Talasoterapio

Talasoterapio (devenita de malnovgreka θάλασσα thálassa 'maro')^[1] rilatas al la traktado de malsanoj per malvarma aŭ varmigita marakvo, maraj aero, suno, algoj, silto kaj sablo.

Komencante en 1750 per la doktoriga disertacio de la angla kuracisto Richard Russell (1687-1759) pri la terapia efiko de marakvo kontraŭ infektaj malsanoj (De Tabe Glandulari sui De Usu Aquae Marinae in Morbis Glandularum, "Pri la pligrandigo de la limfganglioj aŭ pri la uzo de marakvo por malsanoj de la limfganglioj"), en la 19-a jarcento, la procezo akiris ĝeneralan rekonon kaj prosperis ĉie en Okcidenta Eŭropo, precipe en Francio. La unua ĉemara banurbo estis fondita en Germanio en 1793, Heiligendamm. Post Dua Mondmilito, talasoterapio iĝis malpli grava pro la alta kosto kaj larĝa havebleco de novaj medikamentoj.

Hodiaŭ ekzistas glata transiro inter medicinaj institutoj por kuracado de spiraj malsanoj, reŭmatismo kaj kronikaj haŭtaj malsanoj tra al sano kaj bonstato-orientitaj ofertoj por feriantoj.