| dbo:abstract
|
- Bitva u Pelagonie se odehrála v září roku 1259, mezi Nikájským císařstvím, které zde stálo proti knížectví Achajskému, despotátu Epirskému a království Sicilskému. Byla to rozhodující událost v dějinách Blízkého východu, která byla předzvěstí byzantského znovudobytí Konstantinopole a konce Latinského císařství. Nikájský císař Theodoros II. Laskaris zemřel roku 1258 a jeho nástupcem se stal jeho nezletilý syn Jan IV. Dukas Laskaris, jehož regentem a spolucísařem se stal Michael VIII. Palaiologos, který se snažil o obnovu Byzantského císařství. V roce 1259 se achájský kníže oženil s dcerou epirského despoty Michaela II. a upevnili tak spolu spojenectví proti Nikáji. S nimi se spojil také sicilský král Manfred, který jim poslal 400 rytířů. Tak roku 1259 Nikáju napadla Thesálie ve spojení s Achájou a Epirem. Společně postupovali na sever, aby vyplenili evropská území patřící Nikájskému císařství. V čele byzantské armády vyrazili bratr císaře Michaela – a , bratr epirského despoty Michaela. Podle francouzské kroniky Morea, sestávala nikájská armáda hlavně z tureckých žoldnéřů a žoldnéřů mnoha dalších národností, avšak počet celkové armády může být lehce nadsazen. Theodoros Dukas shromáždil místní rolníky a se svou armádou rozbil tábor na kopcích, aby měl výhled do krajiny. Theodor pak poslal k Michaelovi II. falešného dezertéra, aby roznesl zprávy o tom, jak jsou nikájské síly velké a také ho obvinil z útoku na člena své rodiny. Vévoda z Korutan, který zde stál také v čele 300 Němců, nevěřil dezertérovi a přesvědčil Achájské, aby zůstali na bojišti. Michael II. zatím v noci přeběhl na stranu Nikáje, podle proto, že se jeho nemanželský syn Jan pohádal s Vilémem. Michael VIII. obnovitel Byzantské říše Druhý den vévoda korutanský se svými oddíly napadl své rodáky na straně Nikáji, avšak padl v boji. Maďarští lučištníci pak postříleli koně na achájské straně, jejichž rytíři byli bez koní bezbranní. Achájští pěšáci se rozprchli a rytíři se vzdali. Vilém byl zajat a předveden před Jana Palailoga, poté se musel vzdát své klíčové pevnosti Mystras na Peloponésu, než byl propuštěn. Jan Palailogos pokračoval v tažení až k Thébám. Achájské knížectví, které bylo po čtvrté křížové výpravě v Řecku nejmocnějším státním útvarem, se nyní stalo vazalem. Nejmocnějším franským státem se nyní stalo Athénské vévodství. A Michael VIII. mohl nyní naplánovat převzetí Konstantinopole. Problém kroniky Morea je její tvrzení o přítomnosti vévody z Korutan, tehdejším vévodou byl a ten vládl ještě mnoho let po bitvě. Zřejmě se jednalo o fiktivní postavu, která měla být protiváhou k achájskému knížeti. (cs)
- La batalla de Pelagònia (en grec: Μάχη της Πελαγονίας) es lliurà el setembre de 1259 entre l'Imperi de Nicea i el despotat de l'Epir, el regne de Sicília i el principat d'Acaia. Fou un esdeveniment decisiu en la història de la Mediterrània oriental, ja que va assegurar la reconquesta nicena de Constantinoble i el final de l'Imperi Llatí el 1261, i marcà el començament de la recuperació nicena de Grècia. (ca)
