aquam

Discretiva

aquam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aquam	casus accusativus singularis	substantivi aqua

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈakwam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·quam — morphologica: aqu-am

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Ovidius Naso -42…+18

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (44 a.C.n.)

• Cuius est primus locus ex coniugatione, quam Graeci συζυγίαν vocant, finitimus notationi, de qua modo dictum est; ut, si aquam pluviam eam modo intellegeremus quam imbri conlectam videremus, veniret Mucius, qui, quia coniugata verba essent pluvia et pluendo, diceret omnem aquam oportere arceri quae pluendo crevisset. —Topica Ciceronis

class. (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• dum servat Iuno mutatam cornibus Io,

facta est, quam fuerat, gratior illa Iovi.

quod licet et facile est quisquis cupit, arbore frondis

carpat et e magno flumine potet aquam.

siqua volet regnare diu, deludat amantem.

ei mihi, ne monitis torquear ipse meis! —Amores Ovidii Nasonis

saec. I.

• Igitur non eam infitias posse in has et ignes superne stellarum decidere, quales sereno saepe cernimus, quorum ictu concuti aëra verum est, quando et tela vibrata stridunt, cum vero in nubem perveniunt, vaporem dissonum gigni, ut candente ferro in aquam demerso, et fumidum verticem volvi. —Naturalis historia Plinii