Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Naar inhoud springen

Olympische vlam

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Olympische fakkel)
Ingrid Berghmans met de olympische vlam in Brussel

De olympische vlam is een vuur dat ontstoken wordt tijdens de openingsceremonie van Olympische Spelen en blijft branden tijdens de gehele duur van de Spelen tot het tijdens de slotceremonie gedoofd wordt.

Moderne traditie

[bewerken | brontekst bewerken]

De moderne traditie van het olympisch vuur werd bedacht door de Alkmaarse architect Jan Wils,[1] de ontwerper van het Olympisch Stadion in Amsterdam. Bij het stadion liet hij een 46 meter hoge toren bouwen, de Marathontoren. Het was zijn idee dat iedereen in Amsterdam overdag rook uit de toren kon zien opstijgen en ‘s avonds vuur.

Tegenwoordig wordt het olympisch vuur altijd aangestoken door een bekende sporter. Deze is altijd afkomstig uit het land waar de Spelen plaatsvinden. In Amsterdam ging dat in 1928 anders. Een medewerker van het gasbedrijf mocht het vuur toen ontsteken. Hierna werd de brandende schaal naar boven getakeld en op de top van de toren gezet

Het vuur is afkomstig uit Olympia – de plaats van de antieke Spelen in Griekenland – waar men een fakkel heeft ontstoken door tijdens een ceremonie het zonlicht met spiegels op de fakkel te concentreren. Bij regen of gebrek aan zonlicht tijdens deze ceremonie wordt de fakkel echter met behulp van een vuurpotje ontstoken. Dit gebeurde in 2017 bij de ontsteking van de fakkel voor de Olympische Winterspelen van 2018 in Pyeongchang. Toen regende het tijdens de ontsteking, waardoor men gedwongen was het vuur van de repetitie van maandag te gebruiken om de fakkel aan te steken.[2] Ook bij de ontsteking van de fakkel voor de Olympische Zomerspelen van 2024 in Parijs werd een vuurpotje gebruikt, ditmaal omdat er te veel wolken voor de zon stonden. Deze ontsteking vindt traditiegetrouw 100 dagen voor de openingsceremonie van de Spelen plaats. Daarna wordt deze fakkel door een estafetteloop (maar gedeeltelijk ook met snellere vervoermiddelen) via een groot aantal landen naar het stadion van de Spelen gebracht, waar de laatste loper de eer te beurt valt om de olympische vlam te ontsteken. De eerste Spelen waar de olympische vlam brandde waren die van de IX olympiade in 1928 te Amsterdam; toen echter vond er nog geen estafette plaats. Dit gebeurde voor het eerst bij de Spelen van 1936 te Berlijn.

Tijdens de Olympische Winterspelen van 2022 in Peking brandde er voor het eerst geen grote vlam in een schaal, maar werd de fakkel in het hart van een enorme "sneeuwvlok" geplaatst die gedurende de duur van de Spelen in het stadion "zweefde". Ook tijdens de Olympische Zomerspelen van 2024 brandde de vlam niet in een schaal. De vlam brandde dat jaar in een grote ballon die boven de Tuilerieën zweefde. De vlam bestond tevens niet uit echt vuur, maar uit ledlampen in combinatie met watermist.[3]Tijdens de sluitingsceremonie die in het Stade de France werd deze vlam omdat de afstand tussen de Tuilerieën en dit stadion te groot was gedoofd door het ontsteken ervan om te keren. De grote vlam werd al bij aanvang van de ceremonie gedoofd door de Franse topzwemmer Léon Marchand. Hij nam daarna tijdens de ceremonie een klein vlammetje mee naar het stadion waar hij aan het einde daarvan de vlam definitief doofde door dit kleine vlammetje samen met een aantal atleten uit te blazen.[4]

Bij de Paralympische Spelen brandt de paralympische vlam.

Atleten die de olympische vlam hebben ontstoken

[bewerken | brontekst bewerken]
Sergej Belov ontsteekt de vlam in 1980

De volgende personen hebben de olympische vlam voor de Zomerspelen ontstoken:

Plaats van de Spelen Spelen van Naam van de atleet/atleten
Berlijn 1936 Fritz Schilgen
Londen 1948 John Marc
Helsinki 1952 Hannes Kolehmainen & Paavo Nurmi
Melbourne 1956 Ron Clarke
Rome 1960 Giancarlo Peris
Tokio 1964 Yoshinori Sakaï
Mexico-Stad 1968 Norma Enriqueta Basilio de Sotelo
München 1972 Günter Zahn
Montréal 1976 Sandra Henderson & Stéphane Préfontaine
Moskou 1980 Sergej Belov
Los Angeles 1984 Rafer Johnson
Seoel 1988 Chung Sun-Man, Kim Won-Tak, Sohn Mi-Chung
Barcelona 1992 Antonio Rebello
Atlanta 1996 Muhammad Ali
Sydney 2000 Cathy Freeman
Athene 2004 Nikolaos Kaklamanakis
Peking 2008 Li Ning
Londen 2012 7 jonge sporters (Callum Airlie, Jordan Duckitt, Desiree Henry, Katie Kirk, Cameron MacRitchie, Aidan Reynolds, Adelle Tracey)
Rio de Janeiro 2016 Vanderlei de Lima
Tokio 2021* Naomi Osaka
Parijs 2024 Marie-José Pérec en Teddy Riner

* Deze Spelen waren oorspronkelijk gepland voor 2020, maar werden een jaar uitgesteld vanwege de coronapandemie die dat jaar uitbrak.

In de oudheid

[bewerken | brontekst bewerken]

De antieke Spelen waren verbonden aan Zeus, de Griekse oppergod. Voor zijn tempel in Olympia werden op het hoofdaltaar honderd ossen verbrand. Dit vuur werd brandende gehouden gedurende de Spelen. De vlam ervan werd, net als alle andere offers, aangestoken met het heilige vuur van de godin Hestia.

Zie de categorie Olympic Flame van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.