Béji Caïd Essebsi
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
_GC.svg){kind=small}
Mohamed Béji Caïd Essebsi (en trescripción francesa del árabe, الباجي قائد السبسي, Muhammad al-Bājī Qā'id as-Sabsī; 29 de payares de 1926, Sidi Bou Said – 25 de xunetu de 2019, Military hospital of Tunis (en) 
) foi un políticu y abogáu tunecín. Ocupó diversos cargos mientres los gobiernos autoritarios de Tunicia (primero'l de Habib Burguiba y Zine El Abidine Ben Ali) y tuvo un papel destacáu na Revolución tunecina que derrocó a esti postreru.
Foi decanu del Colexu d'Abogaos de Tunicia[9] y ministru de rellaciones esteriores mientres la presidencia de Habib Burguiba.[10] Tamién foi presidente de la Cámara de Diputaos mientres el réxime de Ben Ali, ente 1990 y 1991.[11] Ocupó'l puestu de primer ministru dende'l 27 de febreru de 2011, tres la dimisión de Mohamed Ghannouchi de resultes d'una fuerte presión popular, nel contestu de la revolución qu'espulsó del poder al presidente Ben Ali. Foi asocedíu'l 24 d'avientu de 2011 por Hamadi Jebali, depués de celebrase eleiciones llexislatives pa una Asamblea Constituyente.
Tres esto fundó'l partíu laicista Nidaa Tounes pol que foi candidatu nes primeres eleiciones presidenciales llibres del país, nes que resultó vencedor en segunda vuelta col 55% de los votos, convirtiéndose nel primer presidente llaicu del mundu árabe en llegar al poder per mediu d'eleiciones democrátiques. Sol so mandatu, Tunicia convertir nel primer país árabe en llograr la categoría de "Llibre" nel informe de derechos humanos de Freedom House.[12]
Biografía
[editar | editar la fonte]Mocedá y activismu nacionalista
[editar | editar la fonte]
Nacíu en Sidi Bouzid el 29 de payares de 1926, d'una familia agrícola de Majzen, ye bisnietu de Ismaïl Caïd Essebsi, un corsariu tunecín mamelucu de Cerdeña que vivió a principios del sieglu XIX, rellacionáu cola familia beylical y más tarde un miembru importante de l'alministración beylical.
Essebsi estudió nel Colexu Sadiki. Mientres la so dómina d'estudiante, foi testigu de la destrucción de la sede del partíu Neo-Destour per parte de les autoridaes coloniales franceses, lo cual marcó l'entamu de la so militancia política.[13] En 1941, a los quince años d'edá, xunir al grupu xuvenil de Neo-Destour, mientres retomaba los sos abandonaos estudios secundarios. Mientres la so militancia conoció al posterior líder y dictador del país Habib Burguiba.[14] Tamién s'axuntó con Slimane Ben Slimane, alto dirixente del Neo-Destour que vivía na so mesma cai y qu'empecipió l'activismu y la llucha pola lliberación nacional de Tunicia.
Como miembru de Neo-Destour, Essebsi diba participar na realización d'un atentáu (clandestín pal partíu y ensin el consentimientu del so lideralgu) que'l so oxetivu yera asitiar una bomba nel camín d'un tren ente la Ciudá de Túnez y Sahel.[14] Poco primero de la so execución, recibió una llamada de Ben Slimane que lu alvirtió de que dichu atentáu yera una violación a les normes del partíu y convencer de nun asitiar la bomba, a pesar de que l'esplosivu yá taba fabricáu. Essebsi darréu tuvo que faese cargu de destruyir toles pruebes de dicha operación.[15]
Estudios
[editar | editar la fonte]En 1950, Essebsi aniciar en París pa siguir los sos estudios na Facultá de Derechu. Foi miembru de la célula desturiana local y del Comité de l'Asociación d'Estudiantes Musulmanes del Norte d'África (AEMNA), que nun tenía enforma contautu cola central de Neo-Destour. Mientres la so estadía en Francia caltuvo contautu con Habib Burguiba Jr. (fíu del líder de Neo-Destour), y con Taïeb Mehiri, posterior ministru d'Asuntos Esteriores, a quien Essebsi referiríase más tarde como "el so mentor".[16] Burguiba Jr. darréu presentar personalmente col so padre, a quien Essebsi almiraba, pocu dempués de que l'estudiante de derechu fuera nomáu vicepresidente del AEMNA. Llicencióse formalmente en derechu'l 13 de xunetu de 1952. Pola so posición de vicepresidente del AEMNA foi forzáu a abandonar el país pocos díes dempués, el so pasaporte foi confiscado y foi deportáu nuevamente a Tunicia, onde siguiría la so llucha pola independencia.[17]
Carrera política temprana
[editar | editar la fonte]
El 20 de marzu de 1956, el Reinu de Tunicia llogró la so independencia como una monarquía constitucional, con Lamine Bey como xefe d'Estáu. Por cuenta de que un requisitu pa ser escoyíu diputáu yera ser mayor de trenta años, Essebsi, que tenía 29, nun pudo presentase a les eleiciones constituyentes de 1956, pero sí militó viviegamente mientres la campaña en favor de Neo-Destour, qu'acabó consiguiendo tolos escaños, convirtiendo a Burguiba en primer ministru. Essebsi convertir n'asesor d'Asuntos Sociales nel nuevu gabinete de Burguiba, presentáu'l 17 d'abril.[18][19] Cuando Burguiba entamó una serie de reformes radicales tocantes a la emancipación de la muyer y la so representación política, Essebsi encamentó-y non faelo, alegando que'l choque cola sociedá conservadora islámica sería bien fuerte, y que la reforma tenía de faese gradualmente. Burguiba respondió-y que, si nun faíen la reforma, esta enxamás llegaría.[20]
El 30 de xunu, Essebsi viaxó a Xinebra, Suiza, como parte d'una delegación unviada por Burguiba con Mohamed Chakroun, ministru de Trabayu, a la cabeza, que'l so oxetivu yera presentar la candidatura de Tunicia pa la Organización Internacional del Trabayu.[21] Una vegada rematáu'l viaxe, Essebsi recibió un mensaxe de Burguiba, nel que solicitaba la so presencia en París p'axuntase col primer ministru francés Guy Mollet. Essebsi volvió a Francia per primer vegada dende la so deportación en 1952. Ellí, Burguiba comunicólu que decidiera da-y un cargu pal Ministeriu del Interior, que yera nesi entós dirixíu por Taieb Mehiri, pa una misión de seis meses como cabeza de l'alministración rexonal.[22]
Unu de los principales problemes que'l Ministeriu del Interior tenía d'encarar nesi momentu yera la Guerra d'Independencia d'Arxelia, que nesi momentu yera una colonia francesa vecina y atopábase somorguiada nuna revuelta ente l'exércitu francés y el Frente de Lliberación Nacional, provocando una gran arribación de refuxaos escontra Tunicia. Tunicia intentó internacionalizar el problema ante'l Altu Comisionado de les Naciones Xuníes pa los Refuxaos, y Essebsi tuvo de faese cargu del ficheru y evaluar el problema xunto a Zouhir Chili, un funcionariu del Ministeriu d'Asuntos Esteriores. L'exércitu francés violó la soberanía tunecina en diverses ocasiones. El 29 de mayu de 1957, Francia atacó la gobernación tunecina de Jendouba, dempués de que'l gobernador Naceur Ben Jaafar arrestara a oficiales franceses qu'enfusaren na frontera illegalmente.[23] Essebsi y dellos funcionarios que s'atopaben nel llugar guardaron un intensu tirotéu. Essebsi foi mancáu pol exércitu francés, rompiéndose una pierna, pero iguar p'aselar la situación ente los bandos engarraos y abandonar el llugar xunto colos sos compañeros.[24] El 25 de xunu, Burguiba dio un golpe d'estáu silenciosu, abolió la monarquía y proclamó la república.
En febreru de 1958, Essebsi formó parte d'una importante delegación al cargu d'esixir a Francia que respetara la soberanía tunecina mientres la guerra d'Arxelia, buscando restaurar la socavada autoridá del gobiernu. La crisis diplomática nun se solucionaría por sigo sola hasta que finalmente'l conflictu arxelín terminó cola independencia del país vecín en 1962. Esi mesmu añu, Burguiba dio-y a Essebsi una nueva misión dientro del Ministeriu del Interior: el desenvolvimientu del turismu, yá que agora dichu Ministeriu llograra recuperar la estabilidá dempués de la crisis con Francia.[25] Essebsi siguiría esguilando posiciones dientro del Ministeriu a lo llargo de la primer metá de la década, conforme'l ministru Taïeb Mehiri diba careciéndose de diabetes y vía empiorada la so condición.[26]
Ministerios mientres el réxime de Burguiba
[editar | editar la fonte]Ministru del Interior
[editar | editar la fonte]
Gravemente aquexáu pola diabetes, Mehiri finalmente finó'l 29 de xunu de 1965. Tres seis díes de vacancia del cargu, Burguiba nomó a Essebsi ministru del Interior el 5 de xunetu. Foi'l primer cargu ministerial ocupáu por Essbesi[25] Ocupó tamién, por orde de Burguiba, el cargu de secretariu de Seguridá Pública.[26]
Col españíu de la Guerra de los Seis Díes ente Israel y los países árabes, hubo diverses manifestaciones en tol país, nes que s'atacó principalmente'l centru d'información los Estaos Xuníos y la embaxada del Reinu Xuníu, que foi amburada. A pesar del incentivu del réxime, Essebsi negar a ordenar al exércitu reprimir a los manifestantes, y a cencielles díxo-yos que protexeren los edificios públicos ensin estropiar a naide. Aparentemente, l'únicu miembru del gobiernu que sofitó la decisión de Essebsi de nun recurrir a les fuercies armaes foi Ahmed Mestiri.[27] El baturiciu siguió mientres la nueche, los manifestantes escalaron les cais, escalando tiendes y glayando conseñes contra Israel, los EE.XX. y la OTAN. A pesar d'estos acontecimientos, Essebsi sostuvo firmemente a la so decisión de nun usar armes, ordenó poner los edificios estranxeros so proteición y esixó la detención de los lladrones; dalgunos pertenecíen al Partíu Socialista Desturiano (DSP) y fueron deteníos por error y lliberaos.
A pesar de les sos intenciones, les sos aiciones valiéron-y acusaciones de fracasu y d'alteración del orde públicu. Nos díes posteriores, Essebsi visitó los edificios atacaos y evaluó les estroces.[28] Burguiba nun reaccionó ante la situación y nun pidió a la dimisión de Essebsi, como se creyera primeramente que fadría. El 9 de xunu, pela nueche, Essebsi finalmente axuntóse col presidente y espúnxo-y el so puntos, argumentando que nun podíen faer dañu a los sos propios compatriotes mientres los árabes yeren masacrados n'Israel, y enseñó al presidente una semeya d'un manifestante que sostenía una semeya de Burguiba, alegando que yeren persones que se manifestaben "nel so nome". Tahar Belkhodja foi nomáu Secretariu de Seguridá Pública, pero Essebsi caltuvo'l Ministeriu del Interior.[29]
Essebsi caltuvo'l cargu hasta'l 13 de setiembre de 1969, cuando Burguiba reformó'l so gabinete, y foi nomáu embaxador ante los Estaos Xuníos. En 2012, mientres la transición tunecina, empecipióse una causa contra l'ex-ministru del Interior por crímenes de lesa humanidá cometíos mientres el so periodu en dichu cargu, pero fueron tornaes.[30]
Arrenunciu y activismu democrático
[editar | editar la fonte]
El 2 de payares de 1964, celebrárense eleiciones xenerales, con Burguiba como únicu candidatu pa la presidencia, y el Partíu Socialista Desturiano ganando tolos escaños, teniendo de competir solo contra'l Partíu Comunista, que recibió unos pocos votos. Les eleiciones fueron vistes como fraudulentas y antidemocrátiques. Essebsi, que fuera escoyíu na so circunscripción, criticó les acusaciones.[31] El 7 de payares de 1969, foi nomáu por Burguiba ministru de Defensa, siendo Slaheddine Goulli el so reemplazu como embaxador nos Estaos Xuníos.[31] Foi mientres esti periodu que Essebsi empezó a adoptar postures abiertamente crítiques a les polítiques represives del gobiernu tunecín, y a abogar por una mayor democracia nel país africanu, lo que-y valió refugos per parte de la élite política, pos lo consideraben un opositor tapáu al réxime.
El 8 de xunu de 1970, presentó la so dimisión al cargu, arrenunciu que se fixo efeutiva a los pocos díes. Sicasí, permaneció como parte del Partíu Socialista Desturiano y Burguiba solicitó-y el so regresu al gabinete en diverses ocasiones, ensin ésitu.[32]
La rellación ente Essebsi y el gobiernu deterioróse entá más empecipiando la década de 1970. El primer ministru Hédi Nouira nun lo convidó a un congresu del Partíu, a pesar de que yera miembru del Comité Central. Essebsi esixó que nun convocara a los delegaos electos dientro del partíu torgaba inclusive una débil democracia unipartidista, y acusó al gobiernu de Nouira de perder tou calter popular. Dempués d'estes declaraciones, foi formalmente espulsáu del partíu y de l'Asamblea Nacional, teniendo de salise de la escena política.[33]
Vuelta a la escena política y ministru d'Asuntos Esteriores
[editar | editar la fonte]El periodu d'astención política de Essebsi remató cola enfermedá de Nouira en 1980 y la llegada de Mohamed Mzali al cargu de primer ministru. Mzali propunxo a Essebsi recuperar los sos antiguos cargos y convertise nel nuevu ministru de Xusticia, ministeriu que Essebsi refugó por cuenta de que prefería siguir militando pola democracia nel país. La persistencia de Mzali y la llegalización de los partíos de la oposición al añu siguiente convencieron a Essebsi de volver al gobiernu y al partíu.[34][35] Foi escoyíu delegáu del primer ministru en avientu de 1980, depués de dici-y a Burguiba que Tunicia precisaba una democracia multipartidista pa progresar. Tres l'establecimientu de dellos partíos opositores, que de toes formes nun pudieron llegar al poder debíu al fraude eleutoral, Burguiba nomó a Essebsi ministru d'Asuntos Esteriores. Essebsi más tarde declararía que, na so opinión, Burguiba decidió da-y esi puestu pa caltenelo fora de los asuntos internos del país.[34]
Poco dempués d'aceptar el cargu, Essebsi tuvo bien poca incidencia real nos Asuntos Esteriores, pos la política esterior del país taba dafechu apoderada por Burguiba. El primer ministru Mzali unvió inclusive instrucciones a Essebsi de que "nun s'entemetiera" demasiáu nos asuntos esteriores del presidente.[36]
Mientres el so periodu como ministru d'Asuntos Esteriores, Essebsi tuvo que pasar por momentos críticos nes crisis de los países árabes, como la Guerra d'El Líbanu de 1982, la Guerra Irán-Iraq, la constante crisis diplomática ente Burguiba y Muammar al-Gaddafi, líder de Libia;[37] y finalmente, un ataque israelín contra'l territoriu tunecín en 1985. Essebsi participó en que se realizara la Resolución 573 del Conseyu de Seguridá de les Naciones Xuníes, que condergaba al gobiernu israelín pol ataque. Foi este'l puntu culminante de la carrera de Essebsi en materia de política esterior.[38] Tuvo nel puestu hasta'l 16 de setiembre de 1986, cuando se convirtió n'embaxador n'Alemaña Occidental.
Carrera mientres el réxime de Ben Ali
[editar | editar la fonte]Tres la cayida del gobiernu burguibista, el 7 de payares de 1987, Essebsi tornó a Tunicia y xunióse al nuevu partíu hexemónicu del país, l'Agrupación Constitucional Democrática, liderada por Zine El Abidine Ben Ali, quien s'alzó como'l nuevu dictador del país. Foi escoyíu diputáu nes eleiciones xenerales de 1989, y reelixíu en 1994.
Ocupó'l cargu de presidente de la Cámara de Diputaos ente'l 14 de marzu de 1990 y el 9 d'ochobre de 1991, pa depués retirase de la política. Según les sos propies declaraciones, abandonó'l cargu por cuenta de que sabía que Ben Ali nun instauraría un réxime democráticu.
Revolución tunecina y primer ministru provisional
[editar | editar la fonte]Llegada al poder y política nacional
[editar | editar la fonte]
Venti años dempués del retiru de Essebsi de la política, el 14 de xineru de 2011, una serie de protestes multitudinaries forzaron la dimisión de Ben Ali, empecipiando'l procesu de la Primavera Árabe y los intentos populares de derrocar autocracies en tola rexón. Fouad Mebazaa foi nomáu presidente por 60 díes, con una serie de decretos que dexaríen la continuidá del gobiernu interín hasta'l llamáu a eleiciones constituyentes esi mesmu añu. El 27 de febreru, el primer ministru Mohamed Ghannouchi, envolubráu en discutinios por intentar caltener el réxime de Ben Ali, tuvo qu'arrenunciar poles protestes na so contra, y Mebazaa designó a Essebsi primer ministru provisional, sol argumentu de que yera "una persona con una vida político y privao impecable, conocíu pol so fondu patriotismu, la so llealtá y la so abnegación nel serviciu al so país".[39]
El 4 de marzu, Essebsi dio un discursu onde esixó'l fin del imperiu de la constitución de 1959. Prometió que nengún de los miembros del últimu gabinete de Ben Ali tendríen derechu a presentase a nengún procesu eleutoral hasta qu'arrenunciaren a los sos cargos y reconocieren la culpabilidá nos sos actos, prometiendo, ente otres coses, xulgar a Zine El Abidine Ben Ali y tolos sos allegaos polos crímenes de lesa humanidá y corrupción que cometieron. A pesar de que Essebsi primeramente yera vistu como partidariu del réxime pola so antigua rellación cola dictadura de Burguiba, la imaxe estenóse rápido, anque dellos opositores acusar de planiar un golpe d'estáu si'l movimientu islamista Ennahda ganaba les eleiciones, cosa que foi rápido desmentida.[40] A otru día, Essebsi recibió sides inclusive de dellos miembros del gobiernu, afirmando que se trataben solo de "rumores y opiniones personales",[41] y xustificando les sos declaraciones como frutu de "inmadurez política".[42]
Rellaciones esteriores
[editar | editar la fonte]El 17 de mayu de 2011, Essebsi foi convidáu a Francia, onde s'axuntó col entós presidente Nicolas Sarkozy y el primer ministru François Fillon. Participó na 37ª Cume del G8, ente'l 26 y 27 de mayu en Deauville, participando nel discutiniu sobre como ayudar a los países del mundu árabe a establecer reformes democrátiques.
El 5 d'ochobre de 2013, viaxó a los Estaos Xuníos por invitación del presidente Barack Obama. Ellí, nuna conversación con dellos miembros del gobiernu estauxunidense, Essebsi afirmó qu'había una llinia colorada qu'estremaba la idea d'un estáu que la so relixón oficial ye'l islam d'una república islámica.[43] Con posterioridá, Obama afirmó: "Doi la bienvenida a Tunicia, primer país del Norte d'África onde empezó esti estraordinariu tresformamientu que llamamos Primavera Árabe".[44]
Les eleiciones y el trespasu de mandu
[editar | editar la fonte]Primeramente, teníen de realizase eleiciones pa una Asamblea Constituyente'l 24 de xunetu, pero Essebsi anunció'l 8 de xunu qu'estes seríen aplazaes hasta'l 23 d'ochobre.[45] El 1 de xunetu reorganizó'l so gabinete, camudando cinco ministros y dos secretarios d'Estáu. El 15 de xunetu, hubo dellos enfrentamientos ente la Guardia Nacional y la población depués de que dellos manifestantes en Dar El Bey esixeren la dimisión del gobiernu por retrasar les eleiciones. Essebsi refugó cualquier represión nun discursu en cadena nacional, describiendo despectivamente a los miembros de les fuercies de seguridá como "monos".[46] El 6 de setiembre, el gobiernu de Essebsi prohibió l'actividá sindical por un tiempu.
Con ocasión d'un discursu pronunciáu'l 20 d'ochobre, Essebsi dixo que la misión del so gobiernu remataría cola formación d'unu escoyíu pol pueblu. Declaró: "Creo que Tunicia va ser capaz de demostrar al mundu que puede entamar eleiciones creíbles y xustes, y establecer un procesu democráticu con ésitu",[47] y amestó que yera un pasu importante non solo pa Tunicia, sinón pa tol mundu islámicu: "Vamos Demostrar que ye posible qu'un estáu musulmán seya capaz de construyir una democracia, y que l'Islam nun ye nin de lloñe una relixón que contradiga los sos valores".[47]
El 23 d'ochobre de 2011, realizáronse efeutivamente los primeros comicios llibres na hestoria republicana de Tunicia. El movimientu islamista Ennahda llogró una amplia victoria eleutoral, pero solo consiguió una mayoría simple d'escaños na Asamblea Constituyente, teniendo de formar una coalición colos partíos Congresu pa la República y Ettakatol, creando la llamada "Troika". En virtú del decreto llei nᵘ 2011-14 qu'esixía que nenguna de les autoridaes transitories presentara una candidatura nes eleiciones o ocupara cargos públicos hasta rematada la transición, Essebsi abandonó'l so cargu'l 23 d'avientu, ente que Mebazaa facer díes antes.[48] D'esa manera, la xefatura d'Estáu foi ocupada por Moncef Marzouki y la xefatura del Gobiernu foi ocupada por Hamadi Jebali.
Nidaa Tounes
[editar | editar la fonte]Una vegada dexó'l cargu de primer ministru, apurriendo'l cargu al Xefe de Gobiernu Hamadi Yebali el 24 d'avientu de 2011, Essebsi anunció al periódicu Assabah que tenía pensáu fundar un partíu políticu de calter llaicu y centroizquierdista pa unificar a la oposición al partíu islamista Ennahda.[49][50]
A principios de 2012, Essebsi empecipió les conversaciones cola estremada oposición llaica.[51] El 16 de xunu, nuna xunta con cerca de siete mil espectadores,[52] Essebsi anunció la creación del partíu Nidaa Tounes (n'árabe: El Llamáu de Tunicia). Na xunta, Essebsi llamó a tolos tunecinos que deseyaren xunise a él averase y formar parte del movimientu col fin de salvar a la nación,[53] prometiendo qu'aceptaría inclusive a persones represes del antiguu réxime desturianista, siempres y cuando tuvieren d'alcuerdu en respetar los principios democráticos.[53] Essebsi foi escoyíu formalmente presidente del nuevu partíu'l 29 de xunu.[54] El partíu inscribióse como tal finalmente'l 6 de xunetu.[55]
Esi mesmu añu, Nidaa Tounes formó otra coalición con demás partíos socialistes, la Unión por Tunicia.[56] Dempués de numberosos intentos per parte de los partíos Ennahda y Congresu pa la República d'escluyir a Nidaa Tounes y los desturianos de la política, Essebsi declaró mientres el 79º aniversariu de la creación de Neo-Destour el 2 de marzu en Ksar Hilal, qu'estos postreros contribuyeren a la creación d'un estáu tunecín independiente, modernu y musulmán, y que la Unión por Tunicia considérase como una continuación del movimientu desturiano orixinal, inorando les autocracies de Burguiba y Ben Ali.[57]
Campaña eleutoral de 2014
[editar | editar la fonte]
Essebsi presentó la so candidatura pol partíu Nidaa Tounes el 9 de setiembre de 2014,[58] un día dempués de que'l partíu islamista moderáu Ennahda declarara que nun sofitaría a nengún candidatu presidencial.[59] Essebsi basó la so campaña na creación del estáu de derechu, la democracia lliberal y un aumentu de los derechos de les muyeres, según la educación sobre la base de los valores del Islam, pero fomentando un ambiente tolerante. Tamién prometió la creación de nuevos emplegos, la promoción del sector priváu y un fuerte desenvolvimientu rexonal.[60]
Mientres un actu del so partíu en Hammam-Lif, el 20 d'ochobre, Essebsi declaró públicamente que, aquel que nun votara por Nidaa Tounes, taba "regalando" el so votu al movimientu islamista Ennahda.[61] Créese que tal declaración foi'l principal aliciente pa la so victoria, y tamién signfició un golpe fatal pa los partíos centristes como Ettakatol, el Congresu pa la República y l'Iniciativa Nacional Desturiana, pos condergó a dichos partíos a derrotes eleutorales, por cuenta de que la mayoría de los sos votantes potenciales pasar a Nidaa Tounes.[62]
Col entamu de la so campaña eleutoral el 1 de payares, cuando recibió cuestionamientos por cuenta de la so edá avanzada, Essebsi respondió que tuviera una carrera política bien llarga, lo cual dába-y esperiencia, y describió a la mocedá como "un estáu d'ánimu".[63] Tamién reconoció que sería un problema pal so gobiernu llograr la mayoría parllamentaria nun país fondamente estremáu tocantes a lo político, por cuenta de qu'en les eleiciones llexislatives el so partíu trunfara principalmente nel norte, ente que nel sur Ennahda tenía la mayoría de los votos aseguraos.[63] Cuando se-y preguntar polos miembros de l'Agrupación Constitucional Democrática (partíu del dictador Ben Ali) nel so partíu, lo cual yera'l principal motivu de les crítiques a la so persona, Essebsi retrucó que yeren ciudadanos de Tunicia, y que teníen derechu a desquitar los sos errores nel futuru trayendo utilidá a la transición.[63]
El so principal rival sería Moncef Marzouki, el presidente incumbente escoyíu pola Asamblea Constituyente pal periodu de transición en 2011. Los partíos El Binaa El Watany, la Corriente Democrática, el Partíu de la Reforma, Binaa Magrebina, el Movimientu Nacional pola Xusticia y el Desarrollu, el partíu Tounes Baytouna, y el Congresu pa la República declararon el so sofitu a Marzouki.[64] Anque nun esfrutó de direutu sofitu per parte de Ennahda, Marzouki cuntó con que la mayoría de los votantes islamistes utilizar como votu tácticu. El partíu Afek Tounes declarar en favor de Essebsi el 17 de payares.[65]
Na primer vuelta, quedó Essebsi en primer llugar col 39% de los votos, ente que Marzouki llogró'l 33%. Hamma Hammami quedó en tercer llugar con un distante 8%.[66] Essebsi yera'l principal candidatu na mayoría de les gobernaciones nel norte de Tunicia, ente que Marzouki recibió'l mayor númberu de votos en gobernaciones del sur de Tunicia. Hammami ganó una pluralidá de los votos na Gobernación de Siliana, ente que Mohamed Hamdi ganó en Sidi Bouzid.[67]
Mientres la campaña pa la segunda vuelta, Essebsi acusó al so contrincante, Marzouki, de tar direutamente financiáu por grupos yihadistes.[68] Estableciendo un contraste, afirmó que, de ser escoyíu, y de ganar la so partíu mayoría parllamentaria, concentraría'l so mandatu nos mozos, y en preparar pa la próxima xeneración.[68] Ante la entruga de si consideraba al islam como daqué importante na política, Essebsi respondió que sí, pos los tunecinos fueren musulmanes mientres más de cuatro sieglos, pero que pa construyir un Tunicia modernu, faía falta un islam modernu, y polo tanto tenía de caltenese a la relixón lo más separada del estáu posible, ensin perder los sos valores importantes.[68]
La segunda vuelta eleutoral llevar a cabu'l 21 d'avientu. Esi mesmu día, Essebsi axudicóse la victoria na televisión llocal, afirmando que yera una victoria pa "los mártires de Tunicia".[69] A otru día, los resultaos finales demostraron que Essebsi ganara a Marzouki col 55.68% de los votos, a pesar de les reclamaciones iniciales del voceru de Marzouki de que l'axudicación temprana de la victoria per parte de Essebsi "escarecía de fundamentu".[70] Marzouki declaró que la reclamación de Essebsi previa a la revelación de los resultaos yera "una postura antidemocrática",[71] pero en conociéndose los resultaos oficiales, nun protesto nin reclamó nada, anque unvió felicitaciones a Essebsi na páxina de la so campaña en Facebook.[72] La Associated Press dixo que la eleición foi llibre y xusta con una participación del 60%, daqué inferior que na primer vuelta.[73]
Les reaiciones a la so victoria per parte de la población fueron mistes. Na capital de Tunicia, dellos cientos de partidarios de Essebsi axuntáronse alredor de la sede del partíu Nidaa Tounes pa celebrar la so victoria, ximelgando banderes nacionales, cantando y tocando bocines de los coches.[72] Sicasí, españaron disturbios na ciudá sureña d'El Hamma. La policía utilizó gases lacrimógenos pa esvalixar a munchos de los que salieron a protestar pola so victoria porque fuera parte del antiguu réxime de Ben Ali. Los manifestantes fueron reportaos por Reuters quemando neumáticos, al berru de "Non al antiguu réxime".[74] Los manifestantes amburaron una sede de Nidaa Tounes en Tataouine.[72]
Presidencia
[editar | editar la fonte]Juramentación
[editar | editar la fonte]El 29 d'avientu de 2014, foi proclamáu quintu Presidente de la República Tunecina por Chafik Sarsar, presidente de l'Alta Autoridá Independiente pa les Eleiciones, confirmando los resultaos de la segunda vuelta eleutoral. Acordies con l'artículu 78 de la constitución tunecina de 2014, Essebsi tenía de ser juramentado el 31 d'avientu en presencia de los ex xefes d'estáu y gobiernu vivos (quitando Ben Ali, que atopábase exiliáu n'Arabia Saudita) na sede de l'Asamblea de Representantes del Pueblu. Na ceremonia atopábense Fouad Mebazaa, presidente post-revolucionariu tres la dimisión de Ben Ali, los ex xefes de Gobiernu Mehdi Jomaa y Rachid Ghanuchi, los representantes de los órganos constitucionales tales como Sarsar y dellos embaxadores y representantes de les misiones diplomátiques en Tunicia.
Nel procesu, pronunció un discursu nel que prometió garantizar la unidá del país, ente que rindió homenaxe a los mártires y les muyeres pol so patriotismu. Tamién dixo que diba trabayar pol establecimientu de les instituciones constitucionales, los oxetivos de la revolución y la llucha contra'l terrorismu. Anunció, amás, l'establecimientu d'una diplomacia basada en posiciones moderaes, ensin interferir nos asuntos internos d'otros países. Al felicitar al Presidente saliente Moncef Marzouki y el so eleutoráu, dixo: "Cola eleición d'un presidente, abrimos el camín de la esperanza de poner fin a la dulda y el mieu y marcando el camín pa una vida política pluralista". La xunta terminó con un desfile militar y l'himnu nacional tunecín.[75]
El 14 de xineru, Essebsi realizó'l so primer discursu presidencial en públicu al conmemorase'l cuartu añu del derrocamientu de Ben Ali, afirmando que la revolución tunecina llogró unificar al país, y defendiendo los valores de la democracia, la xusticia, y la llucha contra'l terrorismu en toles sos formes.[76] El so discursu foi atayáu por una manifestación de families de los finaos mientres la revolución, quexándose de la poca atención que recibieron per parte del gobiernu mientres la transición. Essebsi detuvo entós la ceremonia pa poder parolar en priváu con delles de les families y escuchar les sos esixencies.[77]
Gobiernu de Essid
[editar | editar la fonte]
El 5 de xineru de 2015, Essebsi nomó Xefe de Gobiernu a Habib Essid, candidatu allegáu al so partíu, en reemplazu de Mehdi Jomaa, del partíu islamista moderáu Ennahda y encamentó-y formar gobiernu.[78] Primeramente, Essid entamó un gobiernu con miembros de Nidaa Tounes (que solo cuntaba con mayoría simple na Asamblea de Representantes del Pueblu) y de la Unión Patriótica Llibre, partíos secularistas d'ideoloxía similar. Sicasí, la oposición escluyida refugó de planu'l gabinete. Como solo cuntaba con 102 votos favorables nel parllamentu, siendo 109 los necesarios por que un gobiernu seya aprobáu, Essid tuvo de formar un nuevu gobiernu de coalición qu'incluyía, amás de Nidaa Tounes y la UPL, miembros de Ennahda y d'Afek Tounes.[79] El 5 de febreru, el parllamentu aprobó'l gabinete inclusivu con 167 votos a favor, 30 en contra, y 8 astenciones.[80] El nuevu gobiernu foi juramentado a otru día.[81] El 13 de xineru, el presidente estimó al ex Xefe de Gobiernu Mehdi Jomaa y el so gabinete por ayudar nun periodu críticu de la transición democrática, alegando que Tunicia inda los precisaba, y condecoró a los miembros del gobierno saliente cola Orde de la República.[82]
A cuarenta y cinco díes d'empecipiáu'l so mandatu, Essebsi concedió la so primer entrevista na televisión nacional, na que celebró'l sofitu parllamentariu al nuevu gobiernu, afirmando qu'eso-y daría credibilidá al gabinete de Essid ente la población y, poro, sobrollevaríase rápido la inestabilidá política imperante dende la revolución.[83] Essebsi indicó que'l gobiernu enfrentar a munchos desafíos y que magar entendía les demandes de la xente, llevaben bien pocu tiempu nel poder y teníen d'esperar. Destacó la presencia de Ennahda nel so gobiernu, yá que yera'l segundu mayor partíu del parllamentu y Nidaa Tounes nun cuntaba con mayoría absoluta.
L'apocayá investido presidente repitió'l so compromisu n'atopar a los culpables de los asesinatos de Chokri Belaïd y Mohamed Brahmi, y comprometióse a llevar una política esterior más relaxada y menos agresiva que la del so predecesor, especialmente no referío a Siria.[84] El 18 de febreru, el mesmu día que se perpetuó un atentáu terrorista en Boulaaba, Essebsi entamó la primer xunta de gabinete so la nueva constitución.[85] La primer cuestión qu'amenó una pequeña disputa foi l'orde protocolariu, nel que Essebsi y Essid aldericaron sobre la posición del xefe d'estáu y el xefe de gobiernu d'una república semipresidencial. Essebsi dexó'l so llugar a Essid, que lo ocupó en calidá de Xefe de Gobiernu.[86] Les siguientes cuestiones rondaron en redol a la posición de Tunicia en Guerra contra'l Terrorismu, principalmente na segunda guerra civil en Libia. El gobiernu alcordó nun participar na intervención militar nel país vecín, y buscar una solución pacífica.[87]
A pesar del ambiente inicial, el gobiernu de Essid foise deteriorando amodo, ente que'l partíu Nidaa Tounes tamién empezaba a perder sofitos y fuercies ente la población tunecina. Pa mediaos de 2016, el partíu perdiera representación parllamentaria (con Ennahda adquiriendo mayoría simple) y Essid enfrentar a una moción de censura. Intentando aselar la situación, el 2 de xunu de 2016, Essebsi, que s'alloñara del xefe de gobiernu, encamentó al llexislativu formar un gobiernu d'unidá nacional y reemplazar a Essid, a quien consideraba "lentu, faltu de cohesión, y aislláu".[88] El 18 de xunetu, Essid oponer a presentar la so dimisión voluntaria, pero aceptó dexar la continuidá o non del so mandatu a decisión del parllamentu.[88] 118 diputaos votaron a favor de remover a Essid del cargu, y solo 3 votaron en contra, ente que'l restu abstúvose. El 27 d'agostu, Essid apurrió'l cargu a Youssef Chahed.[89]
Política esterior
[editar | editar la fonte].jpg)
En xineru de 2015, Essebsi recibió una invitación a Washington D.C. del Presidente de los Estaos Xuníos Barack Obama.[90][91] El 8 de xineru, unvió los sos condolencias al so par francés, François Hollande, pol atentáu contra Charlie Hebdo.[92] Recibió a les families de los periodistes secuestraos en Libia, Sofiène Chourabi y Nadhir Guetari, depués de que llegaren al país rumores de la so posible execución.[93] El 23 de xineru, Essebsi decretó tres díes de llutu nacional pola muerte del Rei Abdalá d'Arabia Saudita, lo cual causó discutiniu yá que Arabia Saudita ye anguaño ye'l país que caltién como abellugáu a Ben Ali, refugando los pidíos d'estradición del gobiernu tunecín. Essebsi unvió los sos condolencias al nuevu Rei, Salmán bin Abdulaziz.[94]
.jpg)
El 30 de xineru, Essebsi realizó'l so primer viaxe al estranxeru dende la so eleición al dirixise a la vigésimocuarta Cume de la Xunión Africana, en Adis Abeba, Etiopía. El mandatariu tunecín afirmó que "la guerra xuniónos nel pasáu na nuesa llucha contra'l colonialismu, y agora xúnenos más que nunca na llucha contra'l terrorismu", marcando "l'arguyu de Tunicia na so pertenencia a África y la so determinación de tomar el so llugar, restaurar el so prestíu y el rellumu de los sos llazos históricos colos países del continente política, económica y culturalmente". La xunta centrar en resolver la crisis libia.[95] Mientres la xunta coincidió col Presidente d'Exiptu, Abdelfatah Al-Sisi, con quien alcordó participar na busca d'una solución pacífica al problema libiu, por que la so inestabilidá corríen riesgu los sos dos países principalmente, al tratase d'estaos vecinos.[96]
En febreru, convidáu por Abdelaziz Buteflika, Essebsi realizó una visita d'estáu a Arxelia, el so primer viaxe oficial a un país estranxeru, siendo recibíu pol Primer ministru Abdelmalek Sellal y el Presidente del Conseyu de la Nación Abdelkader Bensalah, nel Aeropuertu d'Arxel.[97]
Estáu d'emerxencia
[editar | editar la fonte]El 24 de payares de 2015, producióse un atentáu contra un autobús de la Guardia Presidencial. Ante esta situación, el gobiernu decretó estáu d'emerxencia por un periodu de trenta díes anovables, lo cual anulaba temporalmente delles garantíes constitucionales.[98] Dende entós hasta l'actualidá, l'estáu d'emerxencia recibió delles prórrogues, aprobaes por Essebsi en pro de caltener la paz, constantemente alteriada pola inestabilidá de los países vecinos.[98] Ante la prórroga del 17 de mayu, el voceru de la presidencia declaró que la situación de seguridá nel país "ameyoró notablemente", magar resaltó que "les necesidaes de l'aición militar y de seguridá, especialmente al respective de la llucha contra'l terrorismu, riquen la estensión del estáu d'emerxencia".[98]
Gobiernu de Chahed
[editar | editar la fonte]Mientres el procesu de destitución de Habib Essid, Essebsi propunxo'l 1 d'agostu a Youssef Chahed como nuevu Xefe de Gobiernu.[99] La nueche del 26 d'agostu, con 167 votos a favor,[100][101] el gobiernu de Chahed foi aprobáu y juramentado a otru día,[102] siendo'l Xefe de Gobiernu más nuevu de la historia moderna de Tunicia, con cuarenta y un años d'edá.[103] Esistió una ciertu discutiniu sobre la rellación ente Essebsi y Chahed, revelándose que yeren parientes alloñaos y recibiendo el presidente acusaciones de nepotismu.[104] Sicasí, con posterioridá Essebsi esclarió qu'él y Chahed yeren parientes políticos por demás alloñaos y que nun guardaben nenguna rellación.[105]
El gabinete de Chahed tuvo que se reorganizáu en delles ocasiones y túvose qu'enfrentar al estazáu llexislativu y a la constantes crisis pola violencia islamista nel país, amás de la crisis interna de Nidaa Tounes y la so división. A principios de 2017, Chahed y Essebsi anunciaron l'empiezu d'una campaña anti corrupción, anque estes midíes espertaron ciertos barruntos de qu'en realidá les sos intenciones yeren realizar una purga política, cosa que nun se confirmó.[106]
El 3 de payares de 2016, poco primero del so noventenu cumpleaños, Essebsi anunció que nun se presentaría a la reelección una vegada concluyíu'l so mandatu en 2019, a pesar de que constitucionalmente puede aportar a un segundu mandatu.[107] A pesar de les especulaciones sobre la so salú, y de que decidiera nun presentase por cuenta de la so edá, Essebsi refugó esos rumores, y acachó la so decisión a la crisis pola que pasaba'l partíu Nidaa Tounes, y a los sos deseos de formar un frente xuníu con otros partíos pa presentar un candidatu contra'l movimientu islamista Ennahda nes siguientes eleiciones.[107]
Referencies
[editar | editar la fonte]- Bourguiba - Del llibru: Bourguiba: le bon grain de l'ivraie
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Tunisie : le président Essebsi, symbole des ambivalences de la révolution, est mort».
- ↑ Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-1969-50014.
- ↑ URL de la referencia: https://www.pantheonsorbonne.fr/universite/presentation/dhc.
- ↑ URL de la referencia: https://www.kungahuset.se/royalcourt/latestnews/2015/2015/statevisitfromtunisiaday1.5.6c3e0b0f150a889bfed616.html/.
- ↑ «Gazeta Oficial de la República Italiana» (italianu). Istituto Poligrafico e Zecca dello Stato.
- ↑ URL de la referencia: https://www.gov.mt/en/Government/DOI/Government%20Gazette/Government%20Notices/Pages/2019/02/GovNotices1502.aspx.
- ↑ URL de la referencia: https://saudigazette.com.sa/article/562285/SAUDI-ARABIA/King-Salman-Tunisian-president-hold-talks-oversee-signing-of-two-deals-confer-medals.
- ↑ URL de la referencia: https://www.babnet.net/rttdetail-55870.asp.
- ↑ el Periódicu (27 de febreru de 2011). «Dimite'l primer ministru de Tunicia tres dellos díes de protestes».
- ↑ «Tunisian prime minister resigns amid protests» (27 de febreru de 2011). Archiváu dende l'orixinal, el 19 de xineru de 2012.
- ↑ «Revueltes y represión nel mundu árabe.» (6 de marzu de 2011).
- ↑ Freedom in the World 2016
- ↑ Bourguiba, p. 12.
- ↑ 14,0 14,1 Bourguiba, p. 13.
- ↑ Bourguiba, p. 14-15.
- ↑ Bourguiba, p. 15.
- ↑ Bourguiba, p. 34.
- ↑ Bourguiba, p. 58, 59.
- ↑ Bourguiba, p. 60.
- ↑ Bourguiba, p. 60.
- ↑ Bourguiba, p. 65.
- ↑ Bourguiba, p. 66-83.
- ↑ Bourguiba, p. 79.
- ↑ Bourguiba, p. 80-81.
- ↑ 25,0 25,1 Bourguiba, p. 126.
- ↑ 26,0 26,1 Bourguiba, p. 125.
- ↑ Bourguiba, p. 126-127.
- ↑ Bourguiba, p. 128.
- ↑ Bourguiba, p. 130-131.
- ↑ xunir/62-fokus/national/8940-tunisie-beji-caid-essebsi-acolumbre-le-corps-des-avocats.html « Tunisie. Béji Caïd Essebsi acolumbre le corps des avocats », sur Kapitalis, 22 mars 2012
- ↑ 31,0 31,1 Bourguiba, p. 165.
- ↑ Bourguiba, p. 179-180.
- ↑ Bourguiba, p. 184.
- ↑ 34,0 34,1 Ridha Khefi, "Béji Caïd Essebsi", Jeune Afrique, 13 March 2005 (en francés)
- ↑ «President Essebsi, a lifetime in Tunisia politics» (22 d'avientu de 2014). Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'avientu de 2014. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ Bourguiba, p. 233-234.
- ↑ Ridha Kéfi, « Béji Caïd Essebsi », sur Jeune Afrique, 13 mars 2005
- ↑ « L'intervention d'Israël en Tunisie du Plantía:1er octobre 1985 », position officielle de l'ONX et des États membres
- ↑ «« Tunisie : le Premier ministre annonce sa démission »» (27 février 2011).
- ↑ « Farhat Rajhi fonce, tête baissée, pour l'élection présidentielle », sur Business News, 6 mai 2011
- ↑ « Tunisie - le gouvernement condamne fortement les propos de l'ancien ministre de l'Intérieur », sur Business News, 5 mai 2011
- ↑ « Farhat Rajhi présente ses escuses », sur Business News, 6 mai 2011
- ↑ « Interview de Béji Caïd Essebsi au Washington Post », sur Tunis Afrique Presse, 6 octobre 2011
- ↑ « Obama : « Ce qui s'est passé en Tunisie nous a tous inspiré » » (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión)., sur Tunis Afrique Presse, 7 octobre 2011
- ↑ « Tunisie : les élections reportées au 23 octobre », sur Les Échos, 8 juin 2011
- ↑ Chawki Rouissi, « les agents de la Garde nationale en sit-in devant le ministère de l'Intérieur », sur Tunisie numérique, 8 septembre 2011
- ↑ 47,0 47,1 « Tunisie - Prouver qu'un « État musulman est capable de démocratie » (Essebsi) » Archiváu 2011-10-23 en Wayback Machine, sur Tunis Afrique Presse, 21 octobre 2011
- ↑ Texte complet du décret-loi du 23 mars 2011 (Organisation mondiale de la propriété intellectuelle) (en francés)
- ↑ « Al Wehda Al Watanya, un nouveau parti de Béji Caid Essebsi ? » Archiváu 2011-12-23 en Wayback Machine, sur Tunisie Focus, 19 novembre 2011
- ↑ « Caïd Essebsi veut fonder un parti », sur L'Expression, 28 novembre 2011
- ↑ « Tunisie - L'Initiative de Béji Caïed Essebsi s'apprête à se transformer en parti », sur Business News, 27 mai 2012
- ↑ « Tunisie – Des milliers de personnes présentes à l'Initiative de Béji Caïed Essebsi », sur Business News, 16 juin 2012
- ↑ 53,0 53,1 Ridha Kéfi, « Caïd Essebsi veut rassembler tous les Tunisiens, Les Nahdhaouis compris », sur Kapitalis, 16 juin 2012
- ↑ « L'Appel de la Tunisie : Béji Caied Essebsi président fondateur, Taieb Baccouche secrétaire général » Archiváu 2012-08-14 en Wayback Machine, sur Mosaïque FM, 30 juin 2012
- ↑ « Le parti de Caïd Essebsi enfin autorisé », sur Kapitalis, 6 juillet 2012
- ↑ « Naissance de l'Union pour la Tunisie », sur Mag14, 29 janvier 2013
- ↑ « BCE rend hommage aux destouriens lors du congrès du 2 mars 1934 à Ksar Helal », sur Business News, 2 mars 2013
- ↑ Tunisian presidential elections take center stage. 21 de setiembre de 2014. http://www.al-monitor.com/pulsie/politics/2014/09/httpwwwbusinessnewscomtnpresidentielle--la-guerre-de.html. Consultáu'l 21 de setiembre de 2014.
- ↑ «Tunisia's main Islamist party to stay out of presidential election». Reuters. 8 de setiembre de 2014. http://www.reuters.com/article/2014/09/07/us-tunisia-election-ennahda-idUSKBN0H20LJ20140907. Consultáu'l 20 de setiembre de 2014.
- ↑ Imen Zine, « Tunis : le programme économique de Nidaa Tounes sous la loupe », sur L'Économiste maghrébin, 22 septembre 2014
- ↑ Plantía:Ar « Essebsi : celui qui ne vote pas pour le Nidaa vote objectivement pour Ennahdha » Archiváu 2015-12-22 en Wayback Machine, sur Hour News, 21 octobre 2014
- ↑ Plantía:Ar « Issam Chebbi : Al Jomhouri s'est trompé dans sa politique.... », sur Assabah News, 29 octobre 2014
- ↑ 63,0 63,1 63,2 « Béji Caïd Essebsi : « Si j'ai présenté ma candidature c'est parce que je pense qu'elle était utile » », sur Al Huffington Post, Plantía:1er septembre 2014
- ↑ Marzouki Gains Support in Presidential Bid. 12 de payares de 2014. Archivado del original el 2014-11-29. https://web.archive.org/web/20141129020800/http://www.tunisia-live.net/2014/11/12/marzouki-gains-support-in-presidential-bid/. Consultáu'l 16 de payares de 2014.
- ↑ Parties Consolidate Support for Presidential Candidates. 17 de payares de 2014. Archivado del original el 2014-11-29. https://web.archive.org/web/20141129021127/http://www.tunisia-live.net/2014/11/17/parties-consolidate-support-for-presidential-candidates/. Consultáu'l 17 de payares de 2014. (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
- ↑ «Results». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-12-19.
- ↑ «Tunisie : Résultats partiels pour l'élection présidentielle (MAJ)».
- ↑ 68,0 68,1 68,2 Ava Djamshidi, « les jihadistes soutiennent Marzouki », sur Le Parisien, 25 novembre 2014
- ↑ «Tunisia election: Essebsi claims historic victory». BBC (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ «Essebsi elected Tunisian president with 55.68 percent». Reuters (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ «Tunisia election: Marzouki refuses to admit defeat». BBC (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ 72,0 72,1 72,2 «Veteran Essebsi wins Tunisia's first free presidential vote». Reuters (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ «Essebsi wins Tunisia's presidency». Al-Arabiya (22 d'avientu de 2014). Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ Amara, Tarek (22 d'avientu de 2014). «Clashes Rock Tunisia After Essebi Claims Victory In Presidential Election». Reuters. Huffington Post. Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
- ↑ « Tunisie : Caïd Essebsi prête serment et prend ses fonctions au Palais de Carthage », sur Kapitalis, 31 décembre 2014
- ↑ « Caïd Essebsi : On s'engage dans un long parcours exigeant et accéléré », sur Leaders, 14 janvier 2015
- ↑ « Fête de la Révolution à Carthage : une célébration bien révolutionnaire », sur Leaders, 14 janvier 2015
- ↑ «Former interior minister nominated as new Tunisia premier». Reuters. 5 de xineru de 2015. http://www.reuters.com/article/2015/01/05/us-tunisia-politics-idUSKBN0KE0LC20150105. Consultáu'l 5 de xineru de 2015.
- ↑ «Tunisian PM-designate proposes new coalition cabinet». Reuters. 2 de febreru de 2015. http://www.reuters.com/article/2015/02/02/us-tunisia-politics-government-idUSKBN0L60ZP20150202. Consultáu'l 5 de febreru de 2015.
- ↑ «UPDATED: Tunisia MPs approve landmark new govt». AFP. 5 de febreru de 2015. http://english.ahram.org.eg/NewsContent/2/8/122290/World/Region/Tunisia-MPs-approve-landmark-new-govt.aspx. Consultáu'l 5 de febreru de 2015.
- ↑ «Tunisia's secular-Islamist coalition takes office». AFP. 6 de febreru de 2015. http://english.ahram.org.eg/News/122356.aspx. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
- ↑ « Tunisie : Beji Caïd Essebsi décore le gouvernement Mehdi Jomâa », sur Al Huffington Post, 13 février 2015
- ↑ « Passation de pouvoir - Beji Caïd Essebsi promet de ne pas interférer dans le travail du gouvernement », sur Business News, 6 février 2015
- ↑ « Caïd Essebsi il n'y a pas eu d'interférences étrangères dans notre choix d'un gouvernement de coalition », sur Leaders, 10 février 2015
- ↑ « Attentat de Boulaaba, Béji caïd Essebsi assiste à un conseil ministériel » Archiváu 2015-12-22 en Wayback Machine, sur Mosaïque FM, 18 février 2015
- ↑ « Premier Conseil des ministres à Carthage : comment la Plantía:2y République a pris ses marques », sur Leaders, 18 février 2015
- ↑ « Conseil des ministres : le terrorisme, la Libye, Les projets de loi prioritaires et des nominations », sur Leaders, 18 février 2015
- ↑ 88,0 88,1 Guerre des chefs en Tunisie (en francés)
- ↑ Mohammed Argoubi, "Tunisia lawmakers vote to dismiss prime minister", Reuters, 30 July 2016.
- ↑ « En Tunisie, un ex-secrétaire d'État sous Ben Ali nommé Premier ministre », sur Le Monde, 5 janvier 2015
- ↑ « Habib Essid nommé Premier ministre tunisien », sur France 24, 5 janvier 2015
- ↑ « Tunisie - Beji Caïd Essebsi adresse ses condoléances à François Hollande et aux familles des victimes », sur Business News, 8 janvier 2015
- ↑ « Béji Caïd Essebsi reçoit les familles de Sofiane Chourabi et Nadhir Guetari », sur Business News, 9 janvier 2015
- ↑ « Béji Caïd Essebsi en Arabie saoudite pour présenter ses condoléances au roi Salmane Ben Abdelaziz », sur Webdo, 24 janvier 2015
- ↑ « Caïd Essebsi à Addis Abeba : le danger imminent du terrorisme nous guette tous et aucun pays n'est à l'abri », sur Leaders, 30 janvier 2015
- ↑ « Première rencontre ente Sebsi et Sissi : au menu, la Libye et le terrorisme », sur Leaders, 30 janvier 2015
- ↑ « Béji Caïd Essebsi accueilli à Alger par Bensalah et Sellal », sur Business News, 4 février 2015
- ↑ 98,0 98,1 98,2 El presidente de Tunicia aprueba una nueva prórroga del estáu d'emerxencia nel país
- ↑ Mohamed Ali Sghaier (3 août 2016). «Youssef Chahed officiellement désigné pour présider le futur gouvernement». Consultáu'l 3 août 2016.
- ↑ «Tunisie : le nouveau Premier ministre Youssef Chahed a formé son gouvernement» (20 août 2016). Consultáu'l 21 août 2016.
- ↑ «Confiance au gouvernement Chahed : la séance peut s'étaler sur 2 jours» (francés) (26 août 2016). Consultáu'l 26 août 2016.
- ↑ «Tunisie : le nouveau gouvernement a prêté serment» (francés) (27 août 2016). Consultáu'l 27 août 2016.
- ↑ «Tunisie : Youssef Chahed obtient la confiance du Parlement pour son gouvernement d'union» (francés) (27 août 2016). Consultáu'l 29 août 2016.
- ↑ Mohamed Ali Sghaier (2 août 2016). «Youssef Chahed, chef du gouvernement : ente étonnement, indignation et reproche». Consultáu'l 2 août 2016.
- ↑ Raouf Ben Hédi (2 août 2016). «Youssef Chahed, ballon d'essai ou véritable candidat ?». Consultáu'l 2 août 2016.
- ↑ «91,7 % des Tunisiens soutiennent l'initiative de Youssef Chahed d'arrêter les barons de la corruption selon Sigma Conseil» (francés). huffpostmaghreb.com/ (26 mai 2017). Consultáu'l 7 juin 2017.
- ↑ 107,0 107,1 Tunisie : Caid Essebsi ne se présentera pas pour un nouveau mandat
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]- Sitiu oficial del Gobiernu Tunecín
- Noticies que faen referencia a Béji Caïd Essebsi
- Biografía per Fundación CIDOB (n'español)
| Predecesor: Moncef Marzouki |
 Presidente de Tunicia 2014 - 2019 |
Socesor: Mohamed Ennaceur |
| Predecesor: Mohamed Ghannouchi |
Primer Ministru de Tunicia 2011 |
Socesor: Hamadi Jebali |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q313539
Multimedia: Béji Caïd Essebsi
- Homes
- Wikipedia:Artículos con plantíes de notes d'encabezamientu enllaciando a páxines que nun esisten
- Persones nacíes en 1926
- Persones finaes en 2019
- Wikipedia:Revisar traducción
- Abogaos y abogaes de Tunicia
- Políticos y polítiques de Tunicia
- Primeros ministros de Tunicia
- Revolución tunecina de 2010-2011
- Presidentes de Tunicia
- Persones de Tunicia