kronkelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch cronkelen, from Proto-Germanic *krunkōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkrɔŋ.kə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kron‧ke‧len
• Rhymes: -ɔŋkələn

Verb

kronkelen

1. (intransitive) to twist, to squirm

Conjugation

Conjugation of kronkelen (weak)
infinitive	kronkelen
past singular	kronkelde
past participle	gekronkeld
infinitive	kronkelen
gerund	kronkelen n
	present tense	past tense
1st person singular	kronkel	kronkelde
2nd person sing. (jij)	kronkelt, kronkel2	kronkelde
2nd person sing. (u)	kronkelt	kronkelde
2nd person sing. (gij)	kronkelt	kronkelde
3rd person singular	kronkelt	kronkelde
plural	kronkelen	kronkelden
subjunctive sing.1	kronkele	kronkelde
subjunctive plur.1	kronkelen	kronkelden
imperative sing.	kronkel
imperative plur.1	kronkelt
participles	kronkelend	gekronkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• kronkelaar

Related terms

• krom
• kromme

Descendants

• Afrikaans: kronkel