedrals were extended to provide an ambulatory. The term is also used to describe a garden feature in the grounds of a country house. A typical example is the one shown, which stands in the grounds of Horton Court in Gloucestershire, England. (en)
- Ĥorĉirkaŭirejo (aŭ ambulatorio laŭ la latina ambulare = iri) estas la konstruparto de tradicia preĝejo en okcidenta Eŭropo, kiu kontinue la flanknavojn trans la transversnavaj aloj (se ekzistas) ĉirkaŭas la ĥorejon. La ĉirkaŭirejo aperas kiel galerio ĉirkaŭanta la ĥorejajn apsidon kaj naverojn, el plejparte maldikkolonaj aŭ -pilastraj arkoj. Ĥorĉirkaŭirejo estis ĉefe popularaj en pilgrimpreĝejoj, ekzemple kiel stacioj ĉe la Jakoba Vojo al Santiago de Compostela Ĥorĉirkaŭirejoj ricevis je ilia konstruado la tiam kutimajn volbojn. (eo)
- Deanbulatorioa edo girola, fededunak ibil daitezkeen aldare nagusia inguratzen duen gune bat da. Deanbulatorioa, arkitektura erromanikoko elementu bereizgarri bat da, ondoren, gotikora hedatu zena. Bere erabilgarritasuna, herri debozioko tokietarako erromesaldi masiboaren ondorioz sortu zen, fededun multzo handi bat eliza batetara joan eta bertan gordetzen ziren erlikiak gurtzeko prestatzen zenean. Korridore honek, guztiek erlikiak gurtu ahal izateko eta kapera nagusian ospatzen egon zitekeen elizkizuna ez eteteko haina zirkulazio fluidotasuna ematen zuen. (eu)
- La girola (también llamada deambulatorio) es un elemento característico de la arquitectura románica que luego se hizo extensivo a la gótica. Su utilidad surgió con el peregrinaje masivo a los lugares de devoción popular, cuando una multitud de fieles concurría en una iglesia y se aprestaba a venerar las reliquias que en ella se atesoraban. Este corredor proporcionaba la necesaria fluidez de circulación para que todos alcanzasen a reverenciar las sagradas reliquias y no interrumpir la ceremonia religiosa que se pudiera estar oficiando en la capilla mayor. (es)
- Le déambulatoire (du radical latin deambulatio, « promenade » avec le suffixe -orium) est une galerie autour du rond-point qui double le chœur et l'abside d'une église. C’est un « collatéral tournant », dit encore « bas-côté pourtournant », « bas-côté de pourtour », « pourtour du chœur » et qui peut être entouré d'un nombre variable de chapelles absidiales. Il peut exister plusieurs déambulatoires (simple, double, triple) : comme les collatéraux qu’ils prolongent, on les nomme à partir de l’intérieur (premier déambulatoire, deuxième, etc.). (fr)
- Il deambulatorio (noto anche come ambulacro) è un corridoio posto intorno al coro e all'abside, caratteristico dell'architettura romanica francese e poi dell'architettura sacra gotica. Esso è un caso particolare di "collaterale circolare", che non presenta parti diritte, ma che ha lo stesso ruolo, strutturalmente parlando, di un collaterale. Viene chiamato deambulatorio anche lo spazio compreso tra colonnato interno e struttura muraria esterna negli edifici a pianta centrale. (it)
- Deambulatório (do latim deambulatorĭu), também designado por charola, é a nave de uma igreja que rodeia o coro e o altar-mor. Num mosteiro é a passagem coberta que, fechada de um dos lados e aberta do outro através de colunas, circunda um pátio exterior. Este conjunto também pode ser designado por claustro. Nos templos de planta central é a ala que circunda a área central. (pt)
- Een kooromgang, koorommegang of deambulatorium in een kerkgebouw is een overdekte wandelgang rondom, en geopend naar, het koor. De kooromgang is te beschouwen als een verlengstuk van de zijbeuken en is meestal even breed. Bij een kruiskerk wordt de verbinding tussen de kooromgang en de zijbeuken onderbroken door het transept. Op de omgang kunnen straalkapellen en eventueel ook aansluiten. (nl)
- Деамбулаторий (от лат. deambulo из лат. de «за» и лат. ambulo «ходить», лат. ambio — обходить, ходить кругом чего-либо) или в ранней форме амбулаторий — обходная галерея вокруг алтарной части храма, образованная продолжением боковых нефов, смыкающихся за главным алтарём; типичный элемент романской и готической храмовой архитектуры. По этой галерее прихожане, не выходя из храма, попадали к небольшим апсид-капеллам, в отдельных случаях образующих в восточной части храма полукружие апсидиол, так называемый «венец капелл». В капеллах размещались малые алтари, прихожане и паломники могли обозревать находящиеся там реликвии и поклоняться им. (ru)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
