Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Edukira joan

Ana Diosdado

Wikipedia, Entziklopedia askea
Ana Diosdado

Bizitza
JaiotzaBuenos Aires, 1938ko maiatzaren 21a
Herrialdea Argentina
 Espainia
HeriotzaMadril, 2015eko urriaren 5a (77 urte)
Heriotza moduaberezko heriotza: miokardio infartu akutua
Familia
AitaEnrique Diosdado
Ezkontidea(k)Carlos Larrañaga
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakaktorea, idazlea, antzerki zuzendaria eta gidoilaria
Jasotako sariak
KidetzaEspainiako Arte Eszenikoen Akademia
Genero artistikoadramaturgia
IMDB: nm0228062 Edit the value on Wikidata

Ana Isabel Álvarez-Diosdado Gisbert (Buenos Aires, 1938ko maiatzaren 21a – Madril, 2015eko urriaren 5a) argentinar-espainiar dramaturgoa, gidoilaria, idazlea eta aktorea izan zen.[1][2]

Biografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Familia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Buenos Airesen jaio zen, Argentinan, 1938ko maiatzaren 21ean. Gurasoak, Enrique Diosdado eta Isabel Gisbert aktoreak hantxe zeuden erbesteratuta Espainiako Gerra Zibila hasi ondoren.[2] Margarita Xirgu aktorea izan zuen amabitxi bataioan.[3] Gurasoak dibortziatu eta ama hil ondoren, Enrique Diosdado Amelia de la Torre aktorearekin ezkondu zen.[4]

Ikasketak eta aktore hasiera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bost urte besterik ez zituela, Mariana Pinedak tauletan egin zuen lehen aldiz, Margarita Xirgu amabitxiarekin batera.[4] 1950ean Espainiara iritsi eta Lizeo Frantsesean ikasi zuen.[2] Aitaren konpainian lanean jarraitu zuen, Federico García Lorcaren Así que pasen cinco años bezalako lanetan. Filosofia eta Letrak ikasi zituen Madrilgo Unibertsitate Konplutentsean, baina utzi egin zuen lizentziatura lortu aurretik.[1]

Idazle hasiera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hogeita lau urte zituela, Planeta sarian finalista izan zen En cualquier lugar, no importo cuando.[5]

1965ean argitaratu zuen lehen eleberria, eta 1969an Peter Ustinoven A mitad de camino komediaren egokitzapena estreinatu zuen. Handik sei urtera, eszenatokietan arrakasta handiena izan zuen Olvida los tambores antzezlana 1970ean estreinatu zuen; Mayte eta Foro Teatral sariak irabazi zituen.[3][6] Rafael Gilek egin zuen 1975ean zineman, eta urte horretan bertan hasi zen Carlos Larrañaga aktorearekin harremanetan.[7][1]

El Okapi 1972an estreinatu zen, eta belaunaldi-arazo bati buruzkoa, zaharren egoitza batean kontzentratuz.[5] 1973an drama estreinatu zuen Usted también podrá disfrutar de ella ikusi ahal izango duzu, kontsumo-gizartearen ikuspegi garratza. Arrakasta handia izan zuen, halaber, 1974ko Los comuneros drama historikoak, non Padilla, Bravo eta Maldonadoren matxinada Karlos V.aren begietatik ikusi baitzen, bere bizitzako, haurtzaroko, gaztaroko eta zahartzaroko hiru unetan.[6] Ondorengoak dira Y de Cachemira, chales 1976an eta Cuplé 1986an.[5]

Idazle eta dramaturgo

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Telebistako gidoiak idazten hasi zen; generoan egindako lehen lana Yo, la juez izan zen; 1972an gidoia idatzi zuen eta, Jaime Blanchekin batera, Juan y Manuela telesaileko protagonista izan zen Televisión españolan. Bitarteko horretan bertan, ESpainian arrakasta handienetarikoa izan duen 1983ko Anillos de oro seriea Imanol Ariasekin batera. 1986an Segunda Enseñanza Hezkuntzako telebistaren historiako serierik arrakastatsuenetako bat izan zen.[3] Pedro Masók zuzendu zituen biak. Irrati-gidoiak ere egin zituen, 1976an La imagen del espejo bezalako lanekin.

Une horretatik aurrera, idazle eta dramaturgo-karreran jarri zuen arreta, eta bere arrakasta handienen artean, la nobela, nabarmendu zuen, gero Los lochenta son nuestros antzerki-lanari egokitua, 1988an estreinatua.[5] Gero, 1988ko Camino de plata egin zuten, berak eta Carlos Larrañagak, 1994ko Cristal de Bohemia eta 1999an La última aventura.[5] 2015eko ekainean estreinatu zen bere azken antzezlana, El cielo que me tienes prometido.[8]

Hainbat egokitzapen egin zituen, hala nola Peter Ustinoven apatutakoa, edo Knack (1973), 1979ko Tennessee Williamsen La gata sobre el tejado de zinc, Henrik Ibsenen Casa de muñecas 1983an eta La importancia de llamarse Wilde 1993an.[7][7] Gainera, zutabegile gisa lan egin zuen Diario 16 eta ABC egunkarietan.[5]

