Մարդիկ և գազաններ
 ռուս.՝ Люди и звери | |
|---|---|
| Երկիր | .svg){kind=small} ԽՍՀՄԱրևելյան Գերմանիա |
| Ժանր | դրամա |
| Թվական | 1962 |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Ռեժիսոր | Սերգեյ Գերասիմով |
| Սցենարի հեղինակ | Սերգեյ Գերասիմով |
| Կինոընկերություն | Մաքսիմ Գորկու անվան կինոստուդիա[1], DEFA գեղարվեստական ֆիլմերի ստուդիա[1] և DEFA |
| Տևողություն | 178 րոպե |
«Մարդիկ և գազաններ» (ռուս.՝ «Люди и звери»), խորհրդային գեղարվեստական ֆիլմ, որը նկարահանել է ռեժիսոր Սերգեյ Գերասիմովը[2][3] Տամարա Մակարովայի սցենարով։
Սյուժե
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Սյուժեի հիմքում Կարմիր բանակի հրամանատար Ալեքսեյ Իվանովիչ Պավլովի դրամատիկ ճակատագիրն է։ 1942 թվականի հունվարին Մգայի մոտ գերի ընկնելով և հայտնվելով տեղահանված անձանց թվում՝ հերոսը միանգամից չի որոշել վերադառնալ ԽՍՀՄ։ Տասնյոթ տարի օտարության մեջ մնալուց հետո Ալեքսեյը վերադառնում է հայրենիք։ Ալեքսեյը գնում է իր հարազատ եղբոր մոտ՝ Սևաստոպոլ։
Նա պատահաբար հանդիպում է բժիշկ Աննա Անդրեևնային, որին փրկել էր մահվանից շրջափակված Լենինգրադում։ Նա ճանապարհորդում է ավտոմեքենայով Մոսկվայից և նույնպես գնում է հարավ՝ իր դստեր՝ Տանյայի հետ։ Նա առաջարկում է Ալեքսեյին միանալ իրեն։ Ալեքսեյը ճանապարհին պատմում է իր կյանքի մասին։
Առաջին կանգառը նրանք անում են ջրամբարի ափին, որտեղ ընթրում են։ Գիշերը Ալեքսեյը հիշողությունների գիրկն է ընկնում։ Արգենտինայում՝ եղեգի հատման ժամանակ, նա հիվանդացել է։ Կառավարիչը նրան վռնդում է։ Նրա հետ ճամբարում եղած Վասիլի Կլյաչկոն և նրա ընկեր Սավվատեևը գնում են կառավարչի մոտ՝ վիճարկելու նրա որոշումը։ Նրանց դիմավորում է կալվածքի տիրուհին։ Հիշողությունները ավարտվում են, և առավոտյան Ալեքսեյը շարունակում է ճանապարհը դեպի հարավ։
Գյուղում վթար է տեղի ունենում. հարբած վարորդը բեռնատար ավտոմեքենայով բախվում է կաթ տեղափոխող մեքենային։ Աննա Անդրեևնան առաջին օգնություն է ցուցաբերում և մեկնում է բուժկետ, իսկ Ալեքսեյը և Տանյան մնում են գյուղում։ Նա կիսվում է աղջկա հետ իր մտքերով․ «Յուրաքանչյուր մարդու մեջ նստած է գազան», բայց կան առանց գազանների մարդիկ․ «նրանց վրա է հենվում հողը»։ Այնուհետև նա պատմում է ճամբարներում իր կատարած եզրակացությունների մասին․ սկզբում Մայդանեկում, ապա՝ Դախաուում, իսկ պատերազմի վերջում՝ Բուխենվալդում։ Մայդանեկից նա փորձել է միայնակ փախչել, Դախաուից փախել են չորս հոգով։ Հետո պատմում է, թե ինչպես Գերմանիայի կապիտուլյացիայից առաջ Բուխենվալդից նրանց ազատել են ամերիկացիները։ Նա նամակ է գրել իր եղբորը, քանի որ բոլոր մյուս մտերիմները զոհվել էին շրջափակված Լենինգրադում, սակայն պատասխան չի ստացել։ Պատմում է, թե ինչպես է աշխատել Սուդանում, Կանադայում և Արգենտինայում։ Գիշերը նա կրկին տարվում է հիշողություններով։ Պարզվել է, որ այն կալվածքի տիրուհին, որտեղ աշխատել է Ալեքսեյը, ռուս