Sint Pieter van Kroetitsi (Russies: Петр Крутицкий; 10 Julie [O.S. 28 Junie] 1862 – 10 Oktober [O.S. 27 September] 1937) was van 12 April tot 9 Desember 1925 waarnemende hoof (locum tenens) van die Russies-Ortodokse Kerk. Ondanks sy arres was hy tegnies die locum tenens tot met sy dood in 1937.
Pieter is as Pjotr Fjodorowitsj Poljanski (Пётр Фёдорович Полянский) gebore op die dorp Storozjewoje in die Woronezj-streek. In 1885 het hy sy kursus aan die Woronezj-kweekskool voltooi en in 1892 aan die Moskouse Teologiese Akademie gegradueer. Hy het die grootste deel van sy lewe as niegeestelike in verskeie kerkinrigtings gewerk. In 1906 het hy in die Russies-Ortodokse Kerk se Heilige Sinode begin werk. Hy het baie gereis en in dié tyd die toekomstige patriarge Tichon en Sergius goed leer ken.
In 1920, na die Russiese Rewolusie en te midde van die Sowjet-regering se veldtog teen die Kerk, het patriarg Tichon hom gevra om ’n monnik te word en hom in die administrasie van die Kerk by te staan. Hy het daarna vinnig deur die range gevorder totdat hy op 8 Oktober 1920 biskop van Podolsk geword het. Hy is feitlik onmiddellik in hegtenis geneem en was tot in 1923 in bannelingskap in Weliki Oestjoeg. Hy het daarna na Moskou teruggekeer en ’n goeie bondgenoot van patriarg Tichon geword. In 1924 het hy die aartsbiskop van Kroetitsi naby Moskou geword.
Omdat patriarg Tichon geweet het daar sou met sy dood nie op die tradisionele manier ’n patriargale verkiesing kon plaasvind nie, het hy drie kandidate benoem van wie een die leierskap na sy dood sou oorneem. Op 12 April 1925, die dag van Tichon se begrafnis, het aartsbiskop Pieter die patriargale locum tenens (waarnemer) geword.
Hy was onder geweldige druk van die Sowjet-regering en geheime diens om te verenig met die afgestigte pro-Sowjet-"Lewende Kerk" en om lojaliteit aan die regering te beloof. Hoewel Pieter saamgestem het met die idee dat Sowjet-burgers polities lojaal moet wees, wou hy nie met die afstigters verenig nie tensy hulle boete doen. Op 28 Julie 1925 hy het ’n brief aan sy volgelinge uitgereik waarin hy die Ortodokse Kerk se standpunt bevestig. Die Lewende Kerk het hom daarvan beskuldig dat hy met Russiese emigrante in die Weste saamsweer en het so bygedra tot Pieter se arres.
Nes sy voorganger het Pieter voor sy inhegtenisneming drie kandidate benoem om hom op te volg. Nadat hy gearresteer is, was aartsbiskop Sergius van Nizjni Nowgorod die enigste biskop op sy lys wat nie verban of in die tronk was nie. Sergius het die leierskap van die Kerk oorgeneem as "waarnemende patriargale locum tenens", met die veronderstelling dat Pieter die de jure-locum tenens was en sy pligte sou hervat wanneer hy vrygelaat word.
Dit het egter nooit gebeur nie. Pieter het die res van sy lewe in tronke en bannelingskap deurgebring, waar hy gely het onder die haglike omstandighede en hy deur die regering getreiter is. In Julie 1936 het Sergius ’n vals boodskap gekry dat Pieter oorlede is en het hy volle leierskap van die Kerk oorgeneem.
Op 2 Oktober 1937 is Pieter tot dood veroordeel en agt dae later is hy doodgeskiet. Die Russies-Ortodokse Kerk het hom op 23 Februarie 1997 heilig verklaar. Sy feesdag is op die herdenking van sy dood, 10 Oktober.
