| dbo:abstract
|
- L'ègloga (grec antic: ἐκλογή, 'selecció') és un subgènere líric que es desenvolupa mitjançant un monòleg pastoral o més freqüentment un diàleg en què uns pastors es conten les seues penes d'amor enmig d'un paisatge ideal arcàdic. El gènere posseïx motius rurals i els tòpics de la poesia pastoral de tots els temps, va ser creat i perfeccionat en el món hel·lenístic a partir del segle iv aC. Les primeres èglogues van ser els Idil·lis (en grec, 'petits poemes' o 'petits cants') de Teòcrit; després en van escriure Moscos de Siracusa i altres autors sota el seu influx. L'escriptor llatí Virgili (segle i aC) va revitalitzar aquesta tradició amb les seves Èglogues o Bucòliques, però va afegir elements autobiogràfics i fent de cada pastor una màscara d'un personatge real: Mecenàs, August, etc. Algunes d'elles van arribar a escenificar-se a Roma. A través de Giovanni Boccaccio i amb el Renaixement i l'Arcàdia de Jacopo Sannazaro, el gènere es va tornar a recuperar i es va difondre per tot el món occidental, bé en vers, bé com èglogues intercalades en una novel·la pastoral qualsevol. (ca)
- القصيدة الرعوية (بالإنجليزية: Eclogue) هي عبارة عن قصيدة شعرية في صورة حوار، تنتمي للشعر الغنائي، وهي من نوع الأدب الرعوي الذي الذي يشيد بالتقاليد البسيطة في حياة الريف، مقابل حياة المدينة. بدأت القصيدة الرعوية كنوع مسرحي تأخذ شكلًا محددًا في القرنين الخامس عشر والسادس عشر، من خلال كُتّاب مثل قصيدة رعوية ممثلة في طلب الحب في قصيدة رعوية عن تراچيكوميديا كاليستو وميليبيا، في مهازل وقصائد على الطريقة والأسلوب الرعوي والقشتالي وغيرهم. (ar)
- Ekloga (z řeckého eklogé = výběr, vybraná báseň) je lyrický útvar bukolické poezie, využívající krátký veršovaný dialog. Jejím námětem je líčení harmonické krásy idylického života pastýřů, ve srovnání s idylou však zdůrazňuje více prvek rozjímavý. Ve svém obsahu pracuje s mytologickými i historickými motivy a využívá literární aluze. (cs)
- Eklogo estas subĝenro de la lirika poezio dialogata foje simile al malgranda teatraĵo en ununura akto. Pri ama temo, ludas unu aŭ variaj paŝtistoj kiuj priskribas sentojn aŭ pejzaĝojn kaj rakontas aferojn en kampara paŝtista medio kie naturo estas paradiza kaj kie rolas gravan protagonecon muziko. Kiel lirika subĝenro disvolviĝas foje pere de monologo fare de paŝtisto, plej ofte, per dialogo inter paŝtistoj. Las unuaj eklogoj estis Idilioj (en greka, "poemetoj" aŭ "malgrandaj kantoj") de Teokrito; poste verkis ilin , Biono de Smirno kaj aliaj aŭtoroj laŭ ties influo. La latina verkisto Vergilio (1-a jarcento a. K.) per siaj Eklogoj (en greka, "selektoj") aŭ Bukolikoj aldonis membiografiajn elementojn, kaj faris ĉiun paŝtiston fikcia rolulo kiu kaŝis realan personon: Kaj Cilnio Meceno, Aŭgusto ktp. Kelkaj el ili eĉ estis ludataj en Romo. Ankaŭ aliaj latinaj verkistoj verkis same eklogojn, kiaj , aŭ Aŭsonio. Tiu renovigo pasis al la posta bukoliko, tiele ke foje la roluloj de la eklogoj reprezentis realajn rolulojn. Tra Giovanni Boccaccio kaj tra la tuta Renesanco kaj la Arkadio de la ĝenro rekuperiĝis mikse al komponoj en verso en rakonta marko proza, kaj disvastiĝis tra tuta Eŭropo, ĉu verse, ĉu kiel eklogoj intermetitaj ene de paŝtista romano. En hispana literaturo verkis eklogojn ekzemple Juan del Encina, , Garcilaso de la Vega, Juan Boscán, Lope de Vega, , kaj Juan Meléndez Valdés. (eo)
