Santa Sede
.svg)
La Santa Sede[Nota 1] (en llatín, Sancta Sedes) ye la sede del obispu de Roma, el papa, qu'ocupa un llugar preeminente ente les demás sedes episcopales de la Ilesia católica; constitúi'l gobiernu central de la Ilesia,[2] por quien actúa y fala, y ye reconocida internacionalmente como una entidá soberana.[3] La Santa Sede ye de la mesma la espresión cola que s'alude a la posición del papa como cabeza suprema de la Ilesia católica,[2] que los sos orixe remontar a los primeros tiempos del cristianismu.
La Santa Sede atópase formada pol papa y los distintos organismos de la Curia Romana.[4] El papa sírvese y tramita al traviés de la Curia los asuntos eclesiales, polo qu'esta realiza'l so llabor en nome y so l'autoridá del sumu pontífiz, pal correutu funcionamientu de la Ilesia y el llogru de los sos oxetivos.[5] La Curia Romana ta compuesta por un grupu d'instituciones, denominaes genéricamente dicasterios,[6] ente los que s'atopen la Secretaría d'Estáu, les Congregaciones, los Tribunales y los Conseyos pontificios.
La Curia Romana tien la función d'ayudar al papa nel so gobiernu de la Ilesia universal y de les ilesies particulares; nun tien, sicasí, una misión pastoral específica pa la diócesis de Roma, polo que pa les necesidaes espirituales de la diócesis esiste'l vicariato de Roma, frente al que s'asitia'l cardenal vicariu, que gobierna'l territoriu italianu de dicha diócesis con potestá vicaria del sumu pontífiz. Pal territoriu concretu de la Ciudá del Vaticanu, dientro de la mesma diócesis, esiste otru vicariato a que'l so frente atopar otru vicariu xeneral.[7]
La personalidá xurídica de la Santa Sede déxa-y caltener rellaciones diplomátiques con otros Estaos, roblar trataos y unviar y recibir representantes diplomáticos, daqué que se remonta a dellos sieglos tras. Yá dende finales del sieglu xv empezó a recibir con cierta estabilidá unviaos diplomáticos, y nel sieglu xvi empezaron a constituyise representaciones permanentes.[2] Na actualidá, amás, participa n'organismos internacionales como les Naciones Xuníes.[8]
La Santa Sede tien plena propiedá y soberanía esclusiva sobre la Ciudá del Vaticanu,[2] un Estáu establecíu en 1929, tres la firma de los Pautos del Laterano, al envís de ser preséu de la independencia de la Santa Sede y de la Ilesia católica al respective de cualesquier otru poder esternu.[9] De forma astracta, amás de ser la Santa Sede'l supremu gobiernu y representación de la Ilesia, tamién lo ye de la Ciudá del Vaticanu.[Nota 2] Otros territorios fora de la Ciudá del Vaticanu tamién cunten con estatus de extraterritorialidad en favor de la Santa Sede.
Orixe del términu
[editar | editar la fonte]
L'alusión al papa y a la so autoridá como Santa Sede o Sede Apostólica tien el so orixe na considerancia del obispu de Roma como socesor de san Pedro y cabeza suprema de la Ilesia.
Nun principiu los obispos d'aquelles Ilesies locales que fueren fundaes por unu de los apóstoles yeren aludíos como "sedes apostóliques" pero col tiempu esti términu foise acutando al obispu de Roma, en cuantes que socesor de la cabeza del Colexu Apostólicu.
Amás de Roma, namái l'obispáu alemán de Mainz (Mainz) puede usar esta denominación anguaño, llamándose Santa Sede de Mainz o, en llatín, sancta sedes moguntia.
La Sede Apostólica na doctrina católica
[editar | editar la fonte]
_(2).svg)
Nótese la distinta orientación y superposición de les llaves qu'indiquen de qué emblema se trata: el de la Santa Sede presenta la llave d'oru en banda y percima de la de plata en barra, arreyaes con gordón d'oru; sicasí'l de la Ciudá del Vaticanu amuesa la llave de plata en banda y percima de la d'oru en barra, arreyaes con gordón de gules. Dambos escudos presenten la tiara papal coles ínfules ente les llaves. L'ausencia de tiara papal caracteriza l'emblema de la Santa Sede en tiempos de sede vacante, reemplazada pol conopeo o umbraculum.