է, նրա ազգանունը Շչերբացկայա է, իսկ գերմանացի ամուսնու ազգանունով՝ Խարտման։ Նա աշխատանքի է ընդունում Ալեքսեյին որպես լաքեյ և վարորդ։ Ծանոթացնում է նրան իր ազգականի հետ։ Այնուամենայնիվ, Ալեքսեյը վիճում է Մարիա Նիկոլաևնայի հետ այն բանից հետո, երբ նա մեկնել է Ռուսաստան և հայտարարել է, որ «Ռուսաստանը աղքատների երկիր է, երկրում կորել են բոլոր իդեալները»։ Հետո հիշողությունները դադարում են, բացվում է առավոտը, և նրանք նորից գնում են դեպի հարավ։ Ճանապարհին նա պատմում է, որ Արգենտինայից հետո տեղափոխվել է Համբուրգ, որտեղ աշխատել է որպես վարորդ-մեխանիկ երկու եղբայրների մոտ, որոնցից ավագի անունը Զիգֆրիդ է։ Նրանք մշտապես փորձել են Ալեքսեյի համբերությունը և ցուցաբերել ֆաշիստական տրամադրություններ։ Նրանց մոտ էր գալիս Կեսար Կաստոն (Տուլկե), որը դրական էր տրամադրված էր Ալեքսեյի հանդեպ։ Այնուհետև Ալեքսեյն անսպասելիորեն հանդիպում է իր հին ընկերներին՝ Կլյաչկոյին և Սավատեևին։ Այնուհետև Ալեքսեյը վիճում է եղբայրների հետ և հեռացնում։ Նա սրճարանում ծեծկռտուք է սարքում իր ընկերներ Կլյաչկոյի ու Սավատեևի հետ այն պատճառով, որ նրանք չեն կիսում հայրենիք վերադառնալու իր հայացքները։ Ալեքսեյն անելանելիությունից փորձում է ինքնասպան լինել․ նա կախվում է, բայց նրան փրկում է գերմանացի ֆրաու Վիլդեն։ «Առաջին բանը, որ ես տեսա, երբ ինձ դուրս հանեցին օղակից, Մարդու դեմքն էր»․ այսպես է արտահայտվում նրա մասին Ալեքսեյը։ Այնուհետև պատմությունը դադարում է, և նրանք մտնում են Զապորոժիե՝ Աննայի ու Տատյանայի հարազատների մոտ։ Ամառային տնակից դուրս է վազում Վարվառա Անդրեևնան (Օլեսյա Իվանովա)՝ Աննա Անդրեևնայի քույրը, ով խոսում է վայրկյանում 5 բառ արագությամբ և հարցնում, թե ինչ է պատահել։ Այն բանից հետո, երբ գնդացրային արագությամբ հարևանը խոսում է այն մասին, որ նույնպես սպասում է իր ամուսնուն գործարանից, կինը որդուն ուղարկում է գործարան՝ իմանալու, թե ինչ է պատահել։ Դեռահասն առանց խնդիրների հայտնվում է պողպատահալման արտադրամասում՝ իր հետ վերցնելով Ալեքսեյին։ Ալեքսեյն ականատես է լինում նոր գլանման հաստոնի թողարկմանը։ Գործարանում աղմուկ է բարձրանում, և երբ նվագախումբն սկսում է նվագել, իբր գործարկման պատվին, նրա ձայնը չի լսվում։ Այնուհետև տեղի է ունենում խնջույք և հնչում են տարբեր ժողովրդական երգեր՝ «Знову цвітуть каштани», «Ой ти, Галю, Галю молодая…»: Այնուհետև ցույց են տալիս Ալեքսեյի եղբոր ընտանիքը, որն ստանում է նրա նամակը։ Բայց եղբոր կինը՝ Վալենտինա Սերգեևնա Պավլովան (Նատալյա Մեդվեդևա) չի ցանկանում, որ եղբայրը գա և բացահայտում է, որ արդեն 15 տարի է, ինչ այդ նամակները ստանում և այրում, իսկ Պետյան բոլոր հարցաթերթիկներում նշում է, որ եղբայրը մեռած է։ Վալենտինան ցանկանում է այրել նաև այդ նամակը։ Եղբայրները չեն կարողանում հանդիպել, բայց իրավիճակը փրկում է Տատյանան։ Նա գնում է Պետյայի որդու՝ Յուրիի (Սերգեյ Նիկոնենկո) մոտ և նրան պատմում է Ալեքսեյի մասին, որը նրա հարազատ հորեղբայրն է։ Եղբայրները հանդիպում են