- Η μάχη της Πελαγονίας έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1259, ανάμεσα στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας και στη συμμαχία που είχε δημιουργηθεί εναντίον της από το Βασίλειο της Σικελίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Ήταν γεγονός αποφασιστικής σημασίας για την ιστορία της ανατολικής Μεσογείου. (el)
- The Battle of Pelagonia or Battle of Kastoria took place in early summer or autumn 1259, between the Empire of Nicaea and an anti-Nicaean alliance comprising Despotate of Epirus, Sicily and the Principality of Achaea. It was a decisive event in the history of the Eastern Mediterranean, ensuring the eventual reconquest of Constantinople and the end of the Latin Empire in 1261. The rising power of Nicaea in the southern Balkans, and the ambitions of its ruler, Michael VIII Palaiologos, to recover Constantinople, led the formation of a coalition between the Epirote Greeks, under Michael II Komnenos Doukas, and the chief Latin rulers of the time, the Prince of Achaea, William of Villehardouin, and Manfred of Sicily. The details of the battle, including its precise date and location, are disputed as the primary sources give contradictory information; modern scholars usually place it either in July or in September, somewhere in the plain of Pelagonia or near Kastoria. It appears that the barely concealed rivalries between the Epirote Greeks and their Latin allies came to the fore in the lead-up to the battle, possibly fanned by Palaiologos' agents. As a result, the Epirotes abandoned the Latins on the eve of the battle, while Michael II's bastard son John Doukas defected to the Nicaean camp. The Latins were then set upon by the Nicaeans and routed, while many nobles, including Villehardouin, were taken captive. The battle cleared the last obstacle to the Nicaean reconquest of Constantinople in 1261 and the re-establishment of the Byzantine Empire under the Palaiologos dynasty. It also led to the brief conquest of Epirus and Thessaly by Nicaean forces, although Michael II and his sons rapidly managed to reverse these gains. In 1262, William of Villehardouin was released in exchange for three fortresses on the southeastern tip of the Morea peninsula. This foothold would be gradually expanded, and would over the next century become the Despotate of the Morea. (en)
- Die Schlacht bei Pelagonia fand im September 1259 zwischen dem Kaiserreich Nikaia und dem Fürstentum Achaia in der Nähe der Stadt Pelagonia statt. (de)
- La batalla de Pelagonia (en griego: Μάχη της Πελαγονίας) se libró en septiembre de 1259 y enfrentó al Imperio de Nicea por un lado y al Despotado de Epiro, Sicilia y el Principado de Acaya, por otro. Fue un acontecimiento decisivo en la historia del Mediterráneo oriental ya que aseguró la reconquista bizantina de Constantinopla y el fin del Imperio latino en 1261, y marca el comienzo de la reconquista bizantina de Grecia. Esta batalla también es notable por ser la última aparición de la famosa Guardia varega. La ubicación exacta de la batalla sigue siendo poco clara. Se la ha llamado batalla de Kastoriá, porque tres fuentes bizantinas (Paquimeres, Jorge Acropolita y Nicéforo Grégoras) informan que el campamento epirota fue atacado ahí primero en un lugar llamado el Bosque de Boril (Βορίλλα λόγγος). Sin embargo, dado que el conflicto también incluyó un sitio en Prilep, es justificadamente llamada batalla de Pelagonia. (es)
