leggja

Faroese

Etymology

From Old Norse leggja, from Proto-Germanic *lagjaną.

Verb

leggja (third person singular past indicative legði, third person plural past indicative løgdu, supine lagt)

1. to lay, to put, to place
2. to farrow

Conjugation

Conjugation of leggja (group v-20)
infinitive	leggja
supine	lagt
participle (a8)1	leggjandi	lagdur
	present	past
first singular	leggi	legði
second singular	leggur	legði
third singular	leggur	legði
plural	leggja	løgdu
	imperative
singular	leggj!
plural	leggjið!
1Only the past participle being declined.

leggja aftrat

• to add

Icelandic

Etymology

From Old Norse leggja, from Proto-Germanic *lagjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈlɛcːa/

  Rhymes: -ɛcːa

Verb

leggja (weak verb, third-person singular past indicative lagði, supine lagt)

1. (transitive, governs the accusative) to lay, to put

   Leggðu bókina niður.

   Put the book down.

2. (transitive, governs the accusative) to lay (stones, tiles, a road), to pave

   Að leggja hellur.

   To pave.

   Að leggja veg.

   To pave a road.

3. (transitive, governs the accusative) to jab, thrust
4. (transitive, intransitive, governs the dative) to park (a vehicle)

   Ég kann ekki að leggja.

   I don't know how to park.

   Hvernig gekk að leggja bílnum?

   How did parking the car go?

5. (impersonal, with dative) to cover with ice, freeze over

   Tjörnina lagði.

   The lake froze over.

6. (impersonal, with dative, of smoke, smell, etc.) to waft (over an area, room, etc.)

   Reykinn lagði um húsið.

   The smoke filled the house.

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Synonyms

• (lay): láta
• (build): byggja
• (thrust): stinga
• (park): parkera

Derived terms

terms derived from leggja (“to lay, to put”)

• leggja að einhverjum að gera
• leggja að veði
• leggja að velli
• leggja af
• leggja af mörkum
• leggja af stað
• leggja aftur
• leggja á
• leggja áherslu á
• leggja á minnið
• leggja á vöru
• leggja beisli við hest
• leggja frá landi
• leggja frá sér
• leggja fyrir
• leggja fyrir sig
• leggja hatur á
• leggja hendur á
• leggja inn
• leggja í
• leggja í hann
• leggja í sölurnar
• leggja í vana sinn
• leggja land undir fót
• leggja lag sitt við
• leggja mikið á sig
• leggja mikið upp úr
• leggja niður
• leggja niður fyrir sér
• leggja niður matvæli
• leggja orð í belg
• leggja rækt við
• leggja saman
• leggja sér til munns
• leggja sig
• leggja sig fram
• leggja sig í líma
• leggja sig niður við
• leggjast
• leggja stein í götu
• leggjast illa í
• leggja til
• leggja til hliðar
• leggja til málanna
• leggja undir
• leggja undir sig land
• leggja upp
• leggja upp laupana
• leggja út
• leggja út af
• leggja út í
• leggja út peninga
• lagning
• undir hælinn lagt, vera undir hælinn lagt

terms derived from leggja (“to thrust, to jab”)

• leggja í gegn

See also

• liggja

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• leggje
• legga, legge

Etymology

From Old Norse leggja (“lay, put, place”), from Proto-Germanic *lagjaną. Akin to English lay.

Pronunciation

• IPA^(key): /²lɛjːɑ/, /²lɛɟ͡ʝːɑ/, /²lɛʝːɑ/

Verb

leggja (present tense legg, past tense la, past participle lagt, passive infinitive leggjast, present participle leggjande, imperative legg)

1. lay; put something in a horizontal position

   Eg legg det her.

   I'll put it here.

2. to build, make.
3. to spread out.

leggja att

1. to leave, leave behind

   Eg legg att nokon bøker som eg ikkje treng meir.

   I will leave (behind) some books that I don't need anymore.

Derived terms

• leggja seg

References

• “leggja” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *lagjaną (“to lay, place”). Cognate with Old English lecgan, Old Frisian ledza, lega, leia, Old Saxon leggian, Old Dutch leggen, Old High German leggen, Gothic 𐌻𐌰𐌲𐌾𐌰𐌽 (lagjan).

Verb

leggja (singular past indicative lagði, plural past indicative lǫgðu, past participle lagðr)

1. to lay, place, put
2. to make, build

Conjugation

Conjugation of leggja — active (weak class 1)

infinitive	leggja
present participle	leggjandi
past participle	lagðr, lagiðr, laginn
indicative	present	past
1st-person singular	legg	lagða
2nd-person singular	leggr	lagðir
3rd-person singular	leggr	lagði
1st-person plural	leggjum	lǫgðum
2nd-person plural	leggið	lǫgðuð
3rd-person plural	leggja	lǫgðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	leggja	legða
2nd-person singular	leggir	legðir
3rd-person singular	leggi	legði
1st-person plural	leggim	legðim
2nd-person plural	leggið	legðið
3rd-person plural	leggi	legði
imperative	present
2nd-person singular	legg
1st-person plural	leggjum
2nd-person plural	leggið

Conjugation of leggja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	leggjask
present participle	leggjandisk
past participle	lagzk, lagizk
indicative	present	past
1st-person singular	leggjumk	lǫgðumk
2nd-person singular	leggsk	lagðisk
3rd-person singular	leggsk	lagðisk
1st-person plural	leggjumsk	lǫgðumsk
2nd-person plural	leggizk	lǫgðuzk
3rd-person plural	leggjask	lǫgðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	leggjumk	legðumk
2nd-person singular	leggisk	legðisk
3rd-person singular	leggisk	legðisk
1st-person plural	leggimsk	legðimsk
2nd-person plural	leggizk	legðizk
3rd-person plural	leggisk	legðisk
imperative	present
2nd-person singular	leggsk
1st-person plural	leggjumsk
2nd-person plural	leggizk

Descendants

• Icelandic: leggja
• Faroese: leggja
• Norn: legga
• Norwegian Nynorsk: leggja, leggje, legga
• Old Swedish: læggia
  • Swedish: lägga
• Danish: lægge
  • Norwegian Bokmål: legge
    • → Norwegian Nynorsk: legge
• Old Gutnish: leggia
  • Gutnish: lägge, lägg', lägga

Etymology 2

Noun

leggja m

1. genitive plural indefinite of leggr

References

• “leggja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press