me-

 Binêre herwiha: me û mê

Kurmancî

Pêşgir

me-

1. Pêşgirek e dikeve gel lêkeran û maneya fermaniya neyînî didiyê.

   Hevmane: ne-

   Meke! ― Nabe ku tu bikî.

   Meçin! ― Nabe ku hûn biçin.

2. Pêşgirek e dikeve gel navê hin ajelan û diyar dike ku ew mê ne.

   (baştir) Hevmane: ma-, mê-

   mehîn ― mahîn

3. -geh, cih, der, dever

   mekan, mesken, mekteb, medrese, mehel

4. mi-, kesê ku

   meşxul

5. Pêşgireka navderker (substantîv) e.

   metirsî, mebest, misoger

Etîmolojî

(Raman 1): Bi maneya "ne-" û bi maneya "mê" ji zimanên îranî, hevreha soranî me- (meke! = meke/neke!), pehlewî ma- (mekun! = meke/neke!), têkilî ne-.

(Raman 3, 4): Ji erebî مِـ‎ (mi-) yan "cihê ku" ji erebî مَـ‎ (ma-).

(Raman 5) Hevreha -men, -emenî, -me. Ji proto-hindûewropî *-mn̥. Cih guhartina ji paşgirekê bi pêşgirekê tenê di kurdî da hatiye dîtin.

Werger

neyînî (1)

• Farisî: مـ‎ (ma-)

cihê ku; -geh, cih, der, dever (3)

• Erebî: مَـ‎ (ma-)

kesê ku (4)

• Erebî: مِـ‎ (mi-)