Marine Le Pen
Marion Anne Perrine (Marine) Le Pen (Neuilly-sur-Seine, 5 augustus 1968) is een Franse politica en was van 2011 tot 2022 voorzitter van het rechtse Rassemblement national.[1][2] In 2011 en 2015 noemde het magazine Time haar een van de 100 invloedrijkste personen ter wereld. Driemaal was ze kandidaat voor de presidentsverkiezingen in Frankrijk. Tweemaal bereikte ze de tweede ronde, in 2017 en 2022, maar werd beide keren verslagen door Emmanuel Macron.
| Marine Le Pen | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Le Pen in 2022
| ||||
| Geboren | 5 augustus 1968 in Neuilly-sur-Seine | |||
| Functie | Fractievoorzitter van de Rassemblement national in de Assemblée nationale | |||
| Sinds | 16 januari 2011 | |||
| Partij | Rassemblement national | |||
| Handtekening | 
| |||
| Politieke functies | ||||
| 1998–2004 | Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais | |||
| 2004–2010 | Lid Regionale Raad Île-de-France | |||
| 2008–2011 | Lid gemeenteraad van Hénin-Beaumont | |||
| 2004–2017 | Lid Europees Parlement | |||
| 2010–heden | Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais | |||
| 2017–heden | Lid Assemblée nationale | |||
| ||||
Biografie
bewerkenMarine Le Pen is een dochter van Pierrette Lalanne en Jean-Marie Le Pen, de oud-leider van het Franse Front national die vijf keer kandidaat was bij de presidentsverkiezingen (1974, 1988, 1995, 2002, 2007). Ze is de jongste van drie dochters.[3] Ze werd gedoopt in de La Madeleine-kerk in Parijs. Haar dooppeter was Henri Botey, een verwant van haar vader. Ze is de tante van Marion Maréchal-Le Pen.
Ze studeerde rechten aan de Panthéon-Assas Universiteit in Parijs. Ze werkte na haar afstuderen 6 jaar als advocaat. Sinds haar achttiende is ze lid van het Front national.
In 1995 huwde ze Franck Chauffroy, die voor het Front National werkte. Ze hebben samen drie kinderen. Na haar echtscheiding in 2000, huwde ze Eric Lorio in 2002, de voormalige secretaris van het Front National en voormalig adviseur bij de regionale verkiezingen in Nord-Pas-de-Calais. Ze scheidden in 2006. Van 2009 tot 2019, had ze een relatie met Louis Aliot, die van Franse (Pied-noir) en Algerijns-Joodse afkomst is.
Politieke loopbaan en ideologie
bewerken_en_Marine_Le_Pen_(Front_National)_op_congres_Grenzen_Stellen_in_het_Vlaams_Parlement.jpg)
Marine Le Pen is op het gebied van wetgeving rond abortus en homoseksualiteit vrijzinniger dan een groot deel van de traditionele achterban van het FN. Met name veel katholieken binnen haar partij zijn bijvoorbeeld principieel tegen abortus. Een ander deel van de achterban steunt haar evenwel. Bij de keuze tussen Bruno Gollnisch en Marine Le Pen voor het partijleiderschap van het FN, na het vertrek van haar vader Jean-Marie Le Pen, speelden de uiteenlopende standpunten van beide kandidaten over thema's als abortus een grote rol.[4]
Le Pen heeft zich vaak als fervent tegenstander opgeworpen van de islamitische klederdracht. Zo maakt ze tijdens de presidentsverkiezingen van 2017 verscheidene keren duidelijk noch de boerka, de hidjab of de nikab te aanvaarden in de publieke ruimte. Ook over de dracht van andere religieuze symbolen, zoals de tulband of de keppel, is ze sceptisch.[5][6]
Ze bekleedde namens haar partij diverse politieke functies en was lijsttrekker van het Front National in het regionale kiesdistrict Île-de-France voor de Europese verkiezingen in 2004. Ze werd op 13 juni verkozen tot lid van het Europees Parlement. Ze bleef dit tot 2017.
In de eerste ronde van de Franse regionale verkiezingen in maart 2010 behaalde Le Pen met het FN bijna 40 procent van de stemmen in haar thuisbasis Hénin-Beaumont, in het noorden van Frankrijk.[7]
Bij een partijcongres in Tours op 16 januari 2011 werd Marine Le Pen verkozen tot president van het Front National. Ze won een interne verkiezing met tweederdemeerderheid (67,65%, 11.546 stemmen).[8][9]
Le Pen was kandidaat bij de Franse presidentsverkiezingen van 2012 en behaalde 17,90 procent van de stemmen,[10][11] het beste resultaat uit de geschiedenis van de partij. Ze overtrof hiermee het resultaat van haar vader Jean-Marie Le Pen, die in de presidentsverkiezingen van 2002 met 16,86 procent van de stemmen op de tweede plaats eindigde en in de tweede ronde opnam tegen de zittende president Jacques Chirac.[12][13]
Ze verzette zich tegen westerse interventie in de Libische burgeroorlog van 2011 en plannen voor Westerse militaire actie in Syrië. Op 13 november 2013 kondigde ze aan samen te gaan werken met PVV-leider Geert Wilders.
Na de Russische annexatie van de Krim in 2014 bezocht Le Pen Moskou, waar ze een ontmoeting had met de voorzitter van de Doema, Sergey Narisjkin en steunde Ruslands streven naar de zogenaamde federalisering van Oekraïne. Le Pen pleitte voor de oprichting van de as Parijs-Berlijn-Moskou en zou graag met Vladimir Poetin willen samenwerken om "christelijke waarden in het Europese erfgoed te verdedigen". Ze beschreef Vladimir Poetin zelf als een patriot.
Op 24 april 2017 droeg Le Pen tijdelijk het voorzitterschap van haar partij over om zich volledig op de presidentsverkiezingen te kunnen richten. In de eerste ronde behaalde Marine Le Pen 21,43% van de stemmen, maar ze verloor de eindronde op 7 mei van haar rivaal Emmanuel Macron. Nadat Poetin in februari 2022 zijn invasie van Oekraïne had gelanceerd, beval ze de intrekking van verkiezingsfolders, die een foto van haar met de Russische president toonden.
Ze behaalde in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in april 2022, 23 procent van de stemmen, haar beste resultaat tot dan toe, waardoor ze in de beslissende tweede ronde op 24 april opnieuw tegenover Emmanuel Macron kwam te staan. De tweede ronde werd evenwel door Macron gewonnen. Le Pen behaalde met 41,5 procent wel een hogere score dan vijf jaar eerder.[14]
Misbruik van Europees geld
bewerkenOp last van het Europees Parlement moet Marine Le Pen bijna 300.000 euro terugbetalen voor 31 januari 2017. Ze had hiermee personeel van haar partij betaald. De Europese antifraudedienst verdenkt haar ervan twee fictieve parlementaire assistenten betaald te hebben.[15][16] Le Pen reageerde dat ze "zich niet zou onderwerpen aan vervolging, aan een eenzijdige beslissing door politieke tegenstanders zonder respect voor de rechtsstaat, het recht van verdediging, zonder bewijzen".[17] Dit maakt deel uit van een zaak waarbij de 23 Europese raadsleden van het FN 29 parlementaire assistenten te werk stellen, die meer voor de partij zouden werken dan voor Europese dossiers, met een kost van 7,5 miljoen euro.[18]
Literatuur
bewerkenAutobiografie
bewerken- (fr) À contre flots, Jacques Grancher, 2006 ISBN 2733909576
Externe links
bewerken- Europees Parlement : officiële biografie (Web Archive)
- ↑ (en) "Profile: Marine Le Pen", British Broadcasting Corporation, 24 april 2012. Gearchiveerd op 31 mei 2012. Geraadpleegd op 8 mei 2012.
- ↑ Jordan Bardella volgt Le Pen op als nieuwe voorman radicaal rechts in Frankrijk. nos.nl (5 november 2022). Gearchiveerd op 5 november 2022. Geraadpleegd op 5 november 2022.
- ↑ (en) Marine Le Pen. britannica.com. Gearchiveerd op 18 May 2020. Geraadpleegd op 23 June 2020.
- ↑ "Jean-Marie Le Pen geeft hoop op presidentschap in 2012 op", Trouw, 12 september 2008. Geraadpleegd op 8 mei 2012.
- ↑ "Marine Le Pen condemns religious symbols in France. op", Express.co, 6 maart 2017. Geraadpleegd op 25 april 2017.
- ↑ "Marine Le Pen veut faire interdire le port du voile et la kippa dans "la rue". op", Lepoint.fr, 21 september 2012. Gearchiveerd op 26 april 2017. Geraadpleegd op 25 april 2017.
- ↑ (fr) Franse regionale verkiezingen: uitslag eerste ronde (Hénin-Beaumont). Ministerie van Binnenlandse Zaken (Frankrijk). Geraadpleegd op 24 januari 2012.
- ↑ (en) "France's National Front picks Marine Le Pen as new head", British Broadcasting Corporation, 16 januari 2011. Gearchiveerd op 20 mei 2012. Geraadpleegd op 8 mei 2012.
- ↑ "Le Pen neemt leiding over van Le Pen", De Telegraaf, 16 januari 2011. Geraadpleegd op 28 april 2012.
- ↑ (fr) Franse presidentsverkiezingen 2012 : uitslag eerste ronde. Constitutionele Raad (Frankrijk) (25 april 2012). Geraadpleegd op 28 april 2012.
- ↑ (fr) Franse presidentsverkiezingen 2012 : uitslag eerste ronde. Ministerie van Binnenlandse Zaken (Frankrijk). Geraadpleegd op 28 april 2012.
- ↑ (fr) Franse presidentsverkiezingen 2002 : uitslag eerste en tweede ronde. Ministerie van Binnenlandse Zaken (Frankrijk). Gearchiveerd op 25 april 2012. Geraadpleegd op 8 mei 2012.
- ↑ "Hollande kreeg 28,63 procent", De Telegraaf, 23 april 2012. Geraadpleegd op 8 mei 2012.
- ↑ (en) Henley, Jon, France divided: what does fractured vote mean for Macron’s second term?. The Guardian (25 april 2022). Gearchiveerd op 30 maart 2023.
- ↑ (fr) Si, l'assistante parlementaire de Marine Le Pen devait bien résider à Bruxelles
- ↑ (fr) Marine Le Pen refuse de rembourser 300.000 euros à Bruxelles, Le Figaro, 1 januari 2017. Gearchiveerd op 9 april 2023.
- ↑ (fr) Marine Le Pen refuse de restituer 300 000 euros au Parlement européen Le Monde, 31 januari 2017. Gearchiveerd op 8 april 2023.
- ↑ (fr) Les trois affaires qui menacent Marine Le Pen et le Front national, Le Monde, 2 februari 2017