La doctrina católica predica del papa una serie d'atributos, cualos son la supremacía y la plenitú de les potestaes de réxime (poderes llexislativu, executivu y xudicial) y de maxisteriu.
Per un sitiu, esto implica la supremacía del poder del papa en toles cuestiones referíes al gobiernu y disciplina de la Ilesia, potestá qu'amás ye plena ya inmediata y que puede exercer sobre tolos pastores y tolos fieles.
Asina, la xurisdicción de la Santa Sede como tal establecer nos siguientes términos:
El Romanu Pontífiz, socesor de San Pedro nel primáu, non yá tien la primacía d'honor, sinón tamién el poder supremo de la xurisdicción sobre la ilesia universal, según nes coses relatives a la fe y la moral, y naquelles materies que pertenecen a la disciplina y gobiernu de la Ilesia estendida per tol mundu. Esti poder ye verdaderamente episcopal, de forma ordinaria ya inmediata, sobre toos y cada una de les ilesies, sobre toos y cada unu de los pastores y de los fieles, independiente de cualquier autoridá humana.[10]
Pol otru, significa que la función d'enseñar de la Ilesia adquier un carís especial na persona del Romanu Pontífiz, yá que'l so maxisteriu ordinariu gocia d'una considerancia especial y yá que ye la única persona qu'individualmente gocia del privilexu de la infalibilidad, esto ye, que cuando define como revelada por Dios una determinada doctrina sobre la Fe o la Moral ta calteníu del error.
Curia Romana
[editar | editar la fonte]La Curia Romana ye'l conxuntu d'órganos de gobiernu de la Santa Sede. El papa sírvese y tramita al traviés d'ella los asuntos de la Ilesia, polo que la Curia realiza'l so llabor en nome y so l'autoridá del sumu pontífiz, pal correutu funcionamientu de la Ilesia y el llogru de los sos oxetivos.[5] Ta compuesta por un grupu d'instituciones, denominaes genéricamente dicasterios,[6] ente los que s'atopen la Secretaría d'Estáu, les Congregaciones, los Tribunales y los Conseyos pontificios.
La Curia Romana tien la función d'ayudar al papa nel so gobiernu de la Ilesia universal y de les ilesies particulares; nun tien una misión pastoral específica pa la diócesis de Roma, polo que pa les necesidaes espirituales de dicha diócesis esiste'l vicariato de Roma, frente al que s'asitia'l cardenal vicariu, que gobierna'l territoriu italianu de dicha diócesis con potestá vicaria del sumu pontífiz. Pal territoriu concretu de la Ciudá del Vaticanu, dientro de la diócesis, esiste tamién un vicariato a que'l so frente atopar el vicariu xeneral de la Ciudá del Vaticanu.[7]
Secretaría d'Estáu
[editar | editar la fonte]
La Secretaría d'Estáu ye'l dicasterio que collabora más de cerca col sumu pontífiz nel exerciciu de les sos funciones.[11] El so orixe remontar al sieglu XV, teniendo distintes configuraciones a lo llargo de la so historia. Na actualidá estremar en dos seiciones: la Seición pa los Asuntos Xenerales (o Primer Seición) y la Seición pa les Rellaciones colos Estaos (o Segunda Seición).