- La bataille de Pélagonia eut lieu en septembre 1259, entre l'empire de Nicée et une alliance entre la principauté d'Achaïe et le despotat d'Épire. Ce fut un événement décisif dans l'histoire du Proche-Orient, assurant la reconquête byzantine de Constantinople et la fin de l'Empire latin de Constantinople en 1261, et le début de la reconquête byzantine de la Grèce. (fr)
- La battaglia di Pelagonia, anche menzionata con il nome di battaglia di Kastoria ebbe luogo nel settembre del 1259, vedendo contrapposti l'Impero di Nicea, il Despotato d'Epiro, il Regno di Sicilia e il Principato d'Acaia. Fu un evento di grande importanza nella storia medievale dei Balcani, dal quale sarebbero scaturite la riconquista di Costantinopoli da parte dei Greci e la fine dell'Impero Latino nel 1261. Esso segnò inoltre l'inizio dell'espansione dell'Impero di Nicea nella Grecia, gettando le basi della formazione del Despotato di Morea. L'esatta collocazione geografica della località in cui avvenne lo scontro resta incerta. La battaglia viene chiamata in diverse fonti con il nome di battaglia di Kastoria, dal nome della regione nella Macedonia occidentale. In tale area infatti secondo le fonti bizantine (ad esempio Giorgio Pachimere, Giorgio Acropolita e Niceforo Gregora) si ebbero i primi scontri, in una località chiamata Βορίλα λόγγος (Borila Longos). Tuttavia considerando che le operazioni militari si estesero includendo l'assedio di Prilep, il termine battaglia di Pelagonia è ritenuto più appropriato. (it)
- ペラゴニアの戦い（ペラゴニアのたたかい、Battle of Pelagonia またはカストラの戦い (Battle of Kastoria))は、1259年初夏(初秋)、ギリシャ・平原にて、ニケーア帝国と、エピロス専制侯国・シチリア王国・アカイア公国からなる反ニケーア連合軍との間で勃発した戦闘である。この戦闘は史史上最も重要性の高い出来事の一つであり、両陣営の紛争はニケーア帝国がラテン帝国の首都コンスタンティノープルを1261年に奪還するまで続いたとされる。 この頃、ニカイア帝国は帝国の首都ニケーアがある小アジアの西側を手中に納め、そこからバルカン半島南部にまで勢力を拡大しており、当時のニカイア皇帝ミカエル8世パレオロゴスはこの勢いに乗って、かつての首都コンスタンティノープルを奪還せんと欲していた。このミカエル8世の野望に危機感を抱き、エピロス専制侯ミカエル2世アンゲロス・コムネノス・アカイア公ギヨーム2世・ド・ヴィルアルドゥアン ・シチリア王国の最後の王マンフレーディはニカイアに対抗する同盟を結んだ。この戦闘が起きたきっかけはこの同盟である。戦闘の正確な日時・場所を含む詳細な情報は歴史学者の間でも定まっていない。というのもこの戦闘に関する一次資料の中に矛盾が生じてしまっているからだ。現代の歴史学者の多くは、戦闘は7月又は9月に行われ、戦闘場所は平原のどこか、又はカストリア近辺ではないかと考えている。上記の3カ国は反ニカイア連合を構築したものの、その中で唯一のギリシア系国家(つまりはビザンツ帝国の亡命政権)であったエピロス専制侯国とその他のラテン人国家(フランコクラティア)との間にあった確執・対抗意識が戦闘に近づくにつれて表面化し、(又はニカイア帝国のスパイがそうさせたとも。)反ニカイア連合軍は統制が取れずにいた。この確執の結果、エピロスを率いていたミカエル2世はラテン系国家(アカイア公国・シチリア王国)を見放して戦闘前日に撤退。彼の落とし子ヨハネス1世ドゥーカスに至ってはニカイア陣営に鞍替えした。残されたアカイア・シチリア両軍はその翌日の戦闘でニカイア帝国軍によって打ち破られ、Villehardouinを含む多くの貴族がニカイア帝国の捕虜となった。 この戦闘により、1261年、ニカイア帝国は主だった障壁なくコンスタンティノープルを奪還し、ビザンツ帝国を復活させることに成功した。またニカイアはエピロス・テッサロニキをも征服した。(しかしながらミカエル2世により再び奪還された。) 1262年、アカイア公国の筆頭領主でありペラゴニアの戦いで敗れたのちに帝国の捕虜となっていたWilliam of Villehardouinが釈放され、代わりにモレア半島の南東部にあった３つの砦がアカイア公国からニカイア帝国に引き渡された。この３つの砦はニカイア帝国のギリシア半島制圧に向けた橋頭堡となった。その後もニカイア帝国は少しずつ少しずつ拠点となる砦などを確保していっことで、翌世紀にはギリシア半島を完全に制圧。新たにモレアス専制公領が設立された。 (ja)
