Kungur
| Kungur | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| administra dividaĵo de Rusio urbo  vd
| |||
|
|
| ||
| Flago | Blazono | ||
| Administrado | |||
| Poŝtkodo | 617470–617480 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 62 173 (2023) [+] | ||
| Loĝdenso | 905 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 57° 26′ N, 56° 56′ O (mapo)57.43333333333356.933333333333Koordinatoj: 57° 26′ N, 56° 56′ O (mapo) [+] | ||
| Alto | 120 m [+] | ||
| Areo | 68,7 km² (6 870 ha) [+] | ||
| Horzono | UTC+05:00 [+] | ||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Kungur [+]
| |||
.png)
Kungur (ruse Кунгур) estas urbo en Permja regiono en Rusio.
Kodo de OKATO de la urbo (en jaro 2005) estas 57422.
La urbo estis fondita en jaro 1663.
Ĝi havas statuson de urbo ekde jaro 1781.
La interurba telefona kodo estas 34271, la enurbaj telefonnumeroj estas kvinciferaj (en jaro 2005).
Diferenco de la loka kaj moskva tempoj estas 2 horoj (en jaro 2005).
Geografiaj koordinatoj de la urbo estas 57° 26′ N 56° 56′ O / 57.433 °N, 56.933 °O (mapo)Koordinatoj: 57° 26′ N 56° 56′ O / 57.433 °N, 56.933 °O (mapo).
La urbo estas apud Uralo, ĉe enenfluo de riveroj Irenj (Ирень) kaj Ŝakva (Шаква) en riveron Silva (Сылва) (baseno de rivero Kama (Кама)).
En la urbo estas fervoja stacio.
En jaro 1959 la urbo havis 64 800 loĝantojn.
En jaro 2002 la urbo havis 69 800 loĝantojn.
Historio
[redakti | redakti fonton]Fine de la 19-a jarcento la urbo famis per traktado de ledo kaj fabrikado de ledaĵoj (ŝuoj ktp). Negocisto Nikolaj Ĉukmaldin skribis en 1896: «La tutan Siberion, same Orientan kaj Ocidentan, sen ekskludi verŝajne ankaŭ la tutan Uralon, provizas per ŝuoj kaj aliaj ledaĵoj nur tri punktoj: Kunguro, Sarapulo kaj Kimro»[1].
Ĉefurbo: Permjo
Aleksandrovsk | Berezniki | Ĉajkovskij | Ĉerdinj | Ĉermoz | Ĉernuŝka | Ĉusovoj | Dobrjanka | Gornozavodsk | Gremjaĉinsk | Gubaĥa | Kizel | Krasnokamsk | Krasnoviŝersk | Kudimkar Kungur | Lisva | Nitva | Oĉjor | Oĥansk | Osa | Solikamsk Usolje | Vereŝĉagino
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Чукмалдин, Н. (ноябрь 2001). “Поездка на Белую гору”, Лукич (ru) (4), p. 89.