| dbo:abstract
|
- Els Jocs Seculars (Ludi Saeculares) foren uns jocs romans que pel seu nom només s'haurien d'haver celebrat una vegada cada segle (saeculum), però no fou així ni en la república ni en l'Imperi.Els orígens dels ludi saeculares es troben en els Ludi Tarentini,(de vegades escrit Ludi Terentini). Durant el segle XIX alguns llibres d'història els van confondre amb els Ludi taurii per algunes similituds entre tots dos espectacles. Els darrers es van celebrar l'any 248 en temps de l'emperador Felip l'Àrab. (ca)
- Als Säkularfeier (ludi saeculares) bezeichnet man ein Fest, das das Ende eines alten und den Beginn eines neuen Zeitalters kennzeichnet. Im alten Rom fanden laut späterer Tradition z. B. 249 v. Chr. und 146 v. Chr. Säkularfeiern statt, doch historisch sicher fassbar wird diese Sitte erst seit Kaiser Augustus, der 17 v. Chr. mit ungekanntem Pomp Säkularspiele abhalten ließ. Der Ursprung der Feierlichkeiten ist vermutlich ein Sühnefest, das von den Etruskern übernommen wurde. Der Schwerpunkt lag auf der Befreiung von einer fluchbeladenen Zeit. Gefeiert werden solle immer dann, wenn niemand mehr lebe, der die letzte Feier noch erlebt habe. Dies werde den Menschen durch Zeichen (divinitus) verkündet. Augustus änderte den Charakter des Festes vollkommen (eventuell „erfand“ er die Feier überhaupt erst). Es wurde nun nicht mehr der Vergangenheit gedacht, sondern vielmehr feierte man den Beginn einer neuen, glücklichen Zeit. Horaz dichtete dazu in seinem Carmen Saeculare: „Seher Phoebus (Apollon) […] führt […] den römischen Staat und Latium in ein neues Saeculum des Glücks und in immer bessere Zeiten“. Auch Kaiser Claudius beging eine Säkularfeier mit einer Korrektur der augusteischen Berechnung im Jahr 47 n. Chr. – während Augustus von einem 110-Jahres-Zyklus seit der sagenhaften Stadtgründung 753 v. Chr. ausgegangen war, um eine Gelegenheit zum Feiern zu haben, setzte Claudius ein Saeculum mit 100 Jahren gleich und ließ daher nun die 800-Jahr-Feier Roms begehen. In der Folgezeit blieben beide Zyklen gängig, wurden aber oft nicht genau eingehalten. So ließ Domitian bereits 88 n. Chr. feiern, zwar unter Berufung auf Augustus, aber sechs Jahre zu früh (erst 94 wären 110 Jahre verstrichen gewesen). Große ludi saeculares fanden auch 204 unter Septimius Severus statt, der auf diese Weise zugleich seinen Sieg im Bürgerkrieg über mehrere Rivalen feierte. Besonders spektakulär gerieten natürlich die Feiern zum 1000. Geburtstag der Stadt Rom im Jahr 247 unter Kaiser Philippus Arabs. 313 wurde erstmals auf die Abhaltung möglicher Säkularfeiern (nach augusteischer Berechnung) verzichtet, was vielleicht auf die konstantinische Wende zurückzuführen ist, vielleicht aber auch andere Gründe hatte. Spätere pagane Autoren wie Zosimos machten das Ende der Säkularfeiern rückblickend für den Niedergang des Imperiums verantwortlich. (de)
- Los Juegos Seculares fueron unas celebraciones religiosas en las que se realizaban sacrificios y se llevaban a cabo representaciones teatrales. Tenían parte en la antigua Roma durante tres días y tres noches, marcando así el final de un saeculum, es decir, el tiempo que se consideraba máximo de vida de un ser humano, 100 o 110 años. De acuerdo con la mitología romana, los Juegos Seculares comenzaron cuando un sabino llamado Valesio, antecesor de la gens Valeria, rezó para que se curasen las enfermedades de sus hijos y las deidades le instaron a realizar un sacrificio en el Campo de Marte. Algunos autores indican que las primeras celebraciones oficiales de estos juegos se remontan al año 509 a. C., pero las únicas de las que se tiene la certeza fueron las celebradas en la República romana en 249 a. C. y en la década de los años 140 a. C. En ellas se realizaron numerosos sacrificios para los dioses del inframundo durante tres noches consecutivas. Los juegos resurgieron en el 17 a. C. con Augusto como emperador romano, con los sacrificios nocturnos en el Campo de Marte para complacer a las deidades Moiras, Ilitía (diosa de los partos y las comadronas) y Tellus (diosa que personificaba la tierra). Los juegos de dicho año incluyeron sacrificios para los dioses romanos, los cuales se realizaban en la colina Capitolina y en el monte Palatino. Cada sacrificio era seguido por multitud de personas. Otros emperadores celebraron estos juegos en los años 88 y 204, en intervalos de ciento diez años. Además, Claudio en el año 47 celebró estos juegos para conmemorar el ochocientos aniversario de la fundación de Roma, lo que hizo que hubiese un segundo ciclo de juegos, realizándose en los años 148 y 248. Los juegos fueron abandonados tras la llegada de los emperadores cristianos. (es)
- The Saecular Games (Latin: Ludi saeculares, originally Ludi Tarentini) was a Roman religious celebration involving sacrifices and theatrical performances, held in ancient Rome for three days and nights to mark the end of a saeculum and the beginning of the next. A saeculum, supposedly the longest possible length of human life, was considered as either 100 or 110 years in length. According to Roman mythology, the Secular Games began when a Sabine man called Valesius prayed for a cure for his children's illness and was supernaturally instructed to sacrifice on the Campus Martius to Dis Pater and Proserpina, deities of the underworld. Some ancient authors traced official celebrations of the Games as far back as 509 BC, but the only clearly attested celebrations under the Roman Republic took place in 249 and in the 140s BC. They involved sacrifices to the underworld gods over three consecutive nights. The Games were revived in 17 BC by Rome's first emperor Augustus, with the nocturnal sacrifices on the Campus Martius now transferred to the Moerae (fates), the Ilythiae (goddesses of childbirth), and Terra Mater ("Mother Earth"). The Games of 17 BC also introduced day-time sacrifices to Roman deities on the Capitoline and Palatine hills. Certain sacrifices were unusually specified to be performed by married women. Each sacrifice was followed by theatrical performances. Later emperors held celebrations in AD 88 and 204, after intervals of roughly 110 years. However, they were also held by Claudius in AD 47 to celebrate the 800th anniversary of Rome's foundation, which led to a second cycle of Games in 148 and 248. The Games were abandoned under later Christian emperors. (en)
- Les jeux séculaires (en latin ludi saeculares) fêtaient à Rome la clôture de chaque centenaire et l’ouverture du suivant. Le crieur public qui invitait à assister à ces jeux les présentait avec la formule qui devint traditionnelle « jeux que nul n’avait vus et que nul ne devait revoir ». La portée de ces jeux a évolué au fil des siècles : sous la République, ces jeux, dédiés à des divinités du monde souterrain, Dis Pater et Proserpine, avaient un caractère expiatoire, destinés à clore une période de catastrophes et de menaces contre Rome. Auguste étendit cette signification, pour marquer aussi l’ouverture d’un nouveau siècle de prospérité, et enrichit le cérémonial, qui fut repris par Domitien et Septime Sévère. Enfin s’intercalèrent d’autres jeux, commémorant les siècles anniversaires de la fondation de Rome, initiés par Claude, et repris par Antonin le Pieux et Philippe l'Arabe. Les célébrations de type augustéen furent délaissées au IVe siècle. (fr)
- I Ludi Saeculares (it. Giochi Secolari, originariamente ) erano una celebrazione religiosa, che comportava sacrifici e spettacoli teatrali, tenuti nell'antica Roma per tre giorni e tre notti che delimitava la fine di un saeculum (secolo) e l'inizio del successivo. Un saeculum, presumibilmente la massima lunghezza possibile della vita umana, era considerato durare tra i 100 ed i 110 anni. Alcuni autori antichi hanno riportato indietro nel tempo le celebrazioni ufficiali dei Giochi al 509 a.C., ma le uniche celebrazioni chiaramente attestate sotto la Repubblica romana ebbero luogo nel 249 e nel 140 a.C. circa. I Giochi tornarono a svolgersi nel 17 a.C., sotto la spinta del primo imperatore di Roma, Augusto, mentre gli imperatori successivi tennero celebrazioni negli anni 88 e 204, ad intervalli di circa 110 anni. I giochi si svolsero anche sotto Claudio nell'anno 47 per celebrare l'ottocentesimo anniversario dalla fondazione di Roma, che condusse ad un secondo ciclo di Giochi, nel 148 e nel 248, che vennero infine abbandonati con l'avvento degli imperatori cristiani. (it)
- Ludi saeculares (łac. igrzyska stulecia) – rzymskie święto, które było uroczystością na cześć rozpoczęcia nowego wieku. Igrzyska te swoim pochodzeniem sięgały czasów etruskich, którym de facto zawdzięczają swoje pochodzenie. Po raz pierwszy miały się odbyć w roku 509 p.n.e., kiedy wygnano z Rzymu ostatniego Tarkwiniusza. Ogólny podział dzielił obrzędy na ludi scenici (igrzyska teatralne) i ludi circenses (igrzyska cyrkowe). Te dwa obrzędy były nazywane ludi honoraria. Igrzyska nie odbywały się cyklicznie dokładnie co 100 lat, lecz wówczas kiedy dany cesarz uznał za stosowne je urządzić. Za Augusta obchodzone były w r. 17 p.n.e. Następne święta Stulecia rozpadają się na dwa szeregi. Jeden opierał się na rachubie Augusta, przy tym święta miały być obchodzone co 110 lat, zatem Domicjan święcił je w roku 88, o 6 lat za wcześnie w stosunku do świąt według Augusta. Następne obchody zarządził Septymiusz Sewer w r. 204 n.e. Drugi szereg zaczął Klaudiusz, obchodząc w r. 47 n.e. osiemsetlecie istnienia Rzymu (ab urbe condita). Po nim w r. 147 n.e. Antoninus Pius święcił dziewięćsetlecie, zaś Filip I Arab w r. 248 tysiąclecie. (pl)
- Теренти́нские, или Таренти́нские, и́гры (лат. Ludi Terentini или Tarentini), также вековы́е, эпоха́льные игры (лат. Ludi saeculares, от лат. saeculum — «век, эпоха») — в древнем Риме справлялись на Марсовом поле, на так называемом Tarentum или Terentum, над подземным алтарём, который был посвящён Диту (Плутону) и Прозерпине. Жертвоприношения включали: Римский религиозный праздник, включающий жертвоприношения и театральные представления, проводимые в течение трех дней и ночей, чтобы отметить конец эпохи (лат. saeculum) и начало следующей. Предположительно за длительность брали максимально возможную продолжительность жизни человека 100—110 лет. Согласно Римской мифологии, светские игры начались с той поры, когда сабин по имени Валесий (лат. Valesius) молился, дабы найти лекарство от болезни своих детей. И был сверхъестественно проинструктирован голосами богов принести жертву на Марсовом поле Дису патеру и Прозерпине, божествам подземного мира. Некоторые древние авторы проследили официальные празднования игр до 509 года до н. э., но первые четко засвидетельствованные торжества при Римской республике отмечены за 249 и 140 годы до н. э. Три ночи подряд приносились жертвы богам подземного мира. Игры возрождены первым императором Рима, Октавианом Августом, в 17 году до н. э., с ночными жертвоприношениями, теперь предназначенными Мойрам (богиням судьбы), Илифии (богине родов) и Теллуру (от лат. Terra Mater — «мать Земли»). Игры 17 года до н. э. также ввели дневные жертвоприношения Римским божествам на Капитолийском и Палатинском холмах. За каждой жертвой следовали театрализованные представления. Позже императоры проводили торжества в 88 и 204 гг. н. э., с интервалом примерно в 110 лет. Мероприятия также проведены при Клавдии в 47 г. к юбилею 800-летия Рима, что породило второй цикл игр в 148 и 248. Игры заброшены при более поздних христианских императорах. (ru)
- Вікові́ І́гри (лат. Ludi saeculares) — ігри, що відбувалися в Римі раз на сто років. Складалися з очисних жертв, які приносились уночі підземним божествам — Діспатерові та Прозерпіні. За Авґуста складали жертви Юпітерові, Юноні, Аполлонові й Діані. Вікові ігри тривали три дні й три ночі, на третій день дитячий хор співав гімн, слова до якого написав Горацій. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Els Jocs Seculars (Ludi Saeculares) foren uns jocs romans que pel seu nom només s'haurien d'haver celebrat una vegada cada segle (saeculum), però no fou així ni en la república ni en l'Imperi.Els orígens dels ludi saeculares es troben en els Ludi Tarentini,(de vegades escrit Ludi Terentini). Durant el segle XIX alguns llibres d'història els van confondre amb els Ludi taurii per algunes similituds entre tots dos espectacles. Els darrers es van celebrar l'any 248 en temps de l'emperador Felip l'Àrab. (ca)
- Вікові́ І́гри (лат. Ludi saeculares) — ігри, що відбувалися в Римі раз на сто років. Складалися з очисних жертв, які приносились уночі підземним божествам — Діспатерові та Прозерпіні. За Авґуста складали жертви Юпітерові, Юноні, Аполлонові й Діані. Вікові ігри тривали три дні й три ночі, на третій день дитячий хор співав гімн, слова до якого написав Горацій. (uk)
- Als Säkularfeier (ludi saeculares) bezeichnet man ein Fest, das das Ende eines alten und den Beginn eines neuen Zeitalters kennzeichnet. Im alten Rom fanden laut späterer Tradition z. B. 249 v. Chr. und 146 v. Chr. Säkularfeiern statt, doch historisch sicher fassbar wird diese Sitte erst seit Kaiser Augustus, der 17 v. Chr. mit ungekanntem Pomp Säkularspiele abhalten ließ. Der Ursprung der Feierlichkeiten ist vermutlich ein Sühnefest, das von den Etruskern übernommen wurde. Der Schwerpunkt lag auf der Befreiung von einer fluchbeladenen Zeit. Gefeiert werden solle immer dann, wenn niemand mehr lebe, der die letzte Feier noch erlebt habe. Dies werde den Menschen durch Zeichen (divinitus) verkündet. Augustus änderte den Charakter des Festes vollkommen (eventuell „erfand“ er die Feier überhaup (de)
- Los Juegos Seculares fueron unas celebraciones religiosas en las que se realizaban sacrificios y se llevaban a cabo representaciones teatrales. Tenían parte en la antigua Roma durante tres días y tres noches, marcando así el final de un saeculum, es decir, el tiempo que se consideraba máximo de vida de un ser humano, 100 o 110 años. (es)
- The Saecular Games (Latin: Ludi saeculares, originally Ludi Tarentini) was a Roman religious celebration involving sacrifices and theatrical performances, held in ancient Rome for three days and nights to mark the end of a saeculum and the beginning of the next. A saeculum, supposedly the longest possible length of human life, was considered as either 100 or 110 years in length. (en)
- Les jeux séculaires (en latin ludi saeculares) fêtaient à Rome la clôture de chaque centenaire et l’ouverture du suivant. Le crieur public qui invitait à assister à ces jeux les présentait avec la formule qui devint traditionnelle « jeux que nul n’avait vus et que nul ne devait revoir ». (fr)
- I Ludi Saeculares (it. Giochi Secolari, originariamente ) erano una celebrazione religiosa, che comportava sacrifici e spettacoli teatrali, tenuti nell'antica Roma per tre giorni e tre notti che delimitava la fine di un saeculum (secolo) e l'inizio del successivo. Un saeculum, presumibilmente la massima lunghezza possibile della vita umana, era considerato durare tra i 100 ed i 110 anni. (it)
- Ludi saeculares (łac. igrzyska stulecia) – rzymskie święto, które było uroczystością na cześć rozpoczęcia nowego wieku. Igrzyska te swoim pochodzeniem sięgały czasów etruskich, którym de facto zawdzięczają swoje pochodzenie. Po raz pierwszy miały się odbyć w roku 509 p.n.e., kiedy wygnano z Rzymu ostatniego Tarkwiniusza. Ogólny podział dzielił obrzędy na ludi scenici (igrzyska teatralne) i ludi circenses (igrzyska cyrkowe). Te dwa obrzędy były nazywane ludi honoraria. Igrzyska nie odbywały się cyklicznie dokładnie co 100 lat, lecz wówczas kiedy dany cesarz uznał za stosowne je urządzić. (pl)
- Теренти́нские, или Таренти́нские, и́гры (лат. Ludi Terentini или Tarentini), также вековы́е, эпоха́льные игры (лат. Ludi saeculares, от лат. saeculum — «век, эпоха») — в древнем Риме справлялись на Марсовом поле, на так называемом Tarentum или Terentum, над подземным алтарём, который был посвящён Диту (Плутону) и Прозерпине. Жертвоприношения включали: (ru)
|
