Stille dage i Clichy

Stille dage i Clichy

Film
Produktiounsland	Dänemark
Produktiounsjoer	1970
Première	1. Juni 1970
Dauer	, 91 oder 100
Faarf	Schwaarz-Wäiss
Filmformat	35 mm
Originalsprooch	Englesch Dänesch
Ekipp
Regie	Jens Jørgen Thorsen
Dréibuch	Jens Jørgen Thorsen
Fotografie	Jesper Høm
Musek	Lasse Lunderskov Country Joe McDonald
Produzent	Klaus Pagh
Schauspiller
Paul Valjean als Joey Wayne Rodda als Carl Ulla Koppel als Nys Avi Sagild als Mara Susanne Krage als Christine Louise White als Surrealistin Petronella als Adrienne Elsebeth Reingaard als. Colette Lisbet Lundquist als Jeanne Olaf Ussing als Papp Noemi Roos als Mamm Anne Kehler als Corinne
Filmportal - Filmer no Joren - Film no Länner - Film no Genre

De Café de la Poste, an den 1930er Joren; "Virbild" fir eng Zeen am Buch an am Film.

Stille dage i Clichy ass en dänesche Film vum Jens Jørgen Thorsen aus dem Joer 1970.

Et ass eng Adaptatioun vum Henry Miller sengem Roman Quiet Days in Clichy aus dem Joer 1956.

Ëm wat geet et am Film?

Wéi och am Miller sengem Roman beschreift de Film d'Bohème-Liewe vun zwéin Amerikaner zu Paräis, déi sech et do mat Prostituéierten a Gesëffs, dat Ganzt mat e puer Liewensweisheete vereedelt, gutt goe loossen.

Wéi och am Roman gëtt et eng Episod, an där déi zwéi fir e Week-end en Ausfluch op Lëtzebuerg maachen.

Allerdéngs spillt de Film an der Géigewaart (deemno 1970), wärend d'Buch uganks vun den 1930er Jore spillt, déi Zäit, an där de Miller zu Paräis gelieft huet, an och, wéi aus engem Bréifwiessel mat der Anaïs Nin ervirgeet, vun do eng Kéier op Lëtzebuerg gefuer war.

Kontrovers zu Lëtzebuerg

Schonn ier de Film zu Lëtzebuerg sollt erauskommen, gouf sech am Luxemburger Wort an am Tageblatt driwwer opgereegt, datt de Film "d'Éier vum Land an den Dreck zéien" a Geschichtsfälschung bedreiwe géif. De Grond war, well an der Episod zu Lëtzebuerg déi zwéi Protagonisten ënner anerem och an engem "judenfreie Café" ze gesi sinn. Wann et sou ee Café an den 1930er Joren och gouf (et war de Café de la Poste an der Uewerstad) an de Miller sech doriwwer a sengem Roman opgereegt huet, sou krut dat Ganzt an engem Film, deen 1970 spillt, eng aner Dimensioun.

An anere Länner gouf et zum Deel grouss Opreegung wéinst de Sexzeenen am Film. Och d'Lëtzebuerger Commission de surveillance huet an hirem Rapport un de Justizminister, ier de Film erauskoum, geschriwwen, si hätt nach ni e Film gesinn, deen sou staark erotesch wier, e wier e Koup Dreck an eng Provokatioun sonner gläichen. Trotzdeem huet de Justizminister Eugène Schaus net verbueden, datt e sollt gewise ginn.

Dofir huet awer den 18. Januar 1972 de Procureur d'État de Film beschlagname gelooss, well e géint den Artikel 383 vum Code pénal verstousse géif, an den 9. Mee 1972 koum et zur Uklo géint de Proprietär vum Kino Europe, de François Reckinger.

Dës Aktioun huet zu enger virulenter Diskussioun an der Press gefouert; d'Wort huet an engem Leitartikel d'Aktioun vun der Staatsanwaltschaft begréisst, an allgemeng géint Nihilismus, Sitteverfall an Onmoral ugeschriwwen, an d'Bekämpfen dovun mat der Resistenz zu Lëtzebuerg am Zweete Weltkrich verglach. Déi aner Zeitungen hunn d'Saisie vum Film verurteelt (se wier "domm a bornéiert" gewiescht, schrouf de Robert Goebbels am Tageblatt) an dem Wort Verklemmtheet a Provënzialismus virgeworf.

De Kinosproprietär gouf am Dezember 1972 fräigesprach, de Staatsprocureur goung awer an Appell, wou d'Uerteel, de Film wier net obszön am Dezember 1973 confirméiert gouf. De Film konnt dann endlech am Januar 1974 gewise ginn. Mat 15.000 Spectateure war en de fënnef-meescht besichte Film vum Joer 1974.