Трохі цямней і драбней залацістага сяўца. Падпахавыя ямкі і спод крыла дымчата-шэрыя (у залацістага сяўца белыя, у тулеса чорныя). Белая паласа, якая аддзяляе чорны ніз ад пярэстага верху, на баках прыкрытая крылом і не бачная. Паводзіны, як у залацістага сяўца. Крык падобны на крык залацістага сяўца, але больш двухсложны: «цюр-ліі, цюр-ліі», радзей «цюіі».
Характэрны насельнік сухіх варыянтаў тыповых тундраў: качкарных, дрыядава-мохавых, мохава-лішайнікавых, якія шырока распаўсюджаныя на шматлікіх узвышшах Таймыра. Падобна на тое, што ў падзоне хмызняковых тундраў яна канкуруе з залацістым сяўцом, і там, дзе ёсць апошні, гэты від або рэдкі, ці ўвогуле не гняздуецца і ў гэтай падзоне, і ў лесатундры. На гэта паказваюць даныя А. В. Крэчмара(ВД) (бел. (1966), Я. С. Раўкіна і І. І. Глейха (1981) і І. І. Чупіна (1987). Пранікае ў падзону арктычных тундраў, але пазбягае іх прыморскага варыянту. Паўднёвая мяжа гнездавога арэала высветлена недастаткова. Ясна, што ён цалкам ахоплівае падзону тыповых тундраў, у шэрагу выпадкаў шырока ўрываючыся ў падзону хмызняковых тундраў (больш на ўсходзе, чым на Захадзе), а пры падыходных ландшафтных умовах ахоплівае і некаторыя ўчасткі лесатундры. Характэрны біятоп — больш сухія, павышаныя ўчасткі тундраў — бугоркавых, качкарных лішайнікавых, дрыядава-мохавых, у асноўным па схілах увалаў (Рагачова, 1988).
Гняздо меншае за гняздо залацістага сяўца, але больш старанна выслана сухой травой і лісточкамі ёрніку. Кладка — 4 стракатых яйкі з жаўтлявым фонам і цёмным крапам, які зліваецца. Заўважыць іх вельмі цяжка. Абедзве птушкі актыўна адводзяць ад гнязда чалавека, з лютасцю пераследуюць даўгахвостых паморнікаў. Маладыя пачынаюць з’яўляцца з другой дэкады ліпеня, а да канца другой дэкады жніўня птушаняты ўжо роўныя па памерах дарослым. Адразу ж пачынаецца адлёт.