- Bitwa pod Pelagonią − starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 1259 w trakcie walk między greckim Cesarstwem Nicejskim a koalicją złożoną z Despotatu Epiru, Księstwa Achai i Manfreda Sycylijskiego. Bitwa była następstwem sukcesów nicejskich w restauracji Bizancjum, które upadło w wyniku podboju łacińskiego po IV krucjacie z 1204 roku. W roku 1258 zmarł cesarz Teodor II Laskarys. Jego następcą został młody Jan IV Laskarys będący pod regencją Michała VIII, pragnącego przejąć władzę i odbudować cesarstwo Bizantyńskie dla siebie i swoich potomków. Odbudowa Bizancjum była tożsama z odzyskaniem ziem zagarniętych przez łacinników, Słowian i Turków po IV krucjacie. Wzrastająca potęga Nikai, która powoli dominowała scenę polityczną na południowym wschodzie Europy doprowadziła do zmiany w polityce Hohenstaufów rządzących między innymi południowymi Włochami. Nowy władca Sycylii, Manfred, w przeciwieństwie do swojego ojca, Fryderyka II, nie postrzegał Nikai jako sojusznika w rywalizacji z papiestwem o wpływy w świecie chrześcijańskim. Był on za to żywo zainteresowany ekspansją na Bałkanach i na Bliskim Wschodzie a cesarstwo wydawało się być najpoważniejszym rywalem. W 1258 roku Manfred poczynił przygotowania pod kampanię na wschodzie. Zajął Korfu i najważniejsze miasta na wybrzeżach Epiru: Dyrrachion, Walonę i Buthrotum. Despota Michał II z uwagi na wojnę z Nikaią, był gotów poświęcić część swoich posiadłości, jeśli miał w zamian za nie otrzymać pomoc wojskową. Uznał więc władzę Manfreda nad nowo opanowanymi terenami i nakłonił go do ślubu ze swoją córką, co ostatecznie przypieczętowało sojusz. Dołączył do nich Wilhelm Villehardouin, książę Achai, która przeżywała właśnie okres rozkwitu. Sojuszników poparł władca serbski, Stefan Urosz I, który pod koniec 1258 roku zajął nicejskie Scupi, Prilapon i Kicavis. Reakcja Nikai nastąpiła w 1259 roku, kiedy to do Europy, na czele silnych wojsk przeprawił się Jan Paleolog, brat cesarza Michała. Jego armia składała się w dużej mierze z doświadczonych oddziałów kumańskich i tureckich. Wkroczenie wojsk nicejskich do Górnej Macedonii wywołało popłoch w wojsku epirockim, skoncentrowanym wokół Kastorii. Jan niemal bez walki zajął Ochrydę, Pelagonię, Prespę i kilka pomniejszych terytoriów i fortec. Michałowi II udało się zreorganizować wojska nieopodal gór Pindos i oczekiwał tam na wsparcie od swoich łacińskich sojuszników. Gdy dotarły do niego oddziały achajskie i sycylijskie rozpoczął kontrofensywę. Armie przeciwników spotkały się ze sobą w dolinie Pelagonii we wrześniu 1259 roku. Przed bitwą doszło do jakichś niesnasek między sojusznikami i część źródeł podaje iż Michał II Dukas wycofał swoje wojska, pozostawiając łacinników samych. Być może chodziło tu o sprawę Jana Dukasa, bękarta Michała II, który obrażony przez Wilhelma II, zbiegł z częścią swoich sił do Nicejczyków. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Greków a armia koalicji nie dość że została rozbita to poniosła jeszcze ogromne straty. Wielu łacińskich rycerzy albo zginęło, albo, na czele z księciem Achai, dostało się do greckiej niewoli. Despota epirski zbiegł do Leukadii, gdzie zamierzał zebrać nowe siły. Zwycięzcy kontynuowali ofensywę, zajmują Janinę i Artę. Sytuacja koalicji była tragiczna. Manfred stracił wszystkie oddziały na Bałkanach, księstwo Achai straciło kwiat rycerstwa, na domiar złego zostało bez władcy, a Epir był w zasadzie bezsilny i jego przetrwanie zależało od złej lub dobrej woli Sycylijczyka. Serbowie nie ponieśli wprawdzie większej klęski, również musieli się wycofać z zajmowanych przez siebie posiadłości nicejskich. (pl)
