Minnesang

O Minnesang é a tradición de poesía lírica e a canción entre o século XII e finais do século XIV. Estes trobadores xermanos do Minnesang eran coñecidos como Minnesänger. Estaban unidos en comunidades ou irmandades.

Historia

Estes cantores tiñan moito en común cos trobadours (trobadores) provenzais (do sur de Francia). Como eles, cantaban xeralmente sobre o amor cortés ('da corte', non popular), do que provén o termo do alto alemán minne (“remembranza”, “amor”).

Moitos dos minnesängers máis coñecidos son notables tamén pola súa poesía épica ou narrativa, como Hartmann von Aue (1170 - 1220?) e Wolfram von Eschenbach (1170-1220), que adaptaban novelas cortesás (roman courtois) francesas, particularmente novelas artúricas de Chrétien de Troyes, o primeiro deles confesando a súa procedencia (Erek, Iwein) e puíndo e ornamentando a narración en forma e contido, o segundo plaxiando sen contemplacións (Perceval). Outras importantes figuras son Godofredo de Estrasburgo, Strassburg ou Straßburg, recopilador das lendas bretoas (e posiblemente provenzais) sobre Tristán na súa Tristán e Iseo, e Walther von der Vogelweide (1170-1228), o poeta máis persoal e orixinal daquela época.

A canción cortesá

Moitas melodías da minnelied ('canción cortesá') sobreviviron até a actualidade, aínda que os manuscritos máis antigos son do século XV, o que pode facer que as cancións fosen copiadas de maneira diferente a como eran os seus orixinais. Ademais é difícil descifrar a notación musical que se utilizaba nesa época. Aínda que o contorno da melodía é fácil de interpretar, o ritmo da canción frecuentemente é imposible de adiviñar.

No século XV o minnesang ('canto cortesán') desenvolveuse e formou a tradición dos "Mestres cantores" (meistersinger), cuxa orixe social era burguesa (comerciante) a diferenza dos minnesänger que proviñan da clase aristocrática.

Escribíronse polo menos dúas óperas acerca da tradición minnesänger: Tannhäuser (de Richard Wagner) e Guntram (de Richard Strauss).

Exemplo de Minnelied

O seguinte poema de amor, de autor anónimo, escrito no alto alemán medio, atopouse nun códice latino do século XII no mosteiro de Tegernsee.

Orixinal	Alemán moderno	Galego
Du bist min ich bin din. Des sol(s)t du gewis sin. Du bist beslozzen In meinem herzen. Verlorn ist das slüzzelin. Du muost immer drinne sin!	Du bist mein! Ich bin dein. Dessen sollst Du gewiss sein. Du bist fest In meinem Herzen. Verloren ist das Schlüsselein. Musst wohl für immer drinnen sein!	Ti es meu, eu son teu. Diso podes estar seguro. Ti estás encerrado No meu corazón. Perdida está a chaviña Deberás quedar alí para sempre!