Edwin Moses
 (2017)  | |
| Nome orixinal | (en) Edwin Corley Moses |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 31 de agosto de 1955 (69 anos) Dayton, Estados Unidos de América (pt)  |
| Educación | Morehouse College (en) |
| Altura | 186 cm |
| Peso | 72 kg |
| Actividade | |
| Ocupación | atleta, piloto de bobsleigh |
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América |
| Deporte | atletismo Bobsleigh |
| Disciplina deportiva | 400 metros com barreiras (pt) |
| Participou en | |
| 1988 | Xogos Olímpicos de 1988 |
| 1984 | Xogos Olímpicos de 1984 |
| 1976 | Xogos Olímpicos de 1976 |
| Páxina web | edwinmoses.com |
   | |
Edwin Moses, nado en Dayton o 31 de agosto de 1955, é un ex-atleta estadounidense, bicampión olímpico dos 400 m con barreiras e o maior nome da historia desta proba olímpica, vencendo 122 delas (107 consecutivamente) nun período de dez anos e quebrando catro veces a marca mundial da distancia.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Inicio
[editar | editar a fonte]Nado do estado de Ohio, Moses recibiu unha bolsa de estudos para unha universidade en Atlanta, só para homes e tradicionalmente afroamericanos, e formouse en física e enxeñaría industrial mentres competía polo equipo de atletismo da universidade, onde era chamado "home biónico" pola severidade do seu adestramento.[1]
Carreira
[editar | editar a fonte]
Revelándose rapidamente nos 400 m con barreiras, tiña a característica de dar trece pasos entre as barreiras, ao contrario dos catorce dados por todos os atletas, o que lle permitía gañar tempo a partir da metade da proba, sen precisar cambiar de paso ao saltar. Cualificado para os Xogos Olímpicos de Montreal, en 1976, despois de vencer a selección estadounidense, na súa primeira competición internacional de vulto gañou a medalla de ouro olímpica e quebrou a marca mundial da proba, con 47s 63.[1]
Tras quebrar a súa propia marca mundial o ano seguinte, Moses foi derrotado polo alemán occidental Harald Schmid nunha competición en agosto de 1977, en Berlín.[1] A partir de aí, e cunha vitoria sobre Schmid a semana seguinte en Düsseldorf, Moses venceu todas as probas nas cales participou os seguinte nove anos, nove meses e nove días.
Cando finalmente foi derrotado, o 4 de xuño de 1987, en Madrid, polo seu compatriota Danny Harris, Moses xa se convertera nunha lenda da proba, vencendo 107 carreiras consecutivas,[1] quebrando dúas veces máis a marca mundial (a última delas, 47s 02, en Koblenz, en agosto de 1983[2]), vencendo tres veces a Copa do Mundo de Atletismo, dúas veces o Campionato Mundial e conseguindo o bicampionato olímpico nos Xogos Olímpicos de 1984, nos Ánxeles, onde foi escollido para facer o xuramento olímpico.
Despois da derrota por Harris, Moses volveu vencer dez probas consecutivas até pèchar a súa participación nas Olimpíadas, coa medalla de bronce da proba nos Xogos Olímpicos de Seúl, en 1988, mesmo así facendo o seu mellor tempo nunha final olímpica. O vencedor, Andre Phillips, idolatrábao dende a escola secundaria e xa perdera contra Moses vinte veces en competicións anteriores, incluíndo a selección norteamericana para Seúl 1988.[1]
Reformas no COI
[editar | editar a fonte]En 1979, para poder dedicarse con exclusividade ao atletismo, precisou tirar un período de licenza da empresa en que traballaba, a General Dynamics. Baseado na experiencia, en que a pesar de manter o status de empregado non recibía, durante os seguintes dous anos converteuse en voceiro dunha campaña entre os atletas pola mudanza nas regras, xunto ao Comité Olímpico Internacional, con relación ao amadorismo esixido aos atletas, que prexudicaba os estadounidenses, pois os atletas dos países do bloque do leste eran subliminarmente sustentados polos seus gobernos.
A súa dedicación á iso, levou á creación dun fondo de investimento atlético, que permitía a gobernos e empresas comerciais, patrocinaren o adestramento destes atletas, a través de pagamento a través dos comités olímpicos ou de vínculo comercial a produtos destas empresas. O proxecto foi levado ao presidente Juan Antonio Samaranch, tivo o visto e prace do comité directivo do COI e foi ratificado en 1981, permitindo a supervivencia de comités nacionais a través do patrocinio comercial, traendo a era do profesionalismo aos Xogos Olímpicos.[3]
Vida privada
[editar | editar a fonte]Moses é vexetariano, filántropo e avogado pola paz.[4][5] Moses ten un fillo, Julian, nado o 29 de agosto e 1995 en California.
Casou con Michelle Moses en febreiro de 2007.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 ESPN.com Moses made winning look easy
- ↑ IAAF Edwin Moses
- ↑ Major Taylor Association:Edwin Moses Biography
- ↑ Finn, Adharanand (30 de xullo de 2012). "Olympic vegetarians: the elite athletes who shun meat". The Guardian (London).
- ↑ "Top 10 Historic Vegetarian and Vegan Olympians". SikhNet. 30 de xullo de 2012.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- "Edwin Moses: An Era Unto Himself" (1999). En ESPN SportsCentury. Michael MacCambridge, Editor. Nova York: Hyperion-ESPN Books. pp. 254–5.
- IOC 1984 Summer Olympics
- Schwartz, Larry. Moses made winning look easy. ESPN.com.
- Edwin Moses Biography. Major Taylor Association, Inc.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
- Atletas olímpicos dos Estados Unidos de América
- Nados en Dayton, Ohio
- Nados en 1955
- Atletas de valados
- Medallistas olímpicos en atletismo
- Medallistas olímpicos de ouro polos Estados Unidos de América
- Medallistas olímpicos de bronce polos Estados Unidos de América
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 1976
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 1984
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 1988
- Atletas nos Xogos Olímpicos de 1976
- Atletas nos Xogos Olímpicos de 1984
- Atletas nos Xogos Olímpicos de 1988