grijpen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch gripen, from Old Dutch grīpan, from Proto-West Germanic *grīpan, from Proto-Germanic *grīpaną, from Proto-Indo-European *gʰreyb- (“to grasp, grab”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɣrɛi̯pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: grij‧pen
• Rhymes: -ɛi̯pən

Verb

grijpen

1. (transitive) to grab

Conjugation

Conjugation of grijpen (strong class 1)
infinitive	grijpen
past singular	greep
past participle	gegrepen
infinitive	grijpen
gerund	grijpen n
	present tense	past tense
1st person singular	grijp	greep
2nd person sing. (jij)	grijpt, grijp2	greep
2nd person sing. (u)	grijpt	greep
2nd person sing. (gij)	grijpt	greept
3rd person singular	grijpt	greep
plural	grijpen	grepen
subjunctive sing.1	grijpe	grepe
subjunctive plur.1	grijpen	grepen
imperative sing.	grijp
imperative plur.1	grijpt
participles	grijpend	gegrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aangrijpen
• afgrijpen
• beetgrijpen
• begrijpen
• grijpstaart
• hooggegrepen
• ingrijpen
• misgrijpen
• teruggrijpen
• toegrijpen
• vastgrijpen
• vergrijpen
• weggrijpen