Blauwe zones
Blauwe zones zijn afgebakende gebieden waarvan de bevolking een specifieke levensstijl en leefomgeving deelt en waar de mensen meetbaar langer leven.[1] Het concept ontstond uit het demografische werk van Gianni Pes en Michel Poulain naar regionale concentratie van honderdjarigen op Sardinië.[2]
Onderzoek door Saul Newman heeft het fenomeen ontkracht. Het hoge aantal ouderen is te verklaren door pensioenfraude, geen of slechte registratie van geboorten, en fouten in bevolkingsgegevens. In Costa Rica kent 40% van de 99-plussers de eigen leeftijd niet. Uit onderzoek van de Japanse overheid uit 2010 bleek dat 82% procent van 100-plussers in Japan al dood was, waaronder de oudste van het land, wiens lijk door zijn dochter was verborgen waarna zij 30 jaar lang zijn pensioen opstreek. In Italië werden pensioenen uitgekeerd aan tienduizenden mensen die al waren overleden.[3] [4] [5]
Auteur Michel Poulain en onderzoekjournalist Dan Buettner identificeerden hotspots van lange levensduur in de wereld. In populair-wetenschappelijke boeken besprak Buettner zeven zones:[6]
- Sardinië, Italië (vooral Ogliastra en Barbagia di Seùlo)
- Acciaroli, Italië
- de eilanden van Okinawa, Japan
- een gemeenschap van zevendedagsadventisten te Loma Linda, Californië
- Nicoyaschiereiland, Costa Rica
- het eiland Ikaria, Griekenland
- Öland, Zuid-Småland en Noord-Oost-Skåne, Zweden
Als mogelijke verklaring wordt gewezen op het geïsoleerde karakter van veel blauwe zones, wat bevorderlijk was voor het behoud van een traditionele levensstijl met veel fysieke activiteit, hechte sociale banden en lokaal geproduceerde voeding.[1] Tegelijk zou een delicaat evenwicht ook de voordelen van de moderniteit beschikbaar hebben gemaakt (welvaart, medische zorg).
Trivia
[bewerken | brontekst bewerken]De term "blauwe zone" is afkomstig van het feit dat professor emeritus Michel Poulain de verschillende gebieden op een kaart markeerde met een blauwe balpen[7].
Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Michel Poulain, Anne Herm en Gianni Pes, The Blue Zones: areas of exceptional longevity around the world (pdf), in: Vienna Yearbook of Population Research, vol. 11, 2013, p. 87-108.
- Saul Justin Newman, Supercentenarian and remarkable age records exhibit patterns indicative of clerical errors and pension fraud, op Biorxiv.
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ a b (en) Michel Poulain, Anne Herm en Gianni Pes, "The Blue Zones. Areas of Exceptional Longevity Around the World", in: Vienna Yearbook of Population Research, vol. 11, 2013, p. 87
- ↑ (en) Poulain M. (2004). Identification of a Geographic Area Characterized by Extreme Longevity in the Sardinia Island: the AKEA study. Experimental Gerontology 39 (9): 1423–1429. PMID 15489066. DOI: 10.1016/j.exger.2004.06.016.
- ↑ Tabitha Carvan, Dr Saul Newman has uncovered the “secret” to living to 110. Australian National University College of Science (30 september 2024). Geraadpleegd op 17 oktober 2024. ““Blue Zones don’t exist,” he says. The data behind the concept, he says, is “hilariously flawed”.”
- ↑ Kitty Herweijer, Het geheim achter een hoge leeftijd? Pensioenfraude. Eindhovens Dagblad (22-09-24). Geraadpleegd op 17 oktober 2024. “Het hoge aantal supercentenarians op bepaalde plekken is vooral een uitkomst van een combinatie van pensioenfraude, de afwezigheid van geboorteregisters en fouten in de bevolkingsdata.”
- ↑ Enith Vlooswijk, Ouderdom. C2W (16 oktober 2024). Geraadpleegd op 17 oktober 2024. “Niet leefstijl, maar pensioenfraude en slechte registratiemethodes leiden op veel plaatsen tot uitzonderlijke ‘ouderdomspercentages”
- ↑ (en) Dan Buettner, The Blue Zones. Lessons for Living Longer From the People Who've Lived the Longest, s.d. [2012], ISBN 978-1426209482
- ↑ Wat is de formule van een lang en gezond leven? De 7 principes van de Belgische demograaf Michel Poulain. Radio 1. Geraadpleegd op 21 mei 2024.