Schüfftan efektu

Schüfftan prozeusaren eskema

Schüfftan efektua edo Schüfftan prozesua zinemarako efektu berezia da, Eugen Schüfftan (1893-1977) bere asmatzailearen izena duena.^[1]^[2] XX. mendearen lehen erdian asko erabili zuten, ia erabat mate mugikorra eta pantaila urdinaren efektuak (chroma) ordezkatua izan aurretik.

Ezaugarriak

Eugen Schüfftan argazki-zuzendari alemaniarrak Metropolis (1926) filmean egindako lanagatik prozesua findu eta ezagun egin zuen, ez baitago ebidentziarik horren aurretik beste zinemagile batzuk antzeko teknikak erabiltzen ari zirela. Fritz Lang filmaren zuzendariak aktoreak etxe orratzen eta beste eraikin batzuen maketa-eszenetan txertatu nahi izan zituen, eta, horregatik, Schüfftanek ispilu bat erabili zuen, aktoreek itxura errealista duten multzo erraldoiekin elkarreraginean aritzeko ilusioa sortzeko bereziki egina.

Schüfftanek beirazko plaka bat jarri zuen 45 graduko angeluan, kameraren eta miniaturazko eraikinen artean. Kameraren bisorea erabili zuen aktoreak geroago kristalean txertatuko ziren eremuaren ingurua marrazteko. Eskema hori ispilu batera transferitu eta ingurutik kanpo erori zen gainazal islatzaile guztia ezabatu zuen, beira gardena utziz. Ispilua beirazko jatorrizko plakaren posizio berean jartzen denean, zati islatzaileak miniaturazko eraikinaren zati bat blokeatzen du haren atzean, eta kameraren atzeko etapa ere islatzen du. Aktoreak ispilutik metro batzuetara jarri zituen, ispiluan islatzean tamaina egokian agertzeko moduan.^[3]

Film berean, Schüfftanek prozesu horren aldaketa bat erabiltzen du, non miniaturazko (edo marrazkizko) multzoaren modua ispiluaren zati islatzailean agertzen den eta aktoreak zati gardenean zehar filmatzen diren.

Hurrengo urteetan, Schüfftan prozesua beste zinemagile askok erabili zuten, besteak beste Alfred Hitchcockek, Blackmail (1929) eta The 39 Steps (1935) filmetan, eta duela gutxi, Peter Jacksonek zuzendutako Eraztunen Jauna: Erregearen Itzulera (2003) filmean. Schüfftan prozesua mate harrapaketekin ordezkatu zuten, irudiaren bi zatiei une desberdinetan filmatzea ahalbidetzen diena eta posprodukzioan aldaketa gehiago egiteko aukera ematen duena.

Schüfftan prozesua aurrekari asko ditu, izan ere, XIX. mendean jada Pepperren mamua izeneko teknika erabiltzen zuten.^[3]

Erreferentziak

↑ Pinteau, Pascal; & Hirsch, Laurel. (2005). Special Effects: An Oral History – Interviews with 37 Masters Spanning 100 Years. Harry N. Abrams, Inc. ISBN 0-8109-5591-1..
↑ (Gaztelaniaz) Comolli, Jean-Louis; Sorrel, Vincent. (2016-6-1). Cine, modo de empleo: De lo fotoquímico a lo digital. Ediciones Manantial ISBN 9789875002197..
↑ ^a ^b (Gaztelaniaz) Fernandez, Edgardo. (2013-11-16). «El cine y la tecnología: El proceso Schüfftan» Neoteo.

Kanpo estekak

Datuak: Q1935866

Artikulu hau zinemari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.

[1] Pinteau, Pascal; & Hirsch, Laurel. (2005). Special Effects: An Oral History – Interviews with 37 Masters Spanning 100 Years. Harry N. Abrams, Inc. ISBN 0-8109-5591-1..

[2] (Gaztelaniaz) Comolli, Jean-Louis; Sorrel, Vincent. (2016-6-1). Cine, modo de empleo: De lo fotoquímico a lo digital. Ediciones Manantial ISBN 9789875002197..

[:0-3] (Gaztelaniaz) Fernandez, Edgardo. (2013-11-16). «El cine y la tecnología: El proceso Schüfftan» Neoteo.

[1]

[2]

[3]