v
- la konsonanta litero «v» je sia minuskla skriba formo
 | Elparolo |
- voĉa /v/ antaŭ vokaloj k voĉaj konsonantoj, sed senvoĉa /f/ antaŭ senvoĉaj /p t c ĉ k f s ŝ ĥ h/[1]
- Rimarkoj: notu ke, kiel en la rusa kaj pola lingvoj, /v/ agas kiel sonoranto (same kiel /j/) per ne kaŭzante tian voĉkonformigon ĉe antaŭa konsonanto. T.e., kv kaj gv estas elparolataj malsame, kiel /kv/ kaj /gv/, kaj sv estas elparolata kiel /sv/, ne kiel */zv/.
 | Vidu ankaŭ |
 | Fontoj kaj citaĵoj |
- ↑ "Ĉe senpera sinsekvo de konsonantoj voĉa kaj senvoĉa, neevitebla estas la sonkonformigo de unu el ili. Tiel oni prononcas proksimume: apsolute (absolute), ogdek (okdek), egzisti (ekzisti), lonktempe (longtempe), glafsonoro (glavsonoro) ktp. Ĉar tiu asimilado de unu konsonanto al la sekvanta (t.n. regresiva) estas konata de tre multaj lingvoj, gi estas tolerebla ankaŭ en E-o."
— Kálmán Kalocsay kaj Gaston Waringhien. Plena Analiza Gramatiko de Esperanto. Kvina korektita eldono. — Roterdamo, 1980. §17 Sonoj kaj literoj.
Prepozicio
[redakti] | Signifoj |
- en
- uzata kun akusativo: sama al en kun akusativo
- uzata kun locativo: sama al en kun nominativo