Banque de France

De Banque de France (BdF) is de centrale bank van Frankrijk.

Geschiedenis

1716 - John Law opent de "Banque Générale"
1718 - De Banque Générale wordt genationaliseerd en hernoemd naar "Banque Royale"
1721 - De bank crasht en de chief executive slaat op de vlucht
1800 - Stichting "Banque de France" door Napoleon Bonaparte
1803 - Op 14 april krijgt de nieuwe bank voor 15 jaar het alleenrecht om papiergeld uit te geven in Parijs.
1806 - Op 22 april wordt bij wet het Centraal Comité opgeheven. Het wordt vervangen door een gouverneur en twee afgevaardigd gouverneurs, alle drie aangewezen door de keizer.
1808 - Een decreet van 16 januari bepaalt de statuten van de bank, die geldig bleven tot 1936. Door het decreet van 6 maart 1808 kon de bank het voormalige herenhuis van de graaf van Toulouse in de rue La Vrillière in Parijs aankopen als hoofdzetel.^[2]
1808–1936 - Het bankpapier geldt als wettelijk betaalmiddel. Er komen bijkantoren.
1936–1945 - Nationalisatie
1973 - Herschrijven van de statuten
1993 - Een ingrijpende hervorming zorgde voor voldoende onafhankelijkheid van de dagelijkse politiek in haar opdracht te zorgen voor prijsstabiliteit. Dit maakte mee de EMU mogelijk.
1998 - Integratie in het Europees Stelsel van Centrale Banken

Bronnen, noten en/of referenties

↑ BDF in verhouding tot andere leden van ECB volgens Instituut Clingendael (mei 2013)
↑ Het was ooit eigendom geweest van Lodewijk Alexander van Bourbon, graaf van Toulouse; een bastaard van Lodewijk XIV.

Zie de categorie Banque de France van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.