- Die Ekloge (griechisch ἐκλογή eklogḗ „Auswahl“ oder „Wahl“, latinisiert ecloga) ist ein Begriff aus der antiken Literatur. Die Grundbedeutung ist „Auswahl“, das heißt „das Ausgewählte“. Gemeint ist ursprünglich ein ausgewähltes Stück (Auszug, Zitat) aus einem längeren literarischen Text oder ein einzelnes Gedicht von mäßiger Länge, das aus einer Sammlung von Gedichten oder aus dem Werk eines Dichters herausgegriffen wurde. Der Begriff Ekloge bezeichnet im eigentlichen Wortsinn ein „ausgewähltes“ Gedicht, wurde aber im Humanismus als Gattungsbezeichnung missverstanden. Im Plural bezeichnet eclogae in der römischen Lyrik ursprünglich nur „ausgewählte“ Gedichte, in späterem Sprachgebrauch sind gewöhnlich ländliche oder Hirtengedichte (bukolische Dichtung) gemeint. Daher wird der Begriff Ekloge oft als Synonym von „bukolisches Gedicht“ verwendet. Die bekanntesten Gedichte, für die heute die Bezeichnung Eklogen (Eclogae) gängig ist, sind die Eclogae (oder auch Bucolica) von Vergil. Bereits im 1. Jahrhundert bezeichnet Statius einzelne Gedichte aus seinen Silvae mit dem Ausdruck egloga; er ist der erste römische Dichter, der den Begriff für seine eigenen Werke verwendet. In der deutschen Literatur waren bis ins 18. Jahrhundert Ekloge, Schäfer- bzw. Hirtengedicht und Idylle synonym verwendete Begriffe und bezeichneten lyrisch-dramatische Hirtengesänge oder allgemein kürzere Hirtendichtung, siehe etwa Georg Rodolf Weckherlin Eclogen oder Hürtengedichte (1641) oder Johann Christoph Gottscheds Von Idyllen, Eklogen oder Schäfergedichten (in Critische Dichtkunst, 1730).Durch den Erfolg von Salomon Gessners Idyllen (1756) wurde aber Idylle der gebräuchliche Begriff für diese Gattung. (de)
- An eclogue is a poem in a classical style on a pastoral subject. Poems in the genre are sometimes also called bucolics. (en)
- Egloga nekazarien eta artzainen bizitzari eta amodioari buruzko literatura lana da. Elkarrizketez osatuak izaten dira gehienetan eta, bizitzaren nahasmendu eta ustelkeria guztien aurrean, balizko artzain gizarte bukolikoan nagusituriko bizimodu harmoniazko eta librea kantatu ohi dute. Teokritok sortu zuen literatura lan mota hau (Eidyllia, K.a. 310-250) eta Virgilio izan zen eglogak idatzi zituen idazle nagusietakoa (Bucolica, K.a. 37). Italiako Errenazimentuaren garaian, berriro ere, erabiltzen hasi zen poesia molde hori (Dante, Petrarca, Boccaccio) eta XV. mende bukaeratik aurrera igaro zen Europa mendebaldeko herrietara. XVIII. mendean, artzain gaietatik urrundu, eta kutsu ironikoz jantzitako lehen eglogak eskaini zituzten ingelesezko idazleek, hala nola, Jonathan Swiften A Town Eclogue (1710, «Hiriko egloga»). (eu)
- Une églogue est un poème de style classique consacré à un sujet pastoral. Les poèmes de ce genre littéraire sont parfois qualifiés de « bucoliques ». (fr)
- La égloga es un subgénero de la poesía lírica que se dialoga a veces como una pequeña pieza teatral en un acto. De tema amoroso, uno o varios pastores lo desarrollan contándolo en un ambiente campesino donde la naturaleza es paradisíaca y tiene un gran protagonismo la música. Como subgénero lírico se desarrolla a veces mediante un monólogo pastoril o, más frecuentemente, con un diálogo. La égloga es una composición en la que el poeta, sacrificado en uno o varios pastores, expresa su amor en un marco idealizado, lleno de belleza y amor. Las primeras églogas fueron los Idilios (en griego, "poemitas" o "pequeños cantos") de Teócrito; luego los escribieron Mosco, Bión de Esmirna y otros autores bajo su influencia. El escritor latino Virgilio (siglo I a. C.) con sus Églogas (en griego, "selecciones") o Bucólicas añadió elementos autobiográficos, haciendo de cada pastor un personaje imaginario que encubría a un personaje real: Cayo Mecenas, Augusto, etc. Algunas de ellas llegaron a escenificarse en Roma. Otros autores latinos escribieron también églogas, como Nemesiano, Calpurnio Sículo o Ausonio. Esta