waarzeggen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch waersegghen. Equivalent to waar (“true”) +‎ zeggen (“to say, tell”). Compare German wahrsagen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋaːrˌzɛ.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: waar‧zeg‧gen

Verb

waarzeggen

1. (intransitive) to divine, augur, tell fortunes

Conjugation

Conjugation of waarzeggen (weak)
infinitive	waarzeggen
past singular	waarzegde
past participle	gewaarzegd
infinitive	waarzeggen
gerund	waarzeggen n
	present tense	past tense
1st person singular	waarzeg	waarzegde
2nd person sing. (jij)	waarzegt, waarzeg2	waarzegde
2nd person sing. (u)	waarzegt	waarzegde
2nd person sing. (gij)	waarzegt	waarzegde
3rd person singular	waarzegt	waarzegde
plural	waarzeggen	waarzegden
subjunctive sing.1	waarzegge	waarzegde
subjunctive plur.1	waarzeggen	waarzegden
imperative sing.	waarzeg
imperative plur.1	waarzegt
participles	waarzeggend	gewaarzegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• waarzegger
• waarzeggerij

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “waarzeggen”, in Etymologiebank, Meertens Institute