Мова праграмавання высокага ўзроўню

У інфарматыцы высокаўзроўневая мова праграмавання — гэта мова праграмавання з моцнай абстракцыяй ад дэталяў камп’ютара. У адрозненне ад моў праграмавання нізкага ўзроўню, яна можа выкарыстоўваць элементы натуральнай мовы, быць прасцейшай у выкарыстанні або можа аўтаматызаваць (ці нават цалкам хаваць) значныя вобласці вылічальных сістэм (напрыклад, кіраванне памяццю), што робіць працэс распрацоўкі праграмы больш простым і больш зразумелым, чым пры выкарыстанні мовы ніжэйшага ўзроўню. Аб’ём прадастаўляемых абстракцый вызначае, наколькі «высокаўзроўневай» з’яўляецца мова праграмавання.

У 1960-я гады мова праграмавання высокага ўзроўню з выкарыстаннем кампілятара звычайна называлася аўтакодам. Прыкладамі аўтакодаў з’яўляюцца COBOL і Fortran.

Першай мовай праграмавання высокага ўзроўню, распрацаванай для камп’ютараў, была Plankalkül, створаная Конрадам Цузэ. Аднак у свой час яна не была рэалізавана, а яе першапачатковы ўклад быў у значнай ступені ізаляваны ад іншых распрацовак з-за Другой сусветнай вайны, акрамя ўплыву на мову «Superplan» Хайнца Руцішаўзера, а таксама ў некаторай ступені ALGOL. Першай шырока распаўсюджанай мовай высокага ўзроўню была Fortran, машынна-незалежная распрацоўка ранніх сістэм Autocode IBM. У сямействе ALGOL з’явілася рэкурсія, а таксама ўкладзеныя функцыі ў лексічнай вобласці бачнасці. ALGOL 60 таксама стаў першай мовай, у якой было праведзена дакладнае адрозненне паміж параметрамі значэння і параметрамі імя і адпаведнай семантыкай. ALGOL таксама прадставіў некалькі канцэпцый структураванага праграмавання, такія як канструкцыі while-do і if-then-else і яго сінтаксіс быў першым, які быў апісаны ў фармальнай натацыі — форме Бэкуса-Наура (BNF). Прыкладна ў той жа перыяд COBOL прадставіў запісы (таксама званыя структурамі), а Lisp упершыню прадставіў цалкам агульную лямбда-абстракцыю.