Այլ փաստեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Ֆիլմի մի քանի տեսարաններ նկարահանվել են Զապորոժիեում, ավտոմեքենայի ուղանցման դրվագը և մեծ քաղաքի ծայրամասի համայնապատկերը՝ Խարկովում, ինչպես նաև ցուցադրված է պատերազմից հետո վերականգնված Սևաստոպոլը։ Առանձին տեսարաններ նկարահանվել են Կուբայում և ԳԴՀ-ում։
- Ֆիլմի սկզբում Տանյան կարդում է Վսևոլոդ Ռոսդեստվենսկու «Ճանապարհորդություն» բանաստեղծությունը («Ոսկե իլիկ» ժողովածու, 1921)։
- Մարիա Նիկոլաևնա Խարտման-Շչերբացկայան ցույց է տալիս Մ. Նեստերովի «Դմիտրի, ցարևիչն սպանված» (ռուս.՝ «Дмитрий, царевич убиенный») նկարը[4]։
- Նիկոլայ Երեմենկոն, որը ֆիլմում գլխավոր դեր է կատարում, գերի է ընկել 1942 թվականին և համակենտրոնացման ճամբարում է եղել մինչև պատերազմի ավարտը։
Դերերում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Նիկոլայ Երեմենկո ավագ[5] – լեյտենանտ Ալեքսեյ Իվանովիչ Պավլով
- Տամարա Մակարովա – Աննա Անդրեևնա Սոբոլևա
- Ժաննա Բոլոտովա[6] – Տանյա Սոբոլևա
- Վիտալի Դորոնին – Պյոտր Իվանովիչ Պավլով, Ալեքսեյի եղբայրը
- Նատալյա Մեդվեդևա – Վալենտինա Սերգեևնա Պավլովա, եղբոր կինը
- Սերգեյ Նիկոնենկո – Յուրի Պավլով
- Օլեսյա Իվանովա – Վարվառա Անդրեևնա, Աննա Անդրեևնայի քույրը
- Անաստասիա Ֆիլիպովա – Ստեպանիդա Գավրիլովնա, տատ
- Միխայիլ Գլուզսկի – Վասիլի Կլյաչկո
- Վադիմ Զախարչենկո – Սավատեև
- Տատյանա Գավրիլովա – Մարիա Նիկոլաևնա Խարտման-Շչերբացկայա
- Սերգեյ Գերասիմով – Կոնստանտին Կոնստանտինովիչ Լվով-Շչերբացկի
- Մ. Ռուվել – Ֆրաու Վիլդե
- Ստանիսլավ Միխին – պետավտոտեսչության տեսուչ
- Իյունգե – Զիգֆրեդ
- Ռուսսե – Օտտո
- Վերներ Տյոլկե (լուսագրերում՝ Վ. Տուլկե) – Կեսար
- Ստանիսլավ Բորոդոկին – Վովկա
- Մայա Բուլգակովա – Գալինա
- Մանեֆա Սոբոլևսկայա – խոտանոցով տան տիրուհին
- Ռաիսա Կոնյուխովա – խուտորաբնակ
- Կոնստանտին Բարտաշևիչ – Կուզնեցով, գործարանի տնօրեն
Նկարահանող խումբ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Սցենարի հեղինակ՝ Սերգեյ Գերասիմով, Տամարա Մակարովա
- Ռեժիսոր՝ Սերգեյ Գերասիմով
- Օպերատոր՝ Վլադիմիր Ռապոպորտ
- Նկարիչ՝ Բորիս Դուլենկով, Մարիամ Բիխովսկայա
- Երաժշտությունը՝ Արամ Խաչատրյանի
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 DEFA film database
- ↑ Похороны куклы | Colta.ru
- ↑ Берберова Нина Николаевна. Чайковский (Весь текст) - ModernLib.Ru
- ↑ Евгений Леонов. “Письма сыну”
- ↑ Мама Николая Еременко-младшего Галина Орлова: «Коля был неисправимым мечтателем..."
- ↑ Народной артистке России Жанне Болотовой исполняется 75 лет
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Люди и звери на Красном ТВ
- Хроменко А. Люди и звери на заводе // Остров свободы. — 02.02.2011. — № 5 (271). Архивировано из первоисточника 4 Մարտի 2016.
|
