Ascu
| Ascu | |
|---|---|
emoción negativa (es)  y emoción básica (es) | |
 | |
 |
Ascu ye la denominación de la emoción de fuerte ofiendo y disgustu escontra sustancies y oxetos como la orina, como determinaos alimento, escrementos, materiales orgánicos apodrellaos o los sos olor, que nos produz la necesidá d'espulsar violentamente'l conteníu del estómagu al traviés de la boca. A diferencia d'otres formes menores de refuga, l'ascu espresar por aciu violentes reacciones corporales como estomagaes, vultures, sudos, descensu de la presión sanguínea ya inclusive l'esmorecimientu.
L'ascu desempeña un papel en delles fobias, pero la carauterística esencial d'una fobia ye'l mieu, non l'ascu. La sensibilidá estrema al ascu considérase parte de la idiosincrasia.
Orixe del ascu
[editar | editar la fonte]L'ascu aniciar nel celebru, nes amígdalas cerebrales, que pertenecen al sistema límbico, onde se procesen tamién otres emociones. L'activación d'estes árees pol ascu foi demostrada esperimentalmente. La capacidá de sentir ascu ye innata. Comprobóse que los neños pequeños nun sienten ascu escontra sustancies, oxetos o golores; pueden metese por casu escrementos, inseutos o merucos na boca. Dacuando, los neonatos reaccionen con xestos faciales a los líquidos de sabor amargosu, anque la mayoría de los científicos nun interpreten esta reacción como ascu, sinón como iñerizu gustativu innata, según la preferencia pol sabor duce ye tamién innata. A diferencia de los adultos, que reaccionen con ascu frente a golores como los d'escrementos o'l sudu, los neños nun manifiesten esta reacción hasta los trés años.[1]
Una corriente d'investigación basar en que la capacidá de sentir ascu ye xenética, sicasí l'oxetu del ascu ye variable y vien determináu pola cultura. La bioloxía evolutiva considera que tien sentíu sobremanera con al respective de l'alimentación, pos les fontes d'alimentos nun son idéntiques en cada cultura y col intre de la evolución camuden darréu. Los productos animales son los que tienen mayor potencial de provocar ascu en tol mundu, a diferencia de les plantes y los oxetos inanimaos.[2]
Puede considerase qu'hai tres entidaes que son determinantes pa definir qué coses se consideren repugnantes pa una persona sobremanera na epoca d'infancia , la primera ye la familia la segunda la sociedá y en tercer llugar tán los institutos d'educación.
La repunancia ye un sentimientu que puede adquirise dende la infancia un exemplu d'esto ye'l momentu en que'l neñu fai les sos necesidaes , pero'l sentíu que se-y da a esta pallabra ye mayormente influyíu pola sociedá.
La repunancia ye altamente amestada cola contaminación (fieces, cadáver excrecencia del cuerpu, ente otres) y l'impureza , estos dos anteriores recuérdennos que somos animales y mortales polo tanto xenérennos mieos, asina lo comprueben especialistes en psicoloxía esperimental "La repunancia representa un refugu a la contaminación que producen los oxetos que evidencian el nuesu propiu animal y mortal y, polo tanto , la nuesa importancia ante los asuntos clave de la vida".[3] n'efeutu dichos especialistes coinciden en que, al alloñanos d'esos productos, en realidá tamos tramitando la congoxa que nos xenera tener o ser productos de refugaya, ye dicir animales y mortales.[4]
Los padres de familia quieren rellacionar primeramente'l conceutu de repunancia a daqué peligrosu pero non necesariamente toles coses peligroses son repugnantes , asina que cuando al neñu créase-y con esti conceutu inicial ensin una esplicación fayadiza o crez so un réxime de superioridá o inferioridá'l termino de repunancia puede variar.[5]
Gracies a la sociedá adulta qu'arrodia a los neños, el narcisismu empieza a crecer nos neños cuando'l mal golor , la suciedá y mafa rellacionar con un grupu de persones o sobre un grupu social especifico dándo-yos un rangu d'inferioridá como s'hai evidenciado a lo llargo de la historia en grupos como los xudíos, afroamericanos , muyeres, homosexuales, probes, ente otros y la primer reacción de los neños frente a estos comportamientos narcisistes que tien la sociedá ye evitar el contautu con cualesquier d'estos grupos o coles coses que toquen yá que el conceutu que desenvolvieron nes sos mentes ye qu'estes coses o persones tán contaminaes.[4]
En tol mundu da una mesma manifestación del ascu: la ñariz engúrriase y los llabios cimeros álcense, ente que les comisuras baxen. Cuando l'ascu ye bien fuerte, la llingua sale de la boca llixeramente.[1] Dende'l puntu de vista fisiolóxicu produzse un reflexu facial, salivación, estomagada y en casos estremos cayida de la presión sanguínea y esmorecimientos. La sensación d'ascu ye distinta pa cada individuu. Ye posible reprimir o superar l'ascu. Por casu nel exerciciu de la medicina o nel sector aciagu esta superación xuega un papel importante, anque hai grandes diferencies ente individuos.
Nun se sabe con seguridá qué función evolutiva cumple l'ascu. Dellos científicos como Paul Rozin sostienen que l'orixe de la emoción anicia nuna reacción defensiva contra determinaes sustancies incomestibles. La psicóloga Anne Schienle supón que l'ascu xunto a los reflexos faciales, aníciense, y polo tanto sirven, pa evitar l'aceptación d'alimentos non comestibles o nocivos.
En tol mundu, les coses consideraes más asqueroses son los cadabres, les ferides abiertes, los desfechos corporales como les fieces, la orina o'l aguadía, el golor de los alimentos podre y determináu animales como viérbenes, cucaraches o formes en desarrollu como les bárabos y guxanos. Les peculiaridaes de la sensación pa cada cosa difieren en distintes cultures y d'acordies colos espertos en ciencies sociales n'Europa en dómines anteriores yera menos pronunciada qu'anguaño.[6]
La reacción d'ascu ta presente nos animales, reaccionen considerablemente ante experiencia gustatives desagradables, y la mayoría d'especies facer por aciu reflexos faciales o inclusive por aciu vultures, como los humanos. Como munchos humanos, tamién si tienen estomagaes en probando determinaos alimentos pueden desenvolver un iñerizu permanente a esi alimentu. Reparóse un efeutu similar en llobos: nél un home preparó una carne de corderu que los provocó fuertes estomagaes. A partir d'entós esos llobos fuxíen a la vista de les oveyes o amosaben actitú de sometimientu.[7] Los investigadores interpretaron estes señales como síntomes d'ascu.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 «Testu de von Bernd Reuschenbach». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-12-21.
- ↑ Tom Simpson: The Development of Food Preferences and Disgust, 1994
- ↑ venase en hiding from humanity,op.cit.les referencies a los trabayos esperimentales de Paul Rozin, Jonathan Haidt y otros
- ↑ 4,0 4,1 ensin fines d'arriquecimientu,2010[1]
- ↑ los estudios de Paul Rozin ponen de manifiestu la diferencia ente la repunancia y el sentíu del peligru
- ↑ [2]
- ↑ «Rolf Degen: Wenn das Essen hochkommt, in: Tabula 02/2005». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-09-28.
