Rezitativ
S Rezitativ (vo it. recitare: „vordrääge“) isch e Gsang in Opere, Kantate, Mässe oder Oratorie, wo em Reede aagnööcheret isch. Es git s in verschiidene Usbräägige sit öbbe 1600. Si Entwicklig isch äng mit dere vom Basso Continuo verbunde.
Wäärend em Rezitativ het dr Sänger d Freihäit, dr Teggst rhüthmisch frei z deklamiere. Es git zwäi Forme vom Rezitativ: S Secco-Rezitativ wird nume dur e Basso Continuo begläitet und erlaubt die gröössti rhüthmischi Freihäit. Bim Accompagnato-Rezitativ wird dr Sänger dur en Orchester begläitet, und das bringt e strängeri rhüthmischi Bindig mit sich.
In dr Opera seria isch s s Rezitativ, wo d Handlig uf dr Büüni voraabringt. Au wenn s Rezitativ vo öbbe 1840 aa, wo sich die duurekomponierte Opere duuregsetzt het und dr Basso Continuo verschwunde isch, für e Zit nid in dr Mode gsi isch, isch es bis hüte e Bestanddäil vo dr Opere und vom Oratorium.
Litratuur
[ändere | Quälltäxt bearbeite]- Wilibald Gurlitt, Hans Heinrich Eggebrecht (Hrsg.): Riemann Musik-Lexikon. Sachteil. Mainz: Schott 1968. S.799–801
- Stefan Drees: Vom Sprechen der Instrumente. Zur Geschichte des instrumentalen Rezitativs. Peter Lang GmbH, Frankfurt am Main 2007, ISBN 978-3-631-56478-3
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Rezitativ“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |