Minstrel

Minstrel
	[editar datos en Wikidata]

El minstrel (usualmente n'inglés, dichu en plural, los minstrels, o axetiváu, minstrelsy) yera un xéneru teatral musical, típicamente de los Estaos Xuníos, que'l so periodu de mayor rellumanza asitiar ente 1840 y 1900. Trátase d'un xéneru que, de dalguna manera, aunía la ópera inglesa cola música d'orixe negru, procedente de los plantíos del sur.^[1] La so carauterística más evidente yera'l fechu de que siempres taba executada por actores blancos, que pintaben les sos cares de negru pa interpretar cantares y bailles onde asonsañaben a los negros, de forma risible y con aires de superioridá. Cuando, yá a partir de 1855, empezaron a actuar actores negros, ellos mesmos teníen que responder al estereotipu instaláu, inclusive pintándose la cara.

Orixe y desenvolvimientu

Nel orixe teatral del xéneru atópense diverses óperes ingleses, representaes n'Estaos Xuníos con gran ésitu a finales del sieglu XVIII, qu'incorporaben papeles de negros interpretaos por actores ingleses. Asina, por casu, The Padlock, de Charles Dibdin (1769), que siguió en cartel hasta 1797; The Archers, de Benjamin Carr (1796), ente otres. Al pie de elles, desenvolver nos últimos años del sieglu una serie d'espectáculos de circu qu'incluyíen númberos musicales y óperes risibles, el más famosu de los cualos foi'l de John Rickets, nos qu'empezaron a trate númberos musicales interpretaos por actores cola cara tisnada. Escontra 1820 yeren yá comunes los bailles con cara anegrazada y cantares de plantíu.

Ente 1828 y 1829, Thomas Dartmouth Rice presentó un espectáculu nel qu'un actor, asonsañando a un negru vieyo y coxo, realizaba un baille acrobáticu nuna xiga, dando vueltes y cucurrabucos. El númberu llamóse Jump Jim Crow y supunxo un ésitu enorme, que s'amplió cuando lo presentó en Londres, en 1836. La gran popularidá d'este y otros númberos asemeyaos dieron llugar a l'apaición de les primeres obres basaes nella, compuestes por Daniel Decatur Emett, William Whitlock, Richard Pelham y Frank Bower, qu'actuaben sol nome de The Virginia Minstrels. L'ésitu foi tan descomanáu qu'en menos de trés años apaecieron n'Estaos Xuníos centenares de compañíes del xéneru, qu'en círculos de clase media conociéronse primeramente como Ópera Etíope. El mesmu Mark Twain recuerda nes sos obres l'impautu que causó esti nuevu espectáculu ente les clases medies.

La música del minstrel

La música d'estes obres nun yera realmente música orixinal de los negros del sur sinón más bien una axuntadura de la idea que los blancos teníen entós de la música negra. Amiestu, por tanto, d'himnos, work songs y la vieya música folclórica de violín y banjo, muncho más cercana a la música d'Irlanda y Escocia qu'a la tradición musical africana.^[2] Tamién s'introducieron cantares sentimentales del tipu de les compuestes por Stephen Foster, que teníen un gran ésitu na dómina.^[3] La irrupción d'actores y compañíes negres nel minstrel, a partir de 1850-1855, nun camudó esencialmente esta situación; siquier, hasta dempués de la Guerra de Secesión y l'abolición de la esclavitú, cuando empezaron a introducir nestos espectáculos la so propia música, especialmente bailles como'l cakewalk o'l black bottom, y formes básiques de jazz, como'l ragtime. Dellos intérpretes consiguieron una gran popularidá, como Aida Overton Walker, conocida como «la reina del cakewalk». D'esa forma, anque'l jazz puramente dichu nunca formó parte de los minstrels, estos tuvieron un papel importante nel espardimientu y proyeición de les músiques que conformaron el jazz.^[4]

Dalgunos de les temes compuestes pal minstrel quedaron como clásicos que, dempués, fueron masivamente utilizaos peles bandes de jazz: los cantares de los citaos Foster y Emmett, anteriores a la Guerra; les posteriores de James Bland, como Carry me back to old Virginia y Oh dem golden slippers; etc.

Ver tamién

Referencies

Notes

↑ Sablosky, Irving: op.ref., páx.54
↑ Sablosky, op.ref., páx.57
↑ Clayton & Gammond: op.ref., páx.196
↑ Clayton & Gammond: op.ref., páx.196

Bibliografía

Clayton, Peter & Gammond, Peter: Guia alfabética de los nomes, los llugares y la xente del jazz, Edt. Taurus, Madrid, 1990, ISBN 84-306-0162-7
Ortiz Oderigo: Hestoria del jazz, Ricordi Americana, Buenos Aires, 2ª edición, 1952.
Sablosky, Irving: La música norteamericana , Edt. Diana, Méxicu, 1ª edición, 1971.

Enllaces esternos

[1] Sablosky, Irving: op.ref., páx.54

[2] Sablosky, op.ref., páx.57

[3] Clayton & Gammond: op.ref., páx.196

[4] Clayton & Gammond: op.ref., páx.196

[1]

[2]

[3]

[4]