innovación pasó a la bucólica posterior, de forma que algunas veces los personajes de las églogas representaban personajes reales. A través de Giovanni Boccaccio y con el Renacimiento y la Arcadia de Jacopo Sannazaro el género se volvió a recuperar mezclándose las composiciones en verso en un marco narrativo en prosa, y se difundió por todo el mundo occidental, bien en verso, bien como églogas intercaladas en una novela pastoril cualquiera. En la literatura castellana, escribieron églogas Juan del Encina, Lucas Fernández, Garcilaso de la Vega, Juan Boscán, Lope de Vega, Pedro Soto de Rojas, Bernardo de Balbuena y Juan Meléndez Valdés. En valenciano encontramos las égoglas de Vicent Andrés Estellés. (es)
- L'egloga, o ecloga, è un componimento della poesia bucolica in forma dialogica, con significato allegorico e di celebrazione della vita agreste. Il termine deriva dal greco ekléghein ("trascegliere") e nella letteratura antica veniva utilizzato per indicare un poemetto scelto; con questo significato vennero intitolate alcune opere, quali l'Egloga cronografica di Giovanni Sincello e l'Egloghe di Decimo Magno Ausonio. (it)
- エクローグ（英語: eclogue, フランス語: églogue エグログ, ラテン語: ecloga エクロガ）は、パストラル（田園、羊飼い）をテーマとした古典的形式の詩。田園詩、牧歌のこと。このジャンルの詩は、ブコリック（英語: bucolic, ラテン語: bucolicum, bucolica ブコリカ）と呼ばれることもある。 語源はギリシャ語の εκλεγη（eklegē、「選ぶ」）がローマ化したもの。元々はこの語は、あらゆるジャンルの短い詩、または、詩の本から精選されたものを表すものだった。古代人はウェルギリウスの詩『牧歌』を表すのにこの語を使い、さらに後のラテン語詩人たちは自分たちの作る田園的・牧歌的な詩（多くはウェルギリウスの模倣だった）を表すのにこの語を使った。ルネサンス期を通してのウェルギリウスの著名さと田園的・牧歌的な詩の永続性との結合が、「エクローグ」を特定のジャンルを指す一般的な語にしてしまった。エクローグを書いた後のローマの詩人には、カルプルニウス（en:Titus Calpurnius Siculus）やネメシアヌス（en:Marcus Aurelius Olympius Nemesianus）がいる。 (ja)
- Ecloge – ook wel: ekloge (Griekse spelling) en ecloga (Latijnse spelling) - is een benaming voor een herdersdicht en maakt deel uit van de bucolische poëzie. Het woord ecloge kennen we vooral van de tien herdersdichten (Bucolica) die Vergilius in 38 v.Chr. publiceerde en die doorgaans Eclogae worden genoemd. Het uit het Grieks afkomstige woord ekloge (ἐκλογή) betekent eigenlijk ‘keus’. Het is waarschijnlijk dat Vergilius niet zelf de naam ecloga gebruikte, maar dat die door latere grammatici aan zijn gedichten is gegeven. De Eclogae of Eclogen van Vergilius zijn tien herdersdichten, die Vergilius dichtte naar het voorbeeld van Theocritus, de uitvinder van het herdersdicht. Ze zijn geschreven in dactylische hexameters en variëren in lengte van 63 tot 111 regels. De meeste zijn gesprekken tussen herders. Sinds Vergilius is de naam ecloge een algemeen gebruikte naam voor dit soort gedichten. We kennen verder zeven eclogen die ene Calpurnius Siculus schreef in de tijd van Nero, en van de derde-eeuwse dichter Nemesianus zijn vier eclogen overgeleverd. Zeer invloedrijk werd in later eeuwen Vergilius’ vierde ecloge, waarin de komst van een bijzonder kind wordt aangekondigd die een nieuwe tijd zal inluiden. Dit werd al snel uitgelegd als een aankondiging van de geboorte van Christus. In de middeleeuwse Latijnse literatuur werd het genre van het herdersdicht niet altijd begrepen. Zo schreef bisschop Radboud ca. 900 een Ecloga pro St. Lebuino, waarin hij de kerstenende activiteiten van Lebuïnus beschrijft. In de Neolatijnse literatuur werd het genre van de ecloga veel beoefend. Het woord werd door de neolatinisten ook wel gespeld als (a)egloga, omdat men dacht dat het verwant was met αἱγ- (aeg), het Griekse woord voor ‘geit’. Geleidelijk ontstonden er enkele varianten op het genre. Zo schreef Iacopo Sannazaro (1458-1530) vijf Eclogae piscatoriae, waarin hij de herders verving door vissers, en schreef de Franse jezuïet René Rapin christelijke eclogen: Eclogae Sacrae (1659). (nl)
