Αλεξανδρινή γραμμή

Με τον όρο Αλεξανδρινή γραμμή ("Λίνεα Αλεξανδρίνα") έμεινε στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου ως διαιτησία, η επίσημη γραμμή που χαράχθηκε το 1494 για το διαχωρισμό των ισπανικών από των πορτογαλικών υπερπόντιων αποικιών. Η γραμμή αυτή είχε λάβει το προηγούμενο έτος (1493) την έγκριση με βούλα του Πάπα Αλέξανδρου Στ΄, εξ ου και η ονομασία της.

Με την βούλα Inter Caetera, ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ χάραξε δυτικά από τις Αζόρες μία ιδεατή οροθετική γραμμή δια της οποίας εις μεν τους Ισπανούς περιέρχονταν οι δυτικές προς αυτήν χώρες, εις δε τους Πορτογάλους οι ακτές της Αφρικής και των Ανατολικών Ινδιών. Στη συνέχεια οι Πορτογάλοι θεώρησαν την οροθέτηση αυτή άδικη με συνέπεια με νέα παρέμβαση του Πάπα και με σύμφωνη τελικά γνώμη (συναίνεση) και των δύο πλευρών να μετακινηθεί η γραμμή αυτή κατά 370 λεύγες δυτικότερα από τις νήσους του Πράσινου Ακρωτηρίου.

Έτσι με την τελική αυτή ρύθμιση η νέα Αλεξανδρινή γραμμή που έτεμνε τη νότια Αμερική παρά τις εκβολές του Αμαζονίου ποταμού, παραχωρήθηκε εις μεν τους Πορτογάλους το ανατολικό της ηπείρου τμήμα και συγκεκριμένα το ανατολικό τμήμα της Βραζιλίας από τον Ισημερινό μέχρι το Σαν Πάολο, και όλα τα υπόλοιπα στους Ισπανούς.

Με την διευθέτηση αυτή της Αλεξανδρινής γραμμής αποσοβήθηκε η πολεμική σύρραξη μεταξύ των Ισπανών και Πορτογάλων που είχαν αρχίσει ήδη τις σχετικές προπαρασκευές.

Δείτε επίσης

• Συνθήκη της Τορδεσίγιας