Dalmatiensch

Dalmatiensch is ene utstorvene romaansche Spraak.

Dat Dalmatiensche hebbt de Nafohren vun de röömschen Siedlers in Dalmatien snackt. As Substrat hett dat veel vun de ole veneetsche Spraak afkregen. Ganz Dalmatien dee bet to dat 6. Johrhunnert Dalmatiensch snacken, denn kemen de Slaven mit ehr Spraak (wat later Kroaatsch weer) in dat Land. De hebbt dat Dalmatiensche jümmer mehr trüchdrängt. Toglieks hett dat Kroaatsche stark as Superstrat op dat Dalmatiensche warkt.

Schriftlich sünd welk Oorkunnen ut Ragusa nableven ut dat 14. un 15. Johrhunnert. In Ragusa hett dat 1472 en Dekret geven, dat in’n Stadtraat Ragusääsch, also Dalmatiensch, snackt warrn schull un keen Slaavsch. Dat weer al en Reflex dor op, dat de Spraak jümmer mehr trüchgahn dee. De dalmatiensche Stadtspraak hett sik denn nich mehr lang hollen. Överbleven is blot noch dat ländliche Dalmatiensch an de Küst.

Tolest hebbt noch welk Lüüd op de Eilannen Krk, Cres un Rab in de Adria de Spraak snackt. De leste Minsch, de dat noch snacken kunn, weer Antonio Udina op Krk, de 1897 doodbleven is. De Romanist Matteo Bartoli hett wat vun Udina siene Spraak noch optekent. Disse Dialekt op de Eilannen warrt na’n italieenschen Naam vun Krk, Veglia, ok Vegliootsch nöömt.