μαίνομαι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *məňňómai, from Proto-Indo-European *mn̥yétor (“to think”), from *men-. Cognates include Sanskrit मन्यते (manyate), Old Church Slavonic мьнѣти (mĭněti), Old Irish ·muinethar, and Lithuanian miniu.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mǎi̯.no.mai̯/ → /ˈmɛ.no.mɛ/ → /ˈme.no.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mǎi̯.no.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmɛ.no.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmɛ.no.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈme.no.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈme.no.me/

Verb

μαίνομαι • (maínomai)

1. to be mad, angry, to rage
2. to be mad, raving, out of one's mind

Inflection

   Present: μαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	μαίνομαι	μαίνῃ, μαίνει	μαίνεται	μαίνεσθον	μαίνεσθον	μαινόμεθᾰ	μαίνεσθε	μαίνονται
	subjunctive	μαίνωμαι	μαίνῃ	μαίνηται	μαίνησθον	μαίνησθον	μαινώμεθᾰ	μαίνησθε	μαίνωνται
	optative	μαινοίμην	μαίνοιο	μαίνοιτο	μαίνοισθον	μαινοίσθην	μαινοίμεθᾰ	μαίνοισθε	μαίνοιντο
	imperative		μαίνου	μαινέσθω	μαίνεσθον	μαινέσθων		μαίνεσθε	μαινέσθων
						middle/passive
infinitive						μαίνεσθαι
participle	m					μαινόμενος
	f					μαινομένη
	n					μαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μᾰνέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	μᾰνέομαι	μᾰνέῃ, μᾰνέει	μᾰνέεται	μᾰνέεσθον	μᾰνέεσθον	μᾰνεόμεθᾰ	μᾰνέεσθε	μᾰνέονται
	optative	μᾰνεοίμην	μᾰνέοιο	μᾰνέοιτο	μᾰνέοισθον	μᾰνεοίσθην	μᾰνεοίμεθᾰ	μᾰνέοισθε	μᾰνέοιντο
					middle
infinitive					μᾰνέεσθαι
participle	m				μᾰνεόμενος
	f				μᾰνεομένη
	n				μᾰνεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μᾰνοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	μᾰνοῦμαι	μᾰνῇ	μᾰνεῖται	μᾰνεῖσθον	μᾰνεῖσθον	μᾰνούμεθᾰ	μᾰνεῖσθε	μᾰνοῦνται
	optative	μᾰνοίμην	μᾰνοῖο	μᾰνοῖτο	μᾰνοῖσθον	μᾰνοίσθην	μᾰνοίμεθᾰ	μᾰνοῖσθε	μᾰνοῖντο
					middle
infinitive					μᾰνεῖσθαι
participle	m				μᾰνούμενος
	f				μᾰνουμένη
	n				μᾰνούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μᾰνήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	μᾰνήσομαι	μᾰνήσῃ, μᾰνήσει	μᾰνήσεται	μᾰνήσεσθον	μᾰνήσεσθον	μᾰνησόμεθᾰ	μᾰνήσεσθε	μᾰνήσονται
	optative	μᾰνησοίμην	μᾰνήσοιο	μᾰνήσοιτο	μᾰνήσοισθον	μᾰνησοίσθην	μᾰνησοίμεθᾰ	μᾰνήσοισθε	μᾰνήσοιντο
					middle
infinitive					μᾰνήσεσθαι
participle	m				μᾰνησόμενος
	f				μᾰνησομένη
	n				μᾰνησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐμηνᾰ́μην, ἐμᾰ́νην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἐμηνᾰ́μην	ἐμήνω	ἐμήνᾰτο	ἐμήνᾰσθον	ἐμηνᾰ́σθην	ἐμηνᾰ́μεθᾰ	ἐμήνᾰσθε	ἐμήνᾰντο
	subjunctive	μήνωμαι	μήνῃ	μήνηται	μήνησθον	μήνησθον	μηνώμεθᾰ	μήνησθε	μήνωνται
	optative	μηναίμην	μήναιο	μήναιτο	μήναισθον	μηναίσθην	μηναίμεθᾰ	μήναισθε	μήναιντο
	imperative		μῆναι	μηνᾰ́σθω	μήνᾰσθον	μηνᾰ́σθων		μήνᾰσθε	μηνᾰ́σθων
passive	indicative	ἐμᾰ́νην	ἐμᾰ́νης	ἐμᾰ́νη	ἐμᾰ́νητον	ἐμᾰνήτην	ἐμᾰ́νημεν	ἐμᾰ́νητε	ἐμᾰ́νησᾰν
	subjunctive	μᾰνῶ	μᾰνῇς	μᾰνῇ	μᾰνῆτον	μᾰνῆτον	μᾰνῶμεν	μᾰνῆτε	μᾰνῶσῐ(ν)
	optative	μᾰνείην	μᾰνείης	μᾰνείη	μᾰνεῖτον, μᾰνείητον	μᾰνείτην, μᾰνειήτην	μᾰνεῖμεν, μᾰνείημεν	μᾰνεῖτε, μᾰνείητε	μᾰνεῖεν, μᾰνείησᾰν
	imperative		μᾰ́νηθῐ	μᾰνήτω	μᾰ́νητον	μᾰνήτων		μᾰ́νητε	μᾰνέντων
					middle		passive
infinitive					μήνᾰσθαι		μᾰνῆναι
participle	m				μηνᾰ́μενος		μᾰνείς
	f				μηνᾰμένη		μᾰνεῖσᾰ
	n				μηνᾰ́μενον		μᾰνέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: μέμηνᾰ (present sense)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μέμηνᾰ	μέμηνᾰς	μέμηνε(ν)	μεμήνᾰτον	μεμήνᾰτον	μεμήνᾰμεν	μεμήνᾰτε	μεμήνᾱσῐ(ν)
	subjunctive	μεμήνω	μεμήνῃς	μεμήνῃ	μεμήνητον	μεμήνητον	μεμήνωμεν	μεμήνητε	μεμήνωσῐ(ν)
	optative	μεμήνοιμῐ, μεμηνοίην	μεμήνοις, μεμηνοίης	μεμήνοι, μεμηνοίη	μεμήνοιτον	μεμηνοίτην	μεμήνοιμεν	μεμήνοιτε	μεμήνοιεν
	imperative		μέμηνε	μεμηνέτω	μεμήνετον	μεμηνέτων		μεμήνετε	μεμηνόντων
		active
infinitive		μεμηνέναι
participle	m	μεμηνώς
	f	μεμηνυῖᾰ
	n	μεμηνός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀντιμαίνομαι (antimaínomai)
• ἀπομαίνομαι (apomaínomai)
• ἐκμαίνω (ekmaínō)
• ἐμμαίνομαι (emmaínomai)
• ἐρυγμαίνω (erugmaínō)
• καταμαίνομαι (katamaínomai)
• παραμαίνομαι (paramaínomai)
• περιμαίνομαι (perimaínomai)
• σκυδμαίνω (skudmaínō)
• συμμαίνομαι (summaínomai)
• ὑπερμαίνομαι (hupermaínomai)
• ὑπομαίνομαι (hupomaínomai)

Related terms

• ἀμήνιτος (amḗnitos)
• μάνη (mánē)
• μανία (manía)
• μανικός (manikós)
• μεγαλομανής (megalomanḗs)
• μηνιθμός (mēnithmós)
• μήνιμα (mḗnima)
• μῆνις (mênis)
• μηνιτής (mēnitḗs)

 

References

• “μαίνομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μαίνομαι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “μαίνομαι”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• μαίνομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• μαίνομαι in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “μαίνομαι”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G3105 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek μαίνομαι (maínomai).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈme.no.me/
• Hyphenation: μαί‧νο‧μαι

Verb

μαίνομαι • (maínomai) deponent found only in the present and imperfect tenses

1. to rage (act in an angry or mad manner)

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.