aanrichten

Dutch

Etymology

From aan +‎ richten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnrɪxtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧rich‧ten

Verb

aanrichten

1. (transitive, with negative connotations) to cause, to inflict, to wreak
2. (transitive) to prepare, to cause

Conjugation

Conjugation of aanrichten (weak, separable)
infinitive	aanrichten
past singular	richtte aan
past participle	aangericht
infinitive	aanrichten
gerund	aanrichten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	richt aan	richtte aan	aanricht	aanrichtte
2nd person sing. (jij)	richt aan	richtte aan	aanricht	aanrichtte
2nd person sing. (u)	richt aan	richtte aan	aanricht	aanrichtte
2nd person sing. (gij)	richt aan	richtte aan	aanricht	aanrichtte
3rd person singular	richt aan	richtte aan	aanricht	aanrichtte
plural	richten aan	richtten aan	aanrichten	aanrichtten
subjunctive sing.1	richte aan	richtte aan	aanrichte	aanrichtte
subjunctive plur.1	richten aan	richtten aan	aanrichten	aanrichtten
imperative sing.	richt aan
imperative plur.1	richt aan
participles	aanrichtend	aangericht
1) Archaic.

Derived terms

• aanrichter
• aanrichting

Anagrams

• richten aan