- Écloga é um poema ambientado na natureza, que apresenta, na maioria das vezes, a forma de um diálogo entre pastores ou o solilóquio de um só pastor, de tal modo que pode ser representado como uma pequena peça de teatro. O termo "écloga" deriva do grego eklogē (ἐκλογή), "seleção, poesia escolhida", através do latim ecloga. O termo foi inicialmente aplicado aos poemas bucólicos de Virgílio, que imitavam os Idílios, de Teócrito. Depois do poeta de Mântua, foi cultivada na Antiguidade por , e Ausónio. Dante escreveu dois poemas bucólicos em latim, imitando Virgílio, e o humanista português Henrique Caiado (Lisboa, por volta de 1470 - Roma, 1509 ) escreveu nove éclogas, também em latim, muito celebradas no seu tempo e cuja qualidade poética e perfeição formal permanecem inegáveis nos nossos dias: Advena qui nostris errabat nuper in aruis Pastor, ab occiduis olim qui venerat oris, Externum hîc servare gregem persaepe solebat Oceano notum, ripisque nitentibus auro. Fistula semper erat comes huic, seu pasceret agnos, Saltantes ve haedos fessae circum ubera matris, Seu rivos illo peterent ducente juvenci, Undique cernere erat certatim currere nymphas, Semicaprosque citos properare ad carmina Faunos.("O pastor estrangeiro, vindo há anos duma terra do ocidente, e que, não há muito ainda, andava pelos nossos campos, muitas vezes costumava apascentar nestes sítios o rebanho que de lá trouxera, conhecido do Mar Oceano e das refulgentes praias doiradas. A flauta era sua companheira inseparável. Quer levasse ao pastio os cordeiros e os cabritinhos saltitantes, em volta dos extenuados úberes da mãe, ou os bezerros a beber nas margens dos ribeiros — de todas as bandas se viam acorrer as ninfas à desfilada, e os Faunos semi-caprinos imediatamente se deixavam atrair pela melodia dos seus versos.", Excerto da "Écloga II" de Henrique Caiado, tradução de Tomás Rosa). Durante o Renascimento, popularizaram-se as éclogas em línguas vernáculas, em especial as de Garcilaso de la Vega, Juan Boscán, Jacopo Sannazaro, Cristóvão Falcão, António Ferreira, Camões, Sá de Miranda, Bernardim Ribeiro e Diogo Bernardes. Em épocas posteriores cultivaram-nas também Jorge de Montemor, Lope de Vega, Manuel da Veiga Tagarrro, Francisco Rodrigues Lobo, Fernão Álvares do Oriente, Eugénio de Castro, entre outros. O Monólogo do Vaqueiro, de Gil Vicente, pode ser considerado uma écloga propositadamente concebida para ser representada. Vejamos a primeira estrofe da "Écloga IV" de Camões: Cantando por um vale docemente Desciam dous pastores, quando FeboNo reino Neptunino se escondia:De idade cada qual era mancebo;Mas velho no cuidado, e descontenteDo que lhe ele causava parecia.O que cada um diziaLamentando seu mal, seu duro fado,Não sou eu tão ousado,Que o pretenda cantar sem vossa ajuda:Porque se a minha rudaFrauta deste favor vosso for dina, Posso escusar a fonte Cabalina. Muitas vezes, as éclogas podem incluir uma invocação a Tália, musa do drama pastoril e da comédia, ou então uma dedicatória a um mecenas, um amigo ou uma pessoa amada. As éclogas também contam, muitas vezes, com referências ou participação de seres da mitologia clássica, em especial de sátiros e de ninfas. Também podem ocorrer variações no tema - Sannazaro escreveu as Eclogae Piscatoriae, substituindo os pastores virgilianos por pescadores da baía de Nápoles, o que levou Camões a produzir ele também "éclogas piscatórias". Autores como Sannazaro, na sua Arcádia, Jorge de Montemor, na sua Diana e Francisco Rodrigues Lobo, no Pastor Peregrino, iniciaram a intercalar os versos dialogados das éclogas com trechos de prosa, que introduziam e desenvolviam a ação do poema. No Barroco, Manuel de Faria e Sousa compôs éclogas centónicas, isto é, recombinando versos de outros autores apenas. Popular um pouco por toda a Europa ocidental, devido ao legado grecorromano, escreveram também este tipo de poesia Edmund Spenser, Pierre de Ronsard, Clément Marot, Szymon Szymonowic e Józef Bartłomiej Zimorowic. Stephane Mallarmé celebrizou-se com a écloga L'Après Midi d'un Faune. Miklós Radnóti (1909-1944), poeta húngaro, compôs éclogas sobre o Holocausto. Afonso Lopes Vieira (1878-1946) publicou, em 1937, as Éclogas de Agora, livro proibido até 25 de abril de 1974, por conter uma ácida crítica à brutalidade do regime salazarista, através do diálogo dos pastores Hipério e Viviano. A repercussão das influência das éclogas chega mesmo a Fernando Pessoa, cujo heterónimo Alberto Caeiro, poeta bucólico, afirma, como se estivesse em permanente solilóquio, tal qual os zagais dos versos antigos: Os pastores de Virgílio tocavam avenas e outras coisas E cantavam de amor literariamente.(Depois — eu nunca li Virgílio.Para que o havia eu de ler?)Mas os pastores de Virgílio, coitados, são Virgílio, E a Natureza é bela e antiga. ("Poema XII do Guardador de Rebanhos"). (pt)
- Термин экло́га (лат. ecloga от др.-греч. εκλογή — отбор, выбор) в античной поэзии (например, в «Буколиках» Вергилия) означал избранную идиллию, то есть сцену из сельской или пастушеской жизни (часто, любовную), выраженную в форме повествования или драмы. Согласно Варрону, первоначально означало избранное небольшое стихотворение. Позднее, как свидетельствует Плиний Старший, оно закрепилось за пасторалью. Как жанр пасторальной поэзии была весьма распространена в литературе Португалии XVI века (Возрождение и маньеризм) в творчестве Бернардина Рибейру и Криштована Фалкана, Са де Миранды и Луиша де Камоэнса. В литературе классицизма установилось различие (впрочем, соблюдавшееся не строго), согласно которому в идиллии ожидалось больше чувства, а в эклоге больше действия. В XVIII веке за возрождение жанра выступал один из основателей Лузитанской Аркадии Круз и Силва. Первым автором русских эклог считается Александр Петрович Сумароков. Жанр эклоги полностью изжил себя и прекратился к началу XIX столетия. Возрожден во второй половине XX века, в частности, в поэзии Иосифа Бродского. (ru)
- Eklog (grekiska ἐκλογή ekloge, av eklegein, utvälja) är en litterär genre. Eklog var ursprungligen ett utvalt stycke, en vald dikt av vilket innehåll som helst; samling av dikter med likartat innehåll. Mycket bruklig blev denna benämning om Vergilius samling av herdedikter (Bucolica). Då dessa senare under medeltiden och renässansen var det främsta mönstret för herdedikten, kom ordet eklog att även under modern tid användas som beteckning för den lärda herdedikten. (sv)
- Еклога — різновид буколічної поезії, що будується за принципом діалогу між пастухами та пастушками. Як жанрова форма еклога близька до пасторалі, дещо відмінна від ідилії (змальовує переважно побутову сценку, тоді як ідилія спрямована на відтворення внутрішніх переживань автора чи ліричного героя). В такому значенні еклога використовувалась у драматичних та епічних творах новоєвропейської літератури, писаних будь-яким розміром, на відміну від античної доби, де вимагалося жанрове дотримання гекзаметра. Термін «Еклога» застосовували щодо «Буколік» Вергілія (70— 79 до н. е.), відтоді еклога сприймалася як жанрова форма; до неї зверталися Кальпурній (І ст. н. е.), (III ст. н. е.) та ін. Перша еклога з «Буколік» Вергілія — яскраве свідчення своєрідності еклоги, втіленої у діалозі між Мелібеєм та Тітіром: О, ти щасливий, мій друже! Майно і твій хутір з тобою, Досить тобі на життя… Твоє поле оброблене добре, Не заболочений луг; ні комиш, ні рогіз не росте там. Не на чужому ти пастимеш вівці, і пошесть ворожа Від незнайомих сусід на ягнята твої не перейде (переклад М. Зерова). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- القصيدة الرعوية (بالإنجليزية: Eclogue) هي عبارة عن قصيدة شعرية في صورة حوار، تنتمي للشعر الغنائي، وهي من نوع الأدب الرعوي الذي الذي يشيد بالتقاليد البسيطة في حياة الريف، مقابل حياة المدينة. بدأت القصيدة الرعوية كنوع مسرحي تأخذ شكلًا محددًا في القرنين الخامس عشر والسادس عشر، من خلال كُتّاب مثل قصيدة رعوية ممثلة في طلب الحب في قصيدة رعوية عن تراچيكوميديا كاليستو وميليبيا، في مهازل وقصائد على الطريقة والأسلوب الرعوي والقشتالي وغيرهم. (ar)
- Ekloga (z řeckého eklogé = výběr, vybraná báseň) je lyrický útvar bukolické poezie, využívající krátký veršovaný dialog. Jejím námětem je líčení harmonické krásy idylického života pastýřů, ve srovnání s idylou však zdůrazňuje více prvek rozjímavý. Ve svém obsahu pracuje s mytologickými i historickými motivy a využívá literární aluze. (cs)
- An eclogue is a poem in a classical style on a pastoral subject. Poems in the genre are sometimes also called bucolics. (en)
- Une églogue est un poème de style classique consacré à un sujet pastoral. Les poèmes de ce genre littéraire sont parfois qualifiés de « bucoliques ». (fr)
- L'egloga, o ecloga, è un componimento della poesia bucolica in forma dialogica, con significato allegorico e di celebrazione della vita agreste. Il termine deriva dal greco ekléghein ("trascegliere") e nella letteratura antica veniva utilizzato per indicare un poemetto scelto; con questo significato vennero intitolate alcune opere, quali l'Egloga cronografica di Giovanni Sincello e l'Egloghe di Decimo Magno Ausonio. (it)
- エクローグ（英語: eclogue, フランス語: églogue エグログ, ラテン語: ecloga エクロガ）は、パストラル（田園、羊飼い）をテーマとした古典的形式の詩。田園詩、牧歌のこと。このジャンルの詩は、ブコリック（英語: bucolic, ラテン語: bucolicum, bucolica ブコリカ）と呼ばれることもある。 語源はギリシャ語の εκλεγη（eklegē、「選ぶ」）がローマ化したもの。元々はこの語は、あらゆるジャンルの短い詩、または、詩の本から精選されたものを表すものだった。古代人はウェルギリウスの詩『牧歌』を表すのにこの語を使い、さらに後のラテン語詩人たちは自分たちの作る田園的・牧歌的な詩（多くはウェルギリウスの模倣だった）を表すのにこの語を使った。ルネサンス期を通してのウェルギリウスの著名さと田園的・牧歌的な詩の永続性との結合が、「エクローグ」を特定のジャンルを指す一般的な語にしてしまった。エクローグを書いた後のローマの詩人には、カルプルニウス（en:Titus Calpurnius Siculus）やネメシアヌス（en:Marcus Aurelius Olympius Nemesianus）がいる。 (ja)
- Eklog (grekiska ἐκλογή ekloge, av eklegein, utvälja) är en litterär genre. Eklog var ursprungligen ett utvalt stycke, en vald dikt av vilket innehåll som helst; samling av dikter med likartat innehåll. Mycket bruklig blev denna benämning om Vergilius samling av herdedikter (Bucolica). Då dessa senare under medeltiden och renässansen var det främsta mönstret för herdedikten, kom ordet eklog att även under modern tid användas som beteckning för den lärda herdedikten. (sv)
- L'ègloga (grec antic: ἐκλογή, 'selecció') és un subgènere líric que es desenvolupa mitjançant un monòleg pastoral o més freqüentment un diàleg en què uns pastors es conten les seues penes d'amor enmig d'un paisatge ideal arcàdic. El gènere posseïx motius rurals i els tòpics de la poesia pastoral de tots els temps, va ser creat i perfeccionat en el món hel·lenístic a partir del segle iv aC. (ca)
- Eklogo estas subĝenro de la lirika poezio dialogata foje simile al malgranda teatraĵo en ununura akto. Pri ama temo, ludas unu aŭ variaj paŝtistoj kiuj priskribas sentojn aŭ pejzaĝojn kaj rakontas aferojn en kampara paŝtista medio kie naturo estas paradiza kaj kie rolas gravan protagonecon muziko. Kiel lirika subĝenro disvolviĝas foje pere de monologo fare de paŝtisto, plej ofte, per dialogo inter paŝtistoj. (eo)
