Lingua italiana
O italiano[2] ou lingua italiana é unha lingua pertencente ao grupo das linguas romances, da familia das linguas indoeuropeas. Existe un gran número de dialectos neorromances. O italiano é a lingua oficial de Italia, de San Marino, de Suíza e da Cidade do Vaticano. Tamén se fala a distintos niveis en Somalia, Libia, Mónaco, Malta, a illa de Córsega e Albania.[3]
| Italiano italiano | ||
|---|---|---|
| Pronuncia: | [it̪aˈljaːno] | |
| Falado en: | Italia, Suíza, Malta, Arxentina, Uruguai, Somalia, Brasil, Libia, Etiopía, e outros países e rexións. | |
| Rexións: | Europa occidental | |
| Total de falantes: | 70 millóns | |
| Posición: | 23 | |
| Familia: | Indoeuropeo Itálico Románico Románico oriental Italo-románico Italiano | |
| Status oficial | ||
| Lingua oficial de: | Italia, Suíza, San Marino, Vaticano, Eslovenia, Croacia (rexión da istria), Unión Europea | |
| Regulado por: | Accademia della Crusca | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | it
| |
| ISO 639-2: | ita | |
| SIL: | ITN
| |
| Mapa | ||
 
| ||
| Status | ||
 | ||
Historia
editarO italiano moderno é un dialecto que conseguiu imporse como lingua propia dunha rexión moito máis vasta cá súa rexión dialectal. Trátase do dialecto toscano de Florencia, Pisa e Siena, que se impuxo non por razóns políticas, económicas ou militares como adoita ocorrer, senón debido ao prestixio cultural que levaba consigo ao ser o idioma no que se escribiu a Divina Comedia, que se considera a primeira obra literaria escrita na "lingua moderna". O toscano é en efecto a lingua na que escribiron Dante Alighieri, Francesco Petrarca e Giovanni Boccaccio, considerados os tres grandes escritores do Prerrenacemento italiano.
Notas
editar- ↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para italiano.
- ↑ Berloco 2018
Véxase tamén
editar| Existe unha versión da Wikipedia en Lingua italiana |
Bibliografía
editar- Canepari, Luciano (1992). Il MªPi – Manuale di pronuncia italiana [Handbook of Italian Pronunciation] (en Italian). Bologna: Zanichelli. ISBN 978-88-08-24624-0.
- Berloco, Fabrizio (2018). The Big Book of Italian Verbs: 900 Fully Conjugated Verbs in All Tenses. With IPA Transcription, 2nd Edition. Lengu. ISBN 978-8894034813.
- Bertinetto, Pier Marco; Loporcaro, Michele (2005). "The sound pattern of Standard Italian, as compared with the varieties spoken in Florence, Milan and Rome" (PDF). Journal of the International Phonetic Association 35 (2): 131–151. doi:10.1017/S0025100305002148. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de marzo de 2016. Consultado o 23 de outubro de 2019.
- Borrelli, Doris (2002). Raddoppiamento Sintattico in Italian: A Synchronic and Diachronic Cross-Dialectical Study. Outstanding dissertations in linguistics 0. New York: Psychology Press. ISBN 978-0415942072.
Outros artigos
editarLigazóns externas
editar
|
Este artigo sobre lingüística é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |