Marcel Ophüls

Marcel Ophüls
Biografía
Nacemento	1 de novembro de 1927 (97 anos); Frankfurt (República de Weimar)
Educación	Occidental College (pt)
Actividade
Campo de traballo	Dirección de cine, guión cinematográfico, Actuación e documental
Ocupación	director de cinema, actor, guionista, guionista de cinema
Período de actividade	1950 -
Membro de	Academia das Artes de Berlín ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Familia
Pais	Max Ophüls e Hilde Wall
Premios
	(1992) Prémio Peter Weiss (pt) ; (1972) Grimme-Preis (en) ; Cabaleiro da Lexión de Honra; Bolsa MacArthur; Comendador das Artes e as Letras ;

Marcel Ophuls ([ˈɔfʏls]), nado en Frankfurt (Alemaña) o 1 de novembro de 1927 é un director de documentais e antigo actor.

Traxectoria

Ophuls naceu en Frankfurt, fillo de Hildegard Wall e do director Max Ophüls. A súa familia abandonou Alemaña en 1933 trala chegada ao poder do Partido Nazi e estableceuse en París. Trala ocupación de Francia en maio de 1940 marcharon á zona de Vichy onde permaneceron agochados durante un ano antes de cruzar a España para viaxar aos Estados Unidos, onde chegaron en decembro de 1941. Marcel serviu en 1946 nun equipo teatral do exército estadounidense no Xapón e logo pasou a estudar na Universidade de California, Berkeley.^[1] Ophuls nacionalizouse francés en 1938 e estadounidense en 1950.^[2]

Cando a familia volveu a París en 1950 Marcel converteuse en axudante de Julien Duvivier e Anatole Litvak, e traballou con John Huston en Moulin Rouge (1952) e co seu pai en Lola Montès (1955). Grazas a François Truffaut dirixiu un episodio de L’amour à vingt ans (1962), ao que seguiu o éxito Banana Peel (1964), con Jeanne Moreau e Jean-Paul Belmondo.

Ophuls pasou a televisión informando e documentando a crise de Múnic de 1938 en Munich (1967). Embarcouse entón na investigación da Francia ocupada en Le chagrin et la pitié. Comezou a identificarse como documentalista, usando un estilo caracteristicamente sobrio de entrevistas. A mediados da década de 1970 produciu documentais para CBS e ABC e o seu filme Hôtel Terminus (1988) gañou o Oscar ao mellor documental.

No Festival Internacional de Cinema de Berlín de 2015 recibiu o premio Berlinale Camera pola súa obra.^[3]

Filmografía

Director

Matisse, ou Le talent du Bonheur (1960) (curtametraxe)
L’amour à vingt ans (1962)
Peau de banane (1963)
Faites vos jeux, mesdames (1965)
Munich ou La Paix pour 100 ans (1967)
La Moisson de My Lai (1970)
Le chagrin et la pitié (1969)
A Sense of Loss (1972)
The Memory of Justice (1973–76)
Hôtel Terminus (1988)
November Days (1992)
Veillées d'armes (1994)
Un Voyageur (2012).

Actor

Das schöne irre Judenmädchen (1984)
Liberty Belle (1983)
Festspiele (1982)
Egon Schiele – Exzess und Bestrafung (1980)
Lola Montès (1955)

Notas

↑ "The Sorrow and the Pity" (PDF). www.milestonefilms.com. 2000. Consultado o 19 de agosto de 2013.
↑ Markham, James M. (2 de outubro de 1988). "Marcel Ophuls on Barbie: Reopening Wounds of War". The New York Times (Nova York: New York Times Company). ISSN 0362-4331. Consultado o 19 de agosto de 2013.
↑ "Berlinale Camera". Arquivado dende o orixinal o 14 de febreiro de 2015. Consultado o 14 de febreiro de 2015.

Véxase tamén

Bibliografía

The sorrow and the pity : a film by Marcel Ophüls, Introdución de Stanley Hoffmann. Traducións, material biográfico e apéndices de Mireille Johnston, Nova York : Berkeley Publishing Corporation, 1975

Ligazóns externas

Marcel Ophüls na IMDb (en inglés).
Escritos e entrevistas con Marcel Ophuls

[1] "The Sorrow and the Pity" (PDF). www.milestonefilms.com. 2000. Consultado o 19 de agosto de 2013.

[2] Markham, James M. (2 de outubro de 1988). "Marcel Ophuls on Barbie: Reopening Wounds of War". The New York Times (Nova York: New York Times Company). ISSN 0362-4331. Consultado o 19 de agosto de 2013.

[3] "Berlinale Camera". Arquivado dende o orixinal o 14 de febreiro de 2015. Consultado o 14 de febreiro de 2015.

[1]

[2]

[3]