- A Batalha de Pelagônia (português brasileiro) ou Batalha de Pelagónia (português europeu) foi travada em setembro de 1259 entre as forças do Império de Niceia e as forças da aliança entre os estados latinos do Despotado de Epiro, Principado de Acaia e o Reino da Sicília. Ela é considerada um evento decisivo na história da região, pois assegurou a reconquista de Constantinopla e o fim do Império Latino dois anos mais tarde, além de marcar o início da retomada da Grécia pelos bizantinos. A localização exata permanece incerta e ela é por vezes chamada de Batalha de Castória por conta de três fontes bizantinas (Jorge Paquimeres, Jorge Acropolita e Nicéforo Gregoras) nos dizem que o campo dos epirotas foi atacado primeiro na cidade de Castória, num local chamado de "Floresta de Boril" (em grego: Βορίλλα λόγγος). Porém, como a campanha incluiu também o cerco de Prilepo, ela é justificadamente chamada de batalha de Pelagônia. (pt)
- Битва при Пелагонии — сражение, произошедшее в августе или сентябре 1259 года между войсками Никейской империи под руководством Иоанна Палеолога и объединёнными силами «антиникейской» коалиции: Эпирского царства, Ахейского княжества и Сицилийского королевства. Закончилась победой никейцев. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- La batalla de Pelagònia (en grec: Μάχη της Πελαγονίας) es lliurà el setembre de 1259 entre l'Imperi de Nicea i el despotat de l'Epir, el regne de Sicília i el principat d'Acaia. Fou un esdeveniment decisiu en la història de la Mediterrània oriental, ja que va assegurar la reconquesta nicena de Constantinoble i el final de l'Imperi Llatí el 1261, i marcà el començament de la recuperació nicena de Grècia. (ca)
- Η μάχη της Πελαγονίας έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1259, ανάμεσα στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας και στη συμμαχία που είχε δημιουργηθεί εναντίον της από το Βασίλειο της Σικελίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Ήταν γεγονός αποφασιστικής σημασίας για την ιστορία της ανατολικής Μεσογείου. (el)
- Die Schlacht bei Pelagonia fand im September 1259 zwischen dem Kaiserreich Nikaia und dem Fürstentum Achaia in der Nähe der Stadt Pelagonia statt. (de)
- La bataille de Pélagonia eut lieu en septembre 1259, entre l'empire de Nicée et une alliance entre la principauté d'Achaïe et le despotat d'Épire. Ce fut un événement décisif dans l'histoire du Proche-Orient, assurant la reconquête byzantine de Constantinople et la fin de l'Empire latin de Constantinople en 1261, et le début de la reconquête byzantine de la Grèce. (fr)
- Битва при Пелагонии — сражение, произошедшее в августе или сентябре 1259 года между войсками Никейской империи под руководством Иоанна Палеолога и объединёнными силами «антиникейской» коалиции: Эпирского царства, Ахейского княжества и Сицилийского королевства. Закончилась победой никейцев. (ru)
- Bitva u Pelagonie se odehrála v září roku 1259, mezi Nikájským císařstvím, které zde stálo proti knížectví Achajskému, despotátu Epirskému a království Sicilskému. Byla to rozhodující událost v dějinách Blízkého východu, která byla předzvěstí byzantského znovudobytí Konstantinopole a konce Latinského císařství. Michael VIII. obnovitel Byzantské říše Problém kroniky Morea je její tvrzení o přítomnosti vévody z Korutan, tehdejším vévodou byl a ten vládl ještě mnoho let po bitvě. Zřejmě se jednalo o fiktivní postavu, která měla být protiváhou k achájskému knížeti. (cs)
