vigeren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin vigeō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌviˈɣeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: vi‧ge‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

vigeren

1. (intransitive) to be in force, to be valid, to be current
2. (intransitive) to be influential, to dominate

Conjugation

Conjugation of vigeren (weak)
infinitive	vigeren
past singular	vigeerde
past participle	gevigeerd
infinitive	vigeren
gerund	vigeren n
	present tense	past tense
1st person singular	vigeer	vigeerde
2nd person sing. (jij)	vigeert, vigeer2	vigeerde
2nd person sing. (u)	vigeert	vigeerde
2nd person sing. (gij)	vigeert	vigeerde
3rd person singular	vigeert	vigeerde
plural	vigeren	vigeerden
subjunctive sing.1	vigere	vigeerde
subjunctive plur.1	vigeren	vigeerden
imperative sing.	vigeer
imperative plur.1	vigeert
participles	vigerend	gevigeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.