La primer seición ye la que s'encarga de los asuntos habituales del papa, dende la redaición de documentos o los trámites pa los nomamientos na Curia a l'actividá de los sos representantes nes ilesies particulares, les embaxaes ante la Santa Sede o la comunicación. La seición segunda, sicasí, encárgase de les rellaciones colos gobiernos civiles, la firma de concordatos o similares colos Estaos y la representación de la Santa Sede n'organismos internacionales.[11]
La Secretaría d'Estáu atópase presidida por un cardenal secretariu d'Estáu, que dende finales de 2013 ye Pietro Parolin. El secretariu d'Estáu ye'l máximu esponente de l'actividá tanto diplomática como política de la Santa Sede, y puede llegar a representar al propiu papa.[11]
Tribunales
[editar | editar la fonte]
El papa ye'l xuez supremu de la Ilesia católica, y puede dictar sentencia personalmente, delegando en xueces o por aciu los tribunales ordinarios de la Santa Sede.[12] Hai tres tribunales: la Penitenciaría Apostólica,[Nota 3] que ye responsable de cuestiones rellacionaes col fueru internu y les indulxencies,[14] esto ye, el perdón de los pecaos; la Signatura apostólica, qu'actúa como tribunal supremu;[14] y finalmente la Rota Romana, el tribunal d'apelación ante'l papa.[15]
Estatus nel Derechu internacional
[editar | editar la fonte]La Santa Sede foi reconocida, tantu na práutica estatal (rellaciones internacionales) y la doctrina xurídica moderna como un suxetu de Derechu internacional, con derechos y obligaciones análogos a los de los Estaos. Anque la Santa Sede, a diferencia de la Ciudá del Vaticanu, nun cumple con tolos criterios establecíos nel Derechu internacional pa llograr la condición d'Estáu (una población permanente, un territoriu definíu, un gobiernu estable y la capacidá d'entrar en rellaciones con otros Estaos), la plena posesión de personalidá xurídica nel Derechu internacional demostrar nel fechu de que caltién rellaciones diplomátiques con 180 estaos y en que ye miembru de delles organizaciones internacionales.
Rellaciones diplomátiques
[editar | editar la fonte]
Dende la edá media la sede episcopal de Roma foi reconocida como una entidá soberana. La Santa Sede caltién rellaciones diplomátiques con 180 estaos soberanos, amás de cola Xunión Europea y la Orde de Malta; tamién caltién rellaciones con calteres especiales cola Organización pa la Lliberación de Palestina.[16] 69 de les misiones diplomátiques acreditaes ante la Santa Sede atópase en Roma.[Nota 4]
La Santa Sede caltién 180 misiones diplomátiques permanentes nel estranxeru, de les cualos 74 nun son residentes, polo que delles de les sos 106 misiones tán acreditaos en dos o más países o organizaciones internacionales. Les actividaes diplomátiques de la Santa Sede son dirixíes pola Secretaría d'Estáu (encabezada pol cardenal secretariu d'Estáu), al traviés de la Seición de Rellaciones colos Estaos. Esisten 15 estaos internacionalmente reconocíos colos que la Santa Sede nun caltién rellaciones.
La Santa Sede ye miembru de delles organizaciones internacionales y otros grupos, tales como'l Organismu Internacional d'Enerxía Atómica (OIEA), la Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa (OSCE) y el Altu Comisionado de les Naciones Xuníes pa los Refuxaos (ACNUR). La Santa Sede ye tamién miembru observador permanente en delles organizaciones internacionales, incluyendo les Naciones Xuníes, el Conseyu d'Europa, la Unesco, la Organización Mundial del Comerciu (OMC), y la Organización pa l'Alimentación y l'Agricultura (FAO).
Los representantes diplomáticos de la Santa Sede, con rangu d'embaxador, denominar nuncios (nunciu apostólicu o nunciu papal).