- The Battle of Pelagonia or Battle of Kastoria took place in early summer or autumn 1259, between the Empire of Nicaea and an anti-Nicaean alliance comprising Despotate of Epirus, Sicily and the Principality of Achaea. It was a decisive event in the history of the Eastern Mediterranean, ensuring the eventual reconquest of Constantinople and the end of the Latin Empire in 1261. (en)
- La batalla de Pelagonia (en griego: Μάχη της Πελαγονίας) se libró en septiembre de 1259 y enfrentó al Imperio de Nicea por un lado y al Despotado de Epiro, Sicilia y el Principado de Acaya, por otro. Fue un acontecimiento decisivo en la historia del Mediterráneo oriental ya que aseguró la reconquista bizantina de Constantinopla y el fin del Imperio latino en 1261, y marca el comienzo de la reconquista bizantina de Grecia. Esta batalla también es notable por ser la última aparición de la famosa Guardia varega. (es)
- La battaglia di Pelagonia, anche menzionata con il nome di battaglia di Kastoria ebbe luogo nel settembre del 1259, vedendo contrapposti l'Impero di Nicea, il Despotato d'Epiro, il Regno di Sicilia e il Principato d'Acaia. Fu un evento di grande importanza nella storia medievale dei Balcani, dal quale sarebbero scaturite la riconquista di Costantinopoli da parte dei Greci e la fine dell'Impero Latino nel 1261. Esso segnò inoltre l'inizio dell'espansione dell'Impero di Nicea nella Grecia, gettando le basi della formazione del Despotato di Morea. (it)
- ペラゴニアの戦い（ペラゴニアのたたかい、Battle of Pelagonia またはカストラの戦い (Battle of Kastoria))は、1259年初夏(初秋)、ギリシャ・平原にて、ニケーア帝国と、エピロス専制侯国・シチリア王国・アカイア公国からなる反ニケーア連合軍との間で勃発した戦闘である。この戦闘は史史上最も重要性の高い出来事の一つであり、両陣営の紛争はニケーア帝国がラテン帝国の首都コンスタンティノープルを1261年に奪還するまで続いたとされる。 この戦闘により、1261年、ニカイア帝国は主だった障壁なくコンスタンティノープルを奪還し、ビザンツ帝国を復活させることに成功した。またニカイアはエピロス・テッサロニキをも征服した。(しかしながらミカエル2世により再び奪還された。) 1262年、アカイア公国の筆頭領主でありペラゴニアの戦いで敗れたのちに帝国の捕虜となっていたWilliam of Villehardouinが釈放され、代わりにモレア半島の南東部にあった３つの砦がアカイア公国からニカイア帝国に引き渡された。この３つの砦はニカイア帝国のギリシア半島制圧に向けた橋頭堡となった。その後もニカイア帝国は少しずつ少しずつ拠点となる砦などを確保していっことで、翌世紀にはギリシア半島を完全に制圧。新たにモレアス専制公領が設立された。 (ja)
- Bitwa pod Pelagonią − starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 1259 w trakcie walk między greckim Cesarstwem Nicejskim a koalicją złożoną z Despotatu Epiru, Księstwa Achai i Manfreda Sycylijskiego. Bitwa była następstwem sukcesów nicejskich w restauracji Bizancjum, które upadło w wyniku podboju łacińskiego po IV krucjacie z 1204 roku. (pl)
- A Batalha de Pelagônia (português brasileiro) ou Batalha de Pelagónia (português europeu) foi travada em setembro de 1259 entre as forças do Império de Niceia e as forças da aliança entre os estados latinos do Despotado de Epiro, Principado de Acaia e o Reino da Sicília. Ela é considerada um evento decisivo na história da região, pois assegurou a reconquista de Constantinopla e o fim do Império Latino dois anos mais tarde, além de marcar o início da retomada da Grécia pelos bizantinos. (pt)
|
.jpg=3fwidth=3d300)
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
