Errusiako Behin-behineko Gobernua

Errusiako Behin-behineko Gobernua (errusieraz: Временное правительство России) Petrogradon ezarri zen1917ko otsaileko iraultzan, tsarrak abdikatu ondoren. Behin-behineko gobernu hau burgesiaren ordezkari politikoa izan zen eta Errusian Estatu burges bat ezartzea zuen helburu. Urriko Iraultza Sozialistak uzkaili egingo zuen^[1].

Ezaugarriak

Behin-behineko Gobernua ez zen aukeratua izan eta hasiera batean burgesiaren kidez osatua izan zen, geroago alderdi kontziliatzaileetako kideak sartuz joan baziren ere. Behin-behineko Gobernuak masa zabalen artean ez zuen batere zilegitasunik, izan ere langileen eta nekazarien ordezkari politikoak Sobietak baitziren. Behin-behineko Gobernuak, iraun zuen zortzi hilabeteetan, burgesia handiaren politika egin zuen (guda inperialista jarraitu, burgesiaren jabetza babestu, langileen boterea ekidin eta abar) eta alderdi kontziliatzialeak politika horretarako bereganatu zituen^[1].

Baina, Sobietekin alderatuta, herriko masen artean ez zuen babes edo autoritate handirik (fenomeno honi “botere bikoiztasuna” deitzen zitzaion, bi instituziok baitzeukaten boterea), eta zortzi hilabete iraun izan bazituen, Sobietetan zeuden alderdi kontziliatzaileen konplizitatearengatik izan zen; boltxebikeek Sobietetan gehiengoa izaterakoan botere sobietar proletarioaren aldeko Iraultza Sozialista burutzeak horixe frogatzen du. Behin-behineko Gobernuak bi lehendakari izan zituen: Georgi Lvov kadetea (otsailetik uztailera) eta Aleksandr Kerenski eserista (uztailetik Urrira)^[1].

Behin-behineko gobernuaren sorrera

1917ko martxoan, Errusiako Estatu Dumaren behin-behineko batzordea eta Petrogradoko Sobietaren Komite Exekutiboa batu ziren. Sobietak ez zuen gobernu berriarekin bat egiteko erabakia hartu, baina negoziatzeko prest zegoen ^[2] ^[3]. Sobieteko Batzorde Betearazleak zenbait kontzesioren truke gobernuan sartzeko proposamena egin zuen, eta Kérenskik, zenbait kontzesio onartuta, Gobernu berriaren babesa lortu zuen. Nikolas II.a abdikatu eta Errusiako behin-behineko gobernu berria sortu zen, baina bere agintzeko gaitasuna Petrogradoko Sobietak zuen botereak mugatuta zegoen.

Gobernu berriak, alderdi liberalen eta sozialisten arteko tentsioak gainditu nahian, batzorde zabala izan zuen, baina bere boterea ahula eta mugatua zen. Herritarrek iraultza ez zuten erreforma politikoetara mugatu nahi, baizik eta erreforma horrek neurri sozial eta ekonomikoak jasotzea nahi zuten. Horrek liberalen eta sozialisten arteko harremanak zaildu zituen hasieratik.

Bere behin behineko izaera zela eta, eta bere baitako frakzio ezberdinen arteko desadostasunen ondorioz, Gobernuak etengabe atzeratzen zuen garrantzizko erreformak egitea, bai eta Batzar Konstituziogilerako hauteskundeak deitzea ere. Izan ere, pentsatzen zen sufragio unibertsal sekretuaren bidez demokratikoki hautatutako Batzar Konstituziogiletik irtendako gobernua soilik izango zela gai erabaki politiko, sozial eta ekonomikoak hartzeko.^[1]

Egoera politikoa

Otsaileko Iraultzaren ostean Errusiako politikak aldaketa sakonak jasan zituen. Alderdi liberalak "kontserbadore" bihurtu ziren. Eskuina eta ezkerra moderatu eta erradikal fakzioetan banatu zen. Ezkerra, sozialistez osatua, liberalekin lankidetzan aritzearen aldeko defentsisten eta Behin-behineko Gobernuaren aurkako korronte erradikalaren artean zatituta geratu zen. Lehenengoen artean Irakli Tsereteli georgiar mentxebikea izan zen haren figura nagusia. Bigarrengoen artean ezkerreko sozialista iraultzaileak, mentxebike internazionalistak, anarkistak eta, batez ere, boltxebikeak zeuden, Lenin figura nagusi bezala.

Koalizio moderatu horrek Petrogradoko Sobietaren kontrola hartu zuen berehala eta herrialde osoan zehar zabaldu zen, sobiet eta udal gehienak kontrolatuz. Baina haien artean etsaitasuna ere zegoen. Behin-behineko Gobernuaren eta sobieten arteko botere politikoaren bikoiztasunak herrialdearen banaketa soziala islatzen zuen, egitura sozial eta ekonomikoan aldaketa sakonak bilatzen zituztenak.^[4]

Arazo nagusiak

Behin-behineko gobernua eta nekazarien desilusioa

Errusiar nekazariak iraultzaren garaian. Nekazariarentzat, iraultzaren helburuak Koroaren lurrak, monasterioak eta lurjabeak lantzen zituztenei ematea eta Gobernuarekiko autonomia handiagoa lortzea ziren. Asmo horiek asetzeko gobernuaren ekintzarik ezak nekazariak Gobernuarekin desilusionatzera eta lurrak okupatzera eraman zituen, sarritan tokiko sovieten adostasunarekin.

1917ko Otsaileko Iraultzaren ondoren, Errusiako behin-behineko gobernuak erronka garrantzitsuak izan zituen nekazariekin zuen harremanean. Hasiera batean nekazarien artean tsarraren erorketagatik alaitasun sentimendu bat egon zen arren, gobernuari emandako babesa ez zen baldintzarik gabea eta bere interesen mesederako ekintzen mende zegoen. Funtsezko arloetako gobernu-politikek, hala nola tokiko administrazioak eta lurren birbanaketak, ez zituzten nekazariaren itxaropenak betetzen.

Nekazariei lurrak emateko ekintzarik ezak eta gerraren jarraipenak desilusioa eta atsekabea eragin zuten landa-eremuetan. Nekazariek lurrak okupatu zituztelako gertatu zen hori, sarritan tokiko sovieten laguntzarekin. Gobernuak nekazarien eskaerei heltzeko ahalegin batzuk egin zituen arren, hala nola nekazaritza-batzordeak sortzea, neurri horiek ez ziren eraginkorrak izan, eta Gobernuak pixkanaka landa-biztanleriaren mesedea galdu zuen.

Gobernuaren nekazaritza-politikak ere ez zuen lortu nekazarien beharrak asetzea. Ekoizpena handitzeko eta elikagaien hornidura bermatzeko neurriak ezarri ziren arren, kontrolik gabeko inflazioak eta oinarrizko produktuen eskasiak nekazarien erresistentzia gero eta handiagoa ekarri zuten. Gobernuaren erantzun eraginkorrik ezak eta liberalen eta sozialisten arteko nekazaritza-politikari buruzko desberdintasunek landa-eremuaren gaineko kontrola erabat galtzea ekarri zuten 1917ko uda amaieran.

Laburbilduz, behin-behineko gobernuak nekazariekin zituen arazoek, nekazaritza-erreformarik ezak eta elikagai-beharrei aurre egiteko ezintasunak barne, ahuldu eta erori egin ziren. Gobernuak nekazarien eskaerak betetzeko zuen ezintasuna funtsezko faktorea izan zen Urriko Iraultzan eta boltxebikeen botererako igoeran.

Gobernua eta Mundu Gerra

Behin-behineko gobernua eta indar armatuen kontrola

Otsaileko Iraultzaren lehen egunetatik, Gobernuak huts egin zuen indar armatuen kontrola hartzeko ahaleginetan, praktikan sobieten eraginpean geratu zirenak. Sobietetarako ordezkari militarren hautaketak eta 1. Aginduaren onarpenak gobernuaren autoritatea mugatu zuten eta sobieten autoritatea indartu zuten, indar armatuen gobernu kotrola zapuztuz.

Apirileko krisian Petrogradoko tropek Petrogradoko Sobieten aginduak jarraitu zituztenetik, eta ez Lavr Kornilov jeneralarenak, Gobernuak ez zuen beste erremediorik izan Petrogradoren unitateekin Petrogradoko Sobieten bidez tratatzea baino. Gobernuak ez zuen tropa leialik, unitate iraultzaileek ezker muturreko taldeen jarraibideak jarraitzen zituzten. Gobernuak alferrikako ahaleginak egin zituen propaganda ezkorra geldiarazteko, eta propaganda horrek, batez ere boltxebikeak, eragin handiagoa izan zuen soldaduengan gobernuarenak baino^[5].

Indar armatuen hasierako eskaerak Armadaren demokratizazioan eta ofizialen pribilegioen amaieran oinarritzen ziren. Baina agintariak egoera berrira ez egokitzeak eta Gobernuak ofizialei emandako babesak Gobernuaren sinesgarritasuna galtzea ekarri zuen soldaduen artean. Hiriburuaren goarnizioak, gerraren jarraipenaren aurka zegoenak, hasierako konfiantza eta babesa galdu zuen buruzagi sozialista moderatuekiko, erreformarik ez zegoelako. Korniloven kolpe saiakerak tropek gobernuarekiko zuten oposizioa bizkortu zuen, eta hiriburuko Sobietak boterea har zezan eskatu zuen.

Frontean, baldintza txarrek eta hornidurarik ezak desertzioak areagotzea ekarri zuten, eta horrek erradikalismoa ekarri zuen probintzietara, frontetik herrietara itzultzen ziren soldaduek beraiekin eramaten zutelako. Iheslariek eta boltxebikeek muturreko propagandista gisa jardun zuten gai politiko eta sozialetan, eta eragina izan zuten landako herrietan. Desertzioak ugariak izan ziren, moralari eragin zioten eta erradikalismoa herrialde osora hedatu zen.

Bake planak

1917ko Errusiako Iraultzaren garaian, Petrogradoko Sobietek bakea eta justizia eskatzen zuten, baina aliatuen erresistentziak eta nazioarteko babesik ezak oztopatu zuten hori. Behin-behineko gobernuak, tsarra agintetik kendu ondoren, hasieran Errusiak gerran parte hartu zuen, baina Armadaren desintegrazioa eta sozialista moderatuen boterea galtzeak indartu zuten boltxebikeen posizioa. Denborak aurrera egin ahala, boltxebikeak indartzea eta behin-behineko gobernuaren ospea galtzea lagundu zuen. Gobernuak botereari eusteko eta gerrari irtenbidea bilatzeko ahaleginak egin zituen, baina herritarren artean mesfidantza eta atsekabea areagotu ziren, eta azkenean, gerrari amaiera eman zioten 1918an Brest-Litovskeko Ituna sinatuz.

Nazionalismoak

Errusian autokrazia erori ondoren, mugimendu nazionalistak sortu ziren antzinako Errusiar Inperioko eskualde ezberdinetan, erabateko independentziaren eskaerak urriak izan ziren arren. Sozialistak eta liberalak bat zetozen Inperioa kultura- eta erlijio-zatiketen arabera erreformatzearen aurka, tokiko gobernuak indartu nahi zituzten arren. Herrialdeko kultura-gutxiengoen sezesioa eragozten eta balizko autonomiei buruzko neurriak Batzar Konstituziogilea deitu arte atzeratzen saiatu ziren, herrialdearen zentralizazioa babestuko zutela uste baitzuten.^[3]

Petrogradoko Sobietak eta behin-behineko Gobernuak errusiarren eskakizun politikoak eta naziotasunean oinarritutako unitate militarren erreformak errefusatu zituzten. Boltxebikeak eta ezker erradikaleko gainerakoak abertzaleen eskakizunen alde agertu ziren, baina modu lausoan..

Finlandiako Legebiltzarrak bere autonomia aldarrikatu zuen, eta sozialista moderatuek eta liberalek ez zuten onartu. Ukrainan, behin-behineko gobernuak errefusatu egin zuen autonomia adierazpena, eta horrek gobernuaren krisia eta ukrainarrei emandako kontzesioen aurkako ministro kadeteen dimisioa azkartu zituen. Azken koalizio gobernuak kontzesio batzuk egin bazituen ere, Batzar Konstituziogilearen erabakien mende geratu ziren^[6].

Langileen eskakizunak

Iraultza hasieran, langileek beren lan-baldintzetan hobekuntzak bilatzen zituzten, hala nola lanaldi laburragoak, soldata-igoerak, gaixotasun asegurua eta fabriketako baldintza hobeak. Hasiera batean Gobernuari babesa eman zitzaion arren, langileek beren eskari gehienak sobietei zuzendu zizkieten. Batzar Konstituziogilea deitzea eskatzen zuten nagusiki, eta ez zuten monarkiara itzultzeko asmorik.

Enpresen errepresioak langileak erradikalizatu zituen, fabrika-batzordeak eratu zituzten, eta batzuetan fabriken kontrola ere hartu zuten. Boltxebikeek eta anarkistek eragin handia izan zuten batzorde horietan, gobernuaren eta Petrogradoko Sobietaren ordezko botere bihurtuz. Industrialak soldata-eskaeren aurrean amore ematen hasi ziren, baina inflazioak murriztu egin zuen horretarako gaitasuna eta eskaera berriak ukatu zituzten, langileen arteko liskarrak sortuz. Enpresen itxierek tentsioa areagotu zuten, eta gobernuaren bitartekaritzak porrot egin zuen, langileak eta enpresaburuak desengainatuz. Horrek langile estremismo handiagoa ekarri zuen.

Hiriak eta frontea hornitzea

Autokraziaren beherakadaren ondoren, Errusiako garraioaren arazoak okerrera egin zuen nabarmen, neurri batean trenbideetako langileen ekintzen eraginez.

Tren-azpiegitura nabarmen hondatu zen, eta nabarmen murriztu zen eraikitako lineen, bagoi erabilgarrien eta martxan zeuden tren-makinen kopurua. Ibai-garraioak ere, gabeziak eta estatuaren kontrol eza izan zituen.

Gurdi-animalien faltak, Armadaren eskakizunen ondorioz, are gehiago oztopatu zuen uztak tren-geltokietara garraiatzea, eta horrek hirietako hornidurarik eza eta inflazioa areagotu zituen. Elikagaien eta manufakturatutako produktuen eskasiak, prezioen igoerarekin eta espekulazioarekin batera, tentsioak sortu zituen landaren eta hirien artean, etsaitasun politikoa areagotuz^[7].

Behin-behineko gobernua saiatu zen arazoari aurre egiten, besteak beste, alearen monopolioa ezarriz, errazionamendu-kartillak ezarriz eta hornidura-batzordeak sortuz. Hala ere, neurri horiek ez ziren eraginkorrak izan merkatarien eta nekazarien erresistentziagatik eta Gobernuak neurri horiek behar bezala ezartzeko gaitasun ezagatik.

Armadaren eta biztanleria zibilaren arteko tentsioak areagotu egin ziren elikagaiengatik, eta leku batzuetan, agintari militarrek horniduren zati bat laga behar izan zuten istiluak eta erasoak saihesteko. Hornidurarik ezaren arazoari aurre egiteko Gobernua gai ez izateak bere agintea hondatzen eta herriaren nahigabea handitzen lagundu zuen, eta horrek, azkenean, Urriko Iraultza eta behin-behineko Gobernuaren kolapsoa ekarri zituen.

Fiantza-krisia

Aurrekontu-defizitak inflazioa eta errubloaren debaluazioa eragin zituen. Gobernuak, diru kopuru handiak inprimatzean, herritarren konfiantza galdu zuen. Klase dirudunak beren aktiboak atzerrira eramaten saiatu ziren, baita legez kanpo ere. Moneta-jaulkipen berriek, "kérenki" izenez ezagutzen direnek, azkar galdu zuten balioa^[8].

"Askatasunaren aldeko kredituaren" bonuen bidez kreditua lortzeko Gobernuaren ahaleginak porrot egin zuen, hura babestu zuten klase pribilegiatuen eta errefusatu zuten maila baxuenen arteko gizarte-banaketa areagotuz. Aliatuaren finantza-laguntza nabarmen murriztu zen urtarrilean, eta, txikitzen jarraitu zuen, neurri batean Gobernu Aliatuek eta herrialdeko ordezkariek uste baitzuten armadaren egoerak eragotzi egingo zuela eraso-operazio garrantzitsuak egitea. Gobernuak ez zuen finantza-politika argirik.^[3] Monopolioak ezarri ziren, inflazioa geldiarazten eta diru-sarrerak handitzen saiatzen zen, atzerriko maileguak bermatzen zen bitartean. Ekainaren amaieran onartutako lege batek mozkinak gogor zergapetu zituen, eta horrek industriaren eta finantzen arloko kritikak eragin zituen.^[4]

Iraultza arteko garaiko kabineteak

Behin-behineko gobernuaren lehen kabinetea politikari liberalek zuzentzen zuten, baina kontserbadoreak ere barnean hartzen zituen. Tentsioak sortu ziren sobietekin, gerra eta nekazal erreforma bezalako gaien arteko ezberdintasunen ondorioz. Gerraren aurkako protesten ondoren, politikari sozialistek bat egin zuten gobernuarekin, baina liberalen eta sozialisten arteko tentsioek bere horretan jarraitu zuten. Krisi politiko eta ekonomiko batzuk izan ziren, baita ofentsiba militar ez-herrikoi bat eta herriaren desilusioa ere.

Kabineteetan eta koalizioetan aldaketa ugari izan ziren, gobernuaren agintea ahulduta. 1917ko irailean Lavr Kornilov jeneralak gidatutako kolpe saiakera batek tentsioak areagotu zituen eta Urriko Iraultzan boltxebikeek boterea hartzeko bidea erraztu zuen.^[4]

Iraultza Boltxebikea eta Behin-behineko Gobernuaren amaiera

Sakontzeko, irakurri: «Urriko Iraultza»

Udazkenean, boltxebikeek zuten babesa nabarmen handitu zen, herrialdeko arazoak konpontzeko alternatiba erabakigarri gisa aurkezten baitziren. Gobernuak eta Petrogradoko Sobietak gerrarekin, lurraren arazoarekin, nazionalismoekin edo krisi ekonomikoarekin amaitzeko zuten ezintasunak boltxebikeen eta, oro har, ezker erradikalaren posizioa indartu zuen. Koalizio sozial-liberalarekiko herritarren nahigabea langileen eta langileen artean hazi zen, eta horrek boltxebikeen eta, oro har, ezker erradikalaren posizioa indartu zuen.

Krisi ekonomikoak, inflazio galantak eta hiriburuko hornidurarik ezak ezaugarritua, Alemaniak Petrogradori egindako mehatxuarekin batera, krisi nazionalaren sentsazioa areagotu zuen eta erradikalismo politikoari mesede egin zion. Egoera larriagotu egin zen desertore, delitu eta desordena publiko gero eta gehiago zeudelako, eta burtsa hondoratu egin zelako Kornilovek huts egin ondoren^[9].

Gobernuak krisiari aurre egiteko zuen ezintasunak eta gainezka egiteko sentsazioak Gobernua aldatzeko beharrari buruzko eztabaidetan lagundu zuten. Boltxebikeek, Petrogradoko Sobietari herritarrek emandako babesa aprobetxatuz, nahiko erraz kendu zuten behin-behineko gobernua urriaren 25ean, eta "behin-behineko gobernu" propioa ezarri zuten, Sovnarkom izenekoa, Urriko Iraultzan^[10]. Boterea hartzeko plan boltxebikea aspalditik ezaguna bazen ere, behin-behineko Gobernu ahuldua ez zen hura eragozteko gai izan, laguntza eskasa baitzuen, bai hiriburuan, bai landa-eremuan. Trotskik babes militarra ziurtatu zuen Petrogradoko Batzorde Militar Iraultzailea kontrolatuz, eta horri esker, kolpea sobieten defentsa-neurri gisa aurkeztu ahal izan zuen. Boltxebikeek boterea hartzea liskar gutxirekin eta behin-behineko gobernuak gutxieneko erresistentzia batekin gauzatu zen.^[4]

Ondorioak eta eragina

Errusiako behin-behineko gobernuak ez zuen inoiz estatu-aparatuaren gaineko kontrol osorik izan, eta indar politikoen arteko akordioaren eta herritarren babesaren menpe egon zen, Petrogradoko Sobieta bezalako erakundeen bidez^[10]. Lege eta erreforma garrantzitsu ugari onartu arren, hala nola amnistia eta eskubide zibil eta sozialen hedapena, gobernuak ezin izan zituen erreforma horietako asko ezarri, herrialdearen kontrol administratibo eza zela eta.^[10]

Gobernuaren ospe eza berehala hazi zen bere nekazaritza politikaren ondorioz, honek, nekazarien aurkakotasuna eta hiriburuko tropen etsaitasuna eragin zituen. Gobernuak ere ezin izan zuen bere kontrola hiri nagusietatik haratago hedatu, eta barne-liskarrek eta legitimitate faltak geldiarazi zuen.

Etengabeko krisian zeuden kabineteek, eskuineko eta ezkerreko joeren arteko banaketa erakutsi zituen, eta horrek gobernuaren gutxieneko konpromisoak eta paralisia ekarri zituen. Liberalekin koalizioari eusten saiatu ziren sozialista moderatuek herriaren babesa galdu zuten pixkanaka, ezin izan zituztelako nekazariek, soldaduek eta langileek eskatutako erreformak aplikatu, eta horrek boltxebikeen igoera erraztu zuen, herritarren beharrei aurre egiteko prest zegoen oposizio bakarra bezala aurkeztu baitziren. Krisi ekonomiko gero eta handiagoak nahigabea areagotzea eta ezker erradikala indartzea ekarri zuen.^[4]

Kabineteak

Georgi Lvoven kabinetea

Behin-behineko gobernua, 1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Funtzioa	Izena	Alderdia	Denbora
Ministro-presidentea	Georgi Lvov	Bat ere ez	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Barne Arazoetako ministroa	Georgi Lvov	Bat ere ez	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Kanpo Arazoetako ministroa	Pavel Miliukov	Kadet	1917ko martxoaren 15 – ekainaren 2a
Kanpo Arazoetako ministroa	Mikhail Terestxenko	Alderdikoak ez direnak	1917ko ekainaren 2a – uztailaren 20
Gerra eta Itsas Armada ministroa	Alexander Gutxkov	Urria	1917ko martxoaren 15 – maiatzaren 13
Gerra eta Itsas Armada ministroa	Alexander Kerenski	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko maiatzaren 13 – uztailaren 20
Garraio ministroa	Nikolai Nekrasov	Kadet	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Merkataritza eta Industria ministroa	Aleksandr Konovalov	Progresista	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Justizia ministroa	Alexander Kerenski	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko martxoaren 15 – maiatzaren 1
Justizia ministroa	Pavel Pereverzev	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko maiatzaren 1 – uztailaren 20
Finantza ministroa	Mikhail Terestxenko	Alderdikoak ez direnak	1917ko martxoaren 15 – maiatzaren 17
Finantza ministroa	Andrei Shingarev	Kadet	1917ko maiatzaren 17 – uztailaren 20
Hezkuntza ministroa	Aleksandr Manuilov	Kadet	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Nekazaritza ministroa	Andrei Shingarev	Kadet	1917ko martxoaren 15 – apirila
Nekazaritza ministroa	Viktor Txernov	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko apirila – uztailaren 20
Lan ministroa	Matvei Skobelev	Mentxebikea	1917ko martxoaren 15 – uztailaren 20
Elikadura ministroa	Alexei Pexekhonov	Herri sozialistak (Errusia)
Posta eta Telegrafo ministroa	Irakli Tsereteli	Mentxebikea
Sinodo Santuaren Ober-Prokuradorea	Vladimir Lvov	Progresista

Kerenskiren lehen kabinetea

Ikus, gainera: «Uztaileko Egunak»

Behin-behineko Gobernua, 1917ko uztailaren 20a – irailaren 14a
Funtzioa	Izena	Alderdia	Denbora
Ministro-presidentea	Alexander Kerenski	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko uztailaren 20a – irailaren 14a
Gerra eta Itsas Armada ministroa	Alexander Kerenski	Alderdi Sozialista-Iraultzailea
Presidenteordea	Nikolai Nekrasov	Kadet
Finantza ministro	Nikolai Nekrasov	Kadet
Kanpo Arazoetako ministroa	Mikhail Terestxenko	Alderdirik gabekoa
Barne Arazoetako ministroa	Irakli Tsereteli	Mentxebikea	1917ko uztailaren 20a – abuztuaren 7a
Barne Arazoetako ministroa	Nikolai Avksentiev	Alderdi Sozialista-Iraultzailea	1917ko abuztuaren 7a – irailaren 14a
Garraio ministroa	Piotr Yurenev	Kadet	1917ko uztailaren 20a – irailaren 14a
Merkataritza eta Industria ministroa	Sergei Prokopovitx	Alderdirik gabekoa
Justizia ministroa	Alexander Zarudny	Herri sozialistak (Errusia)
Hezkuntza ministroa	Sergey Oldenburg	Kadet
Nekazaritza ministroa	Viktor Txernov	Alderdi Sozialista-Iraultzailea
Lan ministroa	Matvei Skobelev	Mentxebikea
Elikadura ministroa	Alexei Pexekhonov	Herri sozialistak (Errusia)
Osasun ministroa	Ivan Efremov	Alderdi Progresista (Errusia)
Posta eta Telegrafo ministroa	Alexey Nikitin	Mentxebikea
Sinodo Santuaren Ober-Prokuradorea	Vladimir Lvov	Progresista