Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Springe nei ynhâld

Mezzotint

Ut Wikipedy
Skiednis fan de
boekdrukkeunst
Blokdruk 200 f.Kr.
Losse letters 1040
Drukparse 1453
Ets ± 1515
Mezzotint 1642
Akwatint 1772
Litografy 1796
Gromolitografy 1837
Rotaasjeparse 1843
Stinsel 1869
Leadsetten 1884
Mimeograaf 1886
Kopiearapparaat 1907
Seefdruk 1910
Matrizedruk 1923
Kserografy 1938
Fotosetwurk 1949
Inket(snjit)printer 1951
Kleurstofsublimaasjedruk 1957
Matriks(nulle)printer 1968
Laser(ljocht)printer 1969
Termoprinter ± 1972
3D-printer 1984
Digitale printer 1993
In betide mezzotint troch Wallerant Vaillant. It stelt in lêzende jonge man foar mei in stânbyld fan Kupido. Ofmjittings 27.5 x 21.3 sm
Berceau

De mezzotint, ek wol swarte keunst (of swartekeunst) neamd, wie om 1650 hinne in nije grafyske technyk.

By de mezzotint waard earst de hiele koperplaat rûch makke mei in (berceau), in ynstrumint mei in waaierfoarmige, kartele kop dy’t rigen dobkes en braam op de koperplaat efterliet. Op it min ofte mear rûge oerflak hechtet de inket. De plaat wurdt hielendal mei inket beklaaid, dêrom de beneaming swarte keunst. Dan wurdt de tekening mei bygelyks read kryt oerbrocht op de plaat. Om in foarstelling oan te bringen wurde guon parten fan de rûchmakke plaat mei in skraabizer (polyststiel) glêd makke. Op dy plakken pakt de inket net mear evenredich en ûntsteane by de ôfdruk dus ljochte partijen. Troch mear of minder te polysten is it mooglik om ferskate griistoanen, ofwol healtoanen, te krijen, dêrom de namme mezzo (heal) tint. It ien en oar hinget fan de kundigens fan de graveur/etser ôf. De technyk makket floeiende oergongen mooglik tusken de ferskate griistoanen. Dêrtroch jouwe ôfdrukken in fluwielen yndruk.

It mezzotint-prosedee waard útfûn troch de Dútske beropsmilitêr Ludwig von Siegen (1809-±1680). Syn earste mezzotintdruk is fan 1642 en is in portret fan Emelia Elizabeth, Lângrafinne fan Hesse-Cassel. Dat portret waard makke yn de ljocht nei donker metoade.

It Berceau skynt útfûn te wêzen troch Prins Rupert, in ferneamde kafalerybewâldhawwer yn de Ingelske Boargeroarloch, dy’t it proses yn Ingelân yntrodusearre. Yn de Nederlannen makken Wallerant Vaillant en Abraham Blooteling dy technyk bekend. De hôfskilder Peter Lely seach de potinsje om mei mezzotinten syn portretten in ûnbidige bekendheid te jaan en moedige in tal Nederlânske printmakkers oan om nei Ingelân te kommen. It proses waard dêrnei oant de midden fan de 18e iuw foaral brûkt yn Ingelân om portretten en oare skilderijen te reprodusearjen. Sûnt de 18e iuw is it in betreklik bytsje brûkt. Robert Kipniss en Peter Ilsted binne twa opmerklike 20e-iuwske eksponinten fan de technyk. Ek I.M.C. Escher brûkte de mezzotechnyk bytiden.

It wurdt mezzotinkt is ôflaat út it Italjaanske mezzo-tinto, wat heal-skildere betsjut.

Yn Frankryk stiet de technyk bekend as "la manière noire". De technyk dy’t ûnder oare tapast wurdt troch Miro. Hy hie dêr spesjaal ark foar, dat apart foar him makke waard troch in atelier yn Parys, yn de omkriten fan de Notre Dame oan de Seine.