Édouard Daladier
| Édouard Daladier | ||
|---|---|---|
| ||
| Algemene informatie | ||
| Land | Frankrijk | |
| Geboortedatum | 18 juni 1884 | |
| Geboorteplaats | Carpentras | |
| Overlijdensdatum | 10 oktober 1970 | |
| Overlijdensplaats | Parijs | |
| Begraafplaats | Grave of Édouard Daladier | |
| Werk | ||
| Beroep | politicus | |
| Politiek | ||
| Politieke partij | Parti Radical Valoisien, Républicains Radicaux et Radicaux-Socialistes | |
| Familie | ||
| Echtgenoot | Madeleine Laffont | |
| Persoonlijk | ||
| Plaats van gevangenschap | Dachau, Buchenwald | |
| Diversen | ||
| Lid van | Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa | |
| Prijzen en onderscheidingen | Ridder in het Legioen van Eer (28 december 1928),[1] Croix de guerre 1914–1918 | |
| ||
graf
| ||
.png)
| ||
| De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata. U kunt die informatie bewerken. | ||
Édouard Daladier (Carpentras, 18 juni 1884 – Parijs, 10 oktober 1970) was een Frans politicus. Hij studeerde in Lyon waar Edouard Herriot, lid van de radicaal socialistische partij, burgemeester was.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Daladier werd geboren in Carpentras in Zuidoost-Frankrijk, waar hij in 1911 burgemeester werd. In datzelfde jaar werd hij lid van de volksvertegenwoordiging. Vanaf juni 1924 was hij negen jaar minister, eerst van Koloniën, en vervolgens onder meer van Oorlog. In 1927 werd hij leider van de radicaal socialistische partij, en in 1933 werd hij minister-president. Zijn regering sneuvelde na enkele maanden. In 1934 was Daladier gedurende enkele weken minister-president.
In 1936 werd hij opnieuw minister van Oorlog, ditmaal in de Volksfront-regering, en in april 1938 werd hij opnieuw premier. In die hoedanigheid tekende hij het Verdrag van München. In maart 1940 werd hij opnieuw minister van Oorlog, dit keer onder Paul Reynaud. Toen Duitsland Frankrijk binnenviel, vluchtte Daladier naar Marokko. Hij werd in opdracht van Pétain gearresteerd, en werd in februari 1942 samen met Léon Blum en Paul Reynaud berecht wegens landverraad. Vervolgens werd hij overgedragen aan de Duitse bezetter die hem tot 1945 in kamp Buchenwald vasthield, waarna hij werd bevrijd door de geallieerden. Na de oorlog hervatte hij als tegenstander van Charles de Gaulle zijn politieke carrière, tot 1958.
Daladier overleed op 86-jarige leeftijd te Parijs.
| Voorganger: Paul Painlevé |
Minister van Oorlog 1925 |
Opvolger: Paul Painlevé |
| Voorganger: Joseph Paul-Boncour |
Minister van Oorlog 1932-1934 |
Opvolger: Jean Fabry |
| Voorganger: Joseph Paul-Boncour |
Minister van Buitenlandse Zaken 1934 |
Opvolger: Louis Barthou |
| Voorganger: Louis Maurin |
Minister van Oorlog 1936-1940 |
Opvolger: Paul Reynaud |
| Voorganger: Georges Bonnet |
Minister van Buitenlandse Zaken 1939-1940 |
Opvolger: Paul Reynaud |
| Voorganger: Paul Reynaud |
Minister van Buitenlandse Zaken 1940 |
Opvolger: Paul Reynaud |