Bizitza pribatua

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Carlos Larrañaga aktorearekin ezkonduta egon zen 1979tik 1999ra.[4] 1979ko udaberrian ezkondu ziren Londresen. Geroago, 1987ko azaroaren 6an berriro ezkondu ziren Toledon.[4]

Gaixotasuna eta heriotza

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2013. urtean leuzemia kronikoa diagnostikatu zioten eta hurrengo urteko abuztuan garun-isuria izan zuen.[9] 2015eko urriaren 5ean hil zen SGAEren egoitzan, bilera batean konortea galdu ondoren.[1]

Lanak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antzerkia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Olvida los tambores. 1970.
  • El okapi. 1972.
  • Usted también podrá disfrutar de ella. 1973.
  • Los comuneros (Si hubiese buen señor). 1974.
  • Y de Cachemira, chales. 1976.
  • Cuplé. 1986.
  • Los ochenta son nuestros. 1988.
  • Camino de plata. 1988.
  • 321, 322. 1991.
  • En la corteza del árbol. 1991.
  • Cristal de Bohemia. 1994.
  • Decíamos ayer. 1997.
  • La imagen del espejo. 1998.
  • La última aventura. 1999.
  • Harira. 2005.
  • El cielo que me tienes prometido. 2015.

Antzerki-egokitzapenak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

)* A mitad de camino de Peter Ustinov. 1970.

Telebista-gidoiak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Juan y Manuela, 1974
  • Anillos de Oro, 1983.[3]
  • Segunda enseñanza, 1986
  • Yo, la juez
  • Las llaves de la independencia, 2004

Irrati-gidoiak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • La imagen del espejo. 1976.

Eleberria

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

)* En cualquier lugar, no importa cuándo. 1965.

  • Campanas que aturden. 1969.
  • Los ochenta son nuestros. 1986.
  • Igual que aquel príncipe. 1994.

Sariak eta aintzatespenak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ana Diosdado plaza Madrilgo Lavapiés auzoan, 2018.05.28
Ana Diosdado plaza, Valle Inclan antzokiaren aurrean, Madril 2018.05.28
  • Planeta sarian finalista izan zen En cualquier lugar, no importa cuando lanarekin, hogeita lau urte zituela.[5]
  • 1971, Maite saria, danborrak Olvagatik[4]
  • 1983, Urrezko TF Anillos de oro lanarekin.
  • 1983, Anillos de oro bidezko telebistako interpreterik onenaren Zilarrezko Fotogramak.[6]
  • Mar del Plata saria.[6]
  • 2007, Antzerki Egileen Elkarteko kide nabarmen gisa, AATk bere lan onenen antologia argitaratu zuen Teatro Aukeratu bilduman.
  • 2013, ohorezko saria Max Sarien XVI. edizioan.[10]
  • Valladolideko Urrezko Domina.[6]
  • Espainiako Errege Akademiaren Fastenrath saria.
  • 2014ko abenduaren 11n, honoris causa doktore Alcalako Unibertsitatean.
  • 2016an Alfontso X.a Jakitunaren Ordena Zibileko Gurutze Handia. Hil ondoko gisa.
  • 2018an Madrilen Valle-Inclán Antzokiaren aurreko plazak bere izena du.

Omenaldia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2015eko irailaren 15ean omenaldia iragarri zitzaion Ana Diosdadori, azaroaren hasieran Alacanten egingo den Egile Garaikideen Espainiako Antzerki Erakusketan.[11]

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ a b c d «Fallece en la sede de la SGAE la dramaturga Ana Diosdado» Público 5 de octubre de 2015.
  2. ↑ a b c Ana Diosdado: "Lo primero que dije fue '¡Timbre!' en el camerino de Margarita Xirgu". 16 de junio de 2014.
  3. ↑ a b c d Reportaje a Ana Diosdado. El Mundo.
  4. ↑ a b c d e Ana Diosdado: "No ha nacido quien me ponga firme". Finanzas 14 de julio de 2013.
  5. ↑ a b c d e f g Ana Diosdado recibe el premio Max de Honor por la relevancia de su obra escénica. 4 de abril de 2013.
  6. ↑ a b c d e Ana Diosdado: "El teatro es una ceremonia, no un entretenimiento". La Información 4 de abril de 2013.
  7. ↑ a b c Seres humanos en su estado más vibrante. El Pais 2 de diciembre de 2010.
  8. ↑ Ana Diosdado aleja de la mística a Santa Teresa. El Pais 24 de junio de 2015.
  9. ↑ Ana Diosdado confiesa que padece leucemia crónica. 6 de septiembre de 2014.
  10. ↑ Ana Diosdado, Premio Max de Honor 2013. premiosmax 2013.
  11. ↑ Ana Diosdado será homenajeada en la Muestra de Teatro de Alicante. Diario Información 15 de septiembre de 2015.

Bibliografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Javier Huerta, Emilio Peral, Héctor Urzaiz, Teatro español de la A a Z, Madril: Espasa-Calpe, 2005.

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Ana_Diosdado&oldid=9532194"(e)tik eskuratuta