Gran Premio do Xapón de 1989
| ||
| Nome oficial | XV Fuji Television Japanese Grand Prix  | |
|---|---|---|
| Tipo | Gran Premio do Xapón | |
| Deporte | automobilismo | |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 | |
| Distancia do evento | 53 | |
| Localización e Datas | ||
| Localización | Circuíto de Suzuka (Suzuka) 34°50′30″N 136°32′20″L / 34.8417, 136.5389 | |
| Lonxitude | 5,807 km | |
| País | Xapón | |
| Data | 22 de outubro de 1989 | |
| Competición | ||
| Primeiro posto | Alessandro Nannini | |
| Pole position | Ayrton Senna | |
| Volta máis rápida | Alain Prost | |
O Gran Premio do Xapón de 1989 (oficialmente o XV Fuji Televisión Gran Premio do Xapón) foi unha carreira de Fórmula Un disputada en Suzuka o 22 de outubro de 1989. Foi a décimo quinta e penúltima proba da tempada 1989 da Fórmula Un, o 16º Gran Premio do Xapón e o quinto que se celebrou no marco do campionato mundial de pilotos de Fórmula Un. A carreira de 53 voltas foi gañada por Alessandro Nannini para o equipo Benetton, que saíra na sexta posición. Riccardo Patrese terminou en segundo lugar para o equipo Williams, con Thierry Boutsen terceiro no outro Williams.
Esta carreira converteríase nunha das máis notorias na historia da F1, xa que foi a culminación da tumultuosa rivalidade de dous anos entre os pilotos de McLaren Alain Prost e Ayrton Senna. O Gran Premio do Xapón decidiu o Campionato de Pilotos de 1989 en favor de Prost, logo dunha colisión na chicana final con Senna que deixou a ambos fóra da pista. Mentres que Prost abandonou o seu coche parado, Senna seguiu co seu, fixo unha parada en boxes para cambiar o seu morro, e alcanzou a Alessandro Nannini para lograr a vitoria. Logo da carreira Senna foi descualificado nunha polémica decisión por usar a vía de escape da chicana para volver ao circuíto, entregando o título a Prost.
Informe
[editar | editar a fonte]Antecedentes
[editar | editar a fonte]Como en 1988, o equipo de McLaren dominou ao longo de 1989. Ao comezar esta carreira, Prost tiña unha vantaxe de 16 puntos sobre Senna no Campionato de Pilotos, 76 a 60. O brasileiro gañara seis carreiras por catro do francés, incluíndo a anterior carreira no Gran Premio de España de 1989, pero só terminara nos puntos noutra ocasión, mentres que Prost só terminara fora dos puntos unha vez en toda a tempada. Polo tanto, Senna tiña que gañar tanto esta carreira como a última carreira en Australia para ter algunha posibilidade de reter o seu Campionato Mundial de Pilotos. Con todo, si Senna gañaba as dúas últimas carreiras, sería campión independentemente de onde terminase Prost, debido ao sistema de puntuacións.
Práctica e cualificación
[editar | editar a fonte]Como era de esperar, os dous McLarens dominaron a clasificación. Aínda así, Senna dominou facilmente na pista, logrando un tempo máis dun segundo e medio máis rápido que o seu compañeiro de equipo Prost. Prost decatouse moi pronto de que os McLarens eran moi superiores a todos os outros coches da grella, ata coa configuración do automóbil completamente optimizada para a carreira, podería cualificar na carreira xunto a Senna, pero cunha configuración moito mellor adaptada ás demandas da carreira que o seu compañeiro de equipo, só tería que vencer ao brasileiro na liña de saída para ter unha considerable vantaxe durante a carreira, como se vería. Os Ferraris de Gerhard Berger e Nigel Mansell ocuparon a segunda fila, con Berger superando ao seu compañeiro de equipo no cuarto lugar por dúas décimas de segundo. O Williams de Riccardo Patrese quedou medio segundo detrás de Mansell en quinto lugar, xunto a el na terceira fila o italiano Alessandro Nannini no Benetton-Ford utilizando o desenvolvemento HBA4 do Motor V8. As posicións detrás de Nannini estiveron moi disputadas, con só seis décimas de segundo de diferenza nos seguintes seis tempos de cualificación, incluíndo o do ex campión do mundo Nelson Piquet no Lotus-Judd na undécima posición. Jonathan Palmer no Tyrrell-Ford logrou o último lugar da grella no vixésimo sexto lugar, mentres que catro pilotos non cualificaron (incluíndo aos ex pilotos de Ferrari René Arnoux e Michele Alboreto que entre eles gañaran 12 Grandes Premios), xunto aos nove pilotos que non se precualificaron.
Sorprendentemente, Bernd Schneider cualificou o Zakspeed-Yamaha para correr a súa segunda carreira da tempada (tamén cualificara para a primeira carreira da tempada en Brasil). Schneider clasificouse 21º, só 4.851 segundos máis lento que Senna. O compañeiro de Schneider Aguri Suzuki non tivo tanta sorte no seu Gran Premio de casa. Logo de facer o seu debut na F1 co equipo Larrousse en Suzuka no Gran Premio do Xapón de 1988, Suzuki rexistrou a súa décimo quinta falla consecutiva para precualificar no pouco potente Zakspeed.
Carreira
[editar | editar a fonte]Na saída, Prost foi moito máis rápido que Senna, como esperaba, eliminando ao instante a vantaxe da pole position do brasileiro logo de retirar o seu gurney flap sen que Senna soubéseo, segundo revelou o xornalista de F1, Maurice Hamilton.[1] De feito, a saída de Senna foi tan mala que Gerhard Berger logrou poñerse ao seu lado desde o seu terceiro posto na grella. Pero o McLaren de Senna tiña a trazada boa na primeira curva, e logrou manter o Ferrari detrás del. Cunha configuración de carreira claramente superior á do seu compañeiro de equipo, durante a primeira metade da carreira, Prost continuou aumentando o seu liderado ata case seis segundos, logo Senna perdeu dous segundos adicionais debido a un lento pitstop (Prost tamén configurara o coche con menos carga aerodinámica que Senna, dándolle máis velocidade en liña recta e protexendoo contra todos os intentos de pasalo máis extremos no punto de adiantamento do circuíto, a chicana ao final da volta). Con todo, cun novo conxunto de pneumáticos o equilibrio de potencia cambiou, e o reinante Campión do Mundo comezou a aproximarse ao francés.
Detrás da parella líder, logo da súa carga inicial, a caixa de cambios do Ferrari de Gerhard Berger fallou na volta 34, e o Ferrari de Nigel Mansell sufriu un fallo do motor nove voltas despois. Cos coches da Scuderia desaparecidos, todos os verdadeiros rivais de McLaren desapareceran. A única oposición que lle quedaba a Senna e Prost era entre eles, xa que alonxábanse do novo terceiro Alessandro Nannini. O italiano de Benetton utilizaba o motor menos potente, pero máis fiable, Ford DFR na carreira e non o desenvolvemento HBA4. O seu compañeiro de equipo Emanuele Pirro utilizou o desenvolvemento V8 na carreira, e aínda que non era tan rápido como Nannini, valeulle para subir ata o 10º posto logo de comezar 22º. A carreira de Pirro terminou na volta 33 logo dunha colisión na forquita.
Senna finalmente atrapou a Prost na volta 40 (Prost deliberadamente relaxara o seu ritmo, permitindo que Senna o seguira de cerca no seu ronsel nas curvas, a expensas de forzar a Senna a usar os seus pneumáticos máis frescos), e nas seguintes cinco voltas a brecha entre os dous mantívose en aproximadamente un segundo cos dous pilotosde McLaren tratando de situarse tácticamente. Prost tiña maior velocidade nas rectas, mentres que os axustes de Senna dábanlle vantaxe nas curvas. Na volta 46 Senna usou a súa maior velocidade en curva para asegurarse de manterse preto detrás do coche de Prost a través da desafiante dobre curva da Spoon Corner. Isto puxo o coche de Senna directamente no rebufo aerodinámico do Mclaren do líder, eliminando gran parte da vantaxe en liña recta de Prost. A través da infame curva á esquerda 130R de alta velocidade, Senna reducíu a vantaxe de Prost aínda máis, poñendo o seu MP4/5 só a dúas lonxitudes de coche detrás do seu rival.
A seguinte curva logo da 130R é a chicana, a segunda curva máis lenta do circuíto. Mentres Prost empezaba a frear pola curva Senna lanzouse por un lado, pero Prost viu o movemento nos seus espellos e moveu o seu coche a través da pista para bloquear a súa trazada (Prost dixera antes da carreira que no pasado deixara a porta aberta cando Senna retabaoo para non deixar ambos coches fóra de carreira, pero non deixou a porta aberta neste día). Ningún dos pilotos estaba disposto a ceder e os dous chocaron xusto antes do vértice da curva. Coas rodas bloqueadas e os motores apagados, os dous coches detivéronse na boca da rúa de escape bloqueando parcialmente a chicana. Como os vehículos estaban directamente na liña de calquera posible coche fóra de control, os comisarios apresuráronse a sacalos. Mentres Prost se desabrochaba o cinto e deixaba o seu coche (pensando que esta carreira terminara e o Campionato do Mundo finalmente era seu), Senna fixo un xesto aos comisarios para que o empuxaran pola estrada de escape. Cando o McLaren foi empuxado, Senna utilizou o movemento para arrincar o seu motor, e despois de encendelo inmediatamente acelerou pola estrada de escape, serpenteando entre os bolardos provisionais dispostos na chicana.
Aínda que o seu coche funcionaba, o MP4/5 de Senna sufrira danos na súa á dianteira durante a colisión, e mentres Prost volvía lentamente ao próximo pit lane, Senna tivo que completar case unha volta completa ao circuíto antes de entrar en boxes para unha reparación. Unha vez que o seu morro foi substituído Senna continuou a carreira. O dominio de McLaren demostrouse polo feito de que malia a colisión, o período que estivo parado, a volta lenta, e a parada no pit stop mentres se reparaba o seu coche, cando Senna regresou á carreira estaba a só cinco segundos do novo líder da carreira, Alessandro Nannini.
Senna pilotou como un poseso e non tardou moito en atrapar ao Benetton de Nannini. Pasou ao italiano só dúas voltas logo de substituír o morro do seu coche, exactamente no mesmo lugar no que colisionou con Prost (a diferenza de Prost, Nannini non ofreceu unha resistenci significativa). Tres voltas máis tarde Senna chegou a bandeira a cadros. Nannini terminou en segundo lugar, seguido polos dous Williams-Renaults de Riccardo Patrese e Thierry Boutsen, que pilotaran en tándem e fóra de ritmo durante toda a carreira. O outro piloto na mesma volta que o gañador foi Nelson Piquet, case a unha volta, pero aínda moito mellor que na undécima posición na que comezou, debido principalmente á alta taxa de abandonos da carreira. Só once dos vinte e seis participantes chegaron ao final. Detrás de Piquet estaban dous pilotos británicos que tamén se beneficiaron dos abandonos, e mentres que a sexta posición final de Martin Brundle era bastante notable, Derek Warwick chegou desde a fila traseira da grella no seu Arrows para lograr o sétimo lugar. Nunha estrataxema que funcionoulle de luxo, antes da carreira Warwick tomara a extraordinaria medida de eliminar practicamente toda a carga aerodinámica do seu coche coa esperanza de que a velocidade extra na recta daríalle unha vantaxe.[2]
Post-carreira
[editar | editar a fonte]Inmediatamente logo da carreira, Senna foi descualificado polos comisarios de carreira por saltar a chicana logo da súa colisión con Prost, con Senna crendo que a decisión tomaraa o presidente Jean-Marie Balestre para dar o campionato ao seu compatriota Prost (os comisarios de carreira e Balestre negaron o caso, indicando que o presidente de FISA non estaba presente na reunión dos comisarios cando tomaron a decisión de descualificar a Senna). Nannini adxudicouse a vitoria, Patrese e Boutsen participaron na cerimonia do podio. Esta sería a única vitoria de Alessandro Nannini nunha carreira de Fórmula Un, a súa andaina na F1 foi cortada por un accidente de helicóptero case exactamente un ano despois no que perdeu o seu antebrazo dereito. A descualificación de Senna tamén significou que matematicamente lle fora imposible alcanzar os puntos de Prost, polo que o Campionato de 1989 foi para o francés.
