renket
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar renk-, pennrann ar verb renkañ, hag an dibenn-ger -et.
Furm verb
renket /ˈrẽŋ.ket/
- Anv-gwan-verb ar verb renkañ.
- Evel ne wele nemet levrioù, bern-war-vern, renket an eil e-kichen egile, e lavaras d'an Aotrou 'n Eskob e chomje d'her gedal. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 19.)
- Ne oa ket dispar-dispar gouezvildi an Aotrou Viktor (se oa anv an damesaer) : pemp loen hepken e pemp kaoued renket a-hed ar voger : ul leon, ur bleiz-broc'h, un arzh gell, un arzh gwenn, hag an tigr. — (Roparz Hemon, An tri boulomig kalon aour, Al Liamm, 1961, p. 100.)
- Ur vuhez renket evit ma vefe-eñ evurus o santout an amzer o tremen : evit ma c'hellfe, bemnoz, en em santout pinvidikoc'h gant un devezh evurusted muioc'h. — (Pêr Denez, Glas evel daoulagad c'hlas na oant ket ma re, Al Liamm, 1979, p. 24.)
- Enni eo renked ha mired ar frouez da zarevi. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 62.)
- [...], o sellout gant un tammig enkrez ouzh ur bern marc'hadourezh a bep seurt, renket en un armel gozh. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 25.)
- Un dousenn bennak e oant, renket e stumm al lizherenn V hag e troc'hent brav an aer etrezek ar sav-heol. — (Herve ar Gall, Koulz ar c'hastrilhez, Embannadurioù Al Liamm, 2008, p. 58.)
- Furm ar verb renkañ e trede gour unan an doare-gourc'hemenn.
