Dres ! er marchosi e oa eun disparti goullo, leun a blouz fresk ; ne oa nemet gourveza ebarz.— (Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 15)
Justement ! Il y avait dans l’écurie un compartiment vide, plein de paille fraiche ; il n’y avait qu’à s’y allonger.
– Peocʼh gant komzou goullo !— (Jakez Riou, Lizer an hini maro, Brest, 1925, page 35)
Assez de paroles vides [de sens] !
Dirazañ, melezour plaen al loc'h skornet, gant e vrouskoad haleg o fiñval dindan an avel yen, ne oa ket goullooc'h eget e ene.— (Reun Menez Keldreg, Gwelloc'h eo lazhañ ar gouloù, Tin !, in Al Liamm, no 124, septembre-octobre 1967n p. 402)
Devant lui, le miroir plat du lac glacé, avec son taillis de saules s’agitant sous le vent froid, n’était pas plus vide que son âme.