- Die Ekloge (griechisch ἐκλογή eklogḗ „Auswahl“ oder „Wahl“, latinisiert ecloga) ist ein Begriff aus der antiken Literatur. Die Grundbedeutung ist „Auswahl“, das heißt „das Ausgewählte“. Gemeint ist ursprünglich ein ausgewähltes Stück (Auszug, Zitat) aus einem längeren literarischen Text oder ein einzelnes Gedicht von mäßiger Länge, das aus einer Sammlung von Gedichten oder aus dem Werk eines Dichters herausgegriffen wurde. Der Begriff Ekloge bezeichnet im eigentlichen Wortsinn ein „ausgewähltes“ Gedicht, wurde aber im Humanismus als Gattungsbezeichnung missverstanden. (de)
- La égloga es un subgénero de la poesía lírica que se dialoga a veces como una pequeña pieza teatral en un acto. De tema amoroso, uno o varios pastores lo desarrollan contándolo en un ambiente campesino donde la naturaleza es paradisíaca y tiene un gran protagonismo la música. Como subgénero lírico se desarrolla a veces mediante un monólogo pastoril o, más frecuentemente, con un diálogo. La égloga es una composición en la que el poeta, sacrificado en uno o varios pastores, expresa su amor en un marco idealizado, lleno de belleza y amor. (es)
- Egloga nekazarien eta artzainen bizitzari eta amodioari buruzko literatura lana da. Elkarrizketez osatuak izaten dira gehienetan eta, bizitzaren nahasmendu eta ustelkeria guztien aurrean, balizko artzain gizarte bukolikoan nagusituriko bizimodu harmoniazko eta librea kantatu ohi dute. (eu)
- Ecloge – ook wel: ekloge (Griekse spelling) en ecloga (Latijnse spelling) - is een benaming voor een herdersdicht en maakt deel uit van de bucolische poëzie. Het woord ecloge kennen we vooral van de tien herdersdichten (Bucolica) die Vergilius in 38 v.Chr. publiceerde en die doorgaans Eclogae worden genoemd. Het uit het Grieks afkomstige woord ekloge (ἐκλογή) betekent eigenlijk ‘keus’. Het is waarschijnlijk dat Vergilius niet zelf de naam ecloga gebruikte, maar dat die door latere grammatici aan zijn gedichten is gegeven. (nl)
- Écloga é um poema ambientado na natureza, que apresenta, na maioria das vezes, a forma de um diálogo entre pastores ou o solilóquio de um só pastor, de tal modo que pode ser representado como uma pequena peça de teatro. O termo "écloga" deriva do grego eklogē (ἐκλογή), "seleção, poesia escolhida", através do latim ecloga. O termo foi inicialmente aplicado aos poemas bucólicos de Virgílio, que imitavam os Idílios, de Teócrito. Depois do poeta de Mântua, foi cultivada na Antiguidade por , e Ausónio. Advena qui nostris errabat nuper in aruis Pastor, ab occiduis olim qui venerat oris, (pt)
- Термин экло́га (лат. ecloga от др.-греч. εκλογή — отбор, выбор) в античной поэзии (например, в «Буколиках» Вергилия) означал избранную идиллию, то есть сцену из сельской или пастушеской жизни (часто, любовную), выраженную в форме повествования или драмы. В литературе классицизма установилось различие (впрочем, соблюдавшееся не строго), согласно которому в идиллии ожидалось больше чувства, а в эклоге больше действия. В XVIII веке за возрождение жанра выступал один из основателей Лузитанской Аркадии Круз и Силва. Первым автором русских эклог считается Александр Петрович Сумароков. (ru)
- Еклога — різновид буколічної поезії, що будується за принципом діалогу між пастухами та пастушками. Як жанрова форма еклога близька до пасторалі, дещо відмінна від ідилії (змальовує переважно побутову сценку, тоді як ідилія спрямована на відтворення внутрішніх переживань автора чи ліричного героя). Перша еклога з «Буколік» Вергілія — яскраве свідчення своєрідності еклоги, втіленої у діалозі між Мелібеєм та Тітіром: (uk)
|
