Inkatoubrug

Inkatoubrûe is eenvoudige brûe wat oor klowe en riviere (pongos) gebou is deur die Inkaryk. Die brûe is 'n integrale deel van die Inca padstelsel en illustreet Inca innovasie in ingenieurswese. Brûe van hierdie tipe is nuttig aangesien die Inca mense nie oor die gebruik van wielvervoer beskik het nie - verkeer was beperk tot voetgangers en vee.

Konstruksie en instandhouding

Die Inkas het natuurlike vesel gebruik wat hulle in die plaaslike plantegroei gevind het om brûe te bou. Hierdie vesel is saamgeweef om 'n sterk tou te lewer, en is versterk met hout om 'n kabelvloer te skep. Elke kant was dan verbonde aan 'n paar rotsankers aan beide kante van die kloof, met massiewe kabels van geweefde gras wat hierdie twee toringstaanders verbind het. Toegevoeg tot hierdie konstruksie, het twee bykomende kabels opgetree as handrelings. Die kabels wat die voetpadjie ondersteun was versterk met gevlegte takke. Hierdie multi-struktuurstelsel het die brûe sterk genoeg gemaak om selfs die Spanjaarde op hul ryperde te kan dra. Die ontwerp sak natuurlik in die middel.

Deel van die brug se sterkte en betroubaarheid was vanweë die feit dat elke kabel elke twee jaar vervang is deur die plaaslike inwoners as deel van hul openbare diens of verpligting. In sommige gevalle het die plaaslike bevolking as uitsluitlike taak die handhawing en herstel van hierdie brûe gehad sodat die Inkapaaie of -padstelsels kon voortgaan om te funksioneer.

Die herstelwerk aan hierdie brûe was gevaarlike werk, en diegene wat herstelwerk moes doen, het dikwels met die dood kennis gemaak. 'n Incaskrywer prys die Spaansgeboude messelwerkbrûe, omrede dit nie die behoefte aan herstel van die toubrûe gehad het nie.