benoemen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch benoemen. Equivalent to be- +‎ noemen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈnumə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧noe‧men
• Rhymes: -umən

Verb

benoemen

1. (transitive) to appoint, to nominate

   Synonyms: aanstellen, nomineren

2. (transitive) to name, to call by someone's or something's name

Conjugation

Conjugation of benoemen (weak, prefixed)
infinitive	benoemen
past singular	benoemde
past participle	benoemd
infinitive	benoemen
gerund	benoemen n
	present tense	past tense
1st person singular	benoem	benoemde
2nd person sing. (jij)	benoemt, benoem2	benoemde
2nd person sing. (u)	benoemt	benoemde
2nd person sing. (gij)	benoemt	benoemde
3rd person singular	benoemt	benoemde
plural	benoemen	benoemden
subjunctive sing.1	benoeme	benoemde
subjunctive plur.1	benoemen	benoemden
imperative sing.	benoem
imperative plur.1	benoemt
participles	benoemend	benoemd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• benoeming

Descendants

• Afrikaans: benoem