Derechos humanos
[editar | editar la fonte]Ver tamién
[editar | editar la fonte]- Papa
- Ciudá del Vaticanu
- Estaos Pontificios
- Cristianismu
- Catolicismu
- Pontificia Academia Mariana Internacional
- Relixón
Notes
[editar | editar la fonte]- ↑ Tamién recibe los nomes de Sede Apostólica, Sede de Pedro o Sede de Roma, ente otres variantes. Magar toles sedes episcopales son consideraes "santes", la espresión "Santa Sede" (ensin más especificación) utilízase de normal nes rellaciones internacionales y nel Derechu canónicu de la Ilesia católica como una metonimia pa referise a la Sede de Roma, considerada como'l gobiernu central de la Ilesia católica.[1]
- ↑ Aun así, la principal representación de la Santa Sede ye a la Ilesia católica. Esta doble representación, tantu la Ilesia como la Ciudá del Vaticanu, nun evita qu'estos dos entes puedan exercer como tales la so personalidá xurídica nel esterior. Por casu, ye l'Estáu de la Ciudá del Vaticanu y non la Santa Sede'l que ye miembru de la Unión Postal Universal o de la Unión Internacional de Telecomunicaciones.[8]
- ↑ Según Krzysztof Nykiel, rexente de la Penitenciaría Apostólica, nun puede considerase a la Penitenciaría un tribunal nel sentíu contemporaneu de la pallabra, pos la so actividá xurisdiccional nun tien calter contenciosu, sinón voluntariu, y non de forma pública”.[13]
- ↑ Les misiones diplomátiques, debíu al pequeñu territoriu del Estáu de la Ciudá del Vaticanu, nun s'atopen en suelu vaticanu sinón fora de les sos fronteres. Ye por ello que lo correcto ye referise a elles como embaxada «ante la Santa Sede», y non «na Santa Sede».[17]
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Miller, Frederic P.; Vandome, Agnes F.; McBrewster, John (2010). Holy Sede, 148 pp (n'inglés), VDM Publishing House Ltd. ISBN 978-6-13-028598-2.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Santa Sede. Estáu de la Ciudá del Vaticanu. Información xeneral». Santa Sede (15 de setiembre de 2006). Consultáu'l 14 de setiembre de 2016.
- ↑ Crawford, James (2006). The Creation of States in International Law, 1a (n'inglés), Oxford: Clarendon Press, páx. 226-233. ISBN 978-0-19-826002-4.
- ↑ «Canon 361». Códigu de Derechu Canónicu. Libreria Editrice Vaticana (25 de xineru de 1983). Consultáu'l 18 de xunetu de 2016.
- ↑ 5,0 5,1 «Canon 360». Codigu de Derechu Canónicu. Libreria Editrice Vaticana (25 de xineru de 1983). Consultáu'l 20 de xunetu de 2016.
- ↑ 6,0 6,1 «Dicasterio». Diccionariu de la Real Academia Española. Consultáu'l 20 de xunetu de 2016.
- ↑ 7,0 7,1 «La Curia Romana». Catholic.net. Consultáu'l 1 d'agostu de 2016.
- ↑ 8,0 8,1 «La participación de la Santa Sede nes Naciones Xuníes: el so nuevu estatutu de "Estáu observador permanente"». Anuario de derechu internacional (Serviciu de Publicaciones de la Universidá de Navarra) XXI: páxs. 449-474. 2005. ISSN 0212-0747. http://dadun.unav.edu/handle/10171/23577.
- ↑ «Orixe y naturaleza». Estáu de la Ciudá del Vaticanu. Consultáu'l 14 de setiembre de 2016.
- ↑ Seyersted, Finn (2008). Common Law of International Organizations, 1a (n'inglés), The Netherlands: Martinus Nijhoff Publishers, páx. 93. ISBN 978-90-04-16699-8.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 «Perfil de la Secretaría d'Estáu». Santa Sede (12 d'ochobre de 1998). Consultáu'l 1 d'agostu de 2016.
- ↑ «Canon 1442». Códigu de Derechu Canónicu. Libreria Editrice Vaticana. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
- ↑ ¿Qué ye y para qué sirve la Penitenciaría Apostólica?. 1 de marzu de 2016. https://ye.zenit.org/articles/que-ye-y-para-que-sirve-la-penitenciaria-apostolica/. Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
- ↑ 14,0 14,1 «Constitución Apostólica "Pastor Bonus"». Llibrería Editora Vaticana (28 de xunu de 1988). Consultáu'l 2 d'agostu de 2016.
- ↑ «Canon 1443». Códigu de Derechu Canónicu. Libreria Editrice Vaticana. Consultáu'l 7 de xunetu de 2016.
- ↑ «Rellaciones billaterales y multilaterrales de la Santa Sede». Santa Sede (22 d'ochobre de 2009). Consultáu'l 20 de xunetu de 2016.
- ↑ Sáenz Carbonell, Jorge Francisco. Nomenclatura xeográfica internacional: encamientos y suxerencies pa los diplomáticos costarricenses, páx. 16. ISBN 978-9977-76-012-4.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