Como non obtivera ningunha vantaxe competitiva por saltarse a chicana, Senna e McLaren apelaron a decisión da descualificación. O xefe de McLaren, Ron Dennis, explicou que non tiña nada que ver con deter a Prost (que deixaba McLaren por Ferrari) gañando o campionato, senón que o equipo sentía que se lles quitou unha vitoria por unha decisión incorrecta, que resultaba nunha perda de diñeiro en premios e de diñeiro de bonificación do patrocinio. Posteriormente na audiencia da FIA en París, a mesma semana, a inhabilitación de Senna non só foi confirmada, senón que se lle impuxo unha multa adicional de 100.000 US $ e unha suspensión de seis meses (a FIA tamén cualificou a Senna de "piloto perigoso"). Desde o incidente, houbo moito debate sobre se Prost chocou intencionadamente con Senna, se Senna fora demasiado ambicioso no seu movemento de adiantamento, ou se a colisión fora simplemente un incidente de carreira entre dous compañeiros de equipo enfadados.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Pre Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 17 |  Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:43.035 | — |
| 2 | 30 |  Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:43.089 | +0.054 |
| 3 | 34 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:44.053 | +1.018 |
| 4 | 29 | Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:44.075 | +1.040 |
| 5 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:44.313 | +1.278 |
| 6 | 31 |  Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:44.498 | +1.463 |
| 7 | 36 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:44.582 | +1.547 |
| 8 | 35 |  Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:44.780 | +1.745 |
| 9 | 33 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Judd | 1:45.446 | +2.411 |
| 10 | 37 |  JJ Lehto
|
Onyx-Ford | 1:45.787 | +2.752 |
| 11 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:46.705 | +3.670 |
| 12 | 41 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:48.306 | +5.271 |
| 13 | 32 | Enrico Bertaggia
|
Coloni-Ford | Sen tempo | — |
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:39.493 | 1:38.041 | — |
| 2 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:40.875 | 1:39.771 | +1.730 |
| 3 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:41.253 | 1:40.187 | +2.146 |
| 4 | 27 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:40.608 | 1:40.406 | +2.365 |
| 5 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:42.397 | 1:40.936 | +2.895 |
| 6 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:41.601 | 1:41.103 | +3.062 |
| 7 | 5 |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:42.943 | 1:41.324 | +3.283 |
| 8 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:42.534 | 1:41.336 | +3.295 |
| 9 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:42.909 | 1:41.458 | +3.417 |
| 10 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:42.483 | 1:41.519 | +3.478 |
| 11 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:43.386 | 1:41.802 | +3.761 |
| 12 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:43.370 | 1:41.988 | +3.947 |
| 13 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1:44.236 | 1:42.182 | +4.141 |
| 14 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:43.107 | 1:42.283 | +4.242 |
| 15 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:43.171 | 1:42.488 | +4.447 |
| 16 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:43.904 | 1:42.581 | +4.540 |
| 17 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:43.851 | 1:42.672 | +4.631 |
| 18 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:43.306 | 1:42.709 | +4.668 |
| 19 | 23 | Paolo Barilla
|
Minardi-Ford | 1:46.096 | 1:42.780 | +4.739 |
| 20 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:44.805 | 1:42.880 | +4.839 |
| 21 | 34 | Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:44.323 | 1:42.892 | +4.851 |
| 22 | 20 | Emanuele Pirro
|
Benetton-Ford | 1:43.217 | 1:43.063 | +5.022 |
| 23 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:45.801 | 1:43.379 | +5.338 |
| 24 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:44.501 | 1:43.511 | +5.470 |
| 25 | 9 | Derek Warwick
|
Arrows-Ford | 1:44.288 | 1:43.599 | +5.558 |
| 26 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:43.955 | 1:43.757 | +5.716 |
| 27 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:44.221 | 1:44.030 | +5.989 |
| 28 | 29 | Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:44.063 | 1:44.101 | +6.022 |
| 29 | 38 | Pierre-Henri Raphanel
|
Rial-Ford | 2:11.328 | 1:47.160 | +9.119 |
| 30 | 39 | Bertrand Gachot
|
Rial-Ford | 1:50.883 | 1:47.295 | +9.254 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Líderes por volta
[editar | editar a fonte]Alain Prost 43 (1-20, 24-46), Ayrton Senna 8 (21-23, 47-48, 51-53), Alessandro Nannini 2 (49-50)
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]- Texto en negra indican Campión do mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Senna Journalists Special". SpySportsF1. Consultado o 1 de maio de 2014.
- ↑ Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 15:Japan The Door Slams Shut". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 142. ISBN 0-908081-99-5.
- ↑ "1989 Japanese Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Henry, Alan (2000). Autocourse 50 Years of World Championship Grand Prix Motor Racing. Hazleton Publishing. ISBN 978-1-874557-78-4.
- Rendall, Ivan (1999). The Power Game: 50 Years of Formula One. Weidenfeld Nicolson Illustrated. ISBN 978-0-297-82500-5.
- Rendall, Ivan (1998). Chequered Flag: 100 Years of Motor Racing. Weidenfeld Nicolson Illustrated. ISBN 978-0-297-82402-2.
- Cimarosti, Adriano (1997). The Complete History of Grand Prix Motor Racing. Aurum Press Ltd. ISBN 978-1-85410-500-4.
- Henry, Alan (1994). Remembering Ayrton Senna. Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-83450-2.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]
| Carreira anterior: Gran Premio de España de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1988 |
Gran Premio do Xapón | Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1990 |