Catarina de Braganza

Catarina de Braganza
	;
Nome orixinal	(pt) Catarina de Bragança
Biografía
Nacemento	25 de novembro de 1638 ; Paço Ducal de Vila Viçosa (Portugal)
Morte	31 de decembro de 1705 (67 anos); Palácio da Bemposta (Portugal)
Lugar de sepultura	Panteão dos Braganças (pt)
Consorte de Inglaterra
Consort of Scotland (en)
Consorte de Irlanda
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Actividade
Ocupación	rexente
Outro
Título	Infanta de Portugal ; Raíña consorte ; Raíña ; Queen Consort of Scotland (en)
Familia	Casa de Bragança e Casa de Estuardo
Cónxuxe	Carlos II de Inglaterra (1662–)
Fillos	unnamed son Stuart, second stillborn child Stuart, third stillborn child Stuart
Pais	Xoán IV de Portugal e Luísa de Gusmão
Irmáns	Pedro II de Portugal; Teodósio, Príncipe do Brasil; Afonso VI de Portugal; Joana, Princesa da Beira; Ana de Bragança; Manuel de Bragança
Descrito pola fonte	Dictionary of National Biography; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Obálky knih,

Catarina Henriqueta de Portugal, nada en Vila Viçosa o 26 de novembro de 1638 e finada en Lisboa o 31 de decembro de 1705^[1], foi Infanta de Portugal e raíña consorte de Inglaterra, Escocia e Irlanda como esposa do rei Carlos II de Inglaterra, Escocia e Irlanda.^[1]

Mocidade

A infanta Catarina Henriqueta de Portugal naceu en Vila Viçosa o 25 de novembro de 1638. Cuarta dos 8 fillos do duque Xoán II de Braganza -logo rei Xoán IV de Portugal- e de Luísa Francisca de Guzmán. Por parte de nai era unha 2ª bisneta de San Francisco de Borja e Aragón; e, conseguintemente, descendente directa do papa Alexandre VI (Rodrigo Borja ou Borgia). Aínda que recibiu educación nun convento, esta foi estreitamente supervisada pola súa nai.

Logo da restauración da Casa de Braganza, e o acceso do seu pai ao trono o 1 de decembro de 1640, en diversas circunstancias propuxéronlle como noiva, malia ter só 8 anos, para Xoán Xosé de Austria, Francisco de Beaufort, Lois XIV de Francia e Carlos II de Inglaterra.^[1] Consideroulla un conduto útil para establecer unha alianza entre Portugal e Inglaterra, despois do Tratado dos Pireneos en 1659 no cal Portugal fora desdeñado por Francia.

Ao ser restaurado Carlos ao trono inglés en 1660, a nai de Catarina volveu abrir negociacións cos seus conselleiros, e asinouse un tratado de matrimonio o 23 de xuño de 1661.^[1]

Como parte do dote, a coroa portuguesa cedeu a Inglaterra a cidade de Tánxer, en Marrocos, e a illa de Bombai (na baía de Joãou Bom), na India.^[1]

Como raíña consorte

Catarina casou mediante poderes en Lisboa o 23 de abril de 1662 co rei Carlos II de Inglaterra. Logo da súa chegada a Portsmouth o 14 de maio de 1662, a parella casou en dúas cerimonias - unha católica realizada en segredo, seguida por un servizo público anglicano - o 21 de maio de 1662, na cidade de Portsmouth.

Catarina non era unha raíña particularmente popular, por ser católica romana, e por mor diso non poder ser coroada, xa que os católicos romanos tiñan prohibido participar en servizos anglicanos. Inicialmente Catarina afrontou dificultades debido ao idioma, as infidelidades do rei e os conflitos políticos entre católicos romanos e anglicanos. Co tempo, o seu decoro, tranquilidade, lealdade e afecto xenuíno para Carlos cambiaron a percepción do público respecto dela.

Malia a reputación que tiña Carlos de mullereiro, Catarina nunca puido darlle un herdeiro vivo, pois aínda que tivo 3 embarazos -o último dos cales foi en 1669-, todos terminaron en abortos. A súa posición tornábase difícil a medida que Carlos continuaba tendo bastardos coas súas amantes, con todo el insistiu de que a tratasen con respecto, e rexeitou divorciarse dela. Logo da morte de Carlos en 1685, Catarina permaneceu en Inglaterra durante o reinado do seu cuñado Xacobe VII, e volveu a Portugal ao ser entronizados en forma conxunta Guillerme III e María II.^[1]

Catarina morreu en Lisboa, o 31 de decembro de 1705, aos 67 anos de idade, sendo sepulta na cripta real da igrexa de Sao Vicente de Fora, Portugal.

Catarina é famosa por introducir o costume de tomar o té en Inglaterra.

Últimos anos

Ao final da enfermidade Carlos en 1685, mostrou a ansiedade de reconciliación coa fe católica, e exhibiu unha gran dor pola súa morte. Máis adiante no mesmo ano, sen éxito, intercedeu ante Xacobo pola vida de James Scott , fillo ilexítimo de Carlos, xa que foi o líder da Rebelión de Monmouth malia que en rebelión contara co apoio representada polos protestantes contra unha firme oposición á Igrexa Católica.

Catarina permaneceu en Inglaterra, vivindo en Somerset House, a través do reinado de Xacobo e o seu deposición na Revolución Gloriosa de Guillerme III e María II. Inicialmente en bos termos con Guillerme e María, a súa situación deteriorouse como a práctica da súa relixión dando lugar a malentendidos e o illamento cada vez maior. Un proxecto de lei foi presentado ao Parlamento para limitar o número de axentes católicos de Catarina, e que foi advertido de non axitar en contra do goberno. Finalmente regresou a Portugal en marzo de 1692.

Apoiou o Tratado de Methuen, en 1703 con Inglaterra e actuou como rexente do seu irmán, Pedro II, en 1701 e 1704-05. Morreu no Palacio de Bemposta en Lisboa o 31 de decembro de 1705 e foi enterrada no Mosteiro dos Xerónimos, en Belém, Lisboa .

Notas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 "Catarina (D.).". Portugal - Dicionário Histórico, Corográfico, Heráldico, Biográfico, Bibliográfico, Numismático e Artístico (en portugués). 2011. pp. 948–949. Consultado o 23 de outubro.

Véxase tamén

Outros artigos

Predecesor: Henriqueta María de Francia	Raíña Consorte de Inglaterra, Escocia e Irlanda 1662 - 1685	Sucesor: María de Módena

[Diccionario-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 "Catarina (D.).". Portugal - Dicionário Histórico, Corográfico, Heráldico, Biográfico, Bibliográfico, Numismático e Artístico (en portugués). 2011. pp. 948–949. Consultado o 23 de